" Şaka yapıyor olmalısın. Hiç çalışmamıştım ki. " dedim aldığım notun haberini aldığım anda. Açılan ağzımı ellerimle kapatırken, Sihir Tarihi'ne verdiğim ucuz ve ham ödevin nasıl tam puan aldığını anlamaya çalışıyordum. Bir süre sonra belki de bunun aramızdaki ilişkiden kaynaklanmış olacağını anımsayarak yanaklarımın al al olmasına izin verdim. Her şey öyle güzel gidiyordu ki, durumun uygunsuzluğu rahatsız etmiyordu beni. Mutluydum sonuçta, son bir senem kalmıştı. Belki bir sene daha sabredebilirdik ama onun mavi gözlerine baktığım an içimden hiçte sabretmek gelmiyordu. Arkadaşımdan sihir tarihi ile ilgili kitaplarını ödünç aldıktan sonra, yanımdan ayrıldığını ancak beş dakika sonra anlayabildim. Dean, bahçe de bir öğrenci grubunun önünde durup bir şeyler konuşuyor gibiydi ve benim tek yapabildiğim şey buradan onu özlemle izlemek oluyordu. Onlarla ne konuştuğunu fazlasıyla merak etsem de, bana çarpan sert bir beden ile dengemi fazlasıyla kaybedip kendimi yerde buldum. Eteğimi açılmaması için ellerimle tutarken, saçlarımın dağılmış olması huzurumu kaçırsa da, Astronomi Profesör'ümün sesini duymamla beraber tüm düşünceler aklımdan uçup gitmişti. "Özür dilerim," Sesin geldiği yöne doğru başımı kaldırdım, hâlâ yerde olmamın utancı bir yana bir Profesör'e çarpmış olmanın utancını da taşıyordum.

Bana uzanan eli gülümseyerek tutup kalktıktan sonra etrafıma bakıp durumu görenlerin olup olmadığını sorguladım. Pek fazla kişinin görmediğini anladığım da, aynı sesi tekrar duydum. "Bayan D'or, çok önemli bir işiniz yoksa benimle odama doğru eşlik eder misiniz acaba? Sizinle görüşmem gereken çok önemli bir konu vardı," Sesi kibar gelirken, gözleri neden sanki emrediyor gibiydi? İçimden bir his Astronomi dersinde çok berbat bir ödev verdiğimi ve bu dersten kalacağımı söylüyordu. " Peki.. " diyebildim usulca. Sesim net çıkmasına rağmen gözlerimdeki korku dolu bakışlarla bir türlü Profesör'e bakamamıştım. Daha sonra, onu odasına doğru ilerlerken arkasından takip ettim. Astronomi'den kalsam ne olurdu ki? Zaten seçeceğim hiçbir meslekte işime yaramayacaktı muhtemelen. Gülümsedim, fazla kötü bir konuşma olmayacaktı belkide. " Çok önemli olan konu nedir, Profesör? " dedim saçlarımı düzeltirken. Yüzümdeki gülümseme daha çok Dean'ın saçlarımla oynayışını anımsamamdan kaynaklansa da, bunun dışarıdan öyle görünmediğine emindim.

Profesör ve Gryffindor ofise girdikten sonra Adonis ahşap masanın etrafında dolaşıp yerine oturduktan sonra derin bir nefes aldı. Nadia yüzünde tatlı bir gülümsemeyle ona bakıyordu. Onun bu kadar tasasız görünmesi bir anlığına Adonis'in sinirine dokundu. Yaptığı şeyin doğru olmadığını biliyor olmalıydı. Ama çok doğru hissettiriyor. Peh. Yapmaman gereken bir şeyi yaparken söylenen klişeleşmiş ve Adonis'in midesini bulandıran bir cümleydi bu. Karşısındaki kız kim bilir kaç defa söylemişti kendine bunu. Üstelik Dean'e de inanamıyordu. Adonis bu olanları öğreneli bir hafta olmuştu ve o zamandan beri Dean'i dikkatlice takip ediyordu. Nasıl olur da hiç kimse fark etmezdi bu aralarında olanları? Büyük Salondaki her öğünde birbirlerine attıkları bakışlar, ya da aynı ortamda bulundukları her an mı demeliydi.

