Fotoğraflar hayatımızdan kesitler taşır. Ama ne olursa olsun gülümseriz fotoğraflarda. Acı hatıralar ve kapanmayan yaralar fotoğraflarla avutulur. Bu hep böyle olmuştur. Biri ölür ve sadece hatıralarda kalır. Bu gün Tate'in doğum günü olacaktı. Ne kadar severdi bu günü. Ona şekerleme göndermemize bayılır, bizi ilk gördüğü yerde sarılır ve teşekkür ederdi. Ama Tate artık yok. Şekerleme için bana sarılacak kimse yok.

Bu düşünceyle en eski fotoğraf albümünü çıkarmıştım. İçinde o kadar komik fotoğraflar vardı ki... Zia, Hanna, Tate ve ben. Çok nadir olarak Amos amca. Ne kadar çok şey yaşamışız. Sasha'yı ilk bulduğum zamanki halim. Tate ve Zia'nın yastık savaşları. Hanna'nın çellosu ile fotoğrafları. Fotoğraflara bakarken bir fotoğrafa gözüm takıldı. Diğerlerinin arasından çekip çıkardım. Geçen sene bu gün çekilmiş bir fotoğraf. Tate beni kucağına almış gülüyor bense onun yanağını öpüyorum. Bu fotoğrafta çok içten gülmüş, diye düşünüyorum. Tate'i özledim...

Kapının açılmasıyla ayağa fırlamam bir oluyor. Bu Phoénix. Kaşlarımı çatıp geriliyorum. Beni gördüğünde ayağa fırlıyorum ve fotoğrafları toplamaya başlıyorum. Yanıma vardığında yere düşen fotoğrafı kapıyor. Bu o fotoğraf. Yüzündeki ifade değişiyor. Fotoğrafları yavaşça sıranın üstüne koyuyorum. Sinirimi kontrol etmeye çalışırken derin bir nefes alıyorum.

"Ver onu Phonéix." diyorum. Sinirden sihrimi kontrol edemez hale gelmekten korkuyorum. Sinirlenince beş yaşındaki çocuklardan farkım kalmıyor çünkü.

Fotoğrafı sallayıp gülmeye başladığında boğazına yapışmamak için kendimi tuttum. Kendini ne sanıyordu bu kız? Ellerimi öyle bir sıkmıştım ki tırnaklarım can yakacak kadar elimin içine girmişti. Yanıma salınarak geldi ve fotoğrafı gözüme sokarcasına kaldırdı. Yüzünde tırmalayarak söküp almak istediğim yamuk bir gülümseme vardı.. "Ne o Bast. Francisco'nun acısı artmış olmalı ki hemen birini ayarlamışsın. Ah, Fran ile olan yakınlaşmam hoşuna gitmedi sanırım." dedi. Hala gülüyordu. Beklemediği bir anda hızlıca ve ters bir açıyla eline vurdum. Elin gevşeyince fotoğrafı kaptım ve diğerlerinin yanına -yani arkama- koydum. Kızgın bakıyordu. Sakince gülümsedim. Evet, Fran'la aramızda engeller olabilirdi ama bu çok problem değildi. Kolay bir hayat yaşamıyorum ki!

Onu en şaşırtacak şeyi yaptım bende. Sıranın birine oturdum ve dedikodu eder gibi konuştum. "Aslında o Fran'dan önce de vardı Mel. Çok iyi bir çocuktur. Bir tavşanın derisini elleriyle yüzebiliyor." dedim. Yüzündeki şaşkın ve garip ifadeyi görünce kahkahayı patlattım. Bu oyun böyle oynanır güzelim. Üzerime yapışmış olan tişörtü düzelttim ve bacak bacak üstüne atıp göz kırptım."Biliyor musun Mel, kendini başkasının sevgilisinin önüne attığına göre kendine saygın ve özgüvenin yok olmalı."dedim. Söylediklerime sinirlenip üstüme saldırmasını bekliyordum. Böylece kavgayı o başlatmış olurdu. "Ben sadece kendimi korumaya çalıştım profesör, üstüme o saldırdı. Hemde sadece öylesine yaptı bunu!"

