[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Andreas Wexler, Adreanna Latisha d'Estge, Edgard Davin


Gözlerimi yaşartan sahne ışıkları, kulaklarımı sağır eden çığlıklar sonunda durdu. Sahne arkasına geçerken hem yaklaşık 2 saattir süren konserin keyfi hem yorgunluğu ve stresi üzerimdeydi. Gitarımı bir duvara yasladım, görevliler hemen alıp kutusuna yerleştirmişti zaten. Arkadaşlarımı tebrik etmek için Edgard'ın ve Antonio'nun sırtına sıkı bir yumruk geçirdim, Adreanna'nın ise nazikçe omzuna elimi koydum. Tebrik manasında yani. Adreanna her ne kadar sıradan dişilere kıyasla sıkı ve güçlü olsada yapım gereği karşı cinsle olan etkileşimlerimde dikkatliydim. Hızla bana ayrılan giyinme odasına yöneldim. Üzerimdekileri Londra'daki bir konserde sahneye fırlatılan bir Rolling Stones tişörtü, bir kot pantolon ve siyah deri ceketle değiştirdim. Konsere çıkmadan önce görevlilere söylediğim gibi dolaptan yeni çıkarıldığı için dışı buğulanmış bir bira beni aynalı masanın üstünde bekliyordu. Şişeyi başıma diktim; konser bittiğine göre serbesttik zaten. Edgard bu sefer mikrofonun üzerine yığılıp uyuklamadı, diye düşünüyordum bir yandan da. Adreanna'da gördüğüm kadarıyla şarkı aralarını fırsat bilip içmeye kalkışmamıştı. Uzun zaman sonra sorunsuz bir konser geçirmenin rahatlığıyla odadan çıktım. Şimdi imza dağıtma vaktiydi, konserlerin en güzel kısmı belki de. Yıllarını yetimhanede geçirmiş biri olarak ilgi görmek, sevildiğimi hissetmek iyi geliyordu bana. Antonio bir işi olduğunu söyleyip erkenden kaçmıştı. Edgard ve Adreanna'yı odalarından tek tek alıp aşağı, hayranların yanına indirdim. Yoksa Edgard horlamaya, Adreanna saçmalamaya başlayabilirdi.
"Hadi bakalım, sevgi yumağı vakti."
dedim pis pis gülerek. Bununla birazdan tüm güvenlik önlemlerine rağmen muhtemelen hayranların arasında tost olacağımızı ima ediyordum. Çıktığımızda yine sağır edici çığlıklar kulaklarımı doldurdu. Yüzümü buruşturmamak için büyük bir çaba harcadım, sağda solda her anımızı çeken kameralar vardı. Cidden, bu kızlar nasıl böyle bir sesi çıkarabiliyor hala hayret ediyordum. Yüzüme bir gülümseme yapıştırdım ve kiminin elini, kiminin alnını, kiminin tişörtünü sıyırdığı göbeğini kiminin de temkinli davranıp yanlarında getirdiği grup resimlerini imzalamaya başladım. Tam insanların üstümüzdeki baskısı artmaya başladığında yine sevgi yumağı imasıyla alay etmek için kafamı çevirdim ki arkamda yalnızca Edgard'ın kaldığını gördüm.
"Adre nerde?" Sesimi çığlıkların arasında duyurmak için arkadaşımın kulağına eğilmiş, var gücümle bağırmıştım. Etrafına şöyle bir bakındıktan sonra omuz silkti. "Aman ne güzel." diye mırıldandım gözlerimi devirerek.

