Hastaneye cisimelenmiştik. Telaş içindeydim. Amié kucağımdaydı ve gözlerini hala açmamıştı. Uzun bir süre ona baktım ve hafifçe onu sarstım.

- Bebeğim, uyan! Rose ve ben sensiz olamayız!

Bu sırada bir şifacı gördüm ve ona doğru ilerledim.

- Hemen müdehale edin. Yani... yapın bişiler işte dedim endişeyle.

Şifacı bir sedye çağırdı ve Amié oraya yatırmamı söyledi. Oraya yatırmıştım ve ellerinden sıkıca tutuyordum. Buraya iki defa gelmiştim. Birincisi hayatıma yeni biri giriyordu. Şimdiyse onu ben den alıyordu. Neden?

Şifacı özel bölmeli bir yere geldiğimiz de içeriye giremeyeceğimi söyledim. İçimden '' ben bakanım ve gireceğim '' demek geçti ama demedim. Sadece kafamı salladım ve kapının önünde beklemeye koyuldum. Kapının önünde bir ileri bir geri gidip geliyordum ve düşüncelerim beni rahat bırakmıyordu.

'' Buna onu sen zorladın John. Bir anlık eğlence için Amié'nin hayatını tehlikeye attın. Şimdi o bedelini öderken sen yaşayacak mısın? ''

Bu düşünceler eşliğinde gözümün önüne Amié ve gülücükleri geliyordu. Duvara yaslandım yavaşça. Sonra gözlerimi kapadım ve derin bir nefes alış ile beklemeye koyuldum.

'' Dikiz aynasından gülümsediğini görebiliyordum. O gülünce benim de gülümsemem yayılmıştı. Ama aniden araba takla atmıştı ''

Gözlerimi hızla açtım. Kendimi suçlu hissediyordum.

Etraf kapkaranlık. Öyle ki, kendi ellerimi bile göremiyorum. Minicik bir ışık arıyor gözlerim, ama bulamıyorum... Tutunacak küçücük bir dal, önümü görebileceğim minicik bir ışık. Her şeyden yoksunum. Bomboş, hiçbir şey yok. Sadece karanlık ve ben. Ben kimdim? Ne olmuştu? Neden her yer karanlık? Tüm bu soruların cevabını arıyordu zihnim ama hiçbir şey bulamıyordu.

Acı, acı dayanılmazdı. Sanki vücudumdan derimi ayırıyorlarmış gibi bir his. Yakıcı ve dayanılmaz. Neden, neden böyle bir acıya maruz kalıyordum. Ne yapmıştım veya ne olmuştu da yalnızdım bu bitmez tükenmez boşlukta. Her şeyden vazgeçmiş bir şekilde yere oturmuşken annem geliyor yanıma, elini uzatıyor, "Ayağa kalk Amié" Uzattığı eli sımsıkı tutuyorum, özlediğim tanıdık bir çehre... Soru soran gözlerle ona bakıyorum. "Güzel prensesim benim, yalnız değilsin. Sakın vazgeçme, korkma. Zamanı geldiğinde her şey düzelecek. John'un ve Rose'un yanına döneceksin" Durdum. Söylediği isimler hiç tanıdık değildi. Hiçbir şey çağrıştırmıyordu. Annem bu durumu anlamış oalcak ki, bana döndü ve "Geçirdiğin kazanın şokuyla hatırlamıyorsun onları tabii. Birisi ebedi aşkım dediğin kocan, diğeriyse en büyük tutkun, kızın." dedi ve karanlığa doğru gitti.

Sen de gitme anne...
Bırakma beni buralarda yapayalnız.

Beklemekten sıkılmıştım. Tanrı'ya yalvarmaktan ve beklemekten başka seçeneğim yoktu. Olmayacaktı da...

'' Kalbime hançer gibi saplanmıştı o sahne. Gözlerimi kapatmıştı sanki bir perde. Her şey bir film sahnesi gibi gözlerimdeydi. Sesler kullağımda bir müzik gibiydi. İçimi parçalayan bir müzik... ''

Saatler ilerliyordu ve doktorlar bir şey söylememişti. Kafeteryaya çıktım ve bir kahve aldım. Dışarıyı izlemek şu an beni rahatlata bilirdi. Ellerimi bardakta birleştirdim ve aşağıdaki insanlara bakmaya başladım. Elimde bir omuz hissetmiştim. Hafifçe kafamı çevirdiğimde Amié oradaydı ve bana gülümsüyordu. Yorgunca gülümsedim.

