Bizimkiler keyfim uğruna Açılış Şöleni'ne katılamayacağımı öğrense ne yaparlardı acaba? Üstelik ağabeyim Henry muhtemelen çoktan Hogwarts'a varmıştı. Tek umudum bizimkilere okula gitmediğimi ispiyonlamamasıydı. Son gecem için de odamı ayırttığım Çatlak Kazan'dan çıkmış, Ateş Viskisi'ne gitmiştim yine. Bu serbestlik çok hoşuma gidiyordu, ne de olsa ailemle kaldığımda akşam 9'dan sonra eve girememem gibi bir durum vardı. Çatlak Kazan'a yerleştikten sonra da başımda Henry vardı. O gider gitmez kendimi Londra sokaklarına vurmuştum. Hatta bu gece eğlencenin dozunu birazcık kaçırmıştım. Kaymak birasının dozunu da öyle. Topuklu ayakkabılarım üzerinde zorlanarak, bir oraya bir buraya yalpalayarak ilerliyordum. Kafam dumanlıydı açıkçası. Sokak lambalarından uzak duruyordum, çünkü gözlerimi acıtıyorlardı, ara sokaklardan birinde yürüyordum. Aslında doğru yolda olup olmadığımdan emin değildim. Olduğum yere durup etrafımda döndüm ve görüşü alkol yüzünden bulanıklaşan gözlerimi kısarak şöyle bir bakındım çevreye. Bir anda, bir sokak lambasının altından geçen bir siluet gördüm. Bu saatte başka şansım yoktu, yolu sormalıydım. "Hey! Hey, bakar mısınız?" dedim elimi kaldırıp sallayarak arkası dönük gölgeye dönerse beni farketmesi için. Gölge durur gibi oldu. "Kusura bakmayın, yolumu kaybettim, bir adres soracaktım." Umutla Ona doğru bir kaç adım attım.

Gölge döndü ve yavaşça bana yaklaşmaya başladı. Hareketleri tedirgin ve isteksiz görünüyordu. Gerçi Çatlak Kazan'ın yolunu bulduktan sonra umurumda değildi. Ne var ki o yaklaştıkça zihnimde bir soru dolanmaya başladı. Onu tanıyor muydum? Biraz daha ışığa çıksa yüzünü daha net görüp anlayabilirdim. Tam yardım edeceği için teşekkür edecektim ki sert bir sesle sordu. "Burada ne işin var?" Gözlerim şaşkınlıkla açıldı. O kim oluyordu da bana hesap soruyordu? Kaşlarımı çattım, ben cevap vermek üzereyken ekledi. "Yani bu saatte dışarıda olmaman gerekmez mi?" Hala garip bir karşılama cümlesiydi ama ilkine göre daha kabul edilebilir bir soruydu. Eğer ona ihtiyacım olmasa yanından çoktan uzaklaşmıştım. Zaten O da nedense çok huzursuz görünüyordu, olduğu yerde duramıyor, gitmek istiyor gibiydi. "Pekala nereye gitmek istiyorsun yardımcı olayım." Gözlerimi kısarak yüzümü onun yüzüne yaklaştırdım. Çünkü sesi bu kez inanılmaz tanıdık gelmişti. Beni iyi hissettiren bir sesti bu; ancak anılar sayesinde böyle bir etkisi olabilirdi. O ne olduğunu anlamadan elimi omzuna koyup onu bir kaç cm geriye ittirmem yüzünün ışığa çıkması için yetti. "Daniel!" Sesim şaşkınlıktan oldukça yüksek çıkmıştı. Elimi hemen omzundan çekip ağzımı kapadım. "Üzgünüm, üzgünüm... Asıl senin burada ne işin var? İkimizin de Hogwarts'da olması gerekiyordu." Kıkırdayarak onu baştan aşağıya süzdüm. Hogwarts'da Daniel'i her görüşümde kalp atışlarım zaten hızlanırdı ama bu kez farklı bir çekiciliği vardı sanki. Belki de alkol yüzünden böyle düşünüyordum. "Nereyi aradığımı boşver, nasılsın?" deyiverdim birden. Çünkü yanından gitmek değil, Onunla oturup konuşmak istiyordum. Hem de çok.

