Hogwarts'a geleli yalnızca birkaç gün olmuştu, Steve buraya alışmakta gerçekten güçlük çekiyordu. Bir kere, okul kocamandı. Sınıfları bulmakta zorlanıyor, bu yüzden çoğu derse geç kalıyordu. Bugün onu ormana çeken bir şeyler vardı. Sanki bir işaret, burada kalmasını sağlayacak bir neden bulacaktı. Geldiğinden beri neredeyse her gün annesini düşünür olmuştu. Acaba ne yapıyordu? Komşuları ona iyi bakıyor muydu? Yaptığı şey yanlış mıydı, yoksa doğru mu? Doğruydu. En azından onun açısından. Yapması gereken tek şey derslerine kafasını vermek, olabildiğince iyi bir büyücü olmaktı. Sonra annesini iyileştirmek için ne gerekiyorsa yapacaktı. Ama önce, birkaç zorluğa katlanmak zorundaydı. Hogwarts'daki değişen merdivenler ve dolambaçlı yollar gibi.

Yeşillikler arasında yürümeye devam etti. Hıçkıran bir kızın sesini duyana kadar her şey yolunda gidiyordu. Sesin geldiği yönü anlamaya çalıştı. Kız onun ayak seslerini duymuşa benzemiyordu. Bir kez daha hıçkırdı kız. Steve sesin sağ taraftan geldiğinden iyice emin olmuştu artık. Sağa döndü ve yürümeye başladı. İşte oradaydı. Ağacın arkasında. Hala Steve'i duymamıştı galiba. Steve onu korkutmamak için yavaş ancak sessizlikten uzak adımlarla ona doğru ilerledi. Artık kızın görüş alanındaydı.

Kız şaşkınlıkla ona döndü ve hemen başka tarafa bakarak ağlamaktan kızarmış gözlerini sildi. Steve bu kızı biliyordu. Gryffindor'dandı. Okula geldiği ilk gün onu görmüştü ve gülümserken oldukça hoş göründüğünü düşünmüştü. Şimdiyse ağlıyordu ve Steve elinde olmadan üzülmüştü. İstemsiz olarak kaşlarını çattı. Steve böyle şeylere üzülmezdi. Steve hiçbir şeye üzülmezdi. Başını yavaşça sağa sola salladı ve toparlandı. Yavaşça yere oturdu ve kızla aynı hizaya geldi. Kız onun gözlerine bakmamakta ısrar ediyordu. Utanmış bir hali vardı. En azından ağlayabiliyor. diye geçirdi içinden Steve. Yutkundu. Ne diyeceğini bilemiyordu. Ama böyle bir şey söylemeden eğilip ona bakması da biraz garipti. "Hey, her şey yolunda mı? İyi misin?" dedi yumuşak bir sesle.

Sabahın en erken saatlerinde, rutin orman gezintilerimden birindeydim. Ancak bu sefer o kadar huzurlu değildim. Sabah bir kabusla uyanmıştım ve etkisini üstümden atmam bir hayli zor olmuştu. Ormandaki ağaçların, çiçeklerin ve her şeyin kokusunu içime çektim. Tanrım, burası gündüzleri fevkalade oluyordu. Ancak geceleri için aynı şeyi söylemezdim. Derin bir iç çektim ve durmadan zihnimin kapılarını zorlayan kötü anılarımı başımdan defetmeye çalıştım. Ama başaramıyordum.

Aklıma babamın bana ne kadar şefkatle konuştuğu, ancak sözlerinin ne kadar yaralayıcı olduğu geldi. "Annene o kadar benziyorsun ki...Ama bu bana acı veriyor" Bu sözlerini gözlerimden birkaç yaş akarken hatırladım. Ağladığımı farketmemiştim bile. Bir ağacın dibine çöktüm ve bugün, şu an, şu dakika, kendimi tutmayıp ağlamaya, tüm acılarımın, üzüntümün ve öfkemin göz yaşlarımla beraber içimden çıkıp gitmesine izin verdim. Zaten beni kim duyabilirdi ki? Ormana pek fazla kişi bu saatlerde gelmezdi. Zaten sırf bu yüzden ormana bu saatlerde geliyordum. Ancak bu varsayımım, birinin yavaşça yanımda belirmesiyle son buldu. Demek ki, ormana bu saatte gelenler oluyordu.

