- Süpriz yapmak istemişti ve göstermemişti. Ben de her normal gelin gibi sinir olmuştum ama değdi

Gülümsedim ve elimi onunkinin üzerine koydum. Ama kardeşçe bir sevgiyle.

"Sen mutluysan ben de mutluyum! Bunu sakın unutma ama sana en ufak bir zararında -yani saç telin onun yüzünden kopsa mesela- oraya gelir ve onun bakan kafasını ezerim!"

Bu sert sözleri özellikle söylemiştim. Güvencede olduğunu ve yalnız kalmayacağını bilmeli.
Bu sırada garsın yiyeceklerimizi getirdi ve ben aç bir ifadeyle ona gülümseyip:
"Yemeeek!" dedim ve önce içeceğimden bir yudum aldım sonrada yemeğime giriştim. İtiraf etmeliyim ki aç bir insanım. Ama düşünmek ve bu kadar çalışmak bedenimi sürekli aç kılıyordu. Ona baktım ve yemek ısmarlamamış olduğunu gördüm. Ağzımdakini küçük bir çocuk gibi yutup:
"Sen yemeyecek misin?" dedim. Sonra kibar bir sesle: "Benimkinden alabilirsin istersen ama dikkat et arada elini de yemeyeyim!" dedim ve çok komikmiş gibi güldüm.

Bardağımdan kocaman bir yudum aldım. Bu kadar hızlı yememe rağmen kibarlığı asla elden bırakmıyordum ve hiç bir şekilde kötü bir davranış yapmıyordum.

"Eee? Okulunca neler oluyor?"

"Sen mutluysan ben de mutluyum! Bunu sakın unutma ama sana en ufak bir zararında -yani saç telin onun yüzünden kopsa mesela- oraya gelir ve onun bakan kafasını ezerim!"

Bu evlilik benim için bir işe yaradıysa o da gerçekten korumasız olmadığımı anlamamış olmamdı. Beni sevenler çoktu. Hele ki bunları Alex'ten duymak bana çok iyi gelmişti. John eminim ki beni incitmez ama incitirse... Bu sırada yemeklerimiz gelmişti. Yemeklerimiz derken benim milkshake'm onunsa tabak dolusu yemekleri... "Sen yemeyecek misin?" dedi ve daha kibar bir sesle: "Benimkinden alabilirsin istersen ama dikkat et arada elini de yemeyeyim!" ve güldü. Ben de ona katıldım ve küçük birer çocuk gibi katıla katıla güldük.

"Eee? Okulunda neler oluyor?"

Milkshake2imden koca bir yudum aldım ve konuşmaya başladım.

- Okulda her şey mükemmel. Biliyorsun önceden beri hep profesör olmak istemişimdir. Aynı zamanda kızımla da aynı okuldayım dedim gayet rahat bir ses tonuyla. Alex, bir hayli şaşırmış görünüyordu.

Clary, kızım sayılırdı ve öğrencimdi. John onun vaftiz babasıysa ben de annesiydim. Anneliğe pek özenmezdim ama bu kız farklıydı. Ona zarar gelmesinden çok korkuyordum...

- Okulda her şey mükemmel. Biliyorsun önceden beri hep profesör olmak istemişimdir. Aynı zamanda kızımla da aynı okuldayım

Ona baktım şaşkınca. Ağzımdakileri yuttum ve bir yudum içecek aldım. Sonra kibarca peçeteye sildim ağzımı ve aniden davranışlarıma uymayan bir kabalıkla:

"Ne?" dedim. "Kızım mı? Yanlışsam düzelt ama siz daha yeni evlenmemiş miydiniz?"

Şüpheli gözlerle ona baktım. Yoksa bu bakanın kızı filan mı vardı? Öyleyse önceden evlenmiş demekti. Ama bakanın bekar olduğunu duymuştum. Kafam iyice allak bullak oldu. Bu yüzden garsona:

"Sen bana daha sert bir şeyler getir!" dedim. Fazla içemeyecektim çünkü çekimim vardı. Mavi gözlerimi Amelie'nin güzel gözlerine diktim.

"Kızım mı? Yanlışsam düzelt ama siz daha yeni evlenmemiş miydiniz?"

Tam beklediğim tepkiyi vermişti. Bir kahkaha attım. Tüm cafe kahkahamla çınladı. Neşem yerine gelmişti. Muhtemelen şuanda çok saçma sapan şeyler düşünüyordur.

Tam ağzımı açacağım sırada garson geldi ve Alex daha sert bir şeyler istedi. Ben de vodka istemiştim. Sarhoş olmayacağım adına birçok söz verdim kendime.

- Şöyle ki, John'un bir kızı vardı. dedim ve devam ettim:

- Yani, John, Clary'nin vaftiz babası. Tıpkı ben ve Steven gibi. dedim.

Benim sözcüklerimden sonra amma gülmüştü.

- Şöyle ki, John'un bir kızı vardı. Yani, John, Clary'nin vaftiz babası. Tıpkı ben ve Steven gibi

Durumu çakmanın verdiği rahatlıkla arkama yaslandım ve viskimden bir yudum aldım. Garson gelip masayı temizledi. Bu sırada aklımdan Steven geçiyordu. Şu bakanlıktan istifa edip, sihirli yaratıkların bakımı profesörü olan Steven. Aslında onu severdim. İyi biri. Güvenebileceğim nadir kişilerden.
Sonra düşüncelerimi silip, karşımdaki güzel bayana baktım. Gülümseyerek:

"Anlaşılan Hogwarts epey değişmiş. Desene direk aile şirketi olmuş." ardından bir kahkaha attım. "Yani orada herkes birbirinin vaftiz ailesi."

