Hava çoktan kararmıştı. Gökyüzünü izlemekten sıkılıp. Londra da ufak bir arayışa çıkmıştım. Amacım avlanmak değildi. Sadece biraz eğlenmek istiyordum. En sevdiğim siyah paltom ve şapkam her zamanki gibi üstümdeydiler. Saat çok geç olmuştu. Muggler çokta evlerine gidip yatmışlardı bile. Eğlence mekanları doluydu. Bol bol av bulabilirdim ama muggle şarkıları midemi bulandırıyorlardı. Bir kaç kişiyle karşılaşmıştım. Ama onları da beğenmemiştim. Yürürken biri gözüme takıldı. Tanıdığım biri olmalıydı. Yavaşca takip etmeye başladım. Evet onu tanıyordum. Bir kaç gün önce dükkanını dağıttığım Arianna idi. Güzel bir gündü. Acaba bana hala kırgınmıydı? Öğrenmenin tek yolu vardı gidip sormak. Biraz daha hızlanıp arkasından ''Hey'' diye seslendim. Duymamış olacak ki cevap vermedi. Belkide cevap vermek istememişti. Bir an durup düşünlerini okumayı denedim. Beni duymamıştı. Herhalde duysa sinirlenirdi. Koşmaya başladım. Yanına yanaşıp koluna girdim ve gülümseyerek ''Merhaba Arianna'' Dedim.

Yine geç saatlere kadar bakanlıkta kaldığım günlerden biri... Arianna ile Üç Süpürge'de ettiğimiz kavgadan beri hiç keyfim yoktu. Thames Nehrine yakın bir yerden tuttuğum küçük apartman daireme yalnızca uyumaya gider olmuştum çünkü çalışmadığım zamanlarda yaşananlar aklımı meşgul ediyordu ve ben onları hiç ama hiç düşünmek istemiyordum. Havaların bir miktar soğumasından dolayı hazır tuttuğum ince trençkotumu giydim, iç cebine asamı yerleştirdim, çantamı omzuma geçirdim ve Bakanlık'tan çıktım. Sokakta yalnızca topuklu ayakkabılarımın tıkırtısının yankılandığını farkedince trençkotun kolunu sıyırıp saatime baktım; 12'yi geçiyordu. Çalıştığım süre boyunca saatime bile bakmamıştım demek ki. Bu saatte sokakta olmam John'un dediği gibi güvenli değildi, biliyordum ama güvende olmamayı Arianna ile kavgamızı düşünmeye tercih ederdim. ''Hey'' Arkamdan gelen bir erkek sesiydi. Ayak seslerinin de yaklaştığını duydum ama dönmedim. Muhtemelen asılacak birini arayan sarhoş bir muggledı. Çantamın omzumdaki sapını sıkıca kavrayarak adımlarımı hızlandırdım. Ben ne olduğunu anlamadan, ayak sesi bile duymamıştım, koluma girdi. İrkilerek durdum. "Merhaba Arianna'' Hah! Durum şimdi anlaşılıyordu. En azından korkacak bir şey yoktu. Kolumu yabancının kolundan kurtarmaya çalıştım ama bırakmadı. Kesin bir kaç kere çıkıp sonra aramadığı adamlardan biriydi bu da. "Ben Arianna değilim. İkiz kardeşi Brianna'yım. Size ne yaptı bilmiyorum ama onun adına özür dilerim. Biraz dengesizdir. Şimdi beni rahat bırakır mısınız?" Sıkılgan bir tavırla adamın karanlıkta kalan yüzüne bakıp iç çektim. Şu an tek isteğim eve gidip uyumaktı.

