[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Crystal Morrison - Roxanne Delacroix - Leonard Malcolm

Derslerin başlangıcının etkisi her an olduğu gibi bu anda üzerimdeydi. Atmam gereken büyük bir stresle yoğundum. Ama hala buradaydım, kütüphanede ve ders çalışıyordum. Aklıma yapacak hiçbir şey gelmiyordu. Kafamı sola dönüp, pencereden dışarıya, manzaranın güzelliğine baktım. Engin kuşları, dalgalı yastıklara benzeyen bulutları ve batmak üzere olan, kızıla sarmış güneşi gördüm. 'Eh birazcık ara versem fena olmaz.' diye düşünüp, kitaplarıma ellemeden göl kenarına gitmeye başladım. Yürürken içime düşen kasvete rağmen, aklımdan o manzara hiç çıkmıyordu. Sanki beynimin, her zaman düşündüğüm yerine yapıştırılmış gibiydi.

Okuldan çıkar çıkmaz, bahçenin güzel kokulu çiçeklerinin kokusunu almıştım. Bu kokunun verdiği güçle içimde, göle gidip ve hatta Anka olma isteği doğmuştu. Adımlarımı hızlandırdım ve sonunda göle ulaştım. Ağaca doğru ilerliyordum ki, ağaca oturan güzel yüzlü bir kızı gördüm. Görmemle tüm fikirlerimin bir anda yapıştığı yerden kazıyarak çıkartıldığını hissettim. Okuldaki insanlara alışamamıştım, zaten yüzlerine bu kadar dikkat ederek bakmamıştım. Nasıl olduysa her şeye rağmen tanışmak istedim ve yanına doğru giderek.

''Merhaba. Şey, buraya oturabilir miyim?

Kelimeler hızlıca ağzımdan döküldü. Ama düşününce ne kadar basittiler. Adını bile sormamıştım. 'Evet.Salaklık ve terbiyesizlik edip adını bile sormamıştım.' diye düşündüm ve hafifçe ona döndüm.

''Ben Leonard. Senen adın ne?''

Sıkıcı ve yorucu geçen günlerin ardından biraz kafamı dinlemek istemiştim. Okul açıldığından beri sürekli bir koşuşturma içindeydim ki bu beni baya yormuştu. Gryffindor ortak salonundan çıkıp, bahçeye adım attım. Biraz arazide dolanıp manzaranın ne kadar güzel göründüğünü fark ettim. Göl kenarında biraz dolaşabilirdim, veya oturup manzarayı seyredebilirdim. Güneşin batışını seyretmek üzere göl kenarına doğru yürüdüm. Gözüme kestirdiğim sağlam ağaca oturdum ve çiçek kokuları karışmış havayı içime çektim.

Yalnızken kendimi daha güvende hissettiğim söylenebilirdi. Ben manzaraya dalmış giderken duyduğum ayak sesleri arkama bakmama neden oldu. Çok geçmeden yanıma doğru gelen daha önce tanımadığım bir çocuk gördüm. ''Merhaba. Şey, buraya oturabilir miyim?" Evet der anlamında kafamı salladım. ''Ben Leonard. Senin adın ne?'' Ona doğru döndükten sonra, "Crystal." dedim sakin bir şekilde. Bir süre pek konuşmadık ki konuşmak için konu açmamız gerekirdi. Bende bu konularda pek iyi değildim. Bir şey sormalıyım diye düşündüm. "Daha önce hiç görmemiştim seni, herhalde Gryffindor değilsin? Ama Slytherin de olduğunu düşünmüyorum." dedim hafif gülerek. Bu sözlerim onunda gülmesine neden olmuştu. Tam o cevap verecekken arkamızda duran birini fark ettik. Onu gördüğümüzü anlayınca yanımıza geldi ve kim olduğunu anladık. Roxanne... Hiç bir Slytherin'den bu kadar nefret etmiyordum. Ne zaman sakinleşmek istesem o çıkıyor ve bundan nefret ediyordum..

