O gün Romanya’da idim. Her zaman farklı ülkeler ve şimdi de Romanya. Tabi buraya film çekimleri için gelmiştim ama her yerini de gezmekten geri durmamıştım. Köstence'de I. Karol Camisi, Fântânele Gölü, Bethlen mağarası ve daha bir sürü yer.

Şimdi Köstence’de yönetmenliğini yaptığım filmin çekimleri sırasındaydım. Öğlendi ve 1 saatten beri aralıksız çalışıyorduk. Artık oyuncularımın neşesini kaybettiğini ve mimiklerinin durgunlaştığını fark edince ara vermeye karar verdim.

“Tamam, ara veriyoruz. Dinlenin biraz.”

Yüksek sesle söylediğim bu sözler çevrede bir neşe uyandırmıştı. Herkes kendini bir kenara attı. Bende senaryoya göz gezdirmeye başladım. Kendim yazmıştım ve her satırını biliyordum lakin oyuncuların durumuna göre bazı şeyleri değiştirmek gerekebilirdi.
Yardımcım da bana bir bardak uzatınca mavi gözlerimi ona çevirdim. Gülümseyerek aldım ve sonuna kadar içtim. Belli ki bende yorulmuştum. Tüm oyuncular bu dinlenme halinde iken hepsinin başına çöreklendim ve onlara nerelerde hata yaptıklarını ve işi hangi boyutlara taşırsak daha mükemmel olacağını anlattım.
Bu konuda sanırım benden şikâyetçi olabilirlerdi. Fakat bu işi seviyordum ve herkesinde benim gibi olduğunu düşünüyordum.
Sonuçta eğer sevmiyorlarsa neden oyuncum olsunlardı ki?

Romanya... Muhteşem bir yer. İngiltere'de hava buz gibiyken burada sıcak. İgiltere'nin soğuk havasından bunalıp bir günlük bir kaçamak yaptım ve buraya geldim. Hem biraz etrafı gezip fotoğraf da çekebilirdim.

Sokakta yürürken ileride bir set gördüm ve merak ettim. Kültür gezisi diye çıktığım yolda film setine uğramak muhteşem olurdu. Yavaş yavaş sete doğru yaklaştım. Kameramanlar, oyuncular, ışıkçılar, herkes bir koşuşturma içerisindeydi. Acaba filmin adı ne? Yönetmeni ve oyuncular kimler? diye düşündüm. Film izlemeyi seviyordum. Ne de olsa annem oyuncuydu.

Biraz daha içerilere sokuldum ve kişileri seçmeye çalıştım. Kafamda kocaman hasır bir şapka ve gözlerimde de Gucci marka gözlüklerim vardı. Tam bir turist gibiydim. Önüme gelen ilk kişiye "Afedersiniz, yönetmen kim acaba?" diye sordum ve bana ileride oturan sarı saçlı birisini gösterdi. Meraklanmıştım. Yönetmene doğru yaklaştım ve onun eski dostum Alexander olduğunu fark ettim. Tanrım, onu öylesine özlemiştim ki...

- Alexander, nasılsın? dedim gülümseyerek. Bir yandan da önüne geçmiştim beni görmesi için.

Elimdeki senaryoya kafamı öyle bir gömmüştüm ki aniden gelen ses beni ürküttü.

-Alexander, nasılsın?

Birden önüme geçti sesin sahibi. Güneş gözümü aldığından seçememiştim başta kim olduğunu. Güneş gözlüğümü alıp takınca ve bu hasır şapkalı güzeli tanıdım.

“Amelie!” dedim yerimden fırlayarak. Senaryoyu kenara attım ve ona sarıldım.
“Nasılsın? Seni çok özledim. Nerelerdeydin? Neler yaptın?” Soluk almadan sorularıma devam ettim. Arkadaşını özlemiş her kişi böyle davranmaz mıydı?

“Yoksa artık profesörlüğü bırakıp oyuncum mu olmaya karar verdin?”

Böyle bir şey olmayacağını bildiğim için bir kahkaha attım sonunda. Tekrar sarıldım ona. Tamam, itiraf etmeliyim ki ben sıcakkanlı biriyim.

“Amelie!”

Elindeki kağıt tomarını kenara fırlattı ve bana sarıldı. Hiç değişmemiş, o eski sıcakkanlı Alexander...

“Nasılsın? Seni çok özledim. Nerelerdeydin? Neler yaptın?”

