Gözlerini açtığında odasına girmeyen güneş ışığı korkuttu genç kızı, Hogwarts'da böyle sabahlara alışkın değildi. Havanın bu şekilde kapalı olduğu günlerde kendini kötü hissederdi Aleks, günü uğursuz geçerdi. Güneşe yani yaşama ihtiyacı vardı, onun ruhunu simgeleyen element ateşti ve bu tür ruhlar her zaman güneşin doğuşu ile güçlenirler, batışı ile zayıf düşerlerdi. Aleks yüzünde bir somurtma ile yataktan kalktı ve lavaboya doğru yürüdü. Dört kişilik odalarında herkes mışıl mışıl uyuyordu, yastığına sarılmış Ann, yorganın altında kaybolmuş Chloé ve ayıcığını kolları arasına almış Mel. Neydi o ayıcığın adı? Ronan mıydı? Aleks yüzünü buruşturdu, o salağa kendini kaptırmış olduğuna inanamıyordu Mel’in. Üstelik bu ilk de değildi, Francisco vakasını zar zor atlatmışlardı, şimdi ise Aaron Anderson başlamıştı. Gerçi, Mel’e kızıyordu ancak kendisi de tıpkı Aaron gibi- zaten Aaron’ın arkadaşı olan- bir çocuğa ilgi duymaya başlamıştı. O çocuğa karşı bir şeyler hissetmemesi gerekiyordu, bu yanlıştı. Aaron ve Aaron gibiler belliydi, kalp kırarlardı ve canları ne isterse onu yaparlardı. Başkalarını asla umursamazlardı, onlara göre dünyadaki en önemli şey kendi istekleri ve kendi seçimleriydi. Aleks yüzünü buruşturdu ve musluğu açıp ellerini altına tuttu. Soğuk su elini aniden geri çekmesine neden olmuştu ama çok sürmeden buna alıştı ve avuçlarına dolan suyu yüzüne vurdu genç kız. Tamamen uyandığını hissettiğinde içeri yürüdü ve cübbesi ve kıyafetlerini kalktıktan hemen sonra toplamış olduğu yatağına serdi. Bu sırada Mel’in de uyanmış olduğunu gördü, hafifçe gülümsedi ve “Günaydın,” diye fısıldadı arkadaşına. Mel gözlerini zar zor açık tutarak elini salladı ona ve kendini yataktan atıp banyoya yürüdü. Aleks onun bu haline sessizce güldü ve kıyafetlerini üzerine geçirdi. Ardından aynanın karşısına geçti ve gül kokan nemlendirici kremini yüzüne sürüp iyice yaydıktan sonra, kızıl uzun saçlarını tek bir örük şeklinde topladı. Aynaya bakarak gülümsedi ve banyoya doğru yürüdü, sonunda uyanabilmiş olan Mel ona bakarak gülümsedi. “Günaydın, lama.” Aleks yüzünü tatlı bir şekilde buruşturarak Mel’in kıvırcık saçlarını karıştırdı, iki kız da kıkır kıkır güldüler. Yatağında başka tarafa dönen Chloé’ye baktı, ardından Mel’e döndü ve bir parmağını dudağına götürdü Aleks. “Sessiz ol Bombastik, kızları uyandırmayalım. Bugün SYB dersi var ve hava berbat. Umarım ders bir felaket olmaz.” Yüzü asılmış bir şekilde çantasını boynuna astı ve odanın kapısına doğru yürüdü Aleks. Mel’in üzerine bir şeyler geçirmesini ve eşyalarını almasını kapının önünde ayakta beklemeye devam etti.

