Sinirle süpürgemi dayalı olduğu duvardan çektim ve sertçe kavradım. Phomel zorunlu izin alıp gittiğinden beri beni deli edecek bir sürü şey oluyordu. Lincis'le olanlar da bunların en büyüğüydü. Evet, yaptığımız hataydı ama benden sürekli kaçınması gerekmezdi. Olmamış gibi davramacağımızı sanmıştım. Oysa ki bu yaptığı tam tersiydi.
İşte bugün yine aynı şeyi yapmıştı. Benimde bu sinirle başkalarına sataşmamam için yapacağım tek şey Quidditch sahasında 2 tur koşup havadan 130 km/s hızla yere düşene kadar uçup manevra yapmaktı. Quidditch formam umrumda bile değildi şu durumda. Zaten son antreman sağolsun, tamamen kirlilerdi.
İlk önce sahaya kadar koşmayı düşündüm. Hatta bir-iki dakika bu düşüncemi gerçekleştirdim. İki dakika sonra yaptığım şeyse insanların arasından süpürgemin üzerinde kayarak gitmekti. Arkamdan edilen argo kelimelerin hattı hesabı yoktu ama şu anda daha az umrumda olamazlardı.
Quidditch sahasına ulaştığımda süpürgemden inip 2 tur koşmak gözüme o kadar büyük gelmişti ki vazgeçtim ve potaların arasından ve içinden geçerek bir nevi antremanıma ve bir nevi de sinir atmama devam ettim.
Tam 1.30 saat sonra süpürgeyi kavrayan ellerimi ve arkaya uzanmış bacaklarımı hissetmiyordum. Sinirim azalmıştı fakat tam olarak yok olduğunu söyleyemezdim. Uçmaya devam ettim. Gökyüzüne 90' gidiyordum şimdi. Bir manevrayla tiribünleri sıyırdım ve o sırada gözüm sahada sarı, hareket eden yuvarlak bir nesneye takıldı. Tabii ki snitch değildi. Tam gözlerimi kısarak biraz daha dikkatli bakayım diye düşünüyordum ki yan gittiğim için dengem bozuluverdi ve süpürgeden kayıverdim. "130 km/s ile yere düşene kadar uçacağım." mı demiştim acaba?

Rp Out:

Temiz havanın vereceği yenilenmişlik duygusuna aç bir şekilde Hogwarts'ın koridorlarını terk ederek adımını dışarı attı genç büyücü. Ayaklarının altında ezilen çimenlerin çıkardığı taze kokuyu bile özlemişti. Ayakları onu nereye götürmeleri gerektiğini biliyordu. Gerçekten kendini ait hissettiği tek yer şuan Qudditch sahasıydı fakat son yediği lanetin izlerini hala taşıdığı için bir süre uçmayacaktı. Bir takım kaptanına yakışmayan bir şeydi bu. Birde tamamlanmamış takımını göze alırsa şuan ciddi anlamda kötü bir durumdaydılar. Sağlığını geri kazandığında son hız antremanlara başlayacağını biliyordu. Üzerindeki hırkaya biraz daha sarındı ve sahaya doğru emin adımlarla ilerlemeye devam etti. Kafasını özlemle yukarı kaldırdığında bir kızın hızlı bir şekilde süpürgesini uçurduğunu gördü. Şuan ona imrenmemek elinde değildi. Kendi süpürgesine binip o da aynı şekilde bunları yapmak isterdi. Hızla tribünlere tırmandı ve rahat edebileceği bir yere oturmak için hamle ederken aynı hızla yere süzülen kızın anlık görüntüsüne telaşla bakarak daha yeni oturduğu yerinden hızla fırlayarak aşağı koştu. Yaranın verdiği sızıları umursamadan kızın yanında dizlerinin üzerine çöktü ve kafasını alıp dizlerinin üzerine koydu. Çatılmış kaşlarının arkasından inleyen kıza baktı. Gözlerini açtığında burun buruna gelmemek için kafasını yüzüne fazla yaklaştırmamak suretiyle üzerine eğildi. Yüzünde bir şey yoktu fakat süpürgeden düşüşler hiçbir zaman eğlenceli olmamıştır. Bunu çok iyi biliyordu Dean. "Hey, iyi misin?" dedi ve kızı yavaşça sarstı. Bu yüzden kendine geldiğinde iyi bir azar çekeceğini düşünse de şuan tek mantıklı gelen şey buydu. Asasını çıkarıp tam uyanması için bir büyü yapacakken kız gözlerini açtı ve suratını buruşturarak etrafa baktı. Dean içi rahatlamış bir biçimde nefes aldı ve kızı yerden kaldırarak köşeye götürdü. Lanet yarasının buram buram yanmasından dolayı dönen başı hızını kesse de pek umursamamıştı. Kızı yere oturttuğunda karşısında diz çöktü ve yeniden "İyi misin?" dedi.

