[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

Eleanore Rheanna - Leonard Malcolm

Senenin başından beri profesör Rheanna'yı düşünüyordum. Onun, dedikodularda ki kara büyücü olduğu kesindi ve diğerleri bunu göremiyordu. Ama bana inanmayacaklardı. Tabi ki güzel bir kanıt bulamazsam ve bunun içinde Rheanna'nın odası ilk uygun yerdi. Evet. Gece oraya gitmeliydim. Herkes uyurken. Bunları düşünürken dalgınca biri öğrenciye çarptım.

''Özür dilerim.''

Kelimeler hızlıca ağzımdan çıktı. Çıkar çıkmazda yoluma devam ettim. Kütüphaneye gidip, uzunca manzarayı izledim. Aklımdan planı düşünürken, yakalanmak aklıma geldi. Neler olurdu bilmesem de, oraya girmezsem ölecek insanların cezası ne olacaktı. Bu kötülüklere izin vermemek için, belkide güneşin batışına son kez bakarak kütüphaneden çıktım. Yatakhaneye ulaşıp, karanlık çökene kadar yatağın içine girip, uyku rolü yaptım.

Karanlık çökmüştü ve vakit gelmişti. Kalkıp, hızlı ve sessizce yatakhaneden çıktım. Hızla, etrafımı kontrol ederek odaya ulaştım. Kapıyı elimden geldiğince sessizce açtım. İçerisi sessizdi. İçime şüphe dolmuştu. Ama bir kere girdim ve bir şey bulmalıydım. Çekmecenin önüne hareket edip, açmaya yeltendim, ama benden önce kapı açılmıştı ve profesör oradaydı. Yakalanmıştım ve başım beladaydı. Elim asama gitti ve profesörün yapacağı hamle düşünerek, hazırlandım. Eğer eli asasına giderse ilk hamle benden olacaktı.

Huzursuzca yatağımdan kalktığımda, buna neden olay şeyi bilmiyordum. Odamda kısa bir turladım. Sonra da çalışma odama gitmek için bulunduğum yerden ayrıldım. Tabi ki öğretmenlerin yattığı bir yer vardı ve öğrenciler burayı bilmezdi. Bu gizem karşısında gülümsedim.
Odamın önüne geldiğimde bir öğrenci tarafından görülme riskim olduğunu bildiğimden saçlarımı düzelttim. Tamam, öğrencilerin bu saatte dışarıda olması yasaktı fakat cezaya susamış gençler de yok değildi.
Makyaj yoktu yüzümde ve bu beni bir öğrenci kadar genç gösteriyordu. Uzun sarı saçlarım belime doğru iniyordu kibar bir şekilde. Mavi gözlerimde neşeli parıltılarla, kapımı açıp odama girdim.
Daha adımımı attığım anda yalnız olmadığımı anladım. Duraksadım kısa bir an. Çevreyi kokladım. Bir iksir profesörü olarak burnum epey keskindi ve odadakinin bir öğrenci olduğu belliydi. Çünkü odada buram buram bir gençlik ve heyecan kokusu vardı.
Işıkları açtım yavaş bir hareketle. Tüm oda ışıkla dolduğunda masum bir ifadeyle gözlerimi kırpıştırdım. Sonra da odamda bulunan şahsı gördüm.
Hafızam kuvvetliydi. Bu Hufflepuff’tan bir beşinci sınıf öğrencisiydi. Leonard Malcolm! Yanlış anımsamıyorsam eğer ismi buydu.
Kaşlarımı kaldırdım ve soğuk bir ses tonuyla bana saldırmaya hazır görünen bu gence baktım. elinin asasında durduğunu ve ben onu yakalamadan önce çekmecelerimi karıştırdığı belliydi.

“Burada ne işiniz var Bay Malcolm?”

“Burada ne işiniz var Bay Malcolm?”

Ne işim mi var? Hafifçe gülümsedim. Bu kadın, dışarıdan nasıl göründüğünü bilmiyordu galiba. Ama yinede bir şey bulmalıyım. Ne olursa olsun. Ama aklıma bir şey gelmiyordu ve beklemek kötüydü.

''İksirle ilgili bir sorunum vardı da, çözümün odanızda olabileceğini düşündüm.''

Hızla söylemiştim. Ama yeterli değildi. Başka bir şey yapmalıyım. Elime baktım ve profesörün sakin hareketlerini düşününce, elimi asadan çektim. Artık okuldan atılacağım da kesin olduğuna göre onu kimse durduramayacaktı. Peki profesörün bu saatte işi neydi? Kesinlikle bir şeyler planlıyordu. İşte, onun üstüne gidip, kurtulabilirdim.

''Sizin bu saat işiniz ne profesör? Nöbetçi olmamanıza rağmen ayaktasınız.''

Evet ayaktaydı ve açığı vardı. Sözlerimden sonra onu süzdüm ve mavi gözlerine dikkatli, keskince baktım. Gözlerinden kötülük aradım.

''İksirle ilgili bir sorunum vardı da, çözümün odanızda olabileceğini düşündüm.''