Bu çocuğu tanıyordum. Yeni gelmişti. Ravenclaw'daydı. Onu ilk gördüğümde, ne kadar somurtup dursa da hoş bir çocuk olduğunu düşünmüştüm. Fazla ciddiydi. Tıpkı...tıpkı benim ilk geldiğim zamanlardaki halim gibiydi. Acaba onun hikayesi neydi? Başımı ondan öteye çevirdim ve göz yaşlarımı silmeye çalıştım. Bir yandan da burnumu çekiyordum. Bir süre sonra ona döndüm. Yavaşça yere çömeldi ve benim hizama geldi. Birkaç saniye ne yapacağını bilemeden öylece durdu, sonra, "Hey, her şey yolunda mı? İyi misin?" diye sordu yumuşacık bir sesle. Ona gülümsedim ve başımı aşağı yukarı salladım. "Evet...ben sadece...biraz ağlıyordum işte. Bilirsin...Eee...şey her neyse..." SADECE BİRAZ AĞLIYORDUM MU? Yüce Merlin aşkına ben ne saçmalıyordum böyle. Kendimi rezil ediyordum. Derin bir nefes aldım ve kendimi toparlayarak, "Kusura bakma. Pek iyi olduğum söylenemez. Sinirlerim biraz bozuk da. Ben Aleksandra, Gryffindor'danım." dedim ve tokalaşmak üzere elimi uzattım hafifçe gülümserken. Sonra sordum, "Peki ya senin adın nedir?"

Kız Steve'in sorusunu duyduğunda ona yavaşça gülümsedi ve başını aşağı yukarı sallayarak, "Evet...ben sadece...biraz ağlıyordum işte. Bilirsin...Eee...şey her neyse..." kız bir anda sustu ve panik içinde gözlerini kapattı. Steve rahatlayarak gülümsedi. Çünkü şu an kız da en az Steve kadar gergindi. Derin bir nefes aldı ve verdi. Artık toparlanmış görünüyordu. "Kusura bakma. Pek iyi olduğum söylenemez. Sinirlerim biraz bozuk da. Ben Aleksandra, Gryffindor'danım." dedi ve tokalaşmak için elini uzattı. Steve çarpık bir gülümsemeyle başını salladı, sonunda tanıştıkları için çok mutluydu. Bir dakika. Neden bu kadar aptal bir şekilde sırıtıyordu? Neden farkında olmadan önüne geçemediği duygular hissediyordu? Ayrıca iki dakikadır süren şu karınlacalanma hissi de hiç hoş değildi. Ama kendisini gülümsemekten alıkoyamıyordu. Steve bir Aleksandra'nın ona doğrulttuğu eline, bir de yüzüne baktı. Ne yapması gerekiyordu? Ne demesi gerekiyordu? Panik içindeydi. Aleksandra gibi derin bir nefes aldı ve sonunda elini uzatıp tokalaşmayı akıl etti. Ağzını kendini tanıtmak için açtı ama, sadece "Biliyorum." sözcüğü çıkıverdi dudaklarından. Aleksandra kaşlarını çattı, ancak hala gülümsüyordu. Steve hala elini tutuyordu ve sanırım eli onun elini bırakmayacaktı. Bir ellerine bakıyor, bir birbirlerinin yüzlerine bakıyorlardı. Eli hala Aleksandra'nın elini tutarken söylediği saçma kelimeyi açıklama çabası içerisine girdi Steve. "Şey yani... Gryffindor'dan olduğunu biliyorum. Ama yanlış anlama! Seni takip ettiğimden değil. Masada görmüştüm de. Yani özellikle sana da bakmıyordum tabi ki. Yani..." derin bir nefes aldı ve sinirle yere baktı.

Steve bir şeyi kesinlikle idrak edemiyordu, neden böyle hissediyordu? O kimseye değer vermezdi. Annesinden başka kimse yoktu hayatında. O Muggle okullarından birine gitmek zorunda kalmıştı bir keresinde. Komşuları ona bunun yardımcı olacağını düşünmüştü. Ancak bir okul dolusu muggle onun sinirini bozmaktan başka işe yaramamışlardı. Orada hiç arkadaşı yoktu. Hiç. Bunun sebebi biraz da kendisiydi aslında. İnsanlarla iletişim kurmak ona göre değildi. Ne bir muggle ile, ne de bir büyücü ile. Ama bugün ormanda Aleksandra'nın sesini duyduğunda, durup onunla konuşmak için içinde büyük bir istek duymuştu. Ve aklından habersiz iş yapan kalbi, bu istediğini yerine getirmesini sağlamıştı.

Hafifçe gülümsedi ve bu sefer daha rahat bir şekilde konuştu Steve. Aleksandra'nın gülümsemesi içini ısıtıyordu. "Üzgünüm. Neden bu kadar saçmaladım bilmiyorum. Ben Steve. Ravenclaw'danım. Muhtemelen benim varolduğumdan bile habersizsindir. Yeniyim de. Seninle tanıştığıma sevindim... Şey..." kafasını, Aleksandra'nın elini tutmadığı eliyle kaşıdı ve ekledi, "İyi olduğuna da gerçekten çok sevindim." Steve mahcup bir gülümsemeyle yere baktı ve sonra tekrar Aleksandra'ya baktı.