Yaklaşık 3 aydır görüşmüyorduk ve Alexander'ı ben de özlemiştim. Sapsarı saçları güneşte parıldıyordu...

“Yoksa artık profesörlüğü bırakıp oyuncum mu olmaya karar verdin?”

Kahkaha attı ve bana tekrar sarıldı. Onun kahkahasına ben de katıldım.

- Bir nefes alsaydın be Alexander dedim ve güldüm.

- Evlendim ve düğünüme gelmedin! dedim sert bir sesle. Ona kızgındım. Film çekimlerini bahane edip gelmemişti.

- Profesörlükten istifa edersem -ki böyle bir şey imkansız- sana geleceğim ve oyuncu olacağım dedim ve kahkaha attım. Böyle bir şey olmayacaktı.

- Bir nefes alsaydın be Alexander

Haklıydı nefes yok.

-Evlendim ve düğünüme gelmedin

Evet, gitmedim. Ama çok önemli bir sezon finalindeydim. Dizilerimde en az filmler kadar tutunca çalışmak zorunda kalmıştım. Yine de gazeteden gördüğüm kadarıyla harika olmuştu.

- Profesörlükten istifa edersem -ki böyle bir şey imkansız- sana geleceğim ve oyuncu olacağım

Yüzündeki gülümseme en az güneş kadar parlaktı. Dostuma baktım tekrar. Hiç değişmemişti.

-Ah Amelie, güzelim sen hiç değişmemişsin! Ne zaman görsem gençleşiyorsun! Ve istifa edeceğin günü iple çektiğimi söylemek zorundayım. Bu güzelliğini o okulda harcıyorsun resmen."

Gözümdeki gözlüğü düzelttim ve kolumu ona uzattım.

"Seni yemeğe götürüyorum! Kesinlikle itiraz istemem. Ben ısmarlayacağım!"

Asla ısmarlamama izin vermezdi lakin bu sfer benim dediğim olacaktı.

-Ah Amelie, güzelim sen hiç değişmemişsin! Ne zaman görsem gençleşiyorsun! Ve istifa edeceğin günü iple çektiğimi söylemek zorundayım. Bu güzelliğini o okulda harcıyorsun resmen.

Bana nasıl iltifat edeceğini biliyordu. Birisi bana doğrudan "güzelsin" dediğinde hoşlanmazdım, rahatsız olurdum ama Alexander bunu hissettiriyordu.

Etraftaki koşuşturmaya bakılırsa iyi bir iş üstündeydi yine. Son yıllarda topladığı ödüllerle galeri bile açılırdı. Zaten onunla görüşemememize sırf bu yüzden üzülmüyordum. Yoksa...

- Seni yemeğe götürüyorum! Kesinlikle itiraz istemem. Ben ısmarlayacağım! dedi.

Sabahtan beri aylak aylak gezdiğim için yemek yemeyi unutmuştum. Sağolsun eski dostum açlığımı hatırlattı. Bana uzattığı koluna elimi koydum ve baloya gidermiş gibi yürümeye başladık. Dışarıdan çok komik duruyorduk, buna emindim.

- İtiraz etmiyorum sayın yargıç dedim gülerek.

Eski dostlarıma rastlamayı seviyordum. Hele ki, böylesine sevdiğim birisiyse...

- Eee neler yaptın? Bir yönetmen olarak Dırdırcı'da hiç görmüyorum seni. Çok iyi saklanıyorsun demek ki dedim ve güldüm.

- İtiraz etmiyorum sayın yargıç

Dediği zaman yavaş yavaş yürüyorduk. Gülümsedim ona doğru.

- Eee neler yaptın? Bir yönetmen olarak Dırdırcı'da hiç görmüyorum seni. Çok iyi saklanıyorsun demek ki

Onunla beraber bende güldüm.

"Evet, çok iyi saklanıyorum. Eğer beni bir yerde yakalarlarsa dergide kendimi yeni bir sevgiliyle görebilirim."

Güldüm. Tabi bu sırada başrol oyuncumun giysisinin üzerindeki lekeyi görünce ona döndüm ve:

"Biraz bekler misin?" dedim ve hemen olaya dahil oldum. Hızlıca kavgaya dönüştü olay. En sonunda ona;

"Ya benim kurallarıma uyarsın ya da eski mesleğine geri dönersin!" dedim ve Amelie'nin yanına geldim.