Müzik, öylesine yüksek sesliydi ki.. Alışmıştı ama artık Adreanna. 5 yıldır bu grupta çalıp söylüyordu. Ancak şarkı aralarında içme alışkanlığından vazgeçememişti bir türlü. Bazen şarkı esnasında bile içiyordu. Bugün üstünde eskimeye başlamış siyah bir yarım t-shirt, altında kısa bir şort ve yırtık, fileli, baldırlarına kadar gelen çorap. Yüksek topuklular giymişti yine. Zaten ayık olduğu zamanlar çok nadirdi, bir de bu kadar yüksek topukluları niye giydiğini anlayamıyordu bir türlü. Konser bittiğinde Andreas, nazikçe elini Adre'nin omzuna koydu, diğerlerinin sırtınaysa sıkı birer yumruk koydu. Adre kıkırdadı. Başı dönmeye başlamıştı. Kafası güzelleşiyordu. Bu sefer diğerlerine çaktırmadan içmişti ancak sonrasını düşünmemişti. Andreas kızacaktı, Edgard da öyle. Tabi eğer uyumazsa.

Konserden sonra Ed ve Andreas, Adre'yi odasından almaya geldiler. " Hadi bakalım, sevgi yumağı vakti. " dedi Andreas pis pis sırıtarak. Adre sallana sallana yürüyordu, gözleri arada kapanıyordu. İmza dağıtmaya inmesi gerekiyordu ancak beynini toplayamıyordu. Rastgele ilerlemeye başladı. Aptal aptal gülüyordu. Bazen de bağırarak küfrediyordu, ya da etrafta kimse olmamasına rağmen dikkat çekmeye çalışarak el hareketi çekiyordu. Çorabın üst kısmından sigara paketini çıkardı ve içinden bir sigara aldı. Çakmağını arıyorken sütyenin içinde buldu. Sigarasını yaktı ve ilerlemeye devam etti. Yürüdü, yürüdü, yürüdü.. Bir de bakmış ki kaybolmuş. Nereye geldiği hakkında bir fikri yoktu. Eğer ayık olsaydı büyük ihtimalle buraları biliyor olacaktı. " Kaybol-du-du-dum. " deyip bir kahkaha attı ve bir anda yere düştüğünü fark etti. Yine gülmeye başladı.

Gürültüler patırtılar... Şarkının son sözlerini söylerken bir yandan da gülüyordum. Bu hayat harikaydı ve ben her anından zevk alıyordum. Alkışlar ve bağırışlar eşliğinde sahneden ayrıldıktan sonra Andreas'ın 'sevgi vuruşu' ile sesli güldüm. Karşılığını aynı şiddette bir yumrukla verip odama çekildim. Uykunun henüz bastırmamış olması güzeldi. Grupta da sorun yoktu. Üzerimdeki deri ceketi ve dar kesimli pantolonu çıkartıp kısa kollu beyaz bir tişört ve kot bir pantolon giydim. Ceketimin fiyatının kaç haneli rakamlara denk geldiğini umursamadan attım bir kenara ve elimi yüzümü yıkıyap Andreas kapıya geldiğinde elim cebimde onu takip ettim. Adre'yi de aldık ve o şimdiden kafası bulanık görünüyordu. Sahnede içmesine kızdığımı bildiği halde...Onu da alıp imza dağıtmaya giderken Antonio işi olduğunu söyleyip gitti. Zaten bu adamın da hep bir işinin olması ilginçti. Ona güvendiğimden pek takılmadım ve bir gözüm Adre de imza vermeye çıktık.