Steve yanıtım üzerine çarpık bir gülümsemeyle bana baktı. Kalbim çok hızlı çarpmaya başlamıştı, öyle hızlı çarpıyordu ki nefesim kesilmişti. Titrek bir nefes aldım ve verdim. Steve bir bana bir de ona uzattığım elime bakıyordu. Ne yapacağını bilemez bir halde gibiydi. Gülümsemeye devam ettim. Onu çok iyi anlıyordum. Bu yüzden panik içinde oluşuna aldırmadım. Kalp atışlarımı duysaydı, ona neden anlayış gösterdiğimi anlardı. İkimiz de aynı durumdaydık. Panik içindeydik. Tek fark, o hissettiklerine anlam veremiyor gibiydi, bense hissettiklerimin ne anlama geldiğini pekala biliyordum. Steve'den daha onu tanımadan hoşlanmaya başlamıştım ve bu hiç de iyi değildi. Belki de öyleydi. İyi olup olmadığını zamanla öğreneceğimi umarak Steve'e bakmaya devam ettim.

Sonunda Steve uzattığım elimi sıktı ve "Biliyorum." dedi. Kaşlarımı çattım, ancak bir yandan da gülümseye devam ediyordum. Neden böyle bir cevap verdiğini anlamaya çalışıyordum. Steve hala elimi tutuyordu. Bir ellerimize, bir de birbirimize bakıyorduk. İçimden kahkaha atmak gelmişti ama kendimi tuttum. Deli olduğumu düşünmesini istemezdim. Steve aceleyle, "Şey yani... Gryffindor'dan olduğunu biliyorum. Ama yanlış anlama! Seni takip ettiğimden değil. Masada görmüştüm de. Yani özellikle sana da bakmıyordum tabi ki. Yani..." dedi hala elimi tutarken. Sonra da sinirle yere baktı. Ona bakmaya devam ettim. Tanrım, o da gerçekten panik içerisindeydi. Bu da bana kalırsa iyiye işaretti. Steve hafifçe gülümseyerek birkaç saniye bana baktıktan sonra konuşmaya devam etti. "Üzgünüm. Neden bu kadar saçmaladım bilmiyorum. Ben Steve. Ravenclaw'danım. Muhtemelen benim varolduğumdan bile habersizsindir. Yeniyim de. Seninle tanıştığıma sevindim... Şey..." Biraz duraksadı. Bir şey düşünüyordu. Bu sırada ben de içimden, söylediği şeyin ne kadar yanlış olduğunu geçiriyordum. Onun varolduğundan haber olmamam söz konusu bile olamazdı. Onu ilk geldiği günden itibaren farketmiştim. Sanırım farkında olmadan ondan daha çok hoşlanıyordum. Sonunda Steve konuşmaya devam etti, "İyi olduğuna da gerçekten çok sevindim." dedi ve mahcup bir gülümsemeyle önce yere baktı sonra bakışları tekrar benimle buluştu.

Elimi hala tutuyordu. Ben de zaten hiç bırakmamasını istiyordum. Elini tutmaya devam ederek ayağa kalktım ve onun da benimle beraber kalkmasını sağladım. "Hey Steve? Sana biraz erken gelebilir ve reddedersen gerçekten seni anlarım. Ama şey... merak ediyordum da, benimle bir şeyler içmek ya da ne bileyim, kütüphaneye falan gitmek ister misin?" diye sordum içimde sandığımdan daha fazla cesaret olduğunu farkederek.

Aleksandra'ya tekrar baktığında, Steve'in bir kez daha içi rahatladı. Hala Steve'e gülümsüyordu ve Steve onun ağlayan ve üzgün halinden eser kalmadığını farkettiği sırada, Aleksandra hala birbirine tutunan ellerinden destek alarak ikisinin de ayağa kalkmasını sağladı. Sonra konuştu, "Hey Steve? Sana biraz erken gelebilir ve reddedersen gerçekten seni anlarım. Ama şey... merak ediyordum da, benimle bir şeyler içmek ya da ne bileyim, kütüphaneye falan gitmek ister misin?" diye sordu. Steve, Aleksandra orada olmasa, çılgınlar gibi dans edebilirdi. Bağırabilir ve zafer nidaları haykırabilirdi. Ancak o sadece nefesini tutup Aleksandra'ya bakmakla yetindi. Nefesini bıraktı ve rahat görünmeye çalışarak-ve oldukça başarısız olarak- konuştu, "Bu...harika olur. Gerçekten! Seninle akşam kütüphanede buluşabiliriz öyleyse?" diye sordu ve o an, kalbinin göğüs kafesinden taşarcasına hızla attığını farketti. Sanki kalbi o hızda attıkça, içindeki örümcek ağları bozuluyor, yerini hayat dolu duygulara bırakıyordu. Steve hayatında ilk defa, birine karşı bu kadar yoğun duygular hissediyordu ve bundan ötürü çok mutluydu. Hala hissettiği şeylere çok yabancıydı, çözmekte zorlanıyordu. Ama bunların harika şeyler olduklarını biliyordu.