Tekrar koluna girerken ona bakıp:

"Aklımda güzel bir yer var, hadi oraya gidelim." dedim. "Ayrıca şu kocan denilen adamı merak ediyorum. Umarım sana karşı bir yanlışı olmuyordur."

Bu sözcüklerden sonra ona ciddi bir ifadeyle baktım.

- Evet, çok iyi saklanıyorum. Eğer beni bir yerde yakalarlarsa dergide kendimi yeni bir sevgiliyle görebilirim. dedi ve o anda kafamda flaşlar yanmaya başladı.

Dırdırcı muhabirleri beni Alex ile görürse pek hoş olmazdı. Neyse ki, kocaman bir hasır şapkam ve gözlüklerim vardı.

Daha sonra benim ynaımdan ayrıldı ve bir kadının yanına gidip bağırmaya başladı. Konu işi olunca çok sinirli olabiliyordu.

- Ya benim kurallarıma uyarsın ya da eski mesleğine geri dönersin! dedi sinirli bir şekilde ve yanıma geri döndü.

- Aklımda güzel bir yer var, hadi oraya gidelim. dedi ve ciddi bir ifadeyle devam etti "Ayrıca şu kocan denilen adamı merak ediyorum. Umarım sana karşı bir yanlışı olmuyordur."

- Alex, onun bir adı var John. Gerçekten çok kibar bir büyücüdür. Nazik, anlayışlı ve romantik. Neyse bu konu uzar dedim ve güldüm.

- Tanışırsınız bir ara... Sen de ne var ne yok gizemli Yönetmen? dedim gülümseyerek.

- Alex, onun bir adı var John. Gerçekten çok kibar bir büyücüdür. Nazik, anlayışlı ve romantik. Neyse bu konu uzar

Belli ki aşık ona. Yine de tanışmam lazım bakanımızla.

- Tanışırsınız bir ara... Sen de ne var ne yok gizemli Yönetmen?

Gülümsedim ona ve:

"Ne olsun ki? Çalışıp didiniyorum. Biliyorsun benim için çalışmak yaşamaktır. Bu yüzden sorunum yok."

Güneş gözlüğümü çıkarttım ve onu getirdiğim kafeye soktum. Güzel bir kafeydi. Küçük ve şirin. Yani gazetecilerin bizi bulamayacağı bir yer...

- Ne olsun ki? Çalışıp didiniyorum. Biliyorsun benim için çalışmak yaşamaktır. Bu yüzden sorunum yok. dedi.

bu sırada küçük, şirin bir cafeye gelmiştik. Atmosfer muhteşemdi. Herkes kendi masasında kendi dünyasına çekilmiş bir şeyler konuşuyordu. Biz de en ücra köşedeki masaya geçtik ve oturduk. Muhabirlerin bizi bulamayacağı kadar unutulmuş bir mekandı.

- Çalışmak senin için aşk, anladım da, gerçek aşk var mı? dedim gülerek. Bu sırada garson gelmişti. Çilekli milkshake söyledim kendime.

- Şu sıralar çok kilo verdim. Çocukluğuma döneceğim en sonunda. Düğün stresi falan. Neyse, ne diyordum? Evet, aşk hayatı dedim ve ciddi bir ifadeyle cevap beklemeye başladım.

- Çalışmak senin için aşk, anladım da, gerçek aşk var mı?

Bir an duraksadım. Bakışlarımı kaçırdım en yakınım olan kişiden. En azından görmemişti. Garsona içecek olarak hafif bir şeyler getirmesini söyledim bende. Tabi yanında bir yığın yemekle beraber...

- Şu sıralar çok kilo verdim. Çocukluğuma döneceğim en sonunda. Düğün stresi falan. Neyse, ne diyordum? Evet, aşk hayatı

Yeniden bu konuya dönmenin rahatsızlığı içinde kıpırdandım. Gözlerimi, onun keskin bakışları altında kırpıştırdım masumca.

"Elbette ki yok!" yüzüme yayılan geniş bir gülümsemeyle "Ne zaman oldu ki?"Sonra rahat bir ifadeyle:

"Ama asıl sen bana, düğününün nasıl geçtiğini anlat! Gazetelerden okuduğum kadarıyla biliyorum herşeyi. Fakat senin ağzından duymak başka olacak!"

Rahatsız olmuşa benziyordu. Çocukluğumuzdan beri aşk konusu onun için bir tabu'ydu.

