- Berbat hissediyorum, önce bir kocam ve ocuğum odluğunu öğreniyorum. Şimdiyse, bir araba kazası geçirdiğimi....

Ona baktığımda ağlıyordu. Yavaşça ona yaklaştım ve göz yaşlarını sildim nazikçe.

- Başım çatlayacak gibi ağrıyor. Dayanılmaz bir acı bu!

Gözlerinin içine baktım uzun bir süre.

- Şşt! Gözlerini kapa ve huzurlu bir yer düşün. Ben de hep işe yarar. En azından acını dindirir dedim ve yanağına bir öpücük kondurdum.

'' Onu böyle görmeye dayanamıyordum. İçime oturmuş bir taşla birlikte sadece bakabiliyordum sessice. Bu ise bana acıdan başka bir şey vermiyordu. Sadece biraz daha yanmamı sağlıyordu kendi ateşimde... ''

- Şşt! Gözlerini kapa ve huzurlu bir yer düşün. Ben de hep işe yarar. En azından acını dindirir

Gözyaşlarımı silmesi bana tanıdık geliyordu ama kafamda hiçbir şey canlanmıyordu. Sanki hafızama reset atmış gibiydim. Sanki birileri bana büyü yapmıştı da, tüm geçmişimi unutmuştum. Bir şeylerin olmuşluğunu hatırlıyordum ama kafamda hiçbir görüntü yoktu.

Kafamı istemsizce onun omzuna koydum ve:

- Lütfen beni buradan çıkar. Ev diyebileceğim bir yere götür. Yalvarıyorum sana. Muhtemelen orayı da bilmiyorum ama yeter ki burası olmasın... Sesim öylesine zayıf çıkmıştı ki, beni duyduğundan bile emin değildim.

- Lütfen beni buradan çıkar. Ev diyebileceğim bir yere götür. Yalvarıyorum sana. Muhtemelen orayı da bilmiyorum ama yeter ki burası olmasın...

Kafamı evet anlamında salladım ve ayağa kalktım. Doktora sormadan onu buradan çıkaramazdım. Hızlıca doktoruna gidip eve gidip gidemeyeceğimizi sordum. Doktora göre eve gitmesi daha iyiymiş. Eve gittiğinde unuttuğu bazı gereçkleri hatırlayabilirmiş. Daha sonra Amié'nin yanına gittim ve gülümseyerek devam ettim:

- En azından bu yerden kurtulmana sevinmelisin dedim ve üstüne yapıştırılmış olan kabloları çıkardım. Sonra onu kucağıma aldım ve eve cisimledin ikimizi. Evimizin giriş katındaydık. Amié'e gülümseyerek baktım ve:

- Evine hoş geldin dedim ve merdivenleri teker teker çıktım. Yatak odasına gitmiştim direk olarak. Yatak çoktan Amié için hazırlanmıştı bile. Onu yavaşça oraya bıraktım ve:

- Hemen geliyorum. Bir yere kıpırdama. dedim gülümseyerek. Zaten pek de kıpırdayabilceğini sanmıyordum ya neyse. Hızlıca Rose'un odasına gittim. Kapısını yavaşça araladığımda yatağında uyuduğunu ve Serena'nın da yanında olduğunu görünce gülümsedim. Araladığım kapıyı yavaşça kapadım ve yatak odasına geri döndüm. Üstümü değiştirdikten sonra Amié'nin yanına uzandım yüz üstü ve sordum:

- Daha iyi misin?

Yanımdan ayrıldı ve geldiğinde hazırlanmama yardımcı oldu. Gerçekten çok yardımseverdi. Bana böyle yardım etmesi hoşuma bile gidiyordu. "En azından bu yerden kurtulmana sevinmelisin" dedi ve beni kucağına aldı. Bir anda etraf değişti. Bir evdeydik. Benim evim mi burası? Gerçekten iyi döşenmiş. Kim dekorasyonuyla ilgilendiyse gerçekten iyi iş çıkarmış...

