Aklımın tüm karışıklığı ile terkettim yatakhaneyi. Bütün gün boyunca dersten derse dolaşmış ve onu hiç görmemiştim. Hasta mıydı acaba? Arkadaşlarını görmüş olmama rağmen gidipte bir şey sormak istemedim. O kütüphanede konuştuklarımızdan sonra merhabalaşmamıştık bile. Kendimi büyük bir boşlukta hissediyordum evet, ama söyliyeceğimi de söylemiştim. Bana şans tanımadan bana güvenemezdi, neler yapabileceğimi göremezdi. Sanki kaçıyor gibiydi, düşüncelerinden dahi kaçıyordu. Ve artık bende düşünmek istemiyordum. Ayaklarım beni göl kenarına götürdü, güneş batmış, yıldızlar göz kırpmaya başlamıştı. Hava hafif esiyordu, Eylül serinliği vardı etrafta. Göl kenarı boştu, tam gölün kenarında ki çimlere uzandım. Bunu kaçıncı defa yapıyordum? Yıldızlara diktim gözlerimi, yine aynı şeyi düşünüyordum. Bir yıldız kaysa ve onu dilesem. Bu düşünceler bana göre değildi, kendimi dakikalar hatta saniyeler geçtikce daha kötü hissettiriyordu. Ne istesem, kimi istesem elde etmiştim bu yaşıma kadar. Belkide bu kadar zor olmasıydı beni çeken. Bilmiyordum, bu heves kafamı karıştırıyordu. Ama onu sevdiğimi biliyordum, yani en azından şuana kadar farklı olabilmişti benim için. Yıllarca hayatımda sonuna kadar kalabilen bir dost olmuştu bana. Şimdi neden ikimizde böyle hissediyorduk? Yada o neden bana güven miyordu? Bu soruyu sormam bile saçmalıktı, biliyordum.

Bir yıldız kaydı birden, gülümsedim. ''Tanrım, güzel yüzünü görsem yeter.'' Dileğim hep aynıydı, ama hiç bir zamanda gerçekleşmiyordu. Bu göl kenarında köprüdeki günden beri o kadar çok zaman geçirmiştim ki, yıldızlar, göl hatta çimler bile biliyordu ne dileyeceğimi. Ama asla gerçekleşmeyeceğini...

.

Yıldızlara gözlerimi dikmiş öyle yatıyordum. Dakikalar geçtikce hissizleşiyordum sanki. Kafamda bir şeyler kurdukça, sanki içimdekileri öldürüyor gibiydim. Umudumu yitirmiştim sanki, sanki şuan ben bile yoktum burada. Buna alışmam zor olacaktı. Bu ben miydim? Yanıma gelip uzanan Larissa'yı görmüştüm, ama tepki vermedim. Dileğim bu defa gerçekleşmişti, bu ilkti. Bu gecenin özel bir anlamı olabilirdi. Gözlerimi o anlamadan hemen yine yıldızlara çevirdim. Bir tepki verip onu etkilemek istemiyordum, doğrudan ne düşünüyorsa ne istiyorsa o olsun istiyordum. “Ben günlerdir düşünüyorum. Bundan sonra ne olacak? Ne yapmam gerekiyor ya da ne yapmamam gerekiyor? Her şeyi düşündüm. Çok düşündüm. Ama hiçbir çözüm bulamadım. Sonra fark ettim ki çözümü yanlış yerde arıyorum. Yani… Düşünmek çözüm olamıyor bazen. Sonra kendime dedim ki eğerdenemezsem, asla bilemem.” Söyledikleri beni şaşırtmış mıydı? Beklediğim neydi? Nasıl olurda böyle duygusuzca durabilirdim? Yavaşca kafasını göğsüme koydu, kalp atışları hızlanmıştı. Onu hissedebiliyordum. Bu birden çözülmeme sebep olmuştu sanki bir buzdum ve erimeye başlamıştım. Yavaşca saçlarını okşamaya başladım. Ne demeliyim diye düşünüyordum ama aklıma bir şey gelmiyordu. Onu sevdiğimi söylemek istemiyordum, ben bunu zaten dile getirmiştim. Söylemesi gereken oydu. Aklımdan yüzlerce cümle gelip geçiyor, kelimeler adeta oyun oynuyordu benimle. Yavaşca saçlarını okşamaya devam ettim, gözlerim hala yıldızlardaydı. ''Denemeliyiz, birbirimizi birde bu şekilde tanımalıyız belkide. Yılların bize getirdiği buysa eğer, bizde birbirimize sırt çevirmemeliyiz.'' Evet, kelime oyunundan seçtiklerimle oluşturabildiğim cümleler bundan ibaretti. Tatmin edici miydi bilmiyordum. Sadece içimden geçenleri söylemiştim. Onu kandrırmak, yada her şey güzel olacak gibi kesin cümleler söylemeye hakkım yoktu. Sadece uğraşacaktım, her şeyin güzel olması için uğraşacaktım.

.