Yüzümdeki gülümseme genişledi. Sonra da bardağımdan bir yudum aldım.

"Sen anlatmaya devam et. İşler ilginçleşti."

"Anlaşılan Hogwarts epey değişmiş. Desene direk aile şirketi olmuş. Yani orada herkes birbirinin vaftiz ailesi."

- Haha, hiç böyle düşünmemiştim, dedim.

Bu pencereden bakınca olay gerçekten komik görünüyordu. Duramadım ve kahkayı patlattım. Bu sırada yeni gelmiş olan vodka'yı bir dikişte bitirdim. Bir hayli sertti.

"Sen anlatmaya devam et. İşler ilginçleşti."

- Durum bu. Daha ne diyebilirim ki... Sen anlat biraz daha? dedim. Vodka kanıma karışmaya başlamıştı bile.

- Durum bu. Daha ne diyebilirim ki... Sen anlat biraz daha?

Benimle güldükten sonra durum bu. Derin bir soluk aldım ve ona baktım. İçki yaramıştı anlaşılan.

"Ne anlatayım ki? Herşeyi biliyorsun."

Gülümsedim. Fakat garson içkileri tazeleyince:

"Bence biraz yavaş ol. Yoksa gazetecilere iyi malzeme verirsin."

Bu konuda hiç hoş değildim. Zaten hakkımda yalan yanlış şeyler yazıyorlardı. Bir de kardeşim gibi gördüğüm Amelie ile sevgili olduğumuz gibi bir habere katlanamazdım. Ona baktım ve kaşlarımdan birini kaldırdım.
"Amelie!"

"Ne anlatayım ki? Herşeyi biliyorsun."

Bu sırada garson gelip içkilerimizi tazelemişti.

"Bence biraz yavaş ol. Yoksa gazetecilere iyi malzeme verirsin."

Gazeteciler, ahh lanet olsun ki onları tamamen unutmuştum! Garsonun bana getirdiği içkiye kibarca ona geri verdim ve Alex'e doğru bir bakış attım.

"Amelie!"

- Sürekli temkinli olmak zor bir durum Alex. Benim gibi birisi için bile zorlayıcı... dedim ve pencereden dışarıya doğru baktım.

Mugglelar gelip gidiyordu. Hiçbirisinin bizlerden haberi yoktu. Onlar için acınası bir durum olmalı diye düşündüm...

- Sürekli temkinli olmak zor bir durum Alex. Benim gibi birisi için bile zorlayıcı...

Ona gülümsedim hafifçe ve elimi onun koluna koydum.

"Seni çok iyi anlıyorum Amelie. Ama ünlü olmanın getirdiği zorluklar bunlar. Yapabileceğimiz başka bir şey yok."

Ona bakıyordum hüzünlü bir şekilde.

"Senin için bir şeyler yapmak istiyorum. Benden ne istiyorsan söyle lütfen."

Canını sıkmıştım sözlerimle. İşte buna dayanamazdım...

"Seni çok iyi anlıyorum Amelie. Ama ünlü olmanın getirdiği zorluklar bunlar. Yapabileceğimiz başka bir şey yok."

Elini yavaşça koluma koymuştu. Beni üzdüğünü düşünüyordu. Ama üzülmemiştim, hayır.

- Şu Mugglelar ne kadar mutlular baksa. Özeniyorum onlara. Sihirli güçlerim olduğu yetmiyormuş gibi bir de ölülerle konuşabiliyorum. Bu çok zorlayıcı. Sihirli güçlerimi elbette ki seviyorum ama şu sıralar çok stresliyim.

"Senin için bir şeyler yapmak istiyorum. Benden ne istiyorsan söyle lütfen."

- Tek istediğim şu gazetecilerin olmadığı bir dünyada yaşamak. dedim ve güldüm.

Güzel bir dünya olurdu. Yaşanılası...

- Şu Mugglelar ne kadar mutlular baksa. Özeniyorum onlara. Sihirli güçlerim olduğu yetmiyormuş gibi bir de ölülerle konuşabiliyorum. Bu çok zorlayıcı. Sihirli güçlerimi elbette ki seviyorum ama şu sıralar çok stresliyim.

Şu "özel yetenek" olayı biraz tuhaf. Ölülerle konuşabilmek pek hoş bir şey olmasa gerek.

- Tek istediğim şu gazetecilerin olmadığı bir dünyada yaşamak.

Kuru bir kahkaha attım.

"Aynı şeyi bende isterdim de böyle bir şey imkansız." dedim. Ama birden onu daha çok üzdüğümü düşündüm. Endişeli bir şekilde:

"Yapabileceğim bir şeyler söyle." düşünüyormuş gibi yaptım. "Mesela seni filmlerimden birinde oynatabilirim." diye mırıldandım. Sanki aklıma ilk defa geliyormuş gibi. Sonra da gülümsedim ve gözlerinin içine baktım.

"Aynı şeyi bende isterdim de böyle bir şey imkansız."

Tüm hayatım boyunca bir görünmezlik pelerinin altında yaşarsan bu imkansız değildi. Son zamanlarda taktığım bir konuydu bu.

"Yapabileceğim bir şeyler söyle.Mesela seni filmlerimden birinde oynatabilirim."

Yine döndük başa. O bunu söylediğinde bir kahkaha attım.

- Senin o muhteşem filmlerin bence benim için çok harika Alex. Kalitelerini düşürürüm dedim ve güldüm...

Oyunculuk konusunda yeteneğim olduğunu gerçekten düşünmüyordum...

//Son.