Bana sormak yerine mi? Bu çocuğun neyin peşinde olduğunu epey merak ettim açıkçası.

''Sizin bu saat işiniz ne profesör? Nöbetçi olmamanıza rağmen ayaktasınız.''

Elini asasından çekişini izledim sessizce. Evet, bu çocuğun nedense benimle ilgili bir problemi vardı. Fakat küçümsüyordu beni anlaşılan. Daha o bir büyü yapamadan onu en az beş kez öldürebileceğimi hesaba katmıyordu.
“Gençlik!” diye düşündüm.

Yüzümdeki ciddi ifadeyi bozmadan:

“Size hesap vermek zorunda olduğumu hatırlamıyorum Bay Malcolm!” çevreye kısa bir bakış attım. “Ayrıca iksirlerle ilgili probleminizi gecenin bir yarısı odamı karıştırmak yerine bana sorarak da halledebilirsiniz. Bu açıdan Hufflepuff’a puan olarak ne kadar zarar vereceğinizi hiç düşünmediğinizi görüyorum.”

Evet, kesinlikle puan düşülmeliydi. Fakat bu yeterli olmazdı. Çok cesurdu bu çocuk ve uygun bir ceza verilmeliydi ona.

Odamın ortasında doğru yürüdüm. Bu sırada küçük kedim bacaklarıma dolandı. Gülümseyerek onu kucağıma aldım ve karşımdaki öğrenciye:

“Hadi oturun da, bana, sizi yatağınızdan kaldırıp benim odama getiren, düşüncenizi açıklayın!”

Yüzünde gerçekten ciddi bir ifade vardı. Gözlerine bakışıma rağmen gergin değildi. Ama bu geceyle ilgili planları olduğuna emindim.

“Size hesap vermek zorunda olduğumu hatırlamıyorum Bay Malcolm! Ayrıca iksirlerle ilgili probleminizi gecenin bir yarısı odamı karıştırmak yerine bana sorarak da halledebilirsiniz. Bu açıdan Hufflepuff’a puan olarak ne kadar zarar vereceğinizi hiç düşünmediğinizi görüyordum.''

Tabi ki de hesap vereceksin. Sen kötülüklerini yapmadan senden hesap soracağım. Bana hesap vermek zorunda değilmiş. Sinir bozucu Slytherin yapısı hemende kendini belli ediyor. Odanın ortasına doğru hareket etti ve ayaklarına bir anda kedi dolandı. Gözüm hemen ellerine gitti. Ama sorun yoktu. Eğilip, yavaşça kediyi aldı. Zararsız bir görünüşü vardı. Aynı küçük Tom Morvolo gibiydi. Ama gerçek kimliğindeki karanlığı seziyordum ve emindim.

“Hadi oturun da, bana, sizi yatağınızdan kaldırıp benim odama getiren, düşüncenizi açıklayın!”

Oturmak mı? Senin karşında mı? Asla! Oturmadan, keskin ve şüpheci bakışlarımı üstünde gezdirmeye devam ettim.

''Hayır profesör. Oturmama gerek yok ve dediğim gibi iksir için buradaydım.''

Umarım inanır ve beni bırakır. Rheanna'nın karşısında da olsam, bu durum hoşuma gitmiyordu. Gitmeliydim ve bunun için tehdit etmek en iyi yoldu.

Hatta profesör, bence gitmeliyim. Yoksa bu saatte ayakta olduğumuzu müdüre açıklayamayız gibi.

Bakışlarımı en korkusuz şekle sokup, profesöre baktım.

''Hayır profesör. Oturmama gerek yok ve dediğim gibi iksir için buradaydım.''

Bu çocuk yalancının önde gideni. Ona baktım kısa bir süre. Zihnefend mi yapmalıydım? Ama bunu müdüre açıklamak zor olurdu. Belki de içeceğine bir şeyler katmalıydım. Tüm gün doğruları söyleyerek gezse fena olmazdı yani.

“Hatta profesör, bence gitmeliyim. Yoksa bu saatte ayakta olduğumuzu müdüre açıklayamayız gibi.”

Masamın başına geçip yerime oturdum. Sonra da bu garip şeyler çeviren çocuğa baktım.

“Beni tehdit mi ediyorsun?” diye sordum. Çok sakin görünmeme rağmen sinirlenmeye başlamıştım. Gecenin bir yarısı odama girmiş saçma sapan şeyler söylüyordu.

“Ayrıca müdüre açıklama yapan sen olursun. Bu yüzden ben senin yerinde olsam kendimi daha da batağa sokmazdım.”

Kucağımdaki kediyi sevdim yavaşça. Bu çocuğa güzel bir işkence laneti harika olurdu. Masamın üzerindeki kağıtlara baktım bir an için. Hayır. Bir şey kaybolmuşa benzemiyordu. Kediyi yere bırakıp ayağa kalktım.

“Hatta Bay Malcolm müdürün yanına beraber gidelim isterseniz. Böylece ona benimle ilgili saplantınızı anlatabilirsiniz.”
Kısa bir süre durdum ona bakıp. Cümlemi sindirmesini bekledim.