Canım sıkkındı. Çoğunlukla olduğu gibi. Bütün günümü ortak salonda oflayıp puflayarak geçirmiştim. Ara sıra elime bir kitap almıştım ama iyi gelmiyordu işte. Aklım şapşal Antonio'daydı. Hala benimle konuşmuyordu, üstelik haksızken. Eğer onu Clary denen çirkin şeyle beraber göreceğim diye ödüm kopuyordu. Öyle bir durumda ona bir lanet yollardım çünkü, kendimi iyi tanıyordum. Biraz sakinleşmek ve rahatlamak için kendimi göl kenarına attığımda güneş batıyordu. Gök yüzünde akıl almaz derecede etkileyici bir kızıllık vardı. Gölün üzerinde ki yansımasını anlatamazdım bile... Öylece yürümeye başladım. Kimseye bulaşmadan biraz oyalanmak ve ortak salona dönmeyi düşünüyordum. Bir ağacın dibindeki iki silueti görene kadar.

"Merhaba ezikler"

Kıkırdayarak elimi ağaca yasladım ve bana bakan iki çift şaşkın göze baktım. Ne kadar saf görünüyorlardı. Ben tamamen geleceği hedef alan planlar yaparken ağaçların altında takılıp çiçeklleri kokluyor ve bu tür şeyler yapıyorlardı işte. Çok ama çok acınası. Şu Hufflepuff armalı çocuğu pek tanımıyordum ama Morrison'u çok iyi tanıyordum. Sürekli takıştığım Gryffindor grubunun en uyuz üyelerinden biriydi. Beni görür görmez surat buruşmuştu zaten.

"Ne oldu Crys? Kendine yeni bir erkek arkadaş mı buldun? Eh tabii haklısın, eski sevgilin yakın arkadaşlarından biriyle çıkarken bunu yapman mantıklı tabi, hmm.. Hahah."

Kendimi tutamayıp ciddi ifademi bozmuş ve gülmüştüm. Belime kadar inen saçlarımı savurdum ve ağacın etrafında dolanıp ikisinin önünde durdum.

"Yeni sevgililerin ilk buluşmalarını bölmüş oluyorum şimdi değil mi? Tüh!"

Bana döndü. Gözleri, gerçekten ışıl ışıldı. Dersler, Quidditch ya da herhangi bir şey, aklıma gelmiyordu. Parlak ve derin gözlere dalmıştım.

"Crystal."

Evet, ismini de öğrenmiştim. Belkide büyük bir arkadaşlığın başlangıcıydı. Nede olsa ilk tanıştığım öğrenciydi. Önümü dönüp, manzaraya bakmaya başlamıştım. Ama aklıma bu genç bayan geliyordu. Kafamı çevirmek istesem de çeviremedim.Neden yapamadığımı o an anlamadım, ama yapamıyordum işte, olmuyordu.Sonra, o ince sesiyle yine konuştu.

"Daha önce hiç görmemiştim seni, herhalde Gryffindor değilsin? Ama Slytherin de olduğunu düşünmüyorum."

'Değilim. Ne Gryffindor ne de Slytherin'im.Ben Hufflepuff'ım. Gryffindor ve Hufflepuff... Acaba anlaşabilir miydik?' diye düşünüp hafifçe güldüm. Sorunun cevabını vermek için ağzımı açtığımda, bir kız geldi. Kız görününce, Crystal'ın sinirli görünüyordu.

"Merhaba ezikler."

Kıkırdıyordu.Ezik lafı da çok kaba gelmişti. Slytherin olduğu çok çabuk anlaşılıyordu. Kaba, kendini üstün gören ve ukala bir kız. Aralarında bir şey olduğunu anlamak da zor değildi.Crystal, ona gerçekten kızgın bakıyordu. Ama ben, şaşkındım. Onunda, bir ara öyle olduğunu görür gibi olmuştum.

"Ne oldu Crys? Kendine yeni bir erkek arkadaş mı buldun? Eh tabii haklısın, eski sevgilin yakın arkadaşlarından biriyle çıkarken bunu yapman mantıklı tabi, hmm.. Hahah."

Erkek arkadaş... Yanlış anladığı açıktı. Ama Crystal'a döndüm ve ciddi bir bakışla, onu süzdüm.

"Yeni sevgililerin ilk buluşmalarını bölmüş oluyorum şimdi değil mi? Tüh!"

Gerçekten ukala ve küstahtı. Bir o kadar dayanılmaz.