Yerde boylu boyunca ve başımın arkasında keskin bir acıyla yatarken ister istemez minik minik iniltiler çıkarıyordum. Yere düşmekten bahsederken şaka yapıyordum, diye kızdım kendi kendime. Yukarıdan boğuk bir ses geldi. O dikkatimi dağıtan hangi ahmaksa bulacak ve beynini dağıtacaktım. En azından gözlerimi açıp kimin dizleri üzerinde yattığımı görene kadar bunu düşünüyordum. Hani bir anda yumuşadım da diyemem. Hala sinirliydim ama beynini dağıtmayı düşünmüyordum en azından.
İlk önce tek gözümü, sonra da ikisini birden açıp başımda dikilen, az önce dikkatimi dağıtan "sarı şeye" baktım. Bir yandan da yüzümü buruşturmakla meşguldüm. Başım sert toprak yerine biraz daha yumuşak bir yerde duruyordu bu sefer. Ama bu şu anda acı çektiğim gerçeğini değiştirmezdi. İki kol beni yattığım yerden kaldırdı ve sarsıntılı, küçük bir mesafeden sonra bedenimin yerle buluştuğunu hissettim. Gözlerimi ovuşturdum ve karşımda bana endişeli gözlerle bakan kişiye göz attım. O bu sırada bana iyi olup olmadığımı soruyordu.
Birincisi, karşımda oturan kişi bir Hufflepuff'tı. Emindim. İkincisi; masmavi, insanın içinde kaybolası geldiği gözleri vardı. Üçüncüsü, ona kapılıyor olabilirdim ve lanet olsundu. Çünkü herkes Slytherinli Aurélien'in sevgilisini tanırdı. Gerçi daha önce onu bu kadar yakından görmemiştim. Görseydim kapılışım daha çabuk olurdu herhalde.
"Ah... İyiyim," dedim başımın arkasını ovup biraz gülümseyerek. "Teşekkür ederim... Dikkatimi dağıtıp beni düşürdüğün için." Son cümleyi tek kaşımı kaldırıp dudaklarımı büzerek söylemiştim. Bir anlamda geyik yaptığımı anlamasını istercesineydi. Başıma bela almak istemezdim.

Renk Koduuum:

Yarası bu küçük ağırlık yüzünden fena halde sızlamaya başlamıştı fakat bir şey belli etmemek istercesine susuyor yüzündeki ifadeyi korumaya çalışıyordu. Kız kendine geldiğinde hırçın ve sinirli bir şeyle karşılaşmayı beklerken gayet normal bir tepki almanın verdiği rahatlıkla dizlerinin üzerinde doğruldu."Ah... İyiyim," dedi kafasını ovuşturarak. Dean kızın ayılmasına bir nebze de olsa sevinmişti. "Teşekkür ederim... Dikkatimi dağıtıp beni düşürdüğün için." Nasıl yani? Burada Dean'in bir suçu yoktu ki. İyi bir uçucu olsaydı bu tür kazalara yer vermezdi. Kız dudaklarını büzüp kafasını yana yatırınca Dean de kısa bir gülüşün ardından "Sanırım senin biraz daha dikkatli olman gerekirdi. Bu arada yardıma geldiğim için rica ederim." dedi hafif iğneliyici hafif takılırcasına bir ses tonuyla. En sonunda karnındaki acıya dayanamayarak kızın yanına geçip oturdu. Kurtarıcıya da bak kendisi yaralıdan daha yaralı. Kafasını kaldırıp kıza baktı. Bir yerlerden gözü ısırıyordu fakat nereden tam çıkaramıyordu. Kaşlarını biraz çatarak "Sen şu Gryffindor Qudditch takımının kaptanı değil misin?" dedi ve kızı süzmeye devam etti. Galiba adı Anastica'ydı ve sürekli beraber dolaştığı bir arkadaşı daha vardı. Birbirlerine katırlı bir lakapta takmışlardı galiba fakat tam olarak hatırlayamıyordu. Dedikodulardan ve bir kaç kısa konuşmadan hatırlayabildikleri anca bunlardı. ŞAnsa bak dedi kendi kendine ve kızla resmi bir tanışmaları olabilmesi adına "Bende Dean." dedi ve ardından sıcak bir gülümseme attı.

Out: