Kalbimdeki ağrı dayanılmaz hale gelmişti. Günden güne daha fazla acı çekiyordum. Topluma karışmak hayatımı tehlikeye atacaktı ama yine de dayanamıyordum. Bu yüreğimdeki acı sayesinde nefes bile alamaz olmuştum. Bir korkak gibi saklanmaya mahkum edilmiştim. Beni buna mahkum edenlerse bana özgürlüğümü geri verenler olmuştu.

Vampirlerin avlanmak için çıktığı sırada hemen Vera'ya haber uçurdum ve Çatlak Kazan'a cisimlendim. Burada beni bulmaları imkansızdı. Çatlak Kazan'daki gizli dehlize geçtim ve ebedi aşkımı beklemeye başladım. Tek dileğim vardı, o da haberimi almış olmasıydı. Eğer almadıysa boşu boşuna kendimi tehlikeye atmış olacaktım. Özgürlüğüne yeniden kavuşmuş birisi için onu yeniden kaybetmek kadar büyük bir risk yoktur. Biramı yudumluyordum ki dehlizin kapısından bir ses işittim. Buranın kapısı şifreliydi ve yalnızca doğru kelimeleri bilen kişi girebilirdi: Vera.

Hemen oraya koştum ve ona sımsıkı sarılıp baş döndürücü kokusunu ciğerlerime doldurdum. Yüzünü ellerimin arasına aldım ve onu tutkulu bir şekilde öptüm. Onu çok özlemiştim. Kokusunu, saçlarını, sesini, nefesini... Alnımı onunkine yasladım, yüzü ellerimin arasındaydı.

- Kalbimdeki bu acının kaynağını şimdi anlıyorum.

Derginin basımı için süre gittikçe daralıyordu ve bense Amélie Anne Andrea'nın peşinden bana asparagas imkanı vermesi için ayrılmıyordum. Beni sevdiğini biliyordum ve eminim bana kıyamazdı da. Bu yüzden peşinde olmama laf etmemesini sonuna kadar kullanıyordum. Ta ki bir vampirin getirdiği habere kadar. Vampirin dediğine göre Edmond Azkaban'dan kaçmış, Çatlak Kazan'daki gizli geçidimizde beni bekliyordu. Amié'nin yanından aceleyle ayrılıp Çatlak Kazan'a gitmemin kaç dakikamı aldığını bilmiyorum. Tek bildiğim gizli sözcükleri söyleyip geçidi açtığımda yaşadığım tarifsiz heyecan. Bir süredir Azkaban'da olan Edmond'da kalan aklımı onu gördüğümde bile toplayamamış, koşup bana sarıldığında bağları çözülen dizlerim ayakta durmamı bana adeta yasaklamıştı. Gözlerimi kapayıp elimi saçlarına daldırdığımda o şekilde ölebilmeyi ümit ettim.

- Kalbimdeki bu acının kaynağını şimdi anlıyorum.

Sesi, bana artık asla ulaşamayacağım bir nirvana gibi geldi. O kadar güzeldi ki...

Azkaban'da kaldığı süre boyunca onu merak etmiştim. Acaba ne yapıyordu, iyi miydi, o da beni özlemiş miydi, lanet ruh emiciler gelmiş miydi? Ruhum da Edmond'la Azkaban'da olduğu günlerin sona erdiğini düşünüp derin bir nefes alacakken, onun bir kaçak olduğu geldi aklıma. Fakat bunu sonra düşünmek üzere aklımın bir köşesine ittim. Ayak parmaklarım üzerinde doğruldum ve kulağına yaklaştım. O kadar yakınındaydım ki, kalp atışlarını kendi kalbimde hissediyordum. Nefes alıp verişim hızlanmış, ellerim terlemeye başlamıştı. Güçsüz bir ses tonuyla ağzımdan çıkan sözcüklerimi duyabilmiş olmasını ümit ettim. Çünkü derinden gelmişlerdi. Uzaklardan, kanımın pompalandığı yüce merkezden...