Koluna girdiğimde şaşırmıştı. İrikelerek durdu. Kolunu çekmeye çalıştı ama buna izin vermedim. Bana dönerek "Ben Arianna değilim. İkiz kardeşi Brianna'yım. Size ne yaptı bilmiyorum ama onun adına özür dilerim. Biraz dengesizdir. Şimdi beni rahat bırakır mısınız?'' Ariannanın ikimizi vardı, hayır kesinlikle bana yalan söylüyor olmalıydı. Aslında yalan söylemekde haklıydı. Ona yaptıklarım haddimden fazlaydı. Ama o da eğleniyor gibiydi. Kafam iyice karışmıştı. Tekrar yüzüne bakarak düşünmeye başladım. Saçları, gözleri ve güzelliği herşeyi tıpa tıp ayniydi. Belkide benimle konuşmak istemiyordu. Özür dilemenin bir yolunu bulmalıydım. Ah gözleri o kadar güzellerdeki düşünmemi engelliyorlardı. Belki farklı zamanda ona aşık olabilirdim, ama bu doğru zaman değildi. Vampir olmanın lanetlerinde biri işte. Asla aşık olamıyorsun. Ondan özür dileyecektim. Belki iyi birer arkadaş olabilirdik. Kolundan çıkıp karşısına dikildim. '' Hadi ama Arianna yapma böyle '' Bunları söylerken bile barışacağını ümit etmiyordum. Ama denemekten alamıyordum kendimi. Bir arkadaşa çok ihyiyacım var. En son ne zaman bir arkadaşım olmuştu hatırlayamıyorum. Belkide hiç olmamıştır. Zaten lanetlilerle kim arkadaş olmak isterki. Ellerinden tutup gözlerinin içine baktım lütfen der gibi. Son çare önünde eğilip ondan özür dilemekti. Ve ben bunuda yapacaktım. Önünde eğildim ve gülerek '' Yalvarıyorum Arianna yaptığım her şey için özür diliyorum affet beni.''

Karşımdaki yabancı dikkatle yüzümü incelerken oflayıp pufluyordum. Canım cidden sıkılmaya başlıyordu, gözlerim kendiliğinden kapanacakmış ve ayakta bile uyuyakalabilecekmiş gibi hissediyordum kendimi. O kadar yorgundum ki... Fakat adam bıkıp usanmadan gözlerime bakmaya devam ediyordu. Arianna'ya abayı yakmıştı anlaşılan! Sonunda kolumdan ayrılınca hemen çantama daha sıkı sarıldım, bir elim trençkotumun içindeki asaya hamle yapmak üzere hazırdı. "Hadi ama Arianna yapma böyle.'' Gözlerimi kocaman açarak adamın pek tanıdık görünen yüzüne baktım. Deli miydi neydi? Arianna olmadığımı söylemiştim işte! Daha ne istiyordu? Bir anda ellerimi yakaladı, kendine çekti ve gözlerini gözlerime kilitledi. Sonra, gözlerini gözlerimden, ellerini ellerimden ayırmadan önümde diz çöktü. Eyvah, evlenme mi teklif edecekti acaba Arianna'ya. Dehşet içinde adamı izliyordum. Şaşkınlıktan dilim tutulmuştu. Ya bakanlıktan çıkan biri bizi bu halde görseydi? John anlayışla karşılardı gerçi. Peki ya diğerleri? ''Yalvarıyorum Arianna yaptığım her şey için özür diliyorum affet beni.'' Derin bir oh çektim çünkü beklediğim, daha doğrusu beklemediğim, evlilik teklifi gelmemişti. Sağ elimi elinden hızlıca çekip kurtardım, diğeri olduğu gibi duruyordu. Elim trençkotun içindeki asaya uzandı tekrar. "Ah, tamam, affettim! Ama sorun şu ki ben Arianna değilim. Gidip bir de ondan özür dilemeniz gerekecek bayım." Bir muggle değildi herhalde, yoksa Arianna'yı bu kadar yakından tanıyor olamazdı. Arianna genelde Üç Süpürge'ye gelenlerle takılırdı çünkü. Öbür elimi hala sımsıkı tuttuğu için bir türlü çekemiyordum. Acaba Arianna'ymış gibi davransam başımdan savabilir miydim? Öyle yapacak olursam bir şeyler içmeye falan davet ederdi şimdi, hiç ama hiç uğraşamazdım. "Bunu size nasıl kanıtlayabilirim bilmiyorum," Etrafımızda kimse var mı diye bakındıktan sonra eğilip kulağına fısıldadım "ben bakanlıkta çalışıyorum. Arianna'nın arkadaşı olduğunuza göre hangi bakanlıktan bahsettiğimi anlarsınız. Eğer şu an Hogsmeade'e cisimlenirseniz orada benim aynımdan bir tane daha olduğunu göreceksiniz. Yani Arianna'yı." Bir muggle olmamasını umarak söylemiştim bunları. Eğer Sihir Bakanlığından bahsettiğimi anlamasa bile bir şekilde kıvırırdım söylediklerimi. Geri çekildim ve şüpheli bir tavırla adamı süzdüm. Nereden tanıyordum acaba onu?

