Yatakhanede erkek muhabbetlerini dinlemek beni bugün bunaltmıştı. Neden bilmiyorum ama onlar konuştukça ben daralıyordum. İçimde büyük bir sıkıntı vardı. İkinci dönemin başı olması belki de beni bunaltmıştı. Ama ne alakası vardı. Kaç senedir aynı şeyler tekrarlanıyordu. Sıkıntıyla yatakhanenin camından muazzam gölün manzarasına baktım. Burdan bakmak çok bir şey sağlamıyordu. Ceketimi yatağımın üstünden aldıktan sonra kimseye bir şey demeden yatakhaneden çıktım. Adımlarım ortak salona girdiğimde daha da hızlandı. Sanki bir şeyi kaçıracakmış gibi hareket ediyordum.
Saat henüz gece yarısına gelmemişti. Yine de birilerine yakalanmadan gitmek benim için daha iyi olacaktı. Kendimi sonunda kuleden atabilmiştim. Etrafta kimse yoktu. Her beş adımda bir arkama dönüp bakıyordum. Yakalandığım anda binamdan puan düşebilirdi. Ya da cezaya kalabilirdim. Göle yaklaştığımda adımlarımı yavaşlattım. O sırada ileride bir silulet gördüm. Gölün hemen ordaydı. Emindim. Adımlarımı o yöne doğru atmaya başladım. Bir yandan da cebimde ki asayı yokluyordum. Asayı elime aldıktan sonra orda etrafına bakınan birinin olduğunu daha net görmeye başlamıştım. Sonunda öğrencilerden bir kız olduğu anlayabildim. Fakat bu kızı ben bir yerlerden tanıyor gibiydim.
Kızla aramda çok az bir mesafe kalmıştı ki... Kız aniden arkasına döndü. O anda sanki ne yapacağımı şaşırmıştım. Elimde ki asayı cebime koydum. Tam karşımda şaşkın ifadesiyle bana bakan eski kız arkadaşım Crystal duruyordu. Ne harikaydı? Uzun zaman olmuştu onu görmeyeli. Noel'de de karşılaşmamıştık. Tek mi gitmişti acaba baloya? Neler düşünüyordum ben böyle. O beni terketmişti. Ben bunları düşünürken şaşkınlıkla benim adımı söyleyen kızın suratına baktım. Hafif gülümsedikten sonra,kızın bana sorduğu soruyu kendime sormaya başladım. Bu saatte burda ne işim vardı sahiden? Rabel bizi görse ne yapardı? Hey,hey! Sakin ol dostum. Alt tarafı küçük bir tesadüf. Gözlerimi kızın gözlerine çevirerek konuşmaya başladım: "Merhaba...Aslında ben de bilmiyorum bu saatte burda ne yaptığımı." diyebildim. Fazla mı heycan yapmıştım. Kendime anlam vermeye çalışırken gözlerimle kızın suratını inceliyordum.

Crystal'in yüzünü incelemeye devam ediyordum. Görmeyeli baya bir değişmiş gibiydi. Ya da bana öyle gelmişti. Ne önemi vardı ki? Şu an başkasıyla mutlu bir beraberliğe sahiptim. Eminim benden sonra bir sürü erkek geçirmişti Crystal'de. Gözlerimi ondan alarak göle doğru döndüm. Ondan biraz uzaklaşarak arkamı döndüm. Rabel bizi konuşurken görse eminim hiç iyi olmazdı. Şu an ona ihanet ettiğimi düşünmeye başladım. O bana aynı şeyi yapsa eminim ki o çocuğu yaşatmazdım. Ama ona güveniyordum. O bana ihanet edecek bir şey yapmazdı. Peki ya ben? İşte bu soru bana çok zor gelmişti. Ben ondan daha masum gözüksem de ondan daha az güvenilirdim. Bunları neden düşündüğümü anlamayarak etrafa bakınmaya başladım.
Crystal'in sorusunun üstüne yüzümde farkedilebilir bir şekilde gülümseme belirmişti. Gerçekten hayatım çok iyi gidiyordu. Eğleniyordum,mutluydum. Tabii bu evreye gelebilmek epey zamanımı almıştı. Normalde kızları pek umursamayan biriydim. Crystal'le uzun bir ilişki yaşadığımızdan beri ilişkilerim uzun sürmeye başladı. Bu kimilerine göre iyiydi kimilerine göre eski halimi kaybetmiştim. Kıza cevap vermek için gözlerimi ona çevirdim. Yine karşımda o kusursuz yüz vardı. Tekrar gülümsemeye başlayarak söze girdim: "Harika gidiyor. Eğleniyorum. Mutluyum. Ve kafam rahat. Peki ya senin? Nasıl gidiyor?" cümlemi bitirdikten sonra gözlerimi bir an göle çevirdim. Sonra tekrar Crystal'e çevirerek cevabını beklemeye başladım. Acaba yanlış bir şey mi söylemiştim. Sen olmadığın zaman mükemmelim der gibi anlamaz umarım. Anlasa ne farkeder? Çoktan farklı yollarda yürümeye başladık. Bakışlarımız,hareketlerimiz tamamen iki eski sevgili tadındaydı. Göz göze gelmemek için devamlı kaçıyorduk...