O kadar gürültü ve kalabalık vardı ki değil grup arkadaşlarımı kendimi bile zor zaptettim. Bir ara Andreas'ın bana baktığını farkedine onun yüz ifadesinden sorun olduğunu anladım. Etrafa şöyle bir bakınca da sorunu anladım. Adre yoktu. Omuz silktim bilmediğimi anlatmak istercesine. Onun gözlerini devirdiğini görünce gülümsedim ve bir kızın sırtına adımı yazdım. Bu gerçekten de rahatsız edici olabiliyordu. Özellikle de bacağına yazmamı isteyen kızı gördükten sonra. Adımı bir bacağa yazmak istediğimden pek emin değildim. Ne kadar süre geçtiğinden emin olamadım ama giderek daha fazla sıkıştığımı farkedince ayrılmaya karar verdim. Andreas'ı bulmak için bakındım ama insan seli sayesinde göremedim. Seslendim ama duyduğunu sanmıyordum. Ulaşmak için yüzdüm insanların üzerinden. Onun yanına ulaştığımda kolunu tuttum ve beni anladığınu umarak başımla kenarıyı işaret ettim. Bu sefer beraber insanların içinden yüzerek belki de biraz da akıntıya kapılarak ilerledik. İçeri girebildiğimizde Adre'yi aramamız gerektiğini söyledim alçak sesle. Sesim alçaldığına göre uykum gelmeye başlıyordu. Bu tehlikeliydi elbette. Ateşin içinde uyusam bile farketmeyebilirdim. Öyle ağır ve uygunsuz zamanda gelmesi hastalığımın en önemli özelliğiydi.

Aramak için ayrıldık ve bu koridorların görmediğim yerlerini gördüm sayesinde. Adre bunun için benden azar işitecekti. Kolumdaki dövmeye baktım ve yüzümü buruşturup aramaya devam ettim. Görevlilere bir yandan da onu görüp görmediklerini soruyordum. Adımlarımın giderek ağırlaşmaya başladığını farkettim. Sanki bir haftadır uyumamış gibi hissediyordum. Birkaç adım daha attım ve duvara yaslandım kendimi uyandırmak için. Derin soluklar alıp veriyordum. Biraz burada beklemem sorun olmazdı umarım.

Edgard tüm bu curcunaya rağmen durumu anladı neyseki. Beraber tekrar içeriye döndük ve sahne arkasındaki koridorlarda ayrıldık. Adre'nin başı fena halde dertteydi. Benim açımdan olmasada Edgard'ın Iron Mask'i bizden daha çok ciddiye aldığı bir gerçekti. Bu biz ciddiye almıyoruz demek değildi tabi, sadece Edgard bizi bir arada tutan yegane insandı. Adre için üzülerek koridorları gezmeye devam ettim. Gördüğüm teknik görevlilere onu soruyor, her gördüğüm kapıyı açıp başımı içeri uzatıyordum. Adre bazen beğendiği çalışanlarla flört bile ederdi, bu yüzden boş odalarda olabileceğini düşünmüştüm.

Yaklaşık 15 dakika sonra pes etmiştim. Belki de Edgard onu diğer tarafta bulmuştur diye düşünerek geri döndüm ve ayrıldığımız noktadan onun gittiği yöne ilerledim. Bir süre sonra ikisinide bulamayınca yine çalışanlara sorma yolunda ilerledim. Bir kısmı Edgard'ı gördüklerini ama yaklaşık 10 dakikadır ortalıkta olmadığını söylüyordu. Adre hakkında ise hiçbir fikirleri yoktu. Önce öfkelendim ama sonra eski dostum Edgard'ın başına sık gelen şey aklıma geliverdi; bir yerde uyuyakalmış olabilir miydi? Eğer öyleyse bu akşam Roma'nın en güzel mekanlarını gezmek yerine muhteşem ikiliyi aramakla geçecekti. "Lanet olsun!" diye haykırdım bir duvarı yumruklayarak. "Adre? Sesimi duyuyorsan çabuk buraya gel yoksa Merlin üzerine yemin ederim ki seni sonsuza kadar Tarantallegra büyüsüyle dansetmeye mahkum ederim!"

Ayağa kalkmayı düşünmeyen Adre, hala yerde oturmuş gülüyordu. Biraz etrafına bakındı. Konser olan yerin arka bahçesindeydi galiba. Ama kesinlikle iğrenç bir yerdi, sadece içmek için buraya gelindiği belliydi. Çöpler, sigara paketleri, içki şişeleri. " İçki şişeler-ri! " diye bağırdı Adre. Ayağa kalkmaya çalıştı, ve sonunda becerdi. Birkaç şişeyi alıp arkasındaki büyük, beyaz, tuğla duvara fırlatmaya başladı. Kıkırdamaya devam ediyordu. Sonra sıkıldı ve cam kırıkları olmayan bir yere oturup tekrar sigara içmeye başladı.

