''Hybris!'' duyduğum seste ağır dozda cilve bulunuyordu ve ismimi söyleyen Penthesilea olmadıkça cilve, biraz eğlencenin ötesine gitmiyordu. Önünden geçtiğimiz dükkanlar dizini, çoktan öğlenki kalabalığını yitirmişti ki bu, ne zaman varacağımız hakkında tahmin bile yürütemediğim Çatlak Kazan'a giden yolu daha da eğlenceli kılıyordu. Pekala, en azından arkamdan ilerleyen Slyhterin'lerin söyledikleri, buydu. Başımı çevirip yüzüme alaycı bir ifade yerleştirdim ve bana seslenen kıza döndüm. Pepe'nin delici bakışlarının üzerimizde olduğunu biliyordum. Benim herhangi bir sürtükle konuşmam normal karşılanabilirdi ama bir sürtüğün bana seslenmesi, kabul edilemezdi ya da tam tersi; kolunu dirseğime uyarırmışçasına sert çarpan Penthesilea'nın nasıl bir kıskançlık yöntemi seçtiğini keşfedememiştim, henüz. Ancak yüzünü görebildiğimde adını hatırladığım kızın, pantolonum ve içindekiyle ilgili söylediği bir şeyi, yüzümdeki fark edilebilir alaydan zerre kaybetmeden dinledim. Kolumda keskin bir acı hissedince, lanet olsun, diye geçirdim ve önüme dönüp, ''Deneme bile,'' diye söylendim. Yol boyunca Pepe'nin dağınık bıraktığı saçlarıyla oynayacaktım. Bu, esaslı -ama yanımdakinden daha esaslı değil- bir Slytherin kaltağıyla baş etmeye çalışmaktan iyi sayılabilirdi.

Çatlak Kazan'daki odaya geldiğimizde, fısıltılar ve yapılan planlar ve sadece içinde olduğumuz Ateşviskisi ve istek dolu odalarda tahammül edebildiğim kuru gürültü havada uçuşmaya başladı. Elimi havaya kaldırdım ve asasının bir hareketiyle odayı sevdiğim müziklerden biriyle dolduran Marijus'a içinden 'teşekkür' manasını çıkarmasını beklediğim bir hareket yaptım. Uzun zamandır tatmadığım Ateşviskisinin keskin tadı boğazımdan geçerken, bunun pek de önemi yoktu. O sırada Pepe'nin nefret etmediği nadir kişilerden biri olduğunu bildiğim Gabriella, gözleriyle 'bir fikrim var, duymak isteyen?' bakışını fırlattı.