Aleksandra'yla yatakhanelere kadar yürüdüler, Steve onu odasına bıraktı ve okulda aylak aylak dolanmaya başladı. Bir an içindeki bütün o yoğun hisler birikti ve ağzından bir zafer nidası çıkıverdi, "EVET! İŞTE BUDUR!" havada zıpladı ve nefes nefese yürümeye devam etti. Bu sırada ona deliymiş gibi bakan birkaç öğrenciye de aldırmadı. Bu hayatının en mutlu günlerinden biriydi. Dostum, bu hayatının en mutlu günüydü. Elleri ceplerinde, Aleksandra'yla buluşacağı anı hayal ederek, okulda dolanmaya devam etti. Ancak çok geçmeden yatakhanelere dönmeye karar verdi, okulda kaybolup da Aleksandra'yla olan randevusuna geç kalmak istemiyordu. Gerçi, bu pek de randevu sayılmazdı ama hiç yoktan iyiydi. Hiç yoktan kat kat daha iyiydi.

Steve bu sorum karşısında bir an nefesini tuttu. Bu beni biraz paniğe düşürmüştü çünkü ben yalnızca kendimi kötü hissettiğim veya karar vermem gereken zor şeylerde nefesini tutardım. Aynı kriterlerin onun için de geçerli olmadığı belliydi. Belli ki bana hayır diyecekti. Ama, elimi tutarken... o kadar içtendi ki. Bana gülümserken. Yüce Merlin aşkına. Ne bekliyordum ki zaten? İki dakikadır tanıdığım birinin ona çıkma teklifi etmem karşısında bana evet diyeceğini mi?

Steve tutmakta olduğu nefesini bıraktı ve gülümsedi. Ben de içimdeki bu karamsar düşüncelerle birlikte gülümsemesine karşılık verdim. "Bu...harika olur. Gerçekten! Seninle akşam kütüphanede buluşabiliriz öyleyse?" Kalbim yine deli gibi çarpmaya başlamıştı. EVET DEMİŞTİ! Evet demişti. Şu an yanımda olmasa aptal aptal dans eder, şarkı söyler oradan oraya koştururdum herhalde. Ama... bir sorun vardı. Neden hiç tanımadığım bir çocuk için, bu kadar yoğun hisler besliyordum? Tamam az önce, hislerim bana ondan hoşlandığımı söylemişlerdi. Bu gayet doğaldı. Herkesten aynı anda hoşlanabilirsiniz, ancak benim hissettiğim o duygu karmaşası, yalnızca bir kişiye karşı hissedebileceğiniz türdendi. Başımı evet anlamında salladım ve mutluluktan parlayan gözlerle ona gülümsedim.

Birlikte yatakhanelere yürüdük, Steve kızlar yatakhanesine kadar benimle yürüdü. Saat daha erkendi ancak yapmam gereken işler vardı. Bu yüzden Steve ile akşam kütüphanenin önünde buluşmaya karar verdik. Odama girdiğim an sevinç çığlıkları atmaya ve deliler gibi dans etmeye başladım. Her şey harikaydı. Her şey gerçekten harikaydı. Steve ile aramda ne olacak olursa olsun, iyi şeyler olacağından nedenini bilemez bir şekilde emindim. Onunla tanışmış olmak beni gerçekten mutlu etmişti ki gerçekten mutlu olduğum zamanlar her zaman çok nadir olmuştu. Steve'in beni değiştireceğine inanıyordum. Benim de onu. Mutluluk içinde yatağıma uzandım ve Hogwarts'a gelmeden önce büyükannem Elena Targaryen'ın bana verdiği, bir zamanlar anneme ait olan değerli broşu çıkardım ve üstünde hafifçe parmaklarımı gezdirdim. "Merhaba anne. İşler değişti. Artık yalnız değilim. Evet... bu doğru. Yalnız değilim." broşla kendi kendime konuşurken, mutlulukla gözlerimi tavana çevirdim ve bir şeyden kesinlikle emin oldum. Yalnız değildim. Kesinlikle yalnız değildim. Hayatımda bir şeyden emin olmaktan bu kadar mutluluk duyacağım hiç aklıma gelmezdi.