Seni seviyorum! diye fısıldadı kulağıma mutluluğun müziği gibi... Gözlerimin içine bakıyordu Amié. Bense ona bakamayaak kadar suçlu hissediyordum kendimi.

Bebeğim ben ö..özür di... devamını getiremeden parmaklarıyla konuşmamı engellemişti. Elimdeki bardağı duvarın üstüne koydum ve Amié dokunmak için yaklaştım.

- Ben de seni seviyorum! Beni bırakmayacağını biliyordum dedim ona dokunmak için elimi kaldırdım. Puff! Bir an da yok olmuştu. Şaşkınlıkla kalakalmıştım.

'' Kalbim hiç olmadığı kadar yorgun bu gece. Hüzün ve keder dolu kendince. Gözlerimdeki sen gitmiş yerini karanlığa bırakmıştı. En acısı da şuydu; kalbim sensiz olmaya dayanamayacaktı. Sensiz bir Dünya'da sağır ve kör olarak yaşayacaktı ebediyen. ''

Omuzlarım çökük durumda elime kahvemi tekrar aldım ve Amié'nin yattığı kata geri gittim. Saldeyey oturdum. Omuz genişliğinde bacaklarımı açtım ve bardağımda tekrar ellerimi birleştirdim. Birkaç yudum kahvemden içtim. Saçlarım karışıktı ve gözlerim yorgunluktan,hüzünden bitkindiler.

Doktor yoğun bakımdan çıkmıştı ve bana bir şey söylemeden de gidiyordu. Hızlıca yerimden kalktım ve doktorun önüne geçtim.

- Neler olduğunu söyleyecek misiniz? dedim sinirle. Doktor şaşkınca yüzüme baktı. Sonra toparlandı ve:

- Mr. Dillinger. Kırıkları ve biraz kan kaybı dışında hafıza kaybı da görülmekte. Hafıza kaybı için süre söylemek zor.

Bu sıra da doktorun adı anıns yapılınca ben bir şeyler söyleyemeden gitmek zorunda kalmıştı.

'' Hani ne olursa olsun beni unutmayacaktı. Hani hep benimleydi? Kendim cezasını çekiyordum işte. Beni hatırlamaması... Peki ya Rose? Rose'da hatırlamayacaksa. Minik prensesimiz nasıl kaldırabilirdi bu yükü? Zaten yanlız hissediyoru kendini. Bir de annesi onu hatırlamayonca nolacaktı? ''

Suçlusu sensin.Sensin... Kulağımda yankılanıyordu.

Bu acının kaynağını anlayabilmiş değildim. Neden bu buz gibi karanlıkta tek başımaydım? Neden bu kadar yalnızdım? Hayatımdan hiçbir kesiti hatırlayamıyordum. Sadece annem ve babamın yüzleri vardı zihnimde. Onlar da bulanık, düşünmemeye çalışıyordum. Sanki düşünürsem yok olacaklarmış gibi.

Zaman ve mekan kavramlarından yoksun bir şekilde buradaydım. Karanlığı iliklerime kadar hissediyorum. Hiç beklemediğim bir anda omzumda bir el, hiç tanımadığım bir yüz. Ama gerçekten çok yakışıklı. Kahverengi saçları ve hafif çıkık elmacık kemikleriyle oldukça hoş bir beyefendiydi. "Gel" diyor ve elini bana uzatıyor. Hiç tereddüt etmeden bir yabancıya elimi veriyorum. Elimi sımsıkı tutuyor, bana güven veriyor. Nedenini bilmiyorum ama bu adam bana hiç yabancı gelmiyor. Beni götürdüğü yerde bir araba ve içinde sıkışmış olan bir kadın... Biraz daha yaklaştığımızda fark ediyorum ki o kadın kendimden başkası değil! "Hayır, nasıl olur? Olamaz, hayır." diyorum. Bir yandan da gözlerimden yaşlar boşanıyor. Bana sımsıkı sarılıyor ve "Sana bir şey olmayacak, olmasına izin veremem. Şimdi hadi, bana geri dön hayatım, lütfen." diyor ve yokluyor...

Gözlerimi açtığımda orada olacak mısın?

Şifacılardan biri Amié ziyaret edebileceğimi söylemişti. Ben de Amié'nin yanına gittim. Baş ucuna oturdum ve onu izlemeye koyuldum. Parmaklarımı saçlarında dolaştırdım.

Uyan aşkım! Tekrar bana bak o masumluğun ve güzelliğin ile...

Seni seviyorum.. diye fısıldadım. Duyacak mıydı ki?