"Elbette ki yok!" dedi ve ekledi "Ne zaman oldu ki?"

Evet, çocukluktan beri ya bir ya da iki kez aşık olmuştu. Onlar da çabucak geçmişti... Bense şıpsevdi gibi her yıl en az milyar kere aşık olurdum. Geçmişi hatırlamak ben gülümsetti.

- Ama asıl sen bana, düğününün nasıl geçtiğini anlat! Gazetelerden okuduğum kadarıyla biliyorum herşeyi. Fakat senin ağzından duymak başka olacak! dedi.

Düğün, düğünümü asla unutamıyordum. Onca strese ve aksiliğe rağmen bence çok güzel bir düğün olmuştu. Öyle evlilik meraklısı biri olmasam da ben bile çok heycanlıydım.

- Düğün, güzeldi. Çok eğlendim. Keşke sen de olsaydın... Kimsenin bilmediği bir şey söyleyeyim sana, düğün yerini ben düğün günü gördüm dedim ve güldüm.

Aynen öyle olmuştu. John süpriz olacak demişti ve yapmıştı da...

- Düğün, güzeldi. Çok eğlendim. Keşke sen de olsaydın... Kimsenin bilmediği bir şey söyleyeyim sana, düğün yerini ben düğün günü gördüm

O gülerken rahat bir şekilde ben ona şaşkınlıkla bakakaldım. En azından garson gelmişti de konuşma bölünmüştü.

Çevreye baktım servis yapılırken, masaların dizilişindeki uyumu farkettim. Hiç biri birine yakın değildi. Yani konuşmalar duyulmuyordu başka masalardan. Fakat kendimizi yalnız hissedeceğimiz kadar da uzak değillerdi. Ayarlaması mükemmel yapılmıştı. Camdan içeri giren güneş ışığı ve pencerenin kenarına koyulmuş beyaz çiçekler... Her şey bir uyum içindeydi. Bakışlarımı kendi üzerime çevirdim ve beyaz gömleğimle ortama uyum sağladığımı düşündüm. Çünkü çiçekler de beyazdı masa örtüleri de...
Bazı yerler özenle ayrılmıştı lakin kötü görünmesin diye sarmaşıkla donatmışlardı o duvarları. Kişi kendini rahat ve özgür hissediyordu bu yerde. Garsonlar güler yüzlü, çevre temiz ve daha da önemlisi huzur doluydu.
Burada çalışanlar birbirlerini uzun zamandır tanıyorlardı. Aralarında ki sevgi ve saygı bağı bariz bir şekilde belliydi.
Bu yeri filmlerimden birinde kullanmak istediğimi hatırladım. Gidip sahibine söylemiştim. Fakat o bana böyle memnun olduklarını belirtmiş, bu işi belki daha sonra yapabileceğimi söylemişti.
Kibarlıkla reddedilmiştim ama hiç de üzgün değildim. Kendine has olan bu yeri asla bozmak istemezdim açıkçası.

Uzun süre çevreye daldığımı farkettim. Doğruldum yerimden ve yüzümde çekingen bir ifadeyle:

"Yine yaptım, üzgünüm." dedim. Konuşmalar sırasında böyle daldığım çok oluyordu. Yine de hayal ettiklerim güzeldi.
Konuya geri dönmek için;

"Neden düğün yerini o gün gördün? Yoksa kocan ayarlama yapmamış mıydı son güne kadar?"

Bu olmayacak bir şey değildi. O bir bakandı ve son gün gitse bile ona yer bulurlardı.

Ben ondan herhangi bir tepki verirken cafe'yi alıcı gözlerle incelemeye başladı. Alex'le ne zaman bir yere gitsek böyle olurdu işte!

Gözleri daldı, kafasını bir o yana bir bu yana çeviriyordu. Burayla ilgili güzel düşünceleri olduğunu zannediyorum...

"Yine yaptım, üzgünüm."

- Alıştım ben artık, sorun değil dedim ve güldüm.

"Neden düğün yerini o gün gördün? Yoksa kocan ayarlama yapmamış mıydı son güne kadar?"

Bunu duyduğum an gülmeye başladım. Çok farklı bir pencereden bakmıştı olaya. Bu düşünce tarzını özlemiştim.

- Süpriz yapmak istemişti ve göstermemişti. Ben de her normal gelin gibi sinir olmuştum ama değdi dedim.