Jordoan için göl kenarı huzurun, ferahlığın ve yoğun olmasa da yorucu bir hayattan kısa bir süreliğine kurtulmanın tek yoluydu. Okul cübbesini giyip, okuduğu deri kaplı eski kitabı alıp Ravenclaw ortak salonundan çıktı. değişen merdivenlerden aşağıya inmesi her zamankinden az zaman aldı. Hogwarts'ın duvarları bile bazen insanın üstüne üstüne geliyor ve Jordoan'ın kendisini dışarı atmasına sebep oluyordu. Dik yokuştan inip dalgaların yetişemeyeceği ama rüzgarının yüzüne vuracağı bir yere oturdu. Önce etrafına bakındı kimse yoktu, göl kenarı her zamanki gibi nezih ve sakindi. Kitabının kapağını açtı ve kaldığı yerden okumaya başladı. Ardından gözleri kitapta olmasına rağmen aklının başka birisinde olduğunu fark etti. Bu kişi Gryffindor'lu V. Sınıf öğrencisi Milandrea Lopez'den başkası değildi. Daha önceki gece uyurken onun ismini sayıkladığı için diğer Ravenclaw'ların bazılarına büyük alay konusu olmuştu. Sürekli onu düşünüyordu, bu derslerini bile etkilemişti. Gün geçtikçe daha çok bağlanıyor ve daha çok bağlandıkça daha çok arzuluyordu. En azından birlikte yemek yemek onun rüyalarını süsler olmuştu. Buna bir son vermeyi düşünmeye başlamıştı, onu gördüğü ilk yerde ona selam verip onunla muhabbet etmeye çalışacaktı. Ne kadar çelişkide kalsa da bunu yapacaktı. Öncelikle o Jordoan'dan bir yaş büyüktü, Gryffindor'luydu ve Jordoan eğer bir sakarlık yapıp ta eline yüzüne bulaştırıp kendini rezil rüsva ederse bir daha değil selam vermek ona bakacak cesareti toplayamazdı. Tam düşüncelere dalıp her zamanki gibi kendi kendine konuşmaya başlamıştı ki birisinin daha dik yokuştan inip yakınında bir yerde durduğunu hissetti. Döndü ve daha kimin indiğini görür görmez şok ifadesi ile önüne döndü. Kendine verdiği sözü hemen aklına getirip cesaretini toplamaya koyuldu. Sonunda ayağı kalkıp soluna döndü, Milandrea'ya doğru yürüdü tam 'selam' diyecekti ki kumların ağzına dolduğunu hissetti, kendisi bile farkına varmadan yere yapışmıştı. Neyse ki kumlu bir yerdi, taşlara düşseydi Madam Pomfrey ile uzun ve sıkıcı bir sohbet yapmak zorunda kalırdı. Ayağı kalkarken Milandrea'nın hafifçe ona dönüp 'ne yapmaya çalışıyor bu çocuk?' dercesine baktığını gördü. O an Cisimlenmeyi bilmediği için ağlamak istiyordu. Hiçbir şey demeden ayağı kalkıp arkasını döndü. tam gidecekti ki, yine kendine verdiği söz aklına geldi ve ikinci kez arkasını dönüp Milandrea'ya doğru yürüdü. Jordoan artık kaçık sanıldığına bahse girebilirdi. Birisi onun ayağının önünde yere kapaklanıp üstüne üstlük ayağı kalkıp volta atsa o da kaçık olduğunu düşünürdü. En sonunda "Selam, Jordoan. Ben IV. Sınıf bir Ravenclaw'ım." Elindeki kitabı göstererek "Fark etmişsindir zaten," dedi ve arkasından çok yapmacık bir kahkaha patlattı. Artık kendini aptalın önde gideni olarak görüyordu ama susamadı, "Senin adın da Milandrea Lopez, V. Sınıf bir Gryffindorsun." Artık kız onun sadece Aptal değil bir de üstüne üstlük sapık olduğunu düşünecekti. Artık susma vakti gelmişti hem de sonsuza dek. Daha fazla rezil olamayacağını düşündü ve tokalaşmak için elini uzattı...

