"Magdalene." Yaşamımın bittiği ve kalbimin atmayı bıraktığı onca yıl boyunca hiç kimseye acımamıştım. Onların damarlarındaki kanla bir ziyafet çekmek için sabırsızlanırken dehşet dolu gözlerini bana doğrudan çevirmeye dahi korkan kurbanlarım olmuştu; içimde en ufak bir kıpırtı oluşturmayan kurbanlar. Peki bir adamın yalnızca ismimi söylenmesi nasıl oluyordu da tüm bedenime elektrik verilmiş gibi hissetmemi sağlıyordu? İçimi acıtsa da onun çekim alanından bir an önce çıkmak, buradan olabildiğince uzaklaşmak istiyordum... Şimdiden yarısına kadar küle dönüşen sigaramdan kocaman bir nefes daha çektiğim sırada elini omzumda hissettim. Benim buz gibi, ölü tenimden ne kadar da sıcak, ne kadar hayranlık verici. Delici mavi gözlerini benimkilere doğrulttuğunda buna ihtiyacım bile olmadığını unutarak, yutkundum. "Dediklerim için canın sıkıldıysa hiç umursama. İçkiler yüzünden. Sen iste konuşmam bile bir daha yanında." Daha iyi olabilir miydi? O böyle küçük şeyleri dert ederken, gerçek bir canavarın gönlünü almaya çalıştığını bilmiyordu. Gitmeliyim. Gitmeliyim... Benim gece siyahı gözlerim onun bir yaz sabahını hatırlatan gözlerinden ayrılamazken, aramızdaki farkın işte bu kadar açık olduğunu farkettim. Ne var ki elimin, omzumdaki eline uzandığı an farkında olduğum hiçbir şey beni durduramayacak gibiydi. "Hayır. Sorun bu değil." Elini tutarken, benim ne kadar soğuk olduğumu hissedip hissetmediğini yüzünden anlamaya çalıştım ama en ufak bir değişiklik yakalayamadım. Kalbi ne kadar da hızlı atıyordu. İstemeden de olsa, paslanmış ciğerlerime dolan koku aklımı başımdan almıştı. Ona doğru uzanırken ne düşündüğünü bilmiyordum. Onu öpeceğimi mi? Sarılacağımı mı? Yüzlerimizin arasında neredeyse hiç mesafe kalmamışken, sıcacık nefesi yüzüme çarpıyor, durumumu olabildiğince güçleştiriyordu. "Sorun bu, Edgard." Dişlerimi boynuna gömdüğüm anda dilimde hissettiğim tatla daha önce hiç karşılaşmadığımı düşünmemin sebebi hissettiklerim miydi yoksa gerçekten öyle miydi bir türlü karar veremedim. Saniyeler geçerken, az önce omzumda olan elinin parmakları benimkilerle kenetlendi ve sigaram yere düştü. Karşı koymaması, dudaklarının arasından acısını belli eden hiçbir sesin çıkmamış olması hala dikkatimi çekmemişti. Aslında parmaklarımın onunkileri nası sıktığının dahi farkında değildim. Bu bir vampir için birlikte olmaktan daha özel, daha baş döndürücüydü. O göz kamaştıran parıltının içinde kendimi bulup geriye çekildiğimde çok geç olabileceğinden korktum. Eli hala elimde, gözleri rüyada gibi bakıyordu. Dudaklarıma bulaşmış kanın görüntüsünün ve biraz önce yaşadıklarının onun üzerinde yarattığı etki hakkında tahmin bile yürütemiyordum. "Üzgünüm." Sesim öyle cılız çıkmıştı ki, birazdan ağlamaya başlamaktan korktum. Bu onun için daha korkunç bir görüntü olurdu; kanla karışmış, kırmızıya yakın göz yaşlarım... Benden tiksinmesini istemiyordum.

Ellerimi tutup sorunun bu olmamasını söylemesi ilgimi çekmişti. Üşümüştü galiba. Giderek yaklaştığını biraz zor algıladığımı da söylemeliyim aslında. Beni ısırması ise herhalde aklıma gelebilecek son şeydi. Magdalene'nin bir vampir olması beni pek ilgilendirmiyordu. Sonuçta hayat onundu. Zaten sarhoş olan kafamda bundan daha fazla düşünce tutamadım. Isırması bile beni rahatsız etmemişti. Yani hemen hemen etmemişti. Geri çekildiğinde farkettim ki kolum uyuşmuştu. Hafifçe oynattım vücudumu. Benden özür diliyordu. Onun böyle üzgün durmasını istemiyordum. Kullanabildiğim elimi uzattım ona ve yanağını okşadım. "Neden özür diliyorsun? Canım çok da yanmadı. Sanırım tamamen uyuşmuştum içkiden." Gülümsedim ona. Ama gözleri kendini affetmiş gibi bakmıyordu. Boynumu ovuşturdum. Bir vampir tarafından ısırlmayı böyle karşıladığım için kendimi tebrik etmeliydim. Belki daha sonra bununla ilgili birşeyler yapabilirdim. Şimdi odak noktam sadece Magdalene olacaktı. Kendini suçlu hissetmesine gerek yoktu. Olduğu kişi ya da şey için üzülmesine gerek yoktu. Ben onu her haliyle seviyordum ve sevecektim. Evet ben onu gerçekten de seviyordum. Saçlarının rüzgarda savrulmasını bile keyifle izleyebilirdim saatlerce. Ben gerçekten de aşık olmuştum bu kadına. İster vampir ister kurtkadın olsun her zaman da onu sevecektim. Bunu kendime itiraf etmem içimde bir coşku oluşturmuştu. Uyuşan kolum da eski haline dönünce ona sıkıca sarıldım. "Asla olduğun şey için kendini suçlama. Üzme. Senin üzüldüğünü göreceğime bir kurtadamın beni yemesine bile izin verebilirim." Yanaklarına koydum ellerimi. Dudaklarımın ucuna kadar gelen kelimeler vardı. Anlatmak istediklerim. Yapmadım. Cebimden peçete çıkardım ve yanağındaki kanı sildim yavaşça. Bu sırada yeniden gülümsedim. O kadar güzeldi ki ellerimi ondan bir an bile ayırmak istemiyordum. Sonunda dayanamadım ve o öpülesi dudaklara coşkuyla uzandım. Onu iyice kendime çektim. Onu ne kadar sevdiğimi böyle anlatacaktım. Ve bu kadın kesinlikle kendisine özel yazılacak bir şarkıyı hakediyordu. Notaların zihnimde dönmeye başladığını duyar gibi oldum ve geri çekildiğimde tekrar gülümsedim.