Yalvarışlarımdan sonra bir oh çekti. Şaşırmıştım, neden böyle yapmıştıki. Sağ elini hızlıca çekip kurtardı. Diğerini hala tutuyordum. Sağ elini kotunun cebine sokup birşeyi tuttu. Sanırım asasıydı. Napmaya çalışıyordu? "Ah, tamam, affettim! Ama sorun şu ki ben Arianna değilim. Gidip bir de ondan özür dilemeniz gerekecek bayım." Dedi Sinirlenmeye başlıyordum. En azından, seninle konuşmak istemiyorum diyebiliyordu. Biraz daha düşündükten sonra "Bunu size nasıl kanıtlayabilirim bilmiyorum," dedi. Etrafı kontrol etmeye başladı. Beni şaşırtıyordu. Tekrar bana döndü. Eğilip kulağıma fısıldadı ''ben bakanlıkta çalışıyorum. Arianna'nın arkadaşı olduğunuza göre hangi bakanlıktan bahsettiğimi anlarsınız. Eğer şu an Hogsmeade'e cisimlenirseniz orada benim aynımdan bir tane daha olduğunu göreceksiniz. Yani Arianna'yı." Bakanlıktamı çalıyordu? Sanırım beni bakanlık numarasıyla korkutmak. Üstü üstlük büyü güçlerimin olmadığını yüzüme vurmaya çalışıyordu. Birkaç adım geriye çekilip, beni süzmeye başladı. Şüphe dolu gözlerle bakıyorlardı bana. Yanına yaklaşıp, biraz eğilerek. ''Hadi ama 1805 den beri büyü güçlerimin olmadığını çok iyi biliyorsun'' Dedim. Düşünmesine bile fırsat vermeden, Kucağıma alıp koşmaya başladım. Büyü güçlerim yoktu ama iyi bir koşucuydum. Onunla rahatça konuşmak için bir yer arıyordum. Aklıma londranın en büyük binası gelmişti onu oraya götürecektim. Hemen yolumu değiştirdim. Daha hızlanmıştım. Bir kaç saniye içinde, binanın bulunduğu sokağa geldim. Kapısı kapalıydı. Hiç yavaşlamadan ilerledim. Kapıya bir tekme atarak yolumu açtım. Attığım tekmeden dolayı alarm devreye girmişti. Londra polisinin bir kaç dakika içinde buraya geleceğinden emindim. Bu umrumda değildi. Onları kolayca atladabilirdim. Ayni hızımla merdivenleri çıktım. Durduğum zaman, artık londra ayaklarımızın altındaydı. Polis birimleri gelmeye başlamışlardı. Burda bakınca karınca sürüleri gibi gözüküyorlardı. Hala kucağımdaydı Arianna. Gülümseyerek gözlerinin içine baktım''Son kez soruyorum Arianna olmadığına eminmisin?''