“Ve ya neler çevirdiğinizi bana anlatırsınız ve bu olay hiç yaşanmamış gibi yaparız.”

“Beni tehdit mi ediyorsun?”

Anlamasına sevinmiştim. Yerine oturmuştu ve sakin tavırlarıyla sinirlerimi bozmuştu.

“Ayrıca müdüre açıklama yapan sen olursun. Bu yüzden ben senin yerinde olsam kendimi daha da batağa sokmazdım.”

Kucağındaki kediyi sevmesi bile ürkütücü ve yavaştı. Ama korkmanın vakti değildi. Elime koz geçirmeliyim.

“Hatta Bay Malcolm müdürün yanına beraber gidelim isterseniz. Böylece ona benimle ilgili saplantınızı anlatabilirsiniz.”

Açıklamaktan zevk duyardım. Tabi bu saatte burada olmasaydım. Ne yapabilirdim ki? Kızgınlık damarlarımdan yavaşça akıyor gibiydi. Ağzıma vurmasında korkuyordum.

“Ve ya neler çevirdiğinizi bana anlatırsınız ve bu olay hiç yaşanmamış gibi yaparız.”

Hiç yaşanmamış gibi yapmak mı? Anlatmak mı? Bu imalar nedendi? Kendini ne zannediyordu? Asamı hışımla çekip, ona doğrulttum.

Evet. Aslında müdüre gidip, okulumuzdaki kara büyücünün siz olduğunu söylemeyi çok isterdim. Ama ne yazık ki kanıtım yok. Yine de bundan eminim ve bence bırakmazsanız bu iş gerçekten müdüre gidecek. O da sizi çözer belki.''

Kızgınlıkla söylediğim sözleri düşünmemiştim. Ama çok kızgındım ve soluklarım sıklaşmıştı. Her an saldırmasını bekliyordum. Öldürmeden, onun durdurmalıyım. Ya da ölmeden...

-Evet. Aslında müdüre gidip, okulumuzdaki kara büyücünün siz olduğunu söylemeyi çok isterdim. Ama ne yazık ki kanıtım yok. Yine de bundan eminim ve bence bırakmazsanız bu iş gerçekten müdüre gidecek. O da sizi çözer belki.''

Bana doğrultulmuş asaya bakarken bu sözleri dinledim. Bu çocuğun beni karanlık lord tarzı bir şey sanması komiğime gitmişti açıkçası. Tabi yüzüne doğru gülmeden edemedim.

Ama o kadar güldüm ki gözlerimden yaş geldi. Kibar bir hareketle göz yaşlarımı silerken kafamı kaldırıp ona baktım.

“Cidden Bay Malcolm, size ne içirdiler?” belli ki arkadaşlarının şaka kurbanı olmuştu. Ah! Amma da güldüm gecenin bu saatinde.

“En iyisi sizi odanıza götürmek.” Diyerek ayağa kalktım. “Yarın yanıma uğrayın da size içirilen bu iksirin ne olduğunu çözelim.” Dedim ona doğru ilerlerken de. “Asanızı da indirin lütfen. Canınızın yanmasını istemem.”

Yüzümde neşeli bir gülümseme ile elimi omzuna koydum. amacım onu yatakhanesine geri götürmekti. Belki de revire.

Gülüyordu. Gözlerinde yaş gelircesine güldü. Bende iyice gerildim. Asayı sıkarak kızgınca baktım. Neredeyse büyü yolluyordum ama son anda nerede olduğumu hatırlayıp, kendimi durdurmayı başardım.

“Cidden Bay Malcolm, size ne içirdiler? En iyisi sizi odanıza götürmek. Yarın yanıma uğrayın da size içirilen bu iksirin ne olduğunu çözelim.Asanızı da indirin lütfen. Canınızın yanmasını istemem.”

Yerinden yavaşça kalkıp, yanıma doğru gelmişti. Tedirgin oldum. Ama elimdeki asa hazırdı. Yine de ne yaptığını anlayamadım ve asamı sertçe indirdim.

''Ne yaptığınızı anlayamadım ama sizin kim olduğunuzu, planlarınızı ve yapacaklarınızı çözüp, yakalanmanızı sağlayacağım. Sonunuz kesinlikle Azkaban olacak. Hatta işin sonunda ölüm bile olsa bu işi yapacağım.''

Yavaşça dönüp, asam elimde kapıya doğru gittim. Giderken arkamdan bir ses duymayı beklemiştim. Olmadı. Kapıya ulaştığımda aklıma Metehan ile ilgili düşüncelerde gelmişti. O Slytherin'li çocukta bu işteydi ya da bulaşmak üzereydi.Dönüp, son kez profesöre baktım.

''Profesör. Bu planlarınızın arasında Metehan'ın da olduğuna eminim. Bence artık ayağınızı denk almalısınız.''

Laflarımdan sonra hızla çıktım. Dikkatle yatağıma gidip, sessizce uzandım. Umarım yanlış bir iş yapmamışımdır. Gözlerimi kapatıp, kendimi derin sessizliğe verdim. Aklımda sadece 'Bugünden sonra ne olacak?' sorusu vardı.

SON