- Evine hoş geldin dedi ve merdivenleri çıkmaya başladı. Bir odaya gelmiştik. Çift kişilik bir yatak vardı. Tanrım, tanımadığım bir adamla evliyim!

Beni yatağa bıraktığında gerçekten çok rahatladım. Yumuşacıktı. En az bir bulut kadar yumuşaktı ve ilk defa bir şeyler tanıdık geliyordu.

- Hemen geliyorum. Bir yere kıpırdama dedi ve odadan çıktı.

Ben de bu sırada yatağın içine girdim ve örtüyü iyice üzerime çektim. Üzerimde hala o lanet hastane kıyafetleri vardı ve üşüyordum. Zaten bir yandan da korkuyordum. Neredeyim ben?

Odaya geldiğinde üzerini değiştirdi. Gözlerimi kapatmak zorunda kalmıştım. Çünkü, bu adamı tanımıyordum.

- Daha iyi misin?

Cevap vermek için kafamı çevirdiğimde John yanımdaydı. Bu kadar yakın olmamız beni rahatsız etmişti. Ama bir yandan da güvensizlik hissetmiyordum.

- Size çok minnetarım John Bey. Kendimi iyi hissediyorum, sağolun. Ama bir şey merak ediyorum. Biz hastaneden buraya nasıl geldik?

- Size çok minnetarım John Bey. Kendimi iyi hissediyorum, sağolun. Ama bir şey merak ediyorum. Biz hastaneden buraya nasıl geldik?

Şaşkınlıkla yüzüne bakıyordum. Yutkundum ve sesimi temizledikten sonra Amié baktım.

- Ciddi misin? Amié'nin yüzünü inceledim. Cidden hiçbir fikri yoktu.

- Ahh! Cisimlendik. Bir yerden bir yere taşınma diyelim dedim ve gülümsedim. O sırada Rose koşarak yatağa zıpladı ve:

- Anneee! dedi ve Amié'ye sarıldı. Kafasını Amié'nin omzuna koydu....

- Ciddi misin?

Şaşırmış gibiydi. sanki bilmem gereken bir şeyi bilmiyormuşum gibi geldi.

- Ahh! Cisimlendik. Bir yerden bir yere taşınma diyelim

Tam ağzımı açmış onu soru yağmuruna tutacakken odadan içeriye hayatımda gördüğüm en güzel kız girdi ve yatağa atlayıp bana sarıldı.

- Anneee!

Saçlarına doyasıya kokladım. Tanrım, ne muhteşemdi! Üzerindeki pembe pijamalarıyla o kadar şirin görünüyordu ki...

- Rose.

Adı bu muydu? Rose? Bir anda ağzımdan öyle çıkıvermişti. Umarım Rose'dur, yoksa çocuk çok üzülür...

- Rose.

Ağzından bu isim çıktığında şaşırmıştım. Çünkü; beni, Rose , herşeyi unutmuştu. Adını söylemiştim ona ama Rose olduğunu anlaması için hatırlaması gerekirdi. O zaman Amié bazı şeyleri hatırlamaya başlamıştı.

Rose Amié'nin boynuna iyice sarılmıştı. Sadece sarılıyordu. Konuşmuyordu pek ama onu böyle görmek Rose'da üzmüştü.

- Anne, neden kolunda ve bacağında o beyaz şeyler var? diye sordu Amié bakarak.

- Rose, annenin biraz kolu ve bacağı incinmiş. Doktor amcalar da geçmesi için alçıya almışlar dedim ve Rose'u yataktan indirdim ve Serena'ya seslendim. Amié bu halde görmesi onu etkiliyordu çünkü. Rose ve Serena odadan çıktıklarında Amié döndüm ve onu izlemeye koyuldum. Saate baktığımda üç dört saattir bir şeyler yemedeğimizi farkettim ve yataktan kalkarak Amié sordum.

- Aç mısın? Birşeyler yiyebiliriz...

Rose boynuma sarıldıkça kendimi yenilenmiş hissediyordum. Bana bir hayli iyi gelmişti, ama beni böyle görmek onu pek mutlu etmiyordu sanırım.