Bir yerden düşüyordum. Yine karanlıktı. Ama bu düşüş beni korkutmuyordu, sanki gerekliydi... Tam yere vuracağım anda gözlerimi açtım. Bembeyaz bir oda, etrafta ilginç sesler çıkaran makineler var ve ben aman Tanrım! her yerime kablolar bağlanmış. Kolum alçıda, bacağım alçıda.

Yanımda birisi oturuyor. Bu kim? İyi giyimli birisi ama çok üzgün. Yüzüne baktığımda içinde kopan fırtınaları anlayabiliyorum. Çok acı çekiyor olmalı. Kahverengi gözlerini yüzüme kenetlemiş öylece bana bakıyor.

Boğazımda bir şeyler var sanki, konuşmamı engelleyen. Neler oluyor burada? Birileri bana açıklasa çok daha iyi olacaktı.

- Ben, neden buradayım? diyorum sessizce. Sesim çıkmıyor, inanamıyorum. Hadi ama ... İsmimi bile hatırlayamıyordum. Neler oluyor?

Ona bakarken uyandığını gördüm. Gülümsemiştim. Kalbim hızlı atıyordu. Olduğum yerde heycanla dikeldim.

'' Hayatım onun gözlerini açmasıyla tekrar canlanmıştı. Tekrar hayata bağlamıştı beni kalbinin çarpmasıyla. ''

- Ben, neden buradayım?

Gözlerimi tekrar hüzün kaplamıştı.

- K..kaza ya..aptık ondan b..burdayız dedim gözlerimi kaçırarak.

- Nasılsın bebeğim? Beni bırakmandan o kadar çok korktum ki..

Hatırlıyor muydu acaba evli olduğumuzu? Aşk meyvemizin bizi daha çok bağladığını biliyor muydu acaba?

- Çok üzgünüm hayatım. Gerçekten! Seni buna zorlamamalıydım.

- K..kaza ya..aptık ondan b..burdayız

Ne kazası yapmıştık da burada bu haldeydim? Adamın gözlerinin içine baktım, bir şeyler anlatması için.

- Nasılsın bebeğim? Beni bırakmandan o kadar çok korktum ki..

Bebeğim mi? Sen kimsin ki bana bebeğim diye hitap edebiliyorsun? Bana böyle hitap etmek için...

- Çok üzgünüm hayatım. Gerçekten! Seni buna zorlamamalıydım.

Bir anda yerimden kalkmaya çalıştım ama bacağım ve kolum buna izin vermedi. Neler oluyordu böyle? Kendimi berbat hissediyordum ama sanki konuşacak kadar iyiydim de.

- Bakın bay ... Ben sizin bebeğiniz veya hayatınız değilim. Sanırım beni birileriyle karıştırıyorsunuz. Ama yine de, eğer başıma ne geldiğini bana söylerseniz çok mutlu olurum, bir yandan da vücudumun çeşitli yerlerine yapıştırılmış kablolardan kurtulmaya çalışıyordum.

- Bakın bay ... Ben sizin bebeğiniz veya hayatınız değilim. Sanırım beni birileriyle karıştırıyorsunuz. Ama yine de, eğer başıma ne geldiğini bana söylerseniz çok mutlu olurum.

Şaşkınlıkla yüzüne bakıyordum. Ne diyebilirdim ki? Hiçbir şeyi hatırlamıyordu.

- Hayatım, karıştıramayacağım tek şey sensin. Seni nasıl başkasıyla karıştırabilirim ki? dedim nazikçe. Olayı anlatmak istemediğimden beni hatırlaması için konuşacaktım.

- Adım John Dillinger. Sen benim hayatımın anlamısın. Bu arada evliyiz ve bir kızımız var. Adı Rose dedim ve Amié hafifçe yakşarak fısıldadım.

- Büyücü olduğunu hatırlıyorsun değil mi? dedim tebessümle.

- Hayatım, karıştıramayacağım tek şey sensin. Seni nasıl başkasıyla karıştırabilirim ki?

Adam ağzını her açtığında beni tekrar şoka sokuyordu. Şimdi bana hayatım dediğine göre biz yakın olmalıydık, değil mi? Ama madem onunla yakınız ben neden onu hatırlayamıyorum?

- Adım John Dillinger. Sen benim hayatımın anlamısın. Bu arada evliyiz ve bir kızımız var. Adı Rose

Ne?! Evli olduğum yetmiyormuş gibi bir de kızım mı vardı. Bu kesinlikle bir kamera şakası falan olmalı, çünkü benim evlilikle işim olmaz!