- Seni çok özledim.

İkimiz arasındaki mesafe gitgide azalıyordu. Vera'yı bu kadar yakınımda hissetmeyi özlemiştim. Yaz meltemi gibi sıcacık olan nefesini tenimde hissedebiliyordum. Aramızdaki bu yakınlık kalbimin daha hızlı çarpmasına sebep olmuştu. Kalbimi yeniden attırabilen bir kadın...

"Seni çok özledim." dedi takatsizce. Onun sesini duyabilmek vücudumda inanılmaz bir etki yaratmıştı. Kalbim, damarlarıma daha hızlı pompalıyordu kanı artık.

Onu nazikçe kavradım ve kucağıma aldım. Koltuğa oturduğumuzda ellerini avuçlarımın arasına aldım ve küçük öpücüklerle süsledim ellerini. Kesinlikle onun kokusunu özlemiştim. Geriye doğru yaslandım ve bir kolumu Vera'nın omzuna attım. Bir daha ondan uzak kalmak istemiyordum. Vera'dan uzak kalmak Ruh Emicilerin öpücüğünden bile beter bir şeymiş bunu anladım. Elimi cebime attım ve içinden dış görünüş olarak hiçbir şeye benzemeyen ama taşıdığı anlam çok yüklü olan bir yüzük çıkardım ve Vera'ya uzattım.

"Senden ayrı kalmak acıların en büyüğü Vera, en katlanılmazı. Yeni bir gün doğduğunda ölümü isteyecek kadar aklımı başımdan alıyor senin hasretin. Senden uzak kalmak istemiyorum. Bu yüzden..." bu sırada yere diz çöktüm ve "Vera Tudor, tüm kötü yönlerime, buzdan kalbime ve bir kaçak olmama rağmen benimle evlenir misin?"

Beni nazikçe kucağına tam zamanında almıştı. Aksi halde denge problemi yaşamam kaçınılmaz ve utanç verici bir sorun olacaktı. Beni koltuğa oturttu, ellerimi avuçları içine aldı ve gözlerim baktı. Kolu omzumdaydı, beni sarmalamıştı. Merlin'in sakalından derin bakan gözleri gözlerime odaklanmışken, nereden geldiğini anlayamadığım bir yüzük eşliğinde Edmond sihirli sözcükler söyleyecekmiş gibi bir havaya bürünmüştü.

"Senden ayrı kalmak acıların en büyüğü Vera, en katlanılmazı. Yeni bir gün doğduğunda ölümü isteyecek kadar aklımı başımdan alıyor senin hasretin. Senden uzak kalmak istemiyorum. Bu yüzden..." zarif hareketlerle diz çöktü karşımda ve ben onu küçük bir çocuk gibi sevmek istedim orada. "Vera Tudor, tüm kötü yönlerime, buzdan kalbime ve bir kaçak olmama rağmen benimle evlenir misin?"

Bana uzattığı yüzüğe baktım. Konken kadınlarının kaba yüzüklerinin aksine zarif ve şıktı. Sanırım el yapımıydı. Edmond benim için mi yapmıştı? Tanrım... Bir süre daha önce bu kadar anlamlı sözler duyup duymadığımı düşündüm ve tereddüt etmeden elimi yüzüğe doğru uzattım. Edmond'un elinden tutup ayağa kaldırdım ve ben de kalktım. Gözlerimiz bu süre zarfında birbirinden ayrı kalmamıştı.

- Edmond Dantes. Evet, bunu yapacağım. Evet, seninle evleneceğim.

Filmlerde bu sahnede ağlayan kadınları anlayamıyordum. Hayatının en mutlu anında ağlar mı insan?

- Kalbinde yaşamak, kaçtığın her yerde yanında olmak istiyor, bu yüzükle, seninle birleşecek olan hayatıma yine senin yanında son vermek istiyorum.

