Bu yıl ki Quidditch maçları zorlu geçecek gibi duruyordu. Bu nedenle sahada antrenman yapmak için sözleşmişlerdi. Derslerin bitmesinin ardından ortak salona gitti. Üstünü değiştirip aşağı bahçeye indi. Hemen hemen herkes gelmiş onu bekliyorlardı. Arkadaşlarıyla sohbet ederek sahaya doğru ilerledi. Sahaya vardıklarında içi huzurla doldu. Antonije kendini hep buraya aitmiş gibi hissederdi. Süpürgesine bindi ve hafifçe havalandı. Gökyüzüne çıktığında hafif bir soğuk rüzgar tenine çarpıyordu. Birden içi ürpermişti. Quafflen havaya atılmasıyla ona doğru uçtu. Antrenman gerçek bir maçmış gibi çekişmeli devam ediyordu. Antrenman sırasında Gryffindor'lular o kadar çok atak yapıyorlardı ki sanki herkesi sakatlamaya gelmiş gibiydiler. Antonije quaffle'a doğru uçarken birden etraf simsiyah kesildi. Bu ne acayip bir olaydı. Her şey siyahtı ve çok büyük bir ağrı hissediyordu. Gözlerini açık tutmaya zorluyordu ve üstünde parlayan parlak ışık gözlerini alıyordu. Güneş ışınları olsa gerekti. Hatırladığı son şey, diğer oyuncularla antrenmanda olmasıydı. Üstünde güneş ışınlarını kesen bir çeşit gölge vardı. Ne olduğunu anlamak için gözlerini hala açık tutmaya alışıyordu ama güneş ışınlarının buna izin vermemesi onu sinir ediyordu. Bir süre sonra gözlerinin bu zorluğa alışması sonucu gözlerini açabilmişti. Başında hiç tanımadığı birisi duruyordu. Gözleri formasındaki Gryffindor armasına takılmıştı. Kendi binasındaki arkadaşları dururken bir Gryffindor'lunun koşması değişik bir durumdu. Bu oğlanı ilk kez görüyordu. Onu daha önce nasıl görmemişti. Gözlerini kırpıştırdı ve başını biraz hafifçe salladı. Hayır, hâlâ oradaydı. Hayali değildi. "Ben öldüm mü?" dediğinde oturmaya çalıştı ama bu yapmaya kalkıştığı şey hiçte kolay değildi.

Juan kendini kötü hissediyordu. İyi vuruştu ama Bludger'ın onu süpürgesinden atmasına izin vermesi onun hatası değildi! Sadece her zamanki gibi vurdu. Kabul edersek; aslında muhteşem bir amacı vardı ve onu yapmaya çalışmıştı. Çoğu oyuncu kaçmaktaydı ya da başka bir şey yapmaktaydı. Süpürgesinden inen Juan, hızla düşen çocuğun yanına doğru gitti. Canı sıkılmıştı. Umarım kalıcı hasara neden olmamıştır diye dileklerle kendini avutup duruyordu. Ama kesinlikle iyi bir şey olmayacaktı bundan emindi. Süpürgesinden fırlayıp düştüğü yere doğru koştu. Onu görecek kadar yaklaştığında durdu. Çok çekingen davranıyordu. Ne yapacağını bilmiyordu. Bir süre başında birkaç saniye durdu. Başını salladı, hâlâ nefes aldığını görünce rahatladı. Bu iyi bir işaretti. Derin bir oh! çekti, rahatladı. En azından iyiydi. Yüzüne tekrar baktı, yüzüne yerleşen küçük bir gülümseme vardı. Ölüm hakkında bir şey söylediğinde Juan dayanamayıp gülümsedi. Durduğu yere kendini bıraktı ve sahada oturmak için kendine bir yer edindi. "Sen ölü filan değilsin, süpürgeden düştün." dedi Juan. Acaba gerçeği mi söylesem yoksa saçma sapan bir şeyler atıp konudan uzaklaşsam mı diye düşündüğü sırada ağzından doğrular döküldü. "Sen iyi misin? Seni yaralamak istememiştim aslında." dedi ses tonunda küçük bir pişmanlık imasıyla. Gerçi neden pişman olmuştu ki? Bu onun hatası değildi. Juan burada bu amaç için vardı.