Profesörün düşünceleri hala karşısında dikilen Gryffindor'un sorusuyla bölündü. "Çok önemli olan konu nedir, Profesör?" Adonis kendine gelir gibi oldu birkaç saniye sonra. Kıza daha hiçbir şey söylememişken kendi kendine sinirleniyordu. Yine de profesör her şeyin farkındaydı ve bu durumda hoşuna giden hiçbir şey yoktu. "Çok önemli olan konu, Bayan D'or, sizinle Profesör Rothschild arasındaki ilişki," dedi bakışlarını Gryffindor'un gözlerinden ayırmadan. Genç kızın yüzündeki gülümseme yavaşça silinir ve yerini bambaşka bir ifadeye bırakırken, soğuk yüz hatlarını olduğu gibi korudu ve meydan okurcasına baktı ona. Daha önce herhangi bir öğrencinin, ya da kimsenin onu böyle gördüğünü sanmıyordu. Bilinen sevgili Astronomi Profesörünün takınacağı tavır, giyeceği yüz ifadesi değildi bunlar. Fakat konu başka olunca hal de başka oluyordu. "Ne demeye çalıştığımı anlıyorsunuzdur sanırım?" Açıkçası ne bahaneler duyacağını çok merak ediyordu. Belki de kız cesaretli çıkar ve her şeyi söylerdi. Bir Gryffindor'du ne de olsa. Yine de Adonis'in şüpheleri vardı. Yol yakınken bitirilmesi gereken bir şeydi bu mesele. Ne bir öğrenciye, bir profesöre ne de Hogwarts'ın şanına yakışan bir şeydi bu. Eğer başkaları tarafından duyulursa fena şeyler olabilirdi. Seni de biliyoruz, Adonis Bey, dedi içinden bir ses. Onu şimdilik göz ardı etmeyi seçmişti.

Gülümsememi merakımı gizlesin diye yüzümde tutmaya çalışırken, duyduğum cümle sanki kalbimi delmeye çalışıyor gibiydi."Çok önemli olan konu, Bayan D'or, sizinle Profesör Rothschild arasındaki ilişki," Nereden biliyor olabilirdi ki? Yani o kadar kişiden gizleyebilmişken, nasıl olmuştu da birileri öğrenebilmişti ki bunu? Göz bebeklerim yavaşça şaşkınlığa teslim olup büyürken elimdeki kitabımı daha sıkı tutmaya başlıyordum. Ne diyebilirdim ki? Belki de her şeyi söylerdim, çok üzerime gelirse ağzımdan kaçırabileceğim bir şeyler vardı nasılsa. "Ne demeye çalıştığımı anlıyorsunuzdur sanırım?" Gene de haklı olduğunu bilmek iyi gelmiyordu bana. Arkama dönüp kapının kapalı olup olmadığına baktıktan sonra, umutla başımı Profesör Dard'a çevirdim. Benden bir şeyler duymayı umduğunu biliyordum, bu yüzden yüzümdeki şaşkınlığı sanki yanlış bir şey yapmıyormuşcasına atarak tekrar gülümsedim. Dean her zaman bunun yanlış bile olsa doğru hissettirdiğini ve beni koruyacağını söylemiyor muydu zaten?

" Ee, ne olmuş yani? " dedim, ağzımdan çıkanların edepsizliğini hiç düşünmeden. Normalde, dik başlı ya da saygısız biri sayılmazdım ama burada korumaya çalıştığım bir şeyler vardı değil mi? Korkmuyormuş gibi davranmak istiyordum, beni anlamayacağını düşündüğüm için. Nasıl anlayabilirdi ki? Onun durumu bizimki kadar, açık ve duygusal mıydı? Bazı şeyler biliyordum, tamam ama hepsini bilmiyor olmak korkutuyordu beni. Gene de elimde olan kozu kullanabilirdim. Ne kadar az da olsa. " Lütfen, siz çok mu iyisiniz sanki? " İkinci cümleyi de kendimden emin görünerek kurduğum da, Profesör Dard'ın gözlerinin hangi şekilde bürüneceğini görebilmek için gözlerimi duvardaki tablodan ayırıp onun gözlerinin içine baktım. Buradan çıkar çıkmaz yapacağım şey, Dean'i bulup sorguya çekmek olacaktı. Ne kadar sakîn görünmeye çalışırsam çalışayım, hislerimi çok açık biliyordum. Çıldırmıştım.