Evli olduğunu kabullenemeyen sen, bir kızın olduğunu kabullendin ve hemen alıştın.

- Anne, neden kolunda ve bacağında o beyaz şeyler var?

Alçılarımı merak ediyordu. Hangi çocuk annesini böyle görmek ister ki? Ona sımsıkı sarılıyordum. Cevap verememiştim. Ne anlatacaktım ki? Daha ben bile bilmiyordum başıma neler geldiğini..

- Rose, annenin biraz kolu ve bacağı incinmiş. Doktor amcalar da geçmesi için alçıya almışlar

Rose'u göndermiş olan John'a kısa süre kızsam da kızgınlığım fazla uzun sürmedi. Bir yandan da sevinmiştim. Çünkü; beni böyle gördükçe üzülen Rose'a dayanamıyordum. Kalbim adeta sızlıyordu.

- Aç mısın? Birşeyler yiyebiliriz...

Yatağa bağlanmıştım ama yine de yavaşça yerimden kalkmaya çalıştım ve John'un koluna girdim. Ayaklarım beni doğruca alt kata götürüyordu.

Hatırlıyorum...

- Bu mutfak çok tanıdık geliyor... dedim sessizce.

Bana tutunarak yataktan kalktı. Ben de ona destek olarak mutfağa gittik. Mutfağa girdiğimiz de birşeyler söylemişti ama ben tam olarak anlayamamıştım. Onu sandalyeye oturttum ve dolabı açarak bir şeyler bakındım. Sonra waffle yapmaya karar verdim. Yumurta,süt,un,şeker,tuz,kabartma tozu, sıvı yağ vs. gibi malzemeleri hazır ettim ve Amié döndüm:

- Waffle yersin değil mi? dedim gülümseyerek.

Sonra bir kap alarak malzemeleri koydum ve karıştırdım. Kıvamına gelince kareli tost makinesini çıkarıp bir kepçe oraya döktüm.

- Mutfak fikrini bana bıraktığını biliyor muydun? Ama yardımın olmadı değil dedim gülümseyerek ve dolaptan çikolata sosu,kivi ve çilek çıkardım. Tost makinesinden olmuş olan waffle çıkardım ve servis tabağına koydum. Üstüne de çikolata sosu ve birkaç çilek ile süsledim. Amié'nin önüne koydum ve:

- Leziz görünüyor. Ama tabii ilk önce ustamızdan geçmeli dedim ve Amié'nin yorumunu bekledim. Daha sonra tekrar aynı işlemi uyguladım. Tost makinesine birer kepçe döküyordum. Sonra tabağa alıp,süsleyip masaya koyuyordum.

- Waffle yersin değil mi?

Waffle dediği anda kafamda bazı anılar canlanmıştı:

"Buz gibi bir soğuk var, lapa lapa kar yağıyor. Üzerimde kırmızı paltom birisiyle yolda yürüyorum. Gündüz olmasına rağmen sokaklarda çok az kişi var. Yürüyoruz ve en sonunda bir yere oturuyoruz 'Le Café'. Yanımıza gelen garson kibarca ne istediğimizi soruyor ve birkaç dakika sonra önümüze Waffle getiriyor. Yediğimde hayatımda tattığım en güzel waffle'ın bu olduğunu anlıyorum. Tadı muhteşem, cennetteki bütün meyveler sanki bunu içinde. Karşımdaki adamsa, John. Bana bakıyor... Daha yeni yeni tanışıyoruz. İlk defa Paris'e geldiğinden falan bahsediyor."

Seninle çok yaşanmışlığımız var John...

- Leziz görünüyor. Ama tabii ilk önce ustamızdan geçmeli diyerek önüme bir tabak koyuyor.

Elime çatalı alıyorum ve tadına bakıyorum. Tek kelimeyle nefis!

- Muhteşem olmuş. Paris'teyken yi kapmışsın tadını dedim gülerek.

- Muhteşem olmuş. Paris'teyken yi kapmışsın tadını

İlk önce şaşkınlıkla yüzüne bakıyorum Amié'nin. Sonra gülümsüyorum ve yanına bir sandalye çekip oturuyorum.