İçerden bir ses geldi. " Lanet olsun! " diye bağırmıştı biri. " Adre? Sesimi duyuyorsan çabuk buraya gel yoksa Merlin üzerine yemin ederim ki seni sonsuza kadar Tarantallegra büyüsüyle dansetmeye mahkum ederim! " diye bağırdı tekrar aynı ses. Tanıdık geliyordu. Adre, düşünmeye başladı. " Adam, hayır. Antonio, hayır. Adreanna, hayır o benim. " diyerek kıkırdadı. Sonra beynini toplamaya çalıştı, " And-and.. Ney-di yahu? Ev-vet! Andreas! " dedi, hatırladığı için kendiyle gurur duyuyordu. Sonra, artık buradan sıkıldığı için Andreas'ı buraya çağırmaya karar verdi, ve tüm gücüyle bağırdı, " Andre- " ve hıçkırdı, tekrar kahkaha attı. Bir daha bağırdı, " Andreas! " Sanırım Andreas, onu duymamıştı. Adre de yavaş yavaş toparlanıyordu. En sevdiği özelliği buydu, çabuk ayılırdı. Ayağa kalktı ve yürümeye başladı, içeri tarafa girdi. Bir koridora saptı ve düşe kalka ilerlemeye başladı. Fiziksel olarak sarhoş olsa da, nihayet mantıklı düşünebiliyordu. Duvarın dibinde uyuyakalmış bir adam gördü. Sarışındı. " Edgard! " diye haykırdı Adre. Ancak uykusunun çok ağır olduğunu hatırladı. Aslında Adre'de oldukça yorgundu. Başını Edgard'ın bacaklarına yaslayarak o da uykuya daldı.

Duvara yaslanmış kendime gelmek için beklerken ağırlaşmaya başlamıştı vücudum. Gözlerim ağrıyor ve yanıyordu. Uyuma vakti gelmişti benim için. Duvara tutunarak biraz daha ilerledim. Ama gücüm kesildi ve dizlerimin üzerine düştüm. Şu an baktığım yer bile benim için bir yataktı. Yavaş yavaş aşağıya doğru çekiliyordum. Ama hastalığıma yenilmemek için ayağa kalkmaya çabaladım. Grup arkadaşlarım için endişeleniyordum. Adre'nin nerede olduğu belli değildi ve ben onu kız kardeşim olarak gördüğümden başına birşey gelsin istemiyordum. Antonio da vardı elbette. Onu da aramalıydım. Ne yaptıklarını bana açıklamak zorunda değillerdi elbette ama yardıma ihtiyacı olduğunda nerede olduğunu bilmek istiyordum sadece. Yanlış mıydı bu? Tabi Andreas'ı unutmamam gerekirdi. Kardeşim. Onlar için bu kadar endişelenmemin gerçek bir sebebi var mıydı?

Ailem olmaları dışında.

Gerçekten de onlar dışında hiç kimsem yoktu. İlk Andreas, sonra Adre, Antonio. Bir gün grubu bırakmak isterlerse ne yapacaktım? Yeniden yapayalnız kalabilir miydim? Hayatımı bir şirketin başında çürütmek istemiyordum. Şirketimle gurur duyuyordum elbette ama yine de sadece masa başında kalmak... Hayallerim vardı hala gerçekleştirmediğim. Kenarda köşede bırakmak istemediğim şeyler vardı. Ama benim asla normal bir yaşantım da olamazdı. Şirket için de değil. Sonuçta ben hasta biriyim.
Duvara yaslanıp aşağıya kaydığımda daha fazla dayanamadım ve yere devrilip uykuya daldım. Hastalığın sebep olduğu uykular çok ağırdı. Normalde bu kadar ağır uyumazdım. Neyin sebep olduğunun bulunamadığı hastalığım. Gözlerim kapandı ve siyah rüyaların içinde kayboldum. Son hatırladığım şey hafif bir esinti olmuştu. Belki de bir ağırlık?