''Buraya gelip, hakaret ederek ne yapıyorsun? Çocuksu zevklerle uğraşacak ne vaktim, ne de sabrım var. Ayrıca Crystal ile sevgili değiliz.Sadece, tanıştık.

Son cümlede duraksadım. Kelimeleri, cümle gibi söylemiştim. Ne olduğunu anlamıyordum. Ama tatsızlık istemiyordum.

Şimdi tatsızlık olmadan git, lütfen.

Kaşlarımı kaldırıp, yolu göstererek cümleyi bitirdim.

"Merhaba ezikler." İşte her zamanki Rox. İnsanları sinir etmekte üstüne yoktu. Gerçekten sinir bozucuydu ve bize ezik diyerek kendisinin ezik olduğunun farkında değildi. "Ne oldu Crys? Kendine yeni bir erkek arkadaş mı buldun? Eh tabii haklısın, eski sevgilin yakın arkadaşlarından biriyle çıkarken bunu yapman mantıklı tabi, hmm.. Hahah." Öncelikle her şeyi yanlış anlamıştı ki Keith olayı da pek umurumda değildi. Unutmuştum ayrıca onu pek sevdiğimde söylenemezdi. Leonard'a gelince tamamen yanlış anlaşılma ama gel de bunu Roxanne'e anlat! "Yeni sevgililerin ilk buluşmalarını bölmüş oluyorum şimdi değil mi? Tüh!" Yeter artık, bardağı taşıran son damla olmuştu. Tam söze girecekken Leonard benden önce davrandı. ''Buraya gelip, hakaret ederek ne yapıyorsun? Çocuksu zevklerle uğraşacak ne vaktim, ne de sabrım var. Ayrıca Crystal ile sevgili değiliz. Sadece, tanıştık." Her şeyi açıklamıştı ama Roxanne bu. Buna inanmazdı, inansa bile kendi çapında şeyler söyleyip sinirimizi bozmaya devam ederdi.

"Şimdi tatsızlık olmadan git, lütfen." Leonard gayet sakin bir biçimde, yolu göstererek söylemişti bu cümleyi. Ama onun gidecek gibi bir hali yoktu. Belli ki konuşmamın zamanı gelmişti ve ne demem gerektiğini çok iyi biliyordum. "Bu arada Roxanne, Clary ve Antonio biraz fazla yakın arkadaş değil mi sence?" Biraz kelimesini üstüne basarak söylemiştim. Rox az önce olduğundan çok daha sinirli görünüyordu. Bu sefer ben gülüyordum.

"Bu arada Roxanne, Clary ve Antonio biraz fazla yakın arkadaş değil mi sence?''

Crystal sözünü vurgulu söylemişti. Etkileyici biriydi ama yanlış bir şey söylemiş gibiydi. En azından Roxanne'nin yüzü öyle söylüyordu. Bir şey bekliyordum. Kötü bir şey ama o sinirle, koşarak okula doğru ilerledi. Şaşırmıştım ve halim, gözlerimden anlaşılıyordu. Gitmişti ve biz yine yalnız kaldık. Yanına gidip, elimi uzatmadan elini sıktım. Yüzüme güzel bir gülüş yerleşmişti.

''Tanıştığıma memnun oldum. Crystal. Şey... Eee... Manzarayı izlemek ister misin?''

Manzara mı? Nereden çıkmıştı ki bu? Ama devam etmeliydim ve elimle ağacı gösterdim. Yavaş ve nazikçe oturdu. Bende yanına oturup, kafamı ağaca dayadım. Güneşten gözlerimi ayırmıyordum.

''Crystal. Nelerden hoşlanırsın?''

Rox sinirinden olsa gerek asi bir biçimde yanımızdan uzaklaşmayı tercih etmişti. Aslında umurumda değildi, hatta mutlu olmuştum. Daha fazla sinirimi bozmasını istemiyordum. Artık onun oyunlarından sıkılmıştım ve bunun sonu kötü olacaktı. 5 senedir bütün olayların altından o çıkıyordu ve benim pek sesimi çıkardığım söylenemezdi. Sonunda bir gün gerçekten kötü bir şey yapacaktım. ''Tanıştığıma memnun oldum. Crystal. Şey... Eee... Manzarayı izlemek ister misin?'' Manzara mı? Çok klişe bir laf değil miydi bu? Ama bulunduğumuz ortama bakarsak da gayet normaldi.

