Penelope ailesinin kiraladığı acayip sesler çıkaran Muggle aracıyla Çatlak Kazan'ın önüne geldiklerinde içindeki heyecan ve huzursuzluk karışımı duygunun kabararak arttığını hissetti. Arabadan indi ve babası iki devasa bavulu ve kedisinin kutusu indirirken hırkasına sarılarak Çatlak Kazana dikti gözlerini. İçeride yeni başlayacağı okuldan birçok kişi olmalıydı. Ve bir kişi daha, onun içinin huzursuzlukla kaplanmasına sebep olan kişi... Babası bavullarını içeriye götürürken annesine sarıldı.
" Sen burada bekle anne, babam bavulları bırakıp gelir. "
Endişeli bakışlarıyla dikkatli olmasını bir kez daha tembihlemeye başladı annesini. Penelope sadece gülümsedi ve duraksamamak için koşar adımlarla hanın ahşap kapısına yöneldi. Kapı gıcırtıyla açıldı. Babası odasının anahtarını alıyor ve görevliyi bavulları ve kediyi yukarı götürmeye ikna etmeye çalışıyordu. Pen, ister istemez sırıttı ve babasına doğru ilerledi. Hanın masalarını gözleriyle taramamak için zor duruyordu. Sakin hareketlerle babasına sorun olmayacağını söylerken, aslında göründüğünden çok daha heyecanlıydı. Sonunda görevli asasıyla bavulları havalandırdı ve peşleri sıra üst kata giden merdivenleri çıktı. Son bir vedadan sonra kız, içeriye bakmaya hazırdı. Kafasını masalara çevirdi. Erken saatler olduğu için han kalabalık değildi ama bir kaç öğrenci masalara dağılmıştı.
Parlak sarı saçlar, hemen kızın dikkatini çekti.
Ama onunla konuşabilir miydi bilmiyordu. Neden haber vermeden ortadan kaybolduğunu soracaktı; 5 sene boyunca. Geçerli sayılabilecek bir bahanesi yoktu, bu yüzden korkuyordu. O tanıdık yüzün yukarı çıkan merdivenlere dönük olduğunun farkındaydı. Bu yüzden elinden geldiğince sessizce, parmak uçlarında merdivenlere yöneldi. Gözlerini yukarıya dikmişti, belki Matthew Penelope'u görse bile, kendisini görmediğini sanıp birşey demezdi belki. Tamam, derdi.
" Of Merlin Aşkına! "
Kızın gözleri hiçbir şekilde zemini görmediği için yerde duran küçük bir bavula takılmıştı. Bavul yatay şekilde yere düştü ve Penelope gıcırdayan ahşap zeminde düşmemek için bir kaç kere sekti. Masalardaki tüm gözlerin üzerine döndüğünü farkettiğinde ise çok geçti.

Matthew elini bir an için tuttuğunda, Penelope'nin içinde kendisine oldukça yabancı, sıcacık bir his filizlendi. Daha önce böyle hissetmiyordu... Matthew ona yanlızca güvende hissettirirdi, şimdiye kadar. Penelope bir an için arkasına dönen çocuğun yüzünü ilk kez dikkatle inceledi; sarı saçları, dudakları, mavi gözleri... Eskiden sürekli gülen yüzü şimdi ciddi bir ifadeyle bakıyordu. Bir şeyler değişmişti ve bu Penelope'yi korkutuyordu. Matthew, elini omzundan çektikten sonra bıraktı. Penelope'nin içini daha büyük bir karamsarlık kapladı; sadece onu uzaklaştırmak için tutmuştu elini.

"Cevabını bildiğin soruları bana sorma. Neden geri döndün bilmiyorum ama keşke karşıma çıkıp işleri tekrar karıştırmasaydın." Arkası dönüktü. Sesi ciddi ve buz gibi soğuktu. Sanki karşısındaki en yakın arkadaşı Matthew değil, henüz tanıştığı bir yabancıydı. Penelope yutkundu ve dudaklarının titrediğini farketti. " Neyi karıştırmış olabilirim ki? Sadece tekrar konuşmaya başlayacağız, yani, eskisi gibi olmasada... Arkadaş olacağız. Bence ortada karışan birşey yok. " Sesi titreyen dudaklarının aksine, en az Matthew'in ki kadar mesafeli çıkmıştı.

Karşısındaki kız kesinllikle Pen olamazdı.Geçen uzun zaman görünüş olarak ondan birşey götürmesede karakter olarak çok şey götürmüş gibiydi.Matthew ne kadar belli etmesede şuanda bunun hayal kırıklığını yaşıyordu.Ondan hiç beklemediği bir tepki almıştı.Matthew, onun sözleri ardından diyecek kelime dahi bulamıyordu.Öylece kalakalmıştı.Yapabileceği tek şey oradan çekip gitmekti.Arkasına bile bakma gereği duymamıştı.Kaşlarını çattı ve oradan olabildiğince hızlı bir şekilde odasına doğru çıktı.Sanırım bu sene diğerlerinden daha zorlu geçecekti.Hiç hesapta olmayan biri farklı bir şekilde karşına çıkmıştı ve her fırsattada çıkmaya devam edecekti.Matthew ise ondan elinden geldiğince kaçmalıydı.Aklında ki onca düşünce sanki bir anda silinmiş gibiydi.Matthew için gerçekten kötü bir başlangıç olmuştu.

- S O N