Bir hıçkırık, ardından bir kahkaha. Sonra bir çığlık. "Andreas!" Bu sesi nerde, ne zaman duysam tanıyacağımı biliyordum. Adreanna. Olduğum yerde kıpırdamadan, nefes bile almadan durdum. Başka bir ses daha duymayı bekliyordum, duydumda. Koridorun ileride sağa kıvrıldığı yerden ayak sesleri gelmişti. Ama hemen kesildi. Olayı hemen kafamda kurguladım. Adreanna muhtemelen sarhoştu, konser sırasında alkol almamız yasak olmasına rağmen, ve imza dağıtacağımız alanda bunalıp kendini içeriye atmıştı. Edgard'da bir yerde horlayarak uyuyor olmalıydı. "Edgard!" Ses yine aynı yerden gelince bu sefer duraksamadım, koşarak sağa döndüm. Koridor tekrar kıvrılıyordu, etrafta hiç görevli yoktu. Yolu takip ettiğimde sırtı duvara yaslanmış fakat yere kaymış Edgard ve dizine uzanmış Adreanna'nın mışıl mışıl uyuyan görüntüsüyle karşılaştım. Hem sinir bozukluğu hemde eğlenmiş olmamın etkisiyle istemsiz bir kahkaha atıverdim. Asamı ikisine doğrulttum ve "Aguementi" dedim zevkle. İkisinin üzerinede soğuk sular boşaldı. "Şimdi, söyleyin bakalım, kimi azarlamaktan başlayayım?" dedim pis pis sırıtarak.

Adre'nin üstüne bir anda soğuk su boşaldı. Gözleri bir anda açıldı, korkmuştu. Başı da ağrıyordu biraz. Ancak sarhoşluğu geçmişti. Karşısında pis pis sırıtan Andreas'ı gördü. " Şimdi, söyleyin bakalım, kimi azarlamaktan başlayayım? " dedi Andreas. Adre, gözlerini devirdi. Lanet olsun diye düşündü. Edgard'da uyanmıştı. İkisinden de tonla azar işitecekti şimdi. Kaşlarını kaldırarak bir Edgard'a, bir de Andreas'a baktı. Ardından parmağıyla Edgard'ı gösterip kıkırdadı. Edgard ona kötü kötü baktı. Adre, kıkırdamayı kesti ve " Şakaydı. Üzgünüm çocuklar, gerçekten. Bir daha konser sırasında içmemeye dikkat edeceğim. " dedi ciddiyetle.

Sadece boşluk vardı. Huzur. Aniden buz gibi suya sokulmuşum gibi zıpladım yerimden. Gözlerimi açtığımda karşımda Andreas duruyordu. "Şimdi, söyleyin bakalım, kimi azarlamaktan başlayayım? " Kendime gelmek için gözlerimi kırptım. Aynı zamanda Adre'nin gülerek beni işaret ettiğini farkettim. Ona kötü bakışlar yollayınca işin ciddiyetini anlamış olmalı ki tavrını düzeltti. " Şakaydı. Üzgünüm çocuklar, gerçekten. Bir daha konser sırasında içmemeye dikkat edeceğim." En azından bunu ciddi bir tavırla söylemesi kızgınlığımı bir nebze olsun azaltmıştı. Duvara tutunarak ayağa kalktım. Hala tam olarak ayılmamıştım. Adre'ye durumdan memnun olmadığımı belirten bir bakış yolladım. "Adre, dikkat edeceğini söylemen yetmiyor anlaşılan. Çünkü bunu daha önce de söylemiştin. Bence artık gerçek bir çözüm bulman gerekiyor." Andreas'ın omzuna elimi koydum. "Her seferinde beni nasıl bulmayı başarıyorsun merak ediyorum. Belki de gerçek kardeşlik budur ha?" Güldüm ve aniden etraf benim için karardı. Hastalığımın bu kadar kısa süre içinde tekrar etmesi konser sırasında gerçektende yorulduğumu anlatıyordu. Ya da başka herhangi birşeyi... Son hatırladığım Andreas'a tutunmaya çalıştığımdı.