"Ee, n'olmuş yani?"

Adonis kaşlarını kaldırıp karşısındaki Gryffindor'a baktı. Profesör kızın biraz cesaretli olabileceğini düşünmüştü ama bu hareketi bir profesöre karşı düpedüz saygısızlıktı. Adonis kaşlarını çatıp tam ağzını açmaya hazırlanıyordu ki genç kız devam etti. "Lütfen, siz çok mu iyisiniz sanki?" dedi sırtını dikleştirip sesinin tonunu hafifçe yükselterek. Bu cümle karşısında Adonis'in beyni bir süreliğine kısa devre yaptıysa da profesör hafifçe öksürüp şaşkınlığını gizlemeye çalıştı. Bahsettiği şey Tuesday olabilir miydi acaba? Yoksa genel olarak öğrencilere karşı tavırlarından mı bahsediyordu? Tamam, arada sırada VI. ve VII. sınıflara göz kırpıyor olabilirdi ama bu karşısındaki Gryffindor'un Profesör Rothschild'la yaptığı şeye denk gelmezdi. O zaman elde kalan tek seçenekse Tuesday oluyordu. Adonis bu zamana kadar kimsenin fark etmediğini düşünmüştü. Ne kadar da yanılmıştı oysa. Acaba başkaları da biliyor muydu? Bu Hogwarts'taki hikayesinin sona ermesi ve Muggle dünyasında bir 15 yıl daha geçirmesi mi demekti? Bu olaydan sonra ona büyü dünyasında kimse iş vermezdi ne de olsa. Kim bilir, belki de Daily Prophet'a bile çıkardı.

Adonis yaklaşık bir dakika içerisinde beyninde türlü türlü ölüm senaryoları uydururken kendini zorlukla durdurdu. Elbette bir çözüm bulunurdu. Her şeyin bir çözümü vardır, diye avuttu kendini bir anlığına. Sonunda tekrar gözlerini hala ondan ayırmamış olan genç kıza baktı kaşlarını çatarak. "Neden bahsettiğiniz hakkında hiçbir fikrim yok, Bayan D'or." dedi ciddiyetle. Yapabileceği en basit şeydi bu. Bilmezden gelmek.

"Neden bahsettiğiniz hakkında hiçbir fikrim yok, Bayan D'or." İkimizinde elinde kalan son şeydi belki de inkâr etmek? İlk başlarda benim de aklıma gelen bir fikir olsa da ben açıkça Profesör'üm tarafından görüldüğümü anladığım için, inkâr etme yolunu es geçmiştim. Sanırım fazla açık konuşmadım dedim içimden kendi kendime. Her şeyi bildiğimi belirtmek istercesine, fazla beklemeden saçmalık derecesinde şen bir kahkaha attım ve birkaç saniye sonra yüzümdeki gülümsemeyi silerek ciddi ciddi Profesör Dard'a baktım. " Onu seviyorum, " dedim gözlerindeki anlamsızlığı okumaya çalışarak. " Sizin için o Slytherin ne ifade ediyor bilmiyorum ama, " sanırım bu bildiğimi anlaması için yeterliydi, o kız Slytherindi değil mi? " O benim için şuan neredeyse her şeyi ifade ediyor. " Gözlerimi son cümleyi kurarken istemsizce Profesör Dard'a hüzünle bakarken yakalamıştım. Neredeyse ayaklarına kapanıp küçük bir kız çocuğu gibi 'lütfen, lütfen söylemeyin' diye ağlayacaktım. Gene de, elimde bir şeyler vardı ve bu elimdeki şey de onu da diğer Profesör'lerin karşısında suçlu duruma düşürüyordu. Hüznü gözlerimden silmeye çalışarak; " Belki bir yol bulabiliriz? " dedim, cümlemi bitirirken gözlerim tekrar duvarda asılı olan tablolara kayıyordu. " Sonuçta sizin işinizden olmanızı istemem. "  