Bu durumun aynısını yaşadığı çok belliydi. Holly, seni muhteşem kaltak. diye geçirdim içimden. Kesin aynı olayın farklı şeklini yaşamıştır. Kesin. Sallanarak yanıma geldi ve oturduğum masaya ellerini koydu. "Ah, çok korktum Bast. Şu an bir sürüngen gibi dışarı çıkmam gerekiyordu tabii, haklısın. Fakat ben bir aslanım, sana yakışan davranışları yapmam için sana benzemem gerek. Ee, bu da çok zor küçük yılan." Gözlerimi devirdim. Beni kelimelerle yıkacağına inan insanlara gülerdim. Bir bıçak beni yıkmıyorsa sözler işinize yaramaz. Sonra ellerini masadan çekti ve yürümeye başladı. Fotoğraflara yöneliyordu. Sonra kendi kendine konuşuyormuş gibi "Unutmuşum, Holly ile çok benzediğinizi yani." dedi. Demiştim, Holly bir tanedir. Masadan yavaşça kalktım. Fotoğraflara göz gezdiriyordu. Bir tanesine el sürmeye kalktı. Annemin fotoğrafına.

Bir anda kafamdaki ampul attı ve Phoénix'in üstüne atlayıp onu yere devirdim. Çırpınışlarından göründüğünden güçlü olduğunu anladım. Ellerini başının üstüne koydum ve bir zamandan beri bildiğim şeyi yüzüne vurdum. "Sakin ol küçük kurt. Yoksa seni öldürürüm. Nasıl öldüğünüzü biliyorum." dedim. Altımda hareket etmeyi kesmişti. Şoktaydı. Sırıttım ve diğer elimi kalbinin olduğu yere bastırdım. Sert bastırdığımdan küçük bir yara oluşmuştu. Kanın sıcaklığını hissediyordum. "Anlamayacağımı sandı ha Mel? Kardeşim Hanna bir kurtadam. Onlar hakkında her şeyi bilirim. Ama unutma bu sürüde lider benim. Ya uy ya da okuldan atılmaya hazırlıklı ol." dedim ve üstünden kalktım. Ona acıyordum. Hanna'nın çığlıklarını duymuştum. Sasha'nın sürüsündeydi o da. Ama burda sürü lideri benim.

Üstümden kalktığım anda beni duvara yapıştırdı. Bu hatun iyice sınırını aşmıştı! Güçlüydü ve kolumu tuttuğu yerin moraracağından emindim. Sert bir sesle konuşmaya başladı. "Bana bak sürtük, sandığından daha güçlü olmayı öğrendim. Ayrıca, kurtkadınlar yalnızca kurtkadınken öldürülebilirler. Bunu görmen çok zor hayatım. Ayrıca, hangi sürünnün lideri olduğuna dikkat et, ben senin bildiğin sürüngenlerden değilim." dedi ve bacağım bir tekme savurdu. Dengemi kaybedip yere kapaklandım. Bunu ödeyecekti. Gözlerimi kısıp ona baktım. O ise asasını çıkarmıştı. Otomatik olarak elim asamın yanındaki ince bıçaklara gitmişti. Eğer bu kavga olmasaydı ormana gitmeyi planlıyordum çünkü.

"Unutma Bast, okuldan atılmak benim için çok da can yakıcı bir durum değil. Fakat senin için ölüm can yakıcı olur. İstediğin bir şey varsa hazırım, seni her yere götürebilirim. Ama sana beni ele verme diye yalvaramam." dedi. Yavaşça ayağa kalktım asasını hazır tutuyordu. Elimi teslim oluyorum der gibi kaldırdım. Sonra bıçaklardan birini çok yakınına attım. İkincisini elimde tutuyordum. Gülümsedim. Her insan -hatta bir Gryffindor bile- bu gülüşün hayra alamet olmadığını bilirdi. " Beni öldürebilirsin Mel, ama bu bana iyilik olur. Ve asla ormandaki sürüye karışamazsın. Çok korumacılardır ve sürünün lideri ben ve kurdum. Seni ilk dolunayda bulur ve parçalarlar. Ama sana yardım edebilirim ucube. Sadece kardeşimin çektiği acının aynısını yaşa, ölme diye bunu yapacağım. Yalvarmak hiç bir dişiye yakışmaz senin gibi bir ucube olsada."dedim. Asamı çıkarmaya gerek görmüyordum. Saçma bir büyü yaparsa büyü bana ulaşmadan bıçağı kalbine ve ya karnına saplayabilirdim.