Daniel tüm o sert sorularından sonra gülümseyince ister istemez ben de gülümsedim. Onu ne Yaz Kampında ne Çatlak Kazan'da görmediğim için ne kadar beğendiğimi unutmuş olmalıydım. Kızlara Daniel'la karşılaşmamı anlatacağım kesindi, hepsi şok olacaklardı. Belki de okula beraber gidebilirdik! Heyecanlı bir yüz ifadesiyle Onu izliyordum. "O uzun bir hikaye daha sonra anlatırım sana." Şimdi anlatmasını rica edecektim ki hiç duymak istemediğim kelimeleri sarfetti. "İyiyim Kathleen umarım sende iyisindir ama artık gitmem gerekiyor." Cevap bile veremedim. Gitmemesini, onunla konuşmak istediğimi söyleyecektim ama arkasını döndü ve uzun adımlarla yürümeye başladı. Neydi şimdi bu? Her şeyden öte, kabalıktı. Ona bir adres soracağımı söylemiştim, bu saatte, tek başıma ve bana yardımcı olmadan çekip gidiyordu. Her duyguma yaptığı gibi alkol öfkemi arttırmıştı. O on metre kadar uzaklaşana kadar olduğum yerde dikilmiş olduğum için koşmaya başladım ve daha iki adım atmadan yere kapaklandım! Topuklular ve baş dönmem yüzünden olmalıydı. Hemen toparlandım, gerçi hala yerde oturuyordum çünkü dizimde ciddi bir yarık açılmıştı, kanıyordu ve her hareketimde acıyordu. "Teşekkür ederim Daniel. Sayende dizimde çirkin bir yara izim olacak. Hadi şimdi git!" Yine bağırmıştım. Ne yazık ki hayal kırıklığından kaynaklanan öfkemi kontrol edemiyordum.

Daniel durmuştu. İçimde onun dönüp yanıma geleceğini söyleyen ses beni mutlu ediyordu ama bunu kabul etmek istemiyordum. Beni hiç umursamayan genç büyücü yanıma gelse gelse acıdığı için gelecekti. Her hareketimde canım yanarak, sızlanarak olduğum yerde oturmaya devam ediyordum. Kanama durmayacak gibiydi. Daniel'in üzerime düşen gölgesiyle irkildim. Yanıma gelmişti. Sadece bir an için yüzüne baktıktan sonra öfkeyle gözlerimi tekrar yarama çevirdim. "Ben gerçekten çok üzgünüm. İzin ver yardım edeyim." Ona bakmamaya çalışarak desteğini kabul ettim. Çünkü ona bakacak olursam bu kabalığına rağmen hemen yumuşayacaktım, biliyordum. Sendeleyecek doğruldum. Bir an elleriyle bana destek olurken bir an sonra hızla uzaklaşınca geriye doğru düşecek gibi oldum ama hemen dengemi buldum. Bu tuhaf davranışlarına ne zaman son verecekti acaba? Ne kadar talihsiz bir akşam geçirdiğimle ilgili homurdanırken Daniel'in hiç kıpırdamadan durduğunu farkettim. Gözlerini takip edince onları dizimdeki yaraya diktiğini gördüm. Kaşlarımı çattım. "Daniel?" Cevap vermedi. Sadece öylece durmuş yarama bakıyordu. Bu tuhaftı ama daha tuhafı saniyeler içinde gerçekleşti; yakışıklı Daniel'in yüzü ürkütücü bir vampirinkine dönüştü. Dudaklarım aralandı ama çığlığım boğazımda sıkışıp kaldı. Şimdi anlıyordum; gecenin bu vakti burada olmasını, Hogwarts'a gitmemesini, benden kaçmaya çalışmasını, dizimdeki yaraya neden öyle baktığını... Ben ne olduğunu anlayamadan iki eliyle beni yakalayıp kendisine çekti, nefesini boynumda hissediyordum. Öyle hızlıydı ki karşı koyacak zamanım olmamıştı. Vücudunu kendimden uzaklaştırmak için ittirmeye çalıştım ama kıpırdamadı bile. Ben sonuma hazırlanırken Daniel aniden gerçi çekilip uzaklaştı. Yüzü eski haline dönmüştü. Ben ise olduğum yerde, derin nefesler alarak, şaşkın bir şekilde dikiliyordum. "Se-sen" devamını getiremedim. Zaten nefes alıp verişlerim yüzünden konuşmak yeterince zordu. Geriye doğru bir kaç adım attım. "Nasıl oldu?" dedim en sonunda. Beni korkutmuştu, hatta neredeyse öldürecekti belki ama içimde filizlenen bir duygu Daniel'dan kaçmamı engelliyordu.