Belki de bakanlıktan bahsetmem onu ikna etmişti çünkü bir kaç saniye boyunca sesini çıkarmadı. Ne yazık ki yanılmıştım. Aynı benim onun kulağına fısıldamam gibi bana doğru eğildi. "Hadi ama 1805 den beri büyü güçlerimin olmadığını çok iyi biliyorsun." Bir dakika... 1805, büyü güçlerinin olmaması. Yoksa o? Ah, hayır. İhtimalini bile düşünmek istemiyordum çünkü isterse ben daha asama davranamadan kemiklerimi un ufak ederdi. Zaten ben hareket edemeden ani bir hareket yapmıştı bile. Beni kucağına almış, etrafımı görmeme bile olanak vermeyen bir hızda koşmaya başlamıştı. Tam tahmin ettiğim gibi, o bir vampirdi. Ve söylediklerine bakılırsa oldukça yaşlı ve ziyadesiyle oldukça güçlü bir vampirdi. Bir an durur gibi oldu, önümüzde bir kapı olduğunu gördüm ama bir tekmesiyle savurup açtı. Sonrası yine bulanık... En sonunda, açık havaya çıktık. Boğulacakmış gibi hissediyordum kendimi, bir panik atak krizi geçiriyor olmalıydım, sürekli derin nefesler alıyordum. Arianna beni ne biçim bir işe bulaştırmıştı böyle? Belli bir yükseklikte olmalıydık. Aşağıdan polis arabalarının sirenleri, bağrış çağrışlar duyuyordum. Açıkçası o tarafa bakmaya korkuyordum. Gözlerimin içine bakan adama baktım ben de. "Son kez soruyorum Arianna olmadığına emin misin?" Evet dersem beni bırakacak mıydı acaba? Ondan bir an önce kurtulmalıydım. Başımı hızlı bir şekilde polis sirenlerinin geldiği yöne çevirince çok, çok ama çok yüksekte olduğumuzu anladım. Başım deli gibi dönmeye başlamıştı. Farkında olmadan beni kucağında tutan adama sıkıca yapıştığımı farkettim. Şimdi burun burunaydık. Gözlerim korkuyla kocaman açılmıştı. O ise bundan zevk alıyor gibi gülümsüyordu. "Merlin aşkına, lü-lütfen..." Derin bir kaç nefes daha aldım. Ciğerlerim yeterince havayı içinde tutamıyordu sanki. Kalbim deli gibi atıyordu. Saçlarım bu kadar yüksekte olduğumz için iyice şiddetlenen rüzgarla uçuşuyordu. Hala adamın omuzlarına kilitlediğim elleri bırakamamıştım korkudan. "Lanet olsun, tamam, ben Arianna'yım! Lütfen beni yere bırak. Ya-yani aşağıya değil! Sağlam bir zemine. Lütfen!" Başım öyle çok dönüyordu ki adama ya da aşağıya bakmayı bırakıp gözlerimi sımsıkı kapamıştım şimdi.

Polis sirenlerinin geldiği yöne doğru baktı. Başı dönmeye başlamıştı. Düşmemek için sıkıca bana sarıldı. Bu hoşuma gitmişti. Burun buruna gelmiştik. Korku dolu gözlerle bakıyordu bana, ben ise sadece gülüyordum. "Merlin aşkına, lü-lütfen..." Sözünü bitiremedi. Nefes almakda zorluk çekiyordu. Kalbi çok hızlı atıyordu. Bunu farkedebiliyordum. Eğer kollarımdaki başka biri olsaydı, onu çoktan öldürmüştüm. Ama Ariannaya bunu yapamazdım. Derin nefesler almaya başladı. Nefes alması zorlaşmıştı. Düzeleceğini anladığım için herhangi bir tepki vermedim. Gökyüzünü izlemeye devam ediyordum. Kendimi bulutların üstünde gibi hissediyordum. Onunlayken mutluydum. Bana kötü biri olduğumu unutturuyordu. Siren sesleri yükselmişti. Şehrin tüm meraklıları aşağıya toplanmışlardı. Polisler, haberciler ve diğer başıboş insanlar. "Lanet olsun, tamam, ben Arianna'yım! Lütfen beni yere bırak. Ya-yani aşağıya değil! Sağlam bir zemine. Lütfen!" Dedi. Cevabı beni tatmin etmemişti. Hiç inandırıcı konuşmuyordu. Hiç de güzel rol yapamıyordu. Tekrar yüzüne baktım. Gözlerini sımsıkı kapatmıştı. ''Demek seni bırakmamı istiyorsun Arianna istediğini yapacağım.'' Dedim. Gülümseyerek onu aşağıya fırlattım. O Çığlıklar atarak düşerken, kahkahalar atıyordum. Aşağıya doğru bakarak ''Güle güle Arianna dedim'' Ellerimi paltomun cebine sokarak düşüşünü izlemeye başladım. Burdan aşağıya düşmesi tahminimce beş dakka sürerdi. Sağ elimi kaldırıp saatime baktım. İki dakka olmuştu bile. Paltomu çıkartıp çatıya bıraktım ve bende aşağıya atladım. Ariannadan daha hızlı düşüyordum. O korkarken ben eğleniyordum. Büyücüye yaklaşmıştım. Sağ elimle onu tutup kendime doğru çıktım. Yine ellerimdeydi. Sımsıkı sarlmiştım ona. Yere düşmeyecektik. Hemen karşıdaki apartmanın camlarından birini kırıp içeriye girecektik. Oda ne gireceğimiz oda da birşeyler oluyordu. Biraz daha yakalışca, ne olduğunu anlamıştım. Bir karı koca, yatak odalarında rutin işlerini yapıyorlardı. Cama çarpmamıza bir kaç saniye kalmıştı. Arianna'ya iyice sarılıp ellerimle yüzünü kapattım. Büyük bir gürültüyle parçalanmıştı cam. Yataktaki çift üstlerini örtücek bir şey bile almadan küfürler ederek kaçmışlardı. Arianna hala kucağımdaydı. Gülümseyerek ona baktım. Acaba şimdi ne diyecekti.

