Sıcak bir yaz gününde, yorucu bir alışveriş sonrası bitap düşmüş bir halde oturuyordum. Şu Mugglelar ne ilginç yaratıklar yaa... Romeo & Juliet'in mezarını yapmışlardı ve ben oraları gezerken hüngür hüngür ağlamıştım. Kafeye oturdum ve bir adet İce Americano söyledim. Güneş parıl parıldı ve saçlarımı yeni boyattığım için kendimi dünyanın en güzel kızı gibi hissediyordum. Kocaman Chanel gözlükler, topuklularım, mini elbisem ve geniş şapkam ile...

Tek başıma İtalya sokaklarında gezerken sıcaktan çok bunaldığımı fark ettim ve bir kafeye bir şeyler içmek için girdim.Muggle içeceklerine bayılırdım. Zaten İtalya'da her şey bir başka... Roma'da aşk da başkadır...
Kafeden içeri girdim ve boş bir yer bulabilmek için etrafa bakındım. Her erkek gibi, seçtiğim yer bir kızın yanıydı. Çok güzel bir kızın yanı...
Mini bir elbise, topuklu ayakkabılar, kocaman fransız bir şapka, beyaz tendeki kıpkırmızı bir ruj ve Chanel şapka ortalama bir kızı bile güzelleştirebilirken, bu doğal güzellikle kombinasyonu en başarılı şairlerin bile anlatamayacağı güzellikteydi.
Bir yol bulup konuşmaya başlamalıydım. En basit ve bilinen yolu seçtim.

"Merhaba Sinyorita, merak ediyordum da, beni sizinle bir şeyler içme şerefine layık görür müsünüz?"

" Neden olmasın? Ama, bu şerefi neye borçluyum, bay...?"

Sesi öyle şirindi ki... Dünyanın en kötü bestelerini bile söylese sabaha kadar dinleyebilirdim. Benden duyduğu beklenmedik sorunun etkilerini çok hafif de olsa hissetmiştim. Şaşırmıştı. Birazcık titremişti elleri. ve bu çok hoşuma gitmişti. O gülüşü..

"Platts. Roy Platts. Ama lütfen Roy de."

"Enchanteé, monsieur. Ben de Blair. Felix desem size ne ifade eder acaba?"

Zeki kızdı. Tedbirli davranmadan adım atmıyordu. Bunu sevdim. hafif bir sırışa ise engel olamadım. Birbirimiz için yaratılmış gibiydik...

"Demek Felix küçükhanım. Çok şey ifade eder. Şans gibi. Merak etmeyin muggle değilim. Hogwarts'tansınız galiba. Bu güzellik sadece oradan olabilir.. Hangi bölümün profesörüsünüz?"

sonsuz bir aşkın temellerini atıyorduk belki de...

Ahh, bu olmamıştı işte. Beni profesör zannediyordu ve bu beni öldürmüştü. Bana binlerce kez üst üste Avada Kedavra atsalar bundan daha bile iyi olurdum. Ama bu muhteşem havayı ben aslında ezik bir V.sınıf öğrencisiyim diyerek bozmak istemiyordum. Bunu kaçıramazdım, ahh tanrııım! Karşımda Zeus'un Büyücü hali varken ben öğrenci olamazdım. "Keşke şuanlığına profesör olsam" diye geçirirken aklımdan, "neden olmasın?" dedim ve devam ettim.

"Ahh, çok kibarsınız. Evet, Profesörüm. Aslında böyle şeyleri gizli tutmayı tercih ediyorum. Biliyorsunuz etrafta Mugglelar var..."

Öylesine güzel bir yüzü vardı ki. Tıpkı pırlanta gibi bembeyazdı. Altın oran'ın yaşayan ahli gibiydi...

"Ahh, çok kibarsınız. Evet, Profesörüm. Aslında böyle şeyleri gizli tutmayı tercih ediyorum. Biliyorsunuz etrafta Mugglelar var..."

Etrafta muggler var.. Doğru. Fakat bu asla bir engel olamaz. Yüzümü yüzüne iyice yaklaştırdım ve kulağına fısıldadım.

"Duymak zorunda değiller."

Nefesimi teninde hissettiğinde ürpermişti. Bunu hissetmek, görmek çok güzeldi. Gözlerine baktım derinlemesine. Sonsuz kahverengisine...

Birden duyduğum aidiyet duygusu, diğer tüm duyguların ötesindeydi. Tüm mutluluğum, yüzü yüzüme çok yakın olan bu tanrıçanın ellerindeydiı. Benim hayatımın tek tanrıçasında...

"Peki, benden yeterince konuştuk. Sen ne iş yapıyorsun? "

Rahatsız olmaması için kendimi biraz geri çektim. Ama sadece birazcık.

"Profesörüm. Benim hayatım kısa ve basit. Sakin şeyler seviyorum."

Buna inanmadığına emindim. Ama o benimle İtalya'ya yerleşmeyi kabul etse ucuz ve yorucu hayatımı bar köşelerinden toplar, sıcak yuvamıza, ait olduğum yere adardım kendimi.

O an çok kıskandım onu. Onu tanıyan herkesi. Ben onu bu kadar geç tanımışken hayatından geçen herkese lanet fırlatmak istedim...

Ama bunu, onun için yapmadım. O sevdiği için, ben de sevdim tanımadığım binlerce silüeti.

-Önemli olan ben değilim. Basit bir adamım. Seni çaresizce tanımak isteyen, hem de bunu umarsızca isteyen, bir ihtiyaç duyan bir insanım.
demek istedim. diyemedim.

"Profesörüm. Beni boşver. Sen anlat kendini. Ne profesörüsün?"

"Ben Kehanet profesörüyüm."

Kehanet profesörü? Hogwarts'ta?

Kafam biraz karışmıştı. O kehanet profesörüyse ben neydim? Ben kehanet profesörüysem o neydi?

Sorumun acı cevabı yüzüme tokat gibi çarptı.

Öğrenciydi. Genç bir öğrenci. Dikkatle inceledim yüzünü. Çok gençti. Bir öğrenci olduğuna neredeyse yemin bile edebilirdim.

Peki ama neden doğruyu söylememişti? Bu sorunun cevabı da ayrıca hoşuma gitmişti ama eski duygularımı bir kenara kaldırdım. Potansiyel öğrencilerimden biriydi karşımda oturan genç hanım. Duygularını incitmemek için, anladığımı belli etmedim.

Zekiydi, inkar edemezdim.

"Sizinle tanışmak bir onurdu küçükhanım, lakin şimdi bir arkadaşımla randevum var, geç kalmak istemem. Sanırım tekrar görüşürüz. Yani şey, Roma küçük bir şehir."

Hafifçe gülümsedim. Nedense kızamamıştım.