Garipçe önümde gülen Phoénix'e baktım. Gryffindor'ların pek zeki olmadıklarını biliyordum ama bu kız hafif kuş beyinliydi sanırsam. Gülmeyi kestiğinde bıçağı eline aldı. O bıçağı kullanabileceğini biliyordum. Tabii diğerinin ben önce kullanmazsam. "Komiksin, Bast. Gerçekten çok komik..." dedi. Elindeki bıçağı döndürerek yanıma yaklaştı. Göze göz, dişe diş. Ben de kurallar böyle Bast."dedi ve bıçağı koluma sürttü. Bu benim için büyük bir tehditti. Gözlerimi devirdim. Bu kız ne olursa olsun beni korkutmuyordu. Daha beterlerini görmüştüm. "Ben hazırım, peki ya sen?" dediğinde sinsice gülümsüyordu. Ona sertçe baktım ve hızlı bir hareketle bıçağı elinden aldım. Sonrasında gözlerimi devirerek geri çekildim.

" Göze göz, dişe diş diyorsan Mel işin zor güzelim. Hele bizim sürüde. Bu halinle bile onlarla dövüşmek zorundasın. dedim. Yüzüme düşen saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdım. Bıçakların ikisinide masanın üstüne koydum ve kızın gözlerinin içine baktım. Ne yani sorun onun sorunuydu. Benim değil...

Yüzündeki bakış insanı çıldırtacak kadar ukalaydı. Kendini ne sanıyordu bu kız? Ve ya benim ne olduğunu sanıyordu? Sinirle dişlerimi gıcırdattım. Bu kıza uyuz olduğum kadar sadece kedilere uyuz oluyordum! Sanki pek farkları var da. Yüzüne baktığımda sırıttığını ve tek kaşını garip bir biçimde kaldırdığını farkettim. "Ah, şu bahsettiğin resimdeki salak çocuk nerde? Yoksa onu da mı kaybettin? Francisco gibi, sevdiklerin gibi.. Ah, Bast! Tam bir zavallısın. Bu konuda sana gerçekten acıyorum." dediğinde ister istemez ayağa kalktım. Kan beynime sıçramıştı. O ise hala sırıtıyordu.

O kadar sinirliydim ki yanına gidip yüzüne çok sağlam bir tokat attım. Şokta olduğu için bir şey yapamadı. Sonra beni kızgınca ittirdi. Bileklerine tırnaklarımı geçirdim ve tıslarcasına konuştum. " Bana bak s*rtük. Eğer o çarpık ağzını açıp bir hakaret edersen senin o yüzünü bakılmayacak hale getiririm. Yedi Cehennemin üstüne yemin ederim ki bu yaparım."dedim. Bileklerini bıraktığımda parmaklarım kızıllaşmış olduğunu gördüm. Derin bir nefes aldım ve ayağımı sertçe yere vurdum. Sonrasında bana doğru gelen kıza baktım ve yere tükürdüm. "s*rtük." dedim. Bu iş sokak kavgasına dönmüştü.

Saçımdan beni tutup yere çarptığında güçlü olduğunu fark ettim. Düşündüğümden daha güçlüydü. Beni yere ittiğinde, daha ayağa kalkmamıştım. "Seni ahmak! Sen, bana nasıl dokunursun? Yüzümü bakılmayacak hale getirebilirsin Bast. Fakat, ben senin küllerinden yeni birini yaratırım! Unutma, ikimiz de uğraşılacak tipler değiliz. Umursamıyorum, bu kez kazanma hissini tadamayacaksın maalesef." dediğinde arkasını dönmüştü. Bu kavga daha çok büyürse hastane kanadında bitecekti. Gözlerimi sıkıca kapatıp açtım. Sonrasında ayağa kalktım ve sırtımı dikleştirdim. Kapıya doğru ilerlerken Phoénix'e sertçe bir omuz attım. Yere düştüğünü görünce omzumun üstünden ona baktım. "Benim teklifim şu kedicik, bir hafta sonra ormanda ol. Sana ormanı ve sürüyü öğreteyim. Gelip gelmemek sana kalmış."dedim ve kapıyı arkamda kapattım.

Ortak salona doğru giderken saçlarımı düzeltim ve ormana gelirse bana yaptıklarını ona ödetmeyi aklımın bir köşesine yazdım. Şu an tek istediğim sıcak bir duştu. Phoénix aklımdan uçmuştu bile...

-Son-