Ondan cevap beklerken yine düşüncelere dalmıştım. Normaldi bu kadar düşünmem aslında. Uzun zamandır görmüyorduk birbirimizi. Rabel hayatıma girdikten sonra her şey daha iyi gitmeye başlamıştı. Mesela ikizimle bile arada olan tartışmalarımız sona ermişti. Sahiden bunun sebebi Rabel miydi? Yoksa büyüyor olmam mıydı? Crystal'in sesiyle düşüncelerim bölünmüştü. Gerçekten de iyi miydi acaba? Neden iyi olmasın ki? Benden sonra hiç onu üzüntülü bir halde görmedim. Öyle bir durumu olsaydı haberlerini alırdım. Okulda dedikodudan daha çabuk hiç bir şey yayılmıyordu. Yine de aklımda bir sürü soru vardı. İkimiz de boşuna kızgındık veya kırgındık. O bana atıyordu suçu, ben ise ona.
Gözlerimi göle çevirdiğim sırada bir baykuş üstümüzden geçti. Yoksa Rabel bizi görmüş ve baykuş mu yollamıştı? Ah! Saçmalama. Bu kadar da şizofrenik davranma. Alt tarafı klasik cümlelerle konuşuyorsunuz. Yüzümde gergin bir ifadenin oluştuğunu farkedince kendimi toparlamaya çalıştım. Crystal tekrar konuşmuştu. Sözleri fazlasıyla iğneleyici gelmişti bana. Gerçekten kırgın olsa gerek diye düşündüm. Ayrıldığımızdan beri hiç konuşmak istemeyişimin nedeni aslında onu üzmek istemeyişimdi. Gözlerimi tekrar kızın gözlerine diktim. Konuşmaya başladığımda ses tonum ciddi bir hal almıştı: "Crystal... Bak biliyorum ikimizde kırgınız. Ama inan ki sen olmadığın için hayatım iyiye gidiyor değil. Başka sebeplerden dolayı. Bunu kimseye bağlamamıza gerek yok. Bu zamana kadar konuşmak istemedim. Uzaklaştım senden. Seni üzmek benim için nasıl bir duygu bilemezsin. Hala da öyle... Geçmişte bir şeyler yaşadık. Ve bitti. Ama bu dost kalmayacağımız anlamına gelmez. Eminim sende öyle düşünüyorsundur." cümlelerimi teker teker sıralamıştım. İçimden geçenlerdi. Ve pişman olacağımı da düşünmüyordum. Açık konuşmuştum. Cevap beklerken içimi çektim ve gözlerimi göle çevirdim...

Her şey daha da anlamsızlaşmaya başlamıştı. Kafa karışıklığından daha kötüydü bu. Onu tamamen aklımdan çıkardığım sırada Rabel'le çıkmaya başlamıştık. Mutluyduk. Hala da öyleyiz. Ama Crystal beni düşündürmüştü. Ayrıldığımızda pekte iyi ayrılmamıştık. Bütün okul şaşırmıştı bizim ayrılığımıza. Hiç beklenmedik bir anda ayrılmıştık. Evet bendeydi suç. Bunu hiç bir zaman inkar etmedim. Ama onun da hataları vardı. Bütün herkes üstüme geldiği sırada kimse yanımda yoktu. Bu benim işime gelmişti. Kafamı dinlemiştim. Ayrıca kimin ne düşündüğü hiç umrumda olmamıştı. Bazen insanlara karşı çok rahat ve ikiyüzlü olabiliyorum. Bu huyumu seviyorum. Herkese hakettiği kadar davranıyorum aslında. Fazlasıyla fikirlerim değişken. Bu da doğru. Ama sevdiğim bir insana ihanet edebilmem için karşımdakinin de bana kötü bir şey yapması gerekir.
Gözlerimi gölden almaya çalışıyordum. O kapkara göle baktıkça iyice anlamsızlaşıyordu her şey. Neden buradaydım? Nasıl buraya gelmiştim? Hiç bir şeyi hatırlamıyor gibiydim. Bilincimi kaybetmiş gibi gözlerimi Crystal'e çevirdim. Bu kadar canını yaktığımı düşünmemiştim. Her kelimesinin altında bir acı gizliydi. Bunu rahatlıkla hissedebiliyordum. Derin bir nefes aldım. Kızın bana söylediklerinin üstüne bir cevap vermem gerekiyordu. Ya da cevap vermek yerine gitmem gerekiyordu. Ama sanırım ilkini hakedecek bir insan diye düşündüm. Sözlerime başlarken gözlerim kızın suratını inceliyordu: "Şu an yanımda ne arıyorsun o halde? Tesadüfen karşılaştık. Ama çekip gidebilirdin. Ben mi tuttum seni? Hiç sanmıyorum. Geçmişi devamlı önümüze koyacaksan... Haklısın dost kalamayız!" cümlemin sonunda öfkeli bir hale gelmiştim. Ses tonum daha ciddileşmiş ve sert çıkmıştı. Arkamı kıza döndüm. Olduğum yere oturdum. Ayaklarımı öne doğru uzattım,kollarımı arkama koydum ve kafamı kaldırıp gökyüzüne bakmaya başladım. Çok değişkendim. Bunu biliyordum. Demin sinirliydim. Ama şu an keyfim yerindeydi.