Adre kendine gelipte söylediklerimi algılayabildiğinde yanında hala gözleri yarı kapalı duran Edgard'ı gösterdive kıkırdamaya başladı. Anlaşılan alkolün etkisi geçmemişti. Edgard'ın kötü bakışlarıyla karşılaşınca gülmeyi kesti neyseki. "Şakaydı. Üzgünüm çocuklar, gerçekten. Bir daha konser sırasında içmemeye dikkat edeceğim." Başımı iki yana salladım ama bir şey söylemedim. Bu sırada Edgard bir şekilde ayağa kalkmayı başarmıştı. "Adre, dikkat edeceğini söylemen yetmiyor anlaşılan. Çünkü bunu daha önce de söylemiştin. Bence artık gerçek bir çözüm bulman gerekiyor." Arkadaşıma katıldığımı göstermek istercesine hızlıca kafamı salladım, Edgard omzuma elini koydu bu sırada. Bakışlarımı ona çevirdim. "Her seferinde beni nasıl bulmayı başarıyorsun merak ediyorum. Belki de gerçek kardeşlik budur ha?" Tam rahatlığında verdiği sevinçle onu cevaplayacaktım ki Edgard'ın gözleri kapandı, bir eli boşlukta beni aradı; tamamen uykuya gömülmeden önce Edgard'ı yakaladım. "Aynen öyle kardeşim." diye mırıldandım hafif bir tebessümle. Sonra Adre'ye bir bakış attım. "En iyisi bırakalımda uyusun, çok yorulmuş olmalı. Bir el at istersen. Odasına götürsek yeter."

" Adre, dikkat edeceğini söylemen yetmiyor anlaşılan. Çünkü bunu daha önce de söylemiştin. Bence artık gerçek bir çözüm bulman gerekiyor. " dedi Edgard. Haklıydı, şu ikide bir sarhoş olup başını belaya sokma olaylarından vazgeçmeliydi. Her ne kadar onu Adreanna Latisha d'Estge yapan özelliklerinden biri bu olsa da. " Her seferinde beni nasıl bulmayı başarıyorsun merak ediyorum. Belki de gerçek kardeşlik budur ha? " deyip güldü Edgard, Andreas da ona karşılık olarak " Aynen öyle kardeşim. " diye mırıldandı gülümseyerek. Ardından Edgard, sarsıldı ve bir anda yere yığıldı. Andreas, Adre'ye bir bakış atıp " En iyisi bırakalımda uyusun, çok yorulmuş olmalı. Bir el at istersen. Odasına götürsek yeter. " dedi.

Adre, başını onaylarcasına salladı ve eliyle bir dakika işareti yaptı. Andreas'a yaklaştı ve " Özür dilerim, gerçekten. Bunu geçen gün Edgard'la da konuştuk kendime hakim olmam çok zor ama deniyorum. Sıkılmaya başladınız farkındayım, bunu çözmeye çalışacağım. " deyip Andreas'a ilk kez sarıldı. Bu aralar iyice sevgi kelebeği olmuştu. Geçenlerde de Edgard'a sarılmıştı. Sanırım, onları kaybetme düşüncesi Adre'Yi fena korkutuyordu. Biraz daha sıktı Andreas'ı ve geri çekildi. Şu topuklular da olmasa ufacık kalacaktı. Andreas'a baktı ve " İyiki varsınız. Seni de seviyorum koca adam. Şimdi şu uykucuyu odaya götürme vakti. " deyip sırıttı.