Kendisine John diyen o adam bana doğru yaklaştı ve hayatımda hiç duymadığım bir şeyden söz etti:

- Büyücü olduğunu hatırlıyorsun değil mi?

Gülümsüyordu. Ciddi anlamda çok yakışıklı oluyordu gülümserken. Bu bir şakaysa eğer, kocam rolünü oynaması için iyi bir seçim yapmışlar...

- Bakın John. Ben kim evlilik kim? Hele ki, çocuk yapmak. İmkansız. Ve ayrıca benim sihir veya büyüyle hiç işim olmaz! Ben normal bir insanım. dedi. Konuşmak beni yormuştu...

- Minik Rose için de üzgünüm. Ama benim hiç bilmediğim bir adamla evlenip çocuk yapma gibi bir düşüncem yok.

Bakın John. Ben kim evlilik kim? Hele ki, çocuk yapmak. İmkansız. Ve ayrıca benim sihir veya büyüyle hiç işim olmaz! Ben normal bir insanım.

Bu lafı üzerine herkes bize bakmıştı.

- Sadece hafızasını yitirdi dedim ve gülümsedim etraftakinlere. Sonra Amié yakınlaştım ve:

- Normal bir insan olsaydın bebeğim bu hastaneden içeriye giremezdin. Neyse ki sen bir cadısın. Ayrıca '' John senin hayatının erkeği '' olduğuna eminim dedim birşeyler hatırlatmak istercesine.

- Minik Rose için de üzgünüm. Ama benim hiç bilmediğim bir adamla evlenip çocuk yapma gibi bir düşüncem yok.



- Bilmediğin biri değilim ben Amié. Hatta en iyi tanıdığın biriyim. Ben senin kocanım! Rose gelince. O da senin kızın. Ve seni çok seviyor.

Elimi ona uzattım ve parmağımdaki yüzüğü ona gösterdim. Sonra hafiçe onun elini kaldırdım ve onun parmağındaki yüzüğü gösterdim.

- İnandırıcı oldu mu karıcım? dedim ve gülümsedim.

- Bilmediğin biri değilim ben Amié. Hatta en iyi tanıdığın biriyim. Ben senin kocanım! Rose gelince. O da senin kızın. Ve seni çok seviyor.

Elini bana uzatmıştı. Yüzük parmağındaki yüzüğü dikkatle inceledim. Öyle saçma sapan bir şeye benzemiyordu. Ben seçsem bu kadar zevkime uygun olurdu.

Zaten sen seçmiştin onu Amié...

Elimi havaya kaldırdı ve yüzük parmağımdaki yüzüğü bana gösterdi. Kabul etmeliyim ki, gerçekten inanmaya başlıyordum.

- İnandırıcı oldu mu karıcım? yine gülümsüyordu...

Kafam öylesine karışmıştı ki, kendimi kaybetmekten korkuyordum. Kocaman bir hiç'liğin ortasında kalakalmıştım. Yalvaran gözlerle John'a bakıyordum.

Eğer bu bir oyunsa, cidden hoş değil...

- Tamam, bir saniyeliğine size inandığımı varsayalım. Madem, sen ve ben şeyiz... İşte her neyse, neden ben seni hatırlamıyorum bay "hayatımın erkeği" ?

- Tamam, bir saniyeliğine size inandığımı varsayalım. Madem, sen ve ben şeyiz... İşte her neyse, neden ben seni hatırlamıyorum bay "hayatımın erkeği" ?

- Şöyle söyleyeyim sevgili karıcım. Arabayla taklalar attın ve hafıza kaybın var. O yüzden hatırlamıyorsun beni.

'' Hatırlamasa da daima içimde bir umut vardı. Er ya da geç hatırlayacaktı beni. ''

- Naıl hissediyorsun?

- Şöyle söyleyeyim sevgili karıcım. Arabayla taklalar attın ve hafıza kaybın var. O yüzden hatırlamıyorsun beni.

Demek ki, gördüğüm rüya gerçekti. Kolumun sızısı dayanılmaz bir hal almaya başlamıştı. Sanki kolumu yerinden söküyorlardı. Böylesine bir acı...

- Nasıl hissediyorsun?

- Berbat hissediyorum, önce bir kocam ve ocuğum odluğunu öğreniyorum. Şimdiyse, bir araba kazası geçirdiğimi.... sesim hıçkırıklarla bölünmüştü. Evet, ağlıyordum..

- Başım çatlayacak gibi ağrıyor. Dayanılmaz bir acı bu!

Ben ne yapmıştım böyle? Kendine bu kadar zarar verecek birisi değildim ben..