Ondan cevap beklerken, aklım tamamen uçup gitmiş gibiydi. Bugün derse girmeyip günümü Dean ile geçirecektim, öyle saçma bir söz vermiştik güya birbirimize. Çarşamba günleri bizim günlerimiz olacaktı. Ama ilginç bir şekilde Çarşamba günümü ilişkimizi kurtarmaya çalışarak geçiriyordum. Şuan içinde bulunduğum durumda yıkılmamı engelleyen ve beni dizginleyen tek şey onun beni Yasak Ormanda bekliyor olmasıydı. Başına bir şey gelmesinden ya da bekletilmekten sıkılıp gitmesinden korkuyordum. Nasıl bu duruma geldiğimizi ve sonunda nasıl birlikte olduğumuzu düşündükçe sanki her şey bir rüyaymış hissi veriyordu bana. Yani, birkaç hafta önce Profesör'üm iken birkaç hafta sonrasında başka bir şey olmuştu. Hâlâ dilim varmıyordu bazı şeyleri itiraf etmeye...

Genç kız profesörü akıl sağlığı konusunda ciddi bir şekilde şüphelendirerek zengin bir kahkaha attıktan sonra ciddi bir ruh haline büründü. Adonis bu kahkahanın resmen onunla dalga geçtiğini anlamamış değildi elbette. Gözlerini kızdan ayırıp ahşap masanın üzerinde gezdirdi. Şu konuşma bitse de rahat bir nefes alsaydı. "Onu seviyorum," dedi genç kız profesörün gözlerine bakarak. "Sizin için o Slytherin ne ifade ediyor bilmiyorum ama," dedi ve Adonis tam "Hiçbir şey." diyecekti ki kızın cümlesinin bitmediğini son anda fark etti. "O benim için şuan neredeyse her şeyi ifade ediyor." Aman ne tatlı, diye düşündü Adonis kızın gözleri hafiften dolunca. Ne demeliydi ki? "Hım, peki o zaman, şimdi gidip profesörünle sevişebilirsin," mi? Profesör küçük bir çocuk gibi dudaklarını büzüp ofladı. Aslında hiç karışmasaydı ya işlerine? Başına geleceklerden onlar sorumlu olurdu ne de olsa. Kız "Belki bir yol bulabiliriz?" dediğinde Adonis'in gözleri masasının alt kısmındaki çekmeceye kaydı. Büyüyle genişletilmiş ve aynı şekilde kilitlenmiş bir bölmeydi bu. Adonis özel eşyalarını ve Ateş Viskilerini burada saklıyordu. Şu anda ihtiyacı olan bir şey varsa o da Ateş Viskisi ve eski günleri anmak için birkaç muggle fotoğrafıydı.

"Sonuçta sizin işinizden olmanızı istemem." Bu cümleyle profesör kaşlarını kaldırıp Gryffindor'a baktı. Sanki bu durumun sonunda zararlı çıkacak tek kişi kendisiydi. Şu çok sevdiği(!) öğretmeni ve kendi geleceğini düşünmüyordu sanırım genç kız. Adonis Gryffindor'un hayattaki acemiliğine uzun bir iç çekip gözlerini devirdi. Cidden bir Ateş Viskisine ihtiyacı vardı. "Tabii ben de senin geleceğinin lekelenmesini ve Dean'in benimle aynı duruma düşmesini istemem," dedi genç kıza içinde bulundukları durumu hatırlatmak istercesine. Bu olayı kısa kesmek istiyordu. Olabildiğince klişeleşmiş bir cümle kurdu bunun için. "Olay basit. Sen söyleme, ben söylemeyeyim." Ve beni şu lanet olası sahneden çıkarın, diye devam etti cümleye kendi kafasında. Başı ağrımaya başlamıştı.