Rox yüzünden ayağa kalmıştık, tekrar ağaca oturduk ve manzarayı izlemeye başladık. ''Crystal. Nelerden hoşlanırsın?'' Nelerden hoşlanırdım ki ben? Yani bir çok şeyden hoşlanırdım aslında. Hangi birini söylemeliydim? Tam olarak ne demeliydim? "Ya mutlu olduğum sürece sorun yok, yani her şeyden hoşlanabilirim." Saçmalamıştım! Hemde çok. Kahretsin. Konuyu değiştirmeliydim sanırım. Evet değiştirmeliydim. "Ee, anlat bakalım kendini... Yeni mi geldin Hogwarts'a daha önce hiç görmemiştim seni."

"Ya mutlu olduğum sürece sorun yok, yani her şeyden hoşlanabilirim."

İşte mutluluk bu kadar saf ve basit olabilirdi. Sevimli, mütevazi ve nazik yapısı olduğu çok belli ama ben öyle miyim? Kim bilir, belkide hayatımda, büyük değişiklikler olur. Hem ufak değişikliklerden kime, ne zarar gelebilirdi ki?

"Ee, anlat bakalım kendini... Yeni mi geldin Hogwarts'a daha önce hiç görmemiştim seni."

Konu açmakta benden iyi diyebilirim. Peki, ne söylemeliyim? Her şeyi mi? Bu kadar sıkıcı olmama gerek yok. Sadece basit bir cevap yeterli olur, galiba.

''I. Sınıftan beri buradayım. Ben, galiba dışarı pek çıkmıyorum. İnsanlarla uğraşmayı çok sevmiyorum.''

İnsanlarla uğraşmayı sevmiyor muyum? Ahh! Umarım yanlış anlamamıştır. Yüzüme tedirginlik oturmuştu ve saklamak için güneşe bakmaya devam ettim. Belkide Hogsmeade'e davet edebilirdim. Hem daha rahat konuşabilirdik.

''Şey, bir şeyler içmeyi sever misin?''

''I. Sınıftan beri buradayım. Ben, galiba dışarı pek çıkmıyorum. İnsanlarla uğraşmayı çok sevmiyorum.'' İnsanlarla uğraşmayı sevmiyor... İyi bir anlamı olmalıydı, belki de ders çalışmayı falan tercih ediyordu. Neyse bunu daha sonra da konuşabilirdik. Ben tam artık kalkmak istediğimi söyleyecekken o söze girdi. ''Şey, bir şeyler içmeyi sever misin?'' Evet! Benimde tam istediğim buydu. Gülümseyerek kafamı salladım. "Evet aslında çok severim ve bir şeyler içmeye gitsek süper olabilir." Sen deli misin Crystal? diye düşündüm içimden. Niye ben söylüyordum ki? Ama bir an ağzımdan çıkmıştı işte, yapabileceğim bir şey yoktu.

Oda gülümseyince, yanlış karşılamadığını düşündüm. "Ee, peki nereye gidiyoruz?"

"Evet aslında çok severim ve bir şeyler içmeye gitsek süper olabilir."

Biranda ona döndüm. Gülümsüyordu, gözleri ışıl ışıldı. Bende gülümsedim. Belkide, uzun zamandır yaptığım en iyi şey buydu. Sonu parlak bir ışık gibiydi. Artık yerini belirlemek kalmıştı.

"Ee, peki nereye gidiyoruz?"

Güzel bir soruydu. Ama ben, hazırlıklıydım. Hogsmeade'den daha iyi seçeneğimiz yoktu. İlk ziyarette Hogsmeade'e gidip, beraber gezmek güzel bir fikirdi. Hem sessiz ve sakin bir ortamda bulabiliriz.

''Hogsmeade. Hogsmeade'e gitmek ister misin?''

''Hogsmeade. Hogsmeade'e gitmek ister misin?''

Evet güzel bir fikir olabilirdi. Hep orası bana güzel gelen bir yerdi. En azından sakindi ve sakin ortamlar hep bana ilgi çekici gelirdi. Ve rahatlatıcı. "Evet güzel fikir." dedim yine gülümseyerek.

Birlikte ağaçtan kalkıp, okul arazisi dışına çıktık...