"Neden kaçmıyorsun. Canlı kalmak istemiyormusun?" Kafamı iki yana sallayarak yutkundum. Gözyaşları göz pınarlarıma kadar gelmişti ama ben akmamaları için gözlerimi bile kırpmıyordum. Eğer ağlayacak olursam korktuğum için ağladığımı sanacaktı. Ama hayır, tek sebebi Daniel'in hayatının tamamiyle değişmekte olduğunu görmemdi. Onu tekrar gördüğüm için ne kadar şanslı olduğumu düşünürken böyle bir durumla karşılaşmak... "Okul kapandıktan sonra evimin karşı tarafında bir ceset buldum. O adamı öldüren vampir beni de dönüştürdü ve bu sayede büyü yapma gücümü aldı. Hogwarts'a gidemiyorum, gitmiyorum." Hala aralık duran dudaklarımın arasından çıkan tek ses bir "Ah" oldu. Ne söyleyebilirdim ki? Üzülme mi diyecektim? Eski haline dönebilirsin mi diyecektim? Her an bana saldırabilirdi çünkü yüzü değişim geçirip duruyordu. Ama Onu bırakıp kaçmayacaktım. Hem ben bir korkak değildim hem de Daniel farkında olmasa bile benim için çok önemliydi. Yüzündeki acı, öfke dolu ifadenin farkındaydım. Hemen çantamı eşeleyerek bir peçete buldum ve dizime bastırdım. Doğrulup yüzüme düşen saçları geriye savurdum. "Git artık buradan!" Beklemediğim bir anda öyle yüksek sesle bağırmıştı ki yine geriye doğru bir kaç adım attım. Dizlerinin üstüne çöktü, yeri neredeyse ikiye ayıracak bir güçle yumrukluyordu. Gözlerimin tekrar dolduğunu hissettim. Onun için üzülüyordum. Kendim için de. Ağlamamak için dudaklarımı ısırdım, kendime hakim olana kadar öylece dikildikten sonra derin bir nefes aldım, kana bulanmış peçeteyi arkama doğru, olabildiğince uzağa fırlattım ve ona doğru kararlı adımlarla yürümeye başladım. Daniel'ın tam karşısında ben de diz çöktüm. Bir elimi yanağına koyup bana bakmasını sağlamaya çalıştım. "Gitmek istemiyorum Dan." Sesim ağlayacak gibi çıkmıştı. Kendime kızdım. O karşımda böyle acı çekerken bir de beni korkutuğu düşüncesiyle onu üzmek istemiyordum. "Lütfen beni kendinden uzaklaştırmaya çalışma. Senden kaçmıyorum çünkü sana güveniyorum. Hem belki senin yanında kalmayı canlı kalmaya tercih ediyorumdur." Hafifçe gülümsedim ama bu şakanın onu üzebileceğini farkedince ciddileştim. Bu gece ne kadar da aptaldım! Ona güvendiğimi söylesem bile yeni dönüştüğü için ne yapacağı belli olmazdı ama şu an umurumda bile değildi.