"Sen ölü filan değilsin, süpürgeden düştün." dedi Juan. Antonije bu cümleden sonra rahatlamıştı. Henüz ölmemişti. Ama vücudunda ki ağrıya dayanamayıp ölebilirdi. "Sen iyi misin? Seni yaralamak istememiştim aslında." dedi Juan. Ses tonunda ki pişmanlık iması açıkça belli oluyordu. Pişman olacak bir şey yoktu. Antonije anlıyordu onu. Doğrulduğu sırada kemiklerindeki sızlama nedeniyle yüzüne yerleşen acı gözlerinden hafif bir yaş gelmesine neden oldu. Ne kadar yükselikten düşmüştü ki bu kadar çok canı yanıyordu. "Ben iyiyim. Acaba ne kadar yükseklikten düştüm de bu kadar canım yanıyor." dediğinde Juan'nın yüz ifadesinden anlamıştı çok yüksekten düştüğünü. Kolunu Juan'ın omzuna attı ve revire doğru ilerlemeye başladılar. Adım attıkça canı yanıyordu. "Kemiklerimde çıkık veya kırık olabilir mi?" diye soru yöneltirken moralinin bozuk olduğunu gizleyemedi. Maçlar yakındı ama Antonije ağır bir rahatsızlık geçirirse maçlara çıkamayabilirdi. Bu durumu düşündükçe canı sıkılıyordu. Oğlan bu durumu fark edip sessiz kalmayı tercih etmişti. Revire ulaştıklarında çocuk Antonije'yi girişteki yatağın üzerine hafifçe bıraktı ve yatmasına yardımcı oldu. Şifacının gelmesi uzun sürecek gibi duruyordu. "Bu arada teşekkür ederim yardım ettiğin için. Orada o kadar insan arasında bir tek sen yardımcı oldun. Ben Antonije." dedi gülümsemeye çalışarak.

Çocuğu o halde gördükçe içindeki pişmanlık bin kat daha artıyordu. Böyle olmasını istemezdi aslında ama olmuştu. Bu saatten sonra ona bir tek yardım edebilirdi. "Ben iyiyim. Acaba ne kadar yükseklikten düştüm de bu kadar canım yanıyor?" diye sorduğunda bir şey diyememişti ama yüz ifadesiyle anlatmaya çalıştı. Çocuğun kolunu tutup omzuna koydu ve revire doğru götürdü. "Kemiklerimde çıkık veya kırık olabilir mi?" dediğinde neredeyse kendini tutamayacak düzeye gelmişti. Ama susmayı tercih etti. Revire geldiklerinde yatağa yatmasına yardımcı oldu Juan. "Bu arada teşekkür ederim yardım ettiğin için. Orada o kadar insan arasında bir tek sen yardımcı oldun. Ben Antonije." dedi. Şaşkınlıkla karşıladı. "Asıl ben özür dilerim seni bu hale soktuğum için. Ben yardımcı olmak istedim ama sakın yanlış anlama pişmanlıkla alakası yoktur bu durumun. Sadece içimden geldiği için yaptım. Neyse ne saçmalıyorum ben. Ben de Juan." dedi ve yüzüne gülümseme yerleştirdi. Antonije'nin de ona karşı gülümsediğini görünce içindeki sıkıntı az da olsa yok olmuştu. İçeri giren şifacı onu kontrol etmeye başladı. "Bunları iç. Merak etme bazı yerlerinde zedelenme var ama çok ciddi şeyler değiller. Ucuz kurtarmışsın Antonije." dedi. Antonije'yi nereden tanıyordu ki diye düşünmeye başladı Juan. "Bak bir şeyin yokmuş. Artık canını sıkma ki ben de seni iyi hatırlayayım." dedi Juan gülümseyerek. Yanındaki sandalyeye yaklaştı ve oturdu.

