Gök sedef gibi parlak, güneş kıpkırmızı, alçalıyor, alçalıyor. Güneşin mezarı nerede? Ruhunun sığınacağı köşe nerede? Karanlığın tutsağı mı olacak yoksa o da? Yanan ateşin kızıllığı gibi parlıyordu karanlık damarlarında. Ölüm ve kayıp diğer isimleriydi. Korkulan ve istenmeyen. Neredeydi mezarı? Kaçacağı yer, rahat olacağı mekan.. Yalnızlığının kelimeleri yoktu. O, bütün kelimelerden oluşmuş bir kelimeydi. Kafasını geriye yasladı ve bu bunalım halinden kurtulabilmek için neşşeli bir şeyler düşünmeye çalıştı. Bir müziğin melodisi aklına takılmıştı. Hayat dolu bir şeydi. Kendi kendine mırıldanırken etrafında olan bitenlere kafa asmıyordu. Taaki üzerine atılan zarfın soğukluğunu hissedene kadar. Gözlerini açtığında elinde kırmızı bir zarf duruyordu üzerinde siyah italik harflerle Ivan A. Arslander yazıyordu. Ona kim mektup gönderebilirdi ki? Zarfı açıp içinden bembeyaz kağıdı çıkardı ve yazanları okumaya başladığı andan itibaren kanının çekilmesine engel olamadı.

Karanlıktan kaçamazsın. Gerçeğini biliyorsun ve bunu her ne kadar saklamaya çalışsan da seni her türlü bulacak. Etrafına dikkat et. Senin yüzünden ölecek kişiler olacak. Karanlığa gelinceye kadar senin için hayatlar sönecek.

İçinden düşen bir fotoğrafsa ilk kurbanın kimliğini belli ediyordu. Ivan soğuk terler dökerken kızıl saçlarıyla ortak salona gelen kızın gözlerindeki yaşama sevincini gördü. Onunla hiçbir alakası olmayan birinin bu denli zarar görecek olması yanlıştı. Kendi canı pahasına da olsa o kızı koruyacaktı. Hayatında bir şeyler değiştirmenin zamanı gelmişti. Fotoğrafı ve mektunu katlayarak cebine koydu. Kalbinin tam ortasına saplanan korkudan her ne kadar sıyrılmaya çalışsa da olmuyordu. Ellerinin titremesine ve deli gibi koşma isteğine mani olamıyordu. Ortak salondan dışarı çıkmak istese de kıza nerede zarar geleceğini yada onu nasıl koruyacağını bilmiyordu. Kızı tanımıyordu bile. Yerinden kalktı ve pencerenin önüne gitti. Dışarıda dönen şeylere ve cadının gerçekten ne düşündüğünü anlamaya çalışıyordu. Kötülüğe teslim olmak istemiyordu yeniden bedeninde bir sığıntı olmak istemiyordu. Bu şeyi üzerinden nasıl atacağını bilmiyordu. Arkasını döndüğünde kızın koltukta tek başına oturmuş kitap okuduğunu gördü. Fırsattan yararlanmak istercesine yanına yaklaştı ve oturdu. Suratına güzel bir gülümseme yapıştırarak "Merhaba, ne okuyorsun?"dedi. Bu kızın bir suçu yoktu ve onun yüzünden ölmeyecekti.