Daniel gülmeye başlayınca endişelensem mi sevinsem mi bilemedim. "Seni öldürmemek için kendimi zor tutuyorum hatta tutamıyorum ama sen bana güvendiğini söylüyorsun bu kesinlikle saçma." Sonunda yüzüme bakıyordu en azından. Benimle konuşuyor olması mutlu olmama yetmiş ve artmıştı bile ama ciddiyetimi anlaması için gülmemek için büyük bir çaba harcıyordum. Ona birinin gerçekten güvendiğini hissetmediği sürece kendine de güvenemezdi. "Bana güveniyorsun demek. Peki neden? Böyle bir yaratığa nasıl güvenebilirsin. Senin tanıdığın veya tanımak istediğin Daniel öldü artık." Sesi bu kez öyle alaycı çıkmıştıki kalbimin kırıldığını hissettim. Yine de, beni asla umursamayacak olsa bile vazgeçmeyecektim. En azından onun iyiliği için. Bana yaklaştığında kalp atışlarımın hızlandığını farkettim ve vampirlerle ilgili okuduğum onca şey zihnimde canlandı. Bir yerim kanamasa bile kanımın kokusunu alır, vücudumdaki her sesi duyabilirdi. Kalp atışlarımın hızlanması gibi. Utancımdan yanaklarımın kızarmaya başladığından emindim. Cesur görünmeye çalışarak mavi gözlerine baktım. "Hayır. Eğer tanıdığım Daniel ölmüş olsaydı ben de çoktan ölmüş olurdum. Sen hala O Daniel'sin, yeni dönüşmüş olmana rağmen bana zarar vermemen inanılmaz bir şey." Bu kez gülümsedim. Artık alaycı tavrını bir kenara bırakmasını istiyordum. Bir tutam saçımı kulağımın arkasına sıkıştırdım ve ondan uzaklaşmadan devam ettim. "Hadi, kalk artık. Londra'daki son gecemi seninle geçirmek istiyorum, tabi sen de istersen. Hem geceleri en sakin yerler nereler öğrenmişsindir artık." Elimi uzatıp tutması için içimden dua etmeye başladım. Onu bulur bulmaz kaybetmek istemiyordum.

Daniel elimi tuttu. Kalp atışlarım iyiyden iyiye hızlanmıştı şimdi. Beni kaldırmasına izin verdim. Gözlerimi onun yüzünden ayırmıyordum, daha doğrusu ayıramıyordum. "Bu yaptığımız büyük bir aptallık. Daha yeni dönüşmüş biriyle dolaşmak istiyorsun ve ben bunu kabul ediyorum. Boş bir anıma gelmesen iyi olur yoksa ölürsün." Sesi ne kadar tehtitkâr çıkmış olsa da benim iyiliğim için söylediğini biliyordum bunu. Bu yüzden hiçbir şey söylememeyi tercih ettim. Belki de yaptığımız aptallıktı, evet, ama bu aptallığı yapmak istiyordum. "Aynı zamanda neden kalp atışların hızlanıyor? Bunu bir türlü anlayamadım." O elimi bırakıp yürümeye başlamıştı ama ben bu söylediği şey yüzünden yerime çakılıp kalmıştım. Gerçekten hala neden burda olduğumdan çıkaramıyor muydu sonucu? Okulda onu gördüğümde de kıpkırmızı olurdum zaten. Herhalde hiçbir şeyin farkında değildi. Arkasından ağır ağır yürümeye başladım. "Çoktan anladığını sanıyordum." dedim sonunda. Bunu söylerken bile kızarmıştım. Şimdi ona hem kızgın hem kırgındım. "Kalp atışlarımı dinleyebilmen benim için çok büyük dezavantaj olacak ilerde." Gülümseyerek söylediğim cümlenin sonunda büyük bir patavatsızlık ettiğimi farkettim. Şu an bile yanımda durmakta zorlanan birine geleceğimizden bahsetmiştim. Daniel ve bana ait bir gelecek hiç olmayabilirdi de. "Kalp atışlarımın hızlanmasının sebebi sensin. Seni görmem yeterli." Omuz silktim ve adımlarımı onun hızlı adımlarına uydurmaya çalıştım.