- Senin sayende en iyi waffleları orada yedim. Onun dışında gerçekten de güzel bir gündü ve sen hatırlıyorsun dedim haycanla ve Amié sarıldım sıkıca. Kokusunu içime çektim doya doya...

Le Café! Hayatımın ve benim ilk kıvılcımları. Oraya sadece waffle yemeğe gitmiştik. Ve hatırlıyorum ki Amié'nin güzelliğinden wafflelara bakmamıştım. Heycan da pek konuşamamıştım.

- Hayatımın en iyi günlerini senle yaşadığıma yemin edebilirim dedim ve o sırada Serena'nın eline waffleları tutuşturdum. Rose da waffle sever. Özellikle çikolatalı...

- Rose'un sana benzediğini ve çektiğini söylemem gerek hayatım dedim ve waffledan biraz yedim.

- Senin sayende en iyi waffleları orada yedim. Onun dışında gerçekten de güzel bir gündü ve sen hatırlıyorsun

Bir şeyleri hatırlayabilmek beni gerçekten çok memnun etmişti. Boşluktan kurtuluyordum yavaş yavaş.

- Hayatımın en iyi günlerini senle yaşadığıma yemin edebilirim

Elini tuttum. Son birkaç saatte onu deli ettiğimi düşünüyordum. Anlayışlı olmak lazım. Benim onu unutmam bile büyü bir şeydi.

- Rose'un sana benzediğini ve çektiğini söylemem gerek hayatım

- Hatırlıyorum da, bebekken ne kara yaramazdı...

- Hatırlıyorum da, bebekken ne kadar yaramazdı...

Her geçen dakika beni daha da şaşırtmayı başarıyordu. Ne diyeceğimi bilemeden yüzüne baktım.

Ne yaramaz ne yaramaz. Hala öyle dedim ve gülümsedim. Sonra masadaki tabakları kaldırdım ve lavaboya koydum.

Sence Rose'u çok mu şımartıyoruz? Barbie bebekler, Ken'ler falan dedim ve gülümsedim. O kadar çok oyuncağı vardı ki ben bile çoğunun adını bilmiyordum ama Rose hepsinin adının teker teker hatırlıyordu.

- Ne yaramaz ne yaramaz. Hala öyle dedi gülümseyerek.

Gerçekten de Rose, gözüme öyle görünüyordu. Yaramaz gibiydi ama sanki zekasından dolayı böyleydi...

- Sence Rose'u çok mu şımartıyoruz? Barbie bebekler, Ken'ler falan

Bu sözlere neşeli bir kahkahayla cevap verdim. Briçok şeyi unutmuştum, ama kızımı artık daha iyi hatırlıyordum. Onu unutmak mümkün değildi benim için...

- Yok canım. Hem şımarsa ne olacak ki? dedim gülümseyerek ve yerimden kalkıp John'a yardım etmeye başladım.

- Söylesene, ben tam olarak nasıl biriydim? Kendi kendimi unutmuştum neredeyse... Aslında bir şeyleri hatırlıyordum ama merak ediyordum onun gözündeki Amié'yi.

- Söylesene, ben tam olarak nasıl biriydim? Elimdeki tabakları bir kenarıya bıraktım ve Amié baktım. Amié? Hımm! Kendisi biraz ukala ve cadıdır. Bir yapıştı mı sana kurtulamazsın dedim ve tabaklara geri döndüm.Yüzüne baktığımda sinirlenmiş gibiydi. Sonraak gülümseyerek ona döndüm ve Sence ben aptal birine mi benziyorum? Kalbim senin için atarken bunları düşünecek biri de değilim. Sen benim hayatın anlamlığından bile ötesin. Gözlerine her baktığımda beni biraz daha yaşama bağlayan sensin. Ve Amié,inan ki meleklerden bile iyi birisin dedim ve dudağına öpücük kondurdum.

Tamam kabul ediyorum!. Düşüncelerimi doğru anlatamayan biriyim. Ama Amié benim için herşeyden değerleri...

-Son-