Milandrea'nın suratındaki şaşkınlık ifadesine Jordoan'da şaşırmıştı çünkü normalde bunu gören bir kız şaşırmaz, korkup oradan uzaklaşırdı. O ise yutkundu, "Şey, selam Jordoan. Tanıştığımıza sevindim," dedi ve yanındaki boşluğu göstererek "Oturmaz mısın?" Diye sordu. Jordoan artık hafif hafif titremeye başladığını farkına vardı. Hızlıca oturdu ve "Eee dersler nasıl gidiyor, Aritmansi'nin bu sene çok zor geçtiğini sen de düşünüyor musun? Ama bence en iyisi Karanlık Sanatlara Karşı Savunma. Sence hangisi daha iyi, az kalsın unutuyordum bu sene iksir dersleri de çok eğlenceli geçiyor bence." Dedi hızla. Aynı bir Ravenclaw gibi derslerden bahsediyordu. Bu muhabbet kesinlikle bir Gryffindor'u sıkardı. Neredeyse birkaç Ravenclaw bile bu muhabbeti sevmezdi. "Ya da, başka bir konu açsam sanırım daha iyi olur." Durdu ve biraz düşündü, ama yeni bir konu açmak için değil, rezilliğini nasıl düzeltebilirim diye. Sonunda açılmanın daha fazla rezil olmaktan daha iyi bir fikir olacağını düşündü ama böyle bodoslama bir şekilde söylemesi uygun olmazdı. "Sevgilin var mı?" Dedi kendini tutamdan, bunun bir nevi çıkma teklifi olduğunu herkes bilirdi. Yine de sustu ve cevabını merakla beklemeye başladı.
Zaten birbirlerini tanımıyorlardı bile. Muhtemelen cevap vermeyecekti. Jordoan bundan neredeyse emindi.

Jordoan'ın sorduğu soru onu da biraz şaşırtmış gibiydi. Biraz bekledi ve sonunda başını iki yana sallayarak "Hayır, yok. Peki senin?" Jordoan, Milandrea'nın hayır diyeceğini tahmin etmişti ama soruyu geri Jordoan'a yöneltmesi planlarda yoktu. bir süre düşündü belki de biraz fazla düşündü. Sonunda "Yok. Aslında, yok." Neden olsun ki? Zaten seni seviyorum demeyi o kadar çok istemişti ki, bu bir nevi kurtuluş olurdu... Ama ne bunu söyleyecek cesareti bulabiliyordu kendinde, ne de tahmin ettiği cevabı aldığında yaşayabilecek isteği, yaşama isteğini. Bunları düşünürken suratının biçimsiz biçimsiz somurttuğunu fark edip kendini düzeltmeye çalıştı.

"Her neyse. Şey, seninle konuşmam gereken çok önemli bir mesele var." Dedi. Artık kararlıydı ya söyleyecek ti. Ama cevabını bildiği bir soruyu neden soracaktı ki. Ne Jordoan Milandrea ile çıkacak kadar havalıydı ne de Milandrea Jordoan'la çıkacak kadar aptal. Çelişkide kalmaktan nefret ederek o cümlenin ağzından kayıp gitmesine izin verdi; "Ben, seni seviyorum." Aşırı derecede hızlı söylemişti. Milandrea'nın bile anladığından emin değildi. Soru niteliğindeki cümlesinin cevabını beklerken, sanki anlamadığı bir şeyi öğretmenlere sormuş gibi heyecan ve kıpırtı içindeydi.

......Milandrea öyle uzun süre duraksadı ki Jordoan'ın kalbi artık dayanamayacak gibi oldu. Bakışlarını önce göle sonra da Jordoan'ın gözlerine çevirdi. Jordoan Milandrea'nın gözlerini görünce cevabını almış oldu. Jordoan'ın hissettikleri onun için önemliydi ama Milandrea Jordoan'a karşı aynı duyguları hissetmiyordu. Jordoan anlamıştı ama Milandrea henüz dile getirmemişti. Sonunda kendisi de fazla beklediğini farkına varıp "Jordoan, ben üzgünüm," dedi. Jordoan buna hazırlıklı olduğunu düşünüyordu ama sanki birisi ona çok güçlü bir lanet yapmış gibi kötü hissediyordu. Milandrea başını öne eğip devam etti "Ben öyle hissetmiyorum, çok üzgünüm." Jordoan ise buna cevap vermek için Milandrea'dan fazla bekledi. Doğru kelimeleri bulmak zordu, onları söylemek de zordu. Sonunda ağzını açtı ve "Ben gitsem daha iyi olacak. Sen, sen. Keyfine bak. Rahatsız ettiğim için özür dilerim." Jordoan gözyaşlarını tutmak için çaba sarf ediyordu ama başaramadı. Tam uzaklaşırken ağlamaya başladı, ses çıkarmamaya çalışarak yoluna devam etti. Eğer Milandrea o sırada arkasını döndüyse bunu fark etmiş olmalıydı ama Jordoan dönmemiş olmasını diliyordu.
......Gözlerinden yaşlar aka aka okul boyunca yürüdü. Bütün okul onun bu halini görmüştü. Ravenclaw ortak salonundaki şöminenin karşısına geçip uzun uzun düşündü. Dedesinin bir sözü aklına geldi; 'hiçbir aşk karşılıksız değildir. Ya karşı taraf bunu farkında değildir ya da sen gerçekten aşık değilsindir.' Karşısında iki seçenek vardı ya belalı bir şekilde Milandrea'nın peşine düşecekti ya da aşık olmadığını kabullenip bunu kalbine gömecekti. Jordoan henüz buna karar vermemeye karar verdi ve kafasını tümü ile derslere vermenin kafasını dağıtacağını düşünerek kafasını eskisi gibi kitaplara gömdü.