Gökyüzünü izlerken keyfim iyice yerine gelmişti. Bazı konular üzerinde çok konuşmamak gerekirdi. Tabii ki çok düşünmemekte... O sırada ilerde ki dağın arkasında bir ışık yanıp söndü. Bir an tedirgin olmuştum. Arkama dönüp Crystal'e bakmak istemiyordum. Yine o geçmişi yüzüme vuran suratı görmek şu an bana iyi gelmeyebilirdi. Aynı ışık tekrar yanıp söndü. Bu sefer daha belirgindi. Tedirgin dolu yüzümle arkama doğru döndüm. Kızın bir şey farkettiğini sanmıyordum. Ama bu ışık hiçte normal bir şeye benzemiyordu. Sanki bir yerlerden hatırlıyor gibiydim bunu... Daha önce görmüştüm. Anlam veremediğim ışığın gözüktüğü yöne doğru tekrar döndüm.
Crystal konuşmaya başladığında söylediklerini dinlemek için zorlandım. Yine o sinirli ses tonuyla beni suçluyordu. Neden bu düzen böyleydi? Neden hep yapılan hatalar yüze defalarca vurulurdu. Özür dilememi bekliyor gibi gözüküyordu. Ben birinden özür dileyemezdim. Bugüne kadar gidipte birinden özür dilediğim görülmemiştir. Yapımda yoktu. Ben bunları düşünürken ışık tekrar yanıp söndü. Bir şimşeği anımsatıyordu. Ama kesinlikle şimşek değildi. Anlam veremeyerek o yöne doğru bakmaya devam ediyordum. İlgisiz tavırlarım kızı daha da sinir etmeden gözlerimi ona doğru çevirdim. Söze girdiğimde ses tonum daha sakindi: "Tamam. Söylediklerimi unut. Hatalı olan benim. Benden bu kadar nefret ediyorsan... Dost kalmayalım. Hatta birbirimize düşman olalım. Nasıl fikir?" dedim. Sesim alay eder gibi çıkmıştı. Ama alay etmiyordum. Ciddiydim. Dost kalamayan bir insanın düşman olması gayet normaldi. Düşünceli gözlerle kafamı göle doğru çevirdim. Işığın tekrar gözükmesini beklemeye başladım...

Her zaman dikkatim çabuk dağılırdı. Bu biriyle birlikteyken de böyleydi. Eğer diğer kız daha cazip geldiyse kesinlikle dikkatim diğerine kayardı. Gözlerimi tepenin oraya dikmiş hiç kıpırdamadan bakıyordum. Crystal'in bir şeyler söylediğini duyar gibi olmuştum. Belki de çok kötü davranıyordum şu an ona. Ama sürekli geçmişi konuşmak bizim için iyi bir şey değildi. Rabel'i sevmiyor olsaydım şu an daha iyi davranabilirdim karşımda ki kıza. Ama ilgimi ona topladığım anda olaylar daha da birbirine giriyordu. Bunu istemediğim için dikkatim çok çabuk dağılmıştı. Tam o sırada tekrar ışığı gördüm. Oturduğum yerden ayağa fırlamıştım. Kesinlikle normal değildi. Etrafıma dikkatle bakmaya başladım. Fazla mı heyecan yapmıştım? Yok,hayır. Sıradan bir ışık olsaydı bunu anlayabilirdim. Ama o tepenin arkasında birileri bir şeyler yapıyordu.
Crystal'in sustuğunu yeni farketmiştim. O da merakla bana bakıyordu. Konunun dağılmış olabileceğini düşünmeye başladığım sırada uzaktan bir çığlık sesi geldi. Bu da neyin nesiydi?! Lanet olsun diye geçirdim içimden. Asamı cebimden çıkartarak etrafı dinlemeye başladım. Bir şeyler ters gidiyordu. Hissediyordum. Ruh halim yine değişmişti. Kesinlikle dengesizdim. Bunu düşünecek vaktim yoktu. Asamı havaya kaldırdım ve sert bir ses tonuyla büyüyü söyledim: "Lumos!" hemen ardından asamın ucundan ışık çıkmıştı. Şimdi daha iyi görebiliyordum etrafı. Crystal'in endişeli yüzüne baktım ve konuşurken ona yaklaşıp kolunu tuttum: "Bir şeyler ters gidiyor." sadece bunu diyebilmiştim. Eminim şu an kafası karışmıştı. Ya da ona her şey sıradan geliyordu. Ama ben ona katılmıyordum. Etrafıma bakmaya devam ettim.