Gözlerinin içine taa derinlere inmek istercesine bakıyordu. Birileriyle sohbet açmak pek huyu olan bir şey değildi. Oynadığı yüzde elli şansı olan bir oyundu. Kendisi için birilerin feda olması fikrini sevmemişti. Hatta ölümün olduğu her şeyden nefret ediyordu. Kız beklediğinin tersini yaparak konuşmasına karşılık verdi ve beceriksiz diyalogları böylece başlamış oldu. ''Merhaba, şey, ben babaanneme anlatmak için okuyorum, kendisi kör... Ve sağır'' Kızın beceriksizce söylemeye çalıştığı yalana tatlı bir gülümsemeyle karşılık verdikten sonra "Güzel bir kitaptır, kendin için okumanı da tavsiye ederim." Kitabı en az milyon defa okumuştu ama her defasında okumaktan sıkılmamış hep aynı heyecanla okumuştu. Kızın suratında beliren rahatlama ifadesiyle beraber özlerine devam etti "Bu tip kitaplardan hoşlanıyorsun sanırım?" dedi ve berbatlığın içine biraz daha berbatlık kattı. Bu konu da o kadar çok acemiydi ki nasıl bir sohbet başlatılıp devam ettireceğini bilmiyordu. Arkasına rahat bir şekilde yaslandı ve kızın suratını incelemeye devam etti. Neden oydu? Neden onu seçmişti bu kaçık cadı? İçinden çıkamıyordu bir türlü. O sıradan bir cadıydı işte. Soru işaretleri beynini kemirmeyi bırakmıyordu. Bildiği kadarıyla muggle bir aileden geliyordu ve bu bazen büyük sorunlar yaratabiliyordu. Yaşamamıştı ama izlenimlerinden bunu anlayabiliyordu. Her zaman için etrafını izleyecek zamanı olurdu ve o da gördüklerini beynine kaydederdi. Bu kızı korumaktan çok, tanımakta istiyordu ondaki farklılığı tatmak istiyordu. Seçilmesini sağlayan şeyin gerçekten ne olduğunu anlamak istiyordu.

Etrafında sönüp giden dünün izlerini taşıyan insanların telaşlı gürültüleri dönüyordu. İnsanları koruyabilmek için kendi hayatından çoktan vaz geçmişti Ivan. Bir insanın kaybedebileceğinin de üzerinde kaybetmişti ve şimdi etrafındakilerin daha mutlu bir hayat geçirebilmesi için kendinden vaz geçmişti. Karşısında duran kızın güzelliği gözlerini kamaştırıyor ve ucubeliğini daha da yüzüne vuruyordu. Bulundukları durum biraz garip ve anlaşılması güçtü. Sonuçta Ivan'dı bu kimseye yaklaşmayan, soğuk, garip ve asosyal olan çocuk. Şimdiyse daha önce adını bile duymadığı bir kızın yanındaydı. Evet onu gördüğü oluyordu ama bu şekilde ne konuşma geçmişti aralarında ne de en ufak bir konuşma. Kız Ivan'ın söylediklerini sindirdikten sonra dudaklarını araladı ve konuşmaya başladı. ''Evet, doğrusu severim.'' Bunları söylerken sesindeki bariz şüpheci ton Ivan'ın gerilmesine sebep olmuştu. Yavaşça yutkundu ve gerisinde gelecek olan sözcüklerin neler olacağını beklemeye başladı. ''Ivan?''ve geliyordu işte. ''Benimle neden konuşuyorsun?'' Suratında bariz beliren şaşkınlık ifadesini saklama gereği duymadı. Bunun açıklamasını yapamazdı ona. Kaçık olduğunu düşünürdü ve onu korumasına izin vermezdi. Sıkkın bir homurtu çıkardı ve "Evet garip bir durum ama arkadaş edinmeye çalışıyorum sanırım. Kitabı görünce kendimi tutamadım ve yanına gelme ihtiyacı hissettim. Rahatsız ettiysem hemen gidebilirim tabiiki." dedi ve gitmesini istememesi için bildiği bütün tanrı ve tanrıçalara dualar göndermeye çalıştı. İronik ve komik bir durumdu bu. İstediği bir şey değildi, belkide yanlızken çok daha mutlu ve rahattı galiba. İnsanlarla iletişim kurmanın bu kadar zor olacağı aklına gelmezdi.