Sonunda dersliğe doğru hızlı adımlarla ilerlemeye başladıklarında, Aleks Mel’e Christen’dan hoşlandığını söylemesi gerektiğine karar verdi. Sonuçta Mel Aaron ile arasında olanları hiç düşünmeden anlatmıştı onlara, Aleks de öyle yapmalıydı. “Mel, sana söylemem gereken bir şey var. Ben… Ben birinden hoşlanıyorum.” Aleks gözlerini sıkıca kapattı, Mel’in ona yönelen kızgın bakışlarını görmek istemiyordu. Arkadaşından, hele de en yakın arkadaşından böyle bir şeyi saklaması çok çok çok yanlıştı. Gözlerini hafifçe açtı ve Mel’in kırgın ama bir o kadar da öfkeli yüzüne baktı Aleks. “Biliyordum! Birinden hoşlandığın çok belliydi. Aleks, nasıl benden saklarsın? Sana inanamıyorum. Adı ne peki, hangi binada?” Aleks Mel’in kolundan tuttu ve yürümeye devam etmelerini sağladı. “Çok üzgünüm, senden ve kızlardan saklamamam gerekirdi. Ancak bu çok yanlış ve ondan hoşlanmayı bırakmaya çalışıyorum. Aslında onun kim olduğunu biliyorsun, Christen Austen. Aaron’ın en yakın arkadaşlarından biri.” Aleks başını başka tarafa çevirdi ve dudaklarını kemirmeye başladı. Bunları söylemek genç kıza çok zor geliyordu, aşk konusunda hiçbir zaman şanslı olamamıştı. Şimdi de şansının döndüğü söylenemezdi ve bu çığlık atmak istemesine neden oluyordu. Anlaşılan Astronomi kulesine çıkma vakti geldi de geçiyordu. “Tıpkı Aaron gibi biri işte, kendini beğenmiş, sinir bozucu, yakışıklı. Yani onu hemen unutmam gerekiyor.” Mel iç çekti ve yürümeye devam ettikleri sırada kollarını göğsünde birleştirdi ve Aleks’ten uzaklaştı. Aleks daha da asık bir suratla yürümeye devam etti, her şey mahvolmuştu. Dersliğin önüne geldiklerinde Mel Aleks’i durdurdu ve yüzünde kırgın bir ifadeyle “Bu iş burada bitmedi, daha sonra seninle görüşeceğiz,” dedi. Aleks ofladı ve başını öne eğerek yürüdü. Dersliğe geldiklerinde, Profesör Castro’nun onlar için bir arena düzenlemiş olabileceğini düşündü Aleks. Çoğu derste böyle yapardı zaten. Yüzüne bir gülümseme yayıldı ve etrafına bakındı, kötü hava bile keyfinin bozulmasını sağlayamamıştı. Bu dersi ve Profesör Castro’yu seviyordu. “SYB dersine hoş geldiniz. Bugün sizin için hazırladığım özel dersten umarım keyif alırsınız.” Aleks etrafına bakınmaya devam etti, acaba bu ders neler yapacaklardı?

“Bugün sizi zorlu bir görev bekliyor. Sizin için küçük bir arena hazırladım. Bu gördüğünüz iki ağacın ortası arenaya açılan kapıdır. Bu kapıdan geçtiğiniz anda harabe bir ambarı bulmalısınız. Bu ambarın içinde üç külbülkül dolaşmakta. Her bir külbülkül bu ambara birkaç kez yumurtlayacaktır. Kül izlerini takip etmeli; ya yumurtaları dondurmalı yada yumurtalar ambarı tutuşturmadan önce ambarda gizlemiş olan Doksifilit iksir şişelerini bulmalısınız. Dondurup getireceğiniz her külbülkül yumurtası size artı puan kazandıracaktır. İksir şişelerinden beş adet bulunmaktadır. Bu iksirlerden bulan gelecek derste diğerlerinden daha şanslı hareket edecektir. Zira ısıran periler pek sevilmeyen yaratıklardır.” Aleks derin bir nefes aldı ve yanında Mel ile birlikte iki ağacın arasındaki geçide doğru yürümeye başladı. Bugün çok eğleneceğine dair bir his vardı içinde, her ne kadar Mel ile araları bozulmuş olsa da. Kısa sürede gönlünü almayı planlıyordu. Geçitten geçtiklerinde arenanın son derece profesyonelce hazırlanmış olduğunu fark etti Aleks. Yüzünde sevecen bir gülümseme ile Mel’e döndü. Ancak Mel hala dargın gibiydi, Aleks’e bakmıştı ancak sonra hemen yüzünü başka tarafa çevirmişti. Aleks bakışlarını yere çevirdi ve kül izleri aramaya başladı. Biraz iz bulur gibi olduğunda Mel’i kolundan tuttu ve izin gitti yönde ilerlemeye devam ettiler. Aleks iç çekti ve ambarı aramaya devam ettikleri sırada yüzünde sıkıntılı bir ifadeyle “Tamam, çok üzgünüm. Söylemem gerekirdi sana, ama ben bile emin değildim kendimden,” dedi. Mel ise heyecanla yerinde zıpladı ve “İşte ambar! Gidelim!”Aleks Mel onun söylediklerini dinlemediği için sinirlenip üzülse mi, yoksa ambarı buldukları için sevinse mi bilememişti doğrusu. Ambarın olduğu yere doğru koşturdular. Külbüküller orada onlarla beraber de olabilirlerdi, onlardan uzakta da. Her ne olursa olsun Aleks ambarı bulmuş oldukları için rahatlamış bir şekilde, derin bir nefes aldı ve asasını çıkardı. İşin bu kısmından sonra ona fazlasıyla ihtiyacı olacaktı.