Çocukla göz göze geldiği sırada "Asıl ben özür dilerim seni bu hale soktuğum için. Ben yardımcı olmak istedim ama sakın yanlış anlama pişmanlıkla alakası yoktur bu durumun. Sadece içimden geldiği için yaptım. Neyse ne saçmalıyorum ben. Ben de Juan." demesiyle şaşırmıştı. Özür dilenecek bir şey yoktu ama ne kadar mütevazi bir insan olduğu buradan belliydi. İçeri giren şifacı Antonije'yi kontrol ettikten sonra "Bunları iç. Merak etme bazı yerlerinde zedelenme var ama çok ciddi şeyler değiller. Ucuz kurtarmışsın Antonije." dedi. Sevinmişti. Bu demek oluyordu ki maçlara engel olmayacaktı bu düşüş sadece dinlenmeyle geçecek olması çok iyi bir şeydi. "Bak bir şeyin yokmuş. Artık canını sıkma ki ben de seni iyi hatırlayayım." dedi Juan gülümseyerek. Antonije'nin yanındaki sandalyeye yaklaştı ve oturdu. "Evet bu duruma çok mutlu oldum desem yeridir. Maçlara engel olmaması çok iyi oldu. Gerçi ben olmasam bile Ravenclaw kazanırdı ama benim de yer almam iyi oldu." dedi gülerek. Güldüğü sırada tüm bedenin sızlamasıyla gülmesi yarım kalmıştı. Susamıştı ama bardak o kadar uzağında duruyordu ki uzanamıyordu bardağa. "Şey senin içinde bir sorun olmazsa bardağı bana uzatabilir misin?" dediğinde gözlerindeki çaresizliği ortaya çıkarmıştı.

"Evet bu duruma çok mutlu oldum desem yeridir. Maçlara engel olmaması çok iyi oldu. Gerçi ben olmasam bile Ravenclaw kazanırdı ama benim de yer almam iyi oldu." dediğin de Antonije, sanki Juan sevinmişçesine bir ortam oluşmuştu. Antonije'nin gülümsemesinin yarım kalmasının ardından Antonije sehpanın üzerindeği bardağa uzanmaya çalışıyordu ama ağrılarından dolayı uzanamıyordu. "Şey senin içinde bir sorun olmazsa bardağı bana uzatabilir misin?" dediğinde hızla öne doğru atıldı ve bardağı uzattı. Suyu içmesine yardımcı olup geri yerine bıraktı. O iyileşene kadar biraz olsun yanından ayrılmak istemiyordu. Eğer ayrılırsa içinde vicdanın kendini yeyip bitireceğini biliyordu. "Daha iyi olacaksın merak etme." dedi Juan kalktığı koltuktaki yerini alırken. "Ve daha önce seni Hogwarts'ta görmemiş olmam normal mi?" dediğinde utanç dolu bir gülümseme yerleşti yüzüne. Gerçekten daha önce hiç bir yerde karşılaşmışlar mıydı hatırlamıyordu. Belki de Ravenclaw'da olması sebebiyleydi. Çünkü Juan diğer binalarla pek arası yoktu. Genel de arkadaşları da kendi binasındaydı.

"Ve daha önce seni Hogwarts'ta görmemiş olmam normal mi?" dediğinde Antonije nasıl cevap vereceğini bilememişti biran da. Aslında aynı şey Antonije içinde geçerliydi. Onu hiç gördüğünü hatırlamıyordu. Sadece yüz simasını birkaç derste görmüş gibi geliyordu o kadar. "Bilmem. Okul yeterince büyük belki de hiç denk gelmedik. Belki de denk geldik ama dikkatimizi çekmedi." dedi ve gülümsedi yeterince mütevazi olamaya çalışarak. Alında Antonije merakta ediyordu Jaun'ın onun hakkında düşüncelerini. Bunu pek yapma taraftarı olmasa da zihnini okuma düşüncesi kafasında kol geziyordu. Bir kerelikten bir şey olmaz dediği anda kendini Juan'nın zihninde bulmuştu. Ortamda belli bir sessizlik oluşmuştu. Antonije gördüklerine ve duyduklarına inanamıyordu. Ne yani Juan evlatlık mıydı? diye şaşkınlık içerisindeydi. Bu konuyu Juan'a açamazdı. O nedenle farklı bir şekilde sormayı tercih etti. "Ailen nerede Juan? Yani nerede yaşıyorsunuz?" dedi. Belki de bu soru istediği cevabı almasına yeterliydi. Tabi Juan kimsenin bilmemesi için bir sır olarak saklıyorsa öğrenemezdi. Ama şimdilik sadece bu soru ile yetinecekti.