Kızın kendi kendine düşüncelere dalmasını izlerken kafasını kurcalayan soruları bir kenara atmaya çalışıyordu. Kendi kendine düştüğü bu durumu nasıl toparlayacağının kavgasını veriyordu. Her şeyden önemlisi o kızı nasıl koruyacağının. Tehlikenin ta kendisi nasıl böyle bir şey yapabilirdi ki? Kıza gülümsüyor söylediklerini yarı dinliyor yarı dinlemiyordu. Tabi yıllardır süregelen bir çalışmanın sonucu olarak kızı sanki pür dikkat dinliyor gibi görünüyordu. Eski kitaplardan hoşlandığı belliydi kızın. Yeni ve saçma muggle romanlarından hoşlanmadığı da barizdi. "O değilde ben bizim hakkımızda yazdıkları kitaplara çok gülüyorum. Büyük hayal gücüne sahipler açıkcası. Fazlasıyla komik ve saçmalar." dedi ve kısa bir gülüşün ardından yüzündeki gülümsemenin sahte olmadığını fark etti. Şuan durumu ne olursa olsun kendini normal hissediyordu ilk defa. "Şöyle bir şey var ki ben müziklerinden gerçekten hoşlanıyorum. Güzel şeyler ortaya koyuyorlar. Bizdeki müzisyenler onlar kadar iyi olamıyorlar." kendini konuşmaya kaptırmıştı ve susmak istemiyordu. "Vampir kitaplarında evet çoğu çok saçma ve iğrenç şimdikilerin fakat Dracula.."Beğenisi belli eden derin bir nefesin ardından "Gerçekten mükkemmel bir kitaptı. Tıpkı bunun gibi. Aslında sayılamayacak kadar mükkemmel baş yapıtlar var. Açıkcası benim gibi düşünmene çok sevindim. Genellikle insanlar yenilikçi ve eskiye antipatiyle bakıyorlar. Bu çok saçma." dedi yapmacıklıktan uzak kendine has bir duruşla kıza baktı.

Sessizliğin iç gıdıklayıcı yokluğundan aldığı cesaretle kızın gözlerine bakıyordu. Kendisi yüzünden sönmesini istemediği bir hayat duruyordu karşısında. Vahşiliğine yakışmayan bir masumluk vardı. Dudaklarından dökülen her kelimeyi beynine kazıyordu. Önemleri genel kültürle ilgili olsa da umurunda değildi. Kıza karşı olan koruma iç güdüsü hat safhaya ulaşmıştı şu yarım saat içinde. Zorlama bir şey değildi bu biliyordu. Açıkcası bundan zevk de alıyordu. Kendi gibi düşünen birisini bulmuştu daha ilk girişiminde. ''Evet haklısın arkadaşlarımın tek konuştuğu şey aşk iksirleri ve erkekler. Bana sorarsan gayet sıkıcı. Hayatta başka şeyler de var ve bunların başında edebiyat geliyor. Edebiyatsız bir dünya hayal edemiyorum. Bu arada, Dracula hayatımın kitabıydı.'' Edebiyat.. Kitaplar onun sığınağıydı. Neşe kaynağı yada. Aklından bunları geçirirken konununda sonuna gelmiş oldukalarını fark ederek irkildi. Sonuçta bu kızı tanıması gerekliydi. Karşısındaki kız da öyle düşünmüş olacak ki Ivan'dan önce davranarak ''Kitaplardan başka ne konuşmak istersin?'' çok fazla bir şey yoktu açıkcası. Sadece onu tanımak istiyordu şuan. Neden seçildiğini anlamak istiyordu. Sıradan bir cadıydı sonuçta. Bildiği kadarıyla geçmişinde yaşadığı bir trajedi falan da yoktu. Muggle bir aileden geliyordu fakat bundan utanmadığını da biliyordu. Bu kadar şeyi nereden biliyordu? Yüzünü belli belirsiz bir şekilde ekşitti ve başını tuttu. Yine o lanet ağrı girmişti. Kafasını kaldırıp kıza baktı ve "Sanırım benim gibi olan birini tanımak isterim. Bana kendinden bahsedebilirsin." dedi ve kızın sözlerini bekledi. Kızıl saçlarını omuzlarından çekip geriye atışını ister istemez bir hayranlıkla izledi ve o da geriye yaslandı. Başındaki lanet ağrıdan kurtulmanın bir yolu olmalıydı.