"Demek seni bırakmamı istiyorsun Arianna istediğini yapacağım." Gözlerimi açtım. Tam bu anda vücudumun kollarından ayrıldığını hissettim; önce bir miktar havalandım, sonra olağanüstü bir süratle aşağı düşmeye başladım. Hem nefes alamıyordum hem de engelleyemediğim çığlıklar atıyordum. Bu gidişle aşağı düşmeden havasızlıktan bayılacaktım. Ah, iyi olurdu, paramparça olduğumu hissetmezsem yani! Çok yerde okuduğum, duyduğum gibi hayatımdan bazı görüntüler gözümün önünden geçiyordu. Arianna ile son kavgamız özellikle. Ölmeden önce ondan af dilemeyi çok isterdim... Bir yandan aşağıdaki cadde parlayan ışıkların, iki tarafımdaki binaların çizgi çizgi olmuş suretlerini görüyordum. Elim asama gidecekti fakat gidemedi; o kadar hızlı düşüyordum ki hareket bile edemiyordum! Tam bayılacağımı düşünürken bedenimi saran buz gibi iki kol hissettim. Sonra bir el yüzümü kapattı ve kulakları sağır eden bir gürültüyle yere çarptığımı hissettim. Caddeye mi düşmüştüm? Yok yok; araba, korna ve insan seslerini duymuyordum. Ölmüş müydüm acaba? Ölmüş olsam kollarımdaki inanılmaz acıyı duyuyor olamazdım herhalde. Bir kaç saniye aynı çatıda olduğu gibi derin nefesler alarak gözlerimi kapalı tuttum. Önce tek gözümü açtım, sonra diğerini. Ve beni hala kucağında tutan adamın göğsünü tüm kuvvetimle yumruklama başladım. "SENİ KAÇIK! AZ KALSIN ÖLDÜRÜYORDUN BENİ! ARİANNA SANA BENİ ÖLDÜRMENE SEBEP OLACAK KADAR KÖTÜ NE YAPMIŞ OLABİLİR, MERLİNİN SARKIK DONU!" Tepinerek kollarından kurtulmaya çalıştım, vampirlerin insanüstü gücü aklımdan çıkmış değildi ama o kadar öfkeliydim ki beni öldüreceğini bilde bile onu yumruklamaya devam edecektim. Burnumdan soluyarak gözlerimi gözlerine diktim. "Bana bak, bana bir şey olursa bakanlık peşinden ayrılmaz, anladın mı! John Aldrich Windsor'un kız arkadaşının hayatını tehlikeye attın az önce! Duydun mu beni psikopat kan emici?!" İlk kez John'la olan ilişkimi bu şekilde dile getirmiş, birini korkutmak için kullanmıştım. Suçlu bile hissetmeyecek kadar öfke doluydum şu an. Onu deli gibi yumruklamaya devam ederken kollarımdaki cam kesiklerini farkettim. Farklı boylardaki kesiklerden bazıları derin bazıları ise küçük bir sıyrık kadardı. Yine de kollarımın büyük kısmı ince bir kan tabakasıyla kaplamıştı. Onu yumruklamayı bırakmış, kollarıma bakıyordum. Bakışlarım tekrar hala adını bilmediğim adama kaydı. Camdan düşerken ölmemiş olabilirdim ama bu kadar kanımın akmış olması bir vampirin kucağındayken sonum olabilirdi.