[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.] &

Genç kız ellerini cebine sokmuş, uzun taş koridorda tek başına yürüyordu. Siyah deri çizmeleri ve yeşil şişme montu her hareketinde ses çıkarıp duvarlara çarpıyor, ardından daha gürültülü bir şekilde kulaklarına doluyordu. Saat sabahın onbiriydi fakat kapkara bulutlar yüzünden kava oldukça karanlıklı. Duvarlara asılan meşaleler çıtır çıtır yanıyor, buğusu yüzünden içeriye az ışık girmesine neden olan camlarda parıldıyordu. Köşeyi dönünce kızın sartına kadar inen, iri dalgalı saçlari büründüğü bronz rengini kaybetti. Şimdi keskin soğuk ve beyaz ışık yüzüne vuruyordu. Dışarısı karla kaplıydı. Koca kapının başında, duvara yaslanmış muhtemelen bir yedinci sınıf öğrencisinin ağzından çıkan -neredeyse bulut gibiydi- buhar havada süzülüp kayboldu. Katheryn titredi.

Dışarı çıkmayı kendisi seçmemişti. Yatakhane o uyandığında boştu. Ne Bast, ne de Rox yataklarında değildi. Arkalarında buruş buruş toplanmamış bir yatak bırakmışlardı. Ortak salonda ve Büyük Salonda'da yoklardı. Ya da Kath onları görmemişti. Tekrar yukarı çıkıp üstüne dar bir kot ve montuyla aynı renk yeşil kalın bir kazak giydi. Slytherin atkısını boynuna dolayıp zindanların soğuk koridorlarından çıktı. Aklına Drake'in yanına gitmek gelmişti fakat bugün hafta sonuydu ve o salak hala uyuyor olmalıydı. Hem, boynunda bu atkı ve taşıdığı bilindik ismi ile Hufflepuff ortak salonuna -her nasıl yapacaksa- girmeyi istemedi. Kahvaltı yerine evden gelen kontrol manyağı satırlarla dolu mektubu okudu. Ailesi iştahını kapatmıştı.

Küçük adımlarla, ellerini cebine iyice iterek dışarı çıktı. Dışarıda kimsecikler yoktu, tıpkı onun gibi, bazı canı sıkılmışlar dışında. Ayakları kara bata bata nereye gittiğine bile bakmadan öylece yürüdü. Arada burnunu çekiyor, eldivenli elini saçlarına götürüp bir kısmını kulağının arkasına tıkıyordu. Sonunda kafasını kaldırıp etrafına bakındı. Göl kenarındaydı. Burası tanınmaz hale gelmişti. Ağaçların dibi derin bir kar örtüsüyle kaplıydı, hepsinin dalları çıplaktı ve gölün en sevdiği halinden eser yoktu. Donuktu. Hareketsizdi. Burası on bir yaşından beri Kath'in kendini rahat hissettiği tek yerdi. Fakat şimdi hayalinde tasarladığı intihar sahnesinı aklına getirmekten başka bir şey yaptığı yoktu. Francisco'nun intihar sahnesi. Onunla burada tanışmışlardı. Tam şu ileride, uzun boylu, sarı saçlarının üstüne bir bere takmış kızın yaslandığı ağacın önünde. Gözlerinin önünde çakan ışıkla birlikte keskin kayaların üstüne kurulmuş köprü korkuluklarına çıktı. Kollarını iki yana açıp kendini bıraktı ve yüzü tam kayayla buluşacakken yerinden sıçradı. İşte buydu. Onun aklında canlanan buydu. Soğuktan mı yoksa üzüntüden mi sulandığını bilemediği gözlerini birkaç kez kırpıştırdı. Kimdi o kız? Bu soğukta donmuş göle bakmakla ne geçiyordu eline? İç sesi Katheryn'e cevap verdi. Söylesene canım, şimdi aynı yerde olan sen değil misin?

Kar artık dizilerinin on beş, yirmi santim altındaydı. Ağaca doğru gidiyordu. Eğer o kız Angela ise konuşmak iyi olurdu. Fakat yaklaştıkça lanetler aklının içinde dolanmaya başladı. Angela fakan değildi bu. Melanié Phoénix'ti. Yeni yeni düz kullanmaya başladığı yolunası sarı saçlarından tanımıştı onu. Kath, kül sarısı diyordu bu renk için. Güzel renkti fakat hala teker teker köklerinden koparılmak için can atıyor gibi görünüyorlardı. Ya da sadece genç kızımız onları öyle görüyordu. Düşünmeyi bir kenarı bırakıp ona ne diyeceğine karar vermeye çalıştı. Kara her bastığında çıkan gürültü çoktan duyulmuştu ve şimdi ardını dönüp gitse, ondan korkuyormuş gibi bir görüntü çizerdi. Kaderine katlanıp oflamamak için kendini zor tuttu ve kızın bir adım gerisine gelinceye kadar yürüdü. Tepki almayı bekliyordu. Arkasına dönmesini falan. Melanié bunu yapmadı. Kath düşünmeden, ağzına gelen ilk şeyi söyleyiverdi. "Ne arıyorsun burada?"