Hayatımın en anlamlı sözcükleri değildi bunlar. Onları çok önceden duymuştum. Edmond'dan, ilk kez "Seni seviyorum" dediğinde...

- Edmond Dantes. Evet, bunu yapacağım. Evet, seninle evleneceğim.

Bu sözleriyle beni dünyanın en mutlu erkeği yaptığının farkında bile değildi. Benim buğday saçlım.

- Kalbinde yaşamak, kaçtığın her yerde yanında olmak istiyor, bu yüzükle, seninle birleşecek olan hayatıma yine senin yanında son vermek istiyorum.

Hayatımda ilk defa bu kadar mutlu olmuştum. Vera'ya bu şekilde evlenme teklifi etmek belki de en son aklıma gelen şeydi ama şu sıralar bir kaçak olduğum için istediğim tarzda bir evlenme teklifi imkansız görünüyordu. Benim de aklıma bu gelmişti. Her şey normale döndüğünde bunu telafi edecektim. Ellerimi beline doladım ve:

- Şuan beni ne kadar mutlu ettiğinin farkında mısın Günışığım?

Gözünün önüne gelen saçlarını geriye doğru attım. Gözlerinden bir saniye olsun uzak kalmak beni deli ediyordu. Nasıl katlandım ben onsuzluğa bunca zaman?

- Şuan beni ne kadar mutlu ettiğinin farkında mısın Günışığım?

Ah, işte yine öyle şeyler söyleyip karşısında tereyağı gibi erimeme neden oluyordu. Ellerini belime doladı ve ben tüm zamanların en romantik erkeğini yanı başımda hissettim. Gözlerimin önüne gelerek araya bir perde gibi giren saçlarımı kenara çekti ve bana baktı. Bir rock starın doğrudan size bakmasının nasıl bir duygu olduğunu, fanlarına sorun. Onun için deliren benden daha güzel, daha çekici, daha alımlımonlarca kadın olmasına rağmen şu anda bu ortamda Edmond'la bulunabilen tek kişi benim. Bu genç kızların beni linç etmek istediği anlamına bile gelse, Edmond'un benimle olmak istediği anlamının önüne geçemez hiçbir şey. Eğlenen bir şekilde gülümsedim.

- Acaba delilik derecesinde tutkunun olan o ergen kızlardan biri beni seninle böyle kucak kucağa görse akıbetim ne olur? Sanırım halkın içine salar beni ve sonra tek parçamı dahi bulamazsın.

Düşüncesi bile tüyler ürperticiydi. Edmond'un yanına sokuldum ve başımı göğsüne yasladım. Gözlerimi kapadım. Bundan sonra sadece onun nefes alıp-verişini duymak istiyor, sadece onu görmek istiyorum. Başımın altında hissettiğim kaslı bedenden fazlasına ihtiyacım yok. Ömrümün sonuna kadar Edmond'un göğsünün üzerinde yaşamayı planlarken, bir şeyi yeni hatırlamışçasına aniden doğruldum.

- Edmond, buraya birilerinin girme olasılığı nedir? Biri bizi böyle görmez değil mi? Rezalet çünkü.

- Acaba delilik derecesinde tutkunun olan o ergen kızlardan biri beni seninle böyle kucak kucağa görse akıbetim ne olur? Sanırım halkın içine salar beni ve sonra tek parçamı dahi bulamazsın.

Başını göğsüme yaslamış öylece duruyordu. Şuanda bana sorsalar 'Bir isteiğiniz var mı Lordum?' diye kesinlikle başka hiçbir şey istemezdim. Sevgilim yanımdayken başka ne isteyebilirdim ki? Vera olmadan yaşamak bile istemiyordum.

- Edmond, buraya birilerinin girme olasılığı nedir? Biri bizi böyle görmez değil mi? Rezalet çünkü.

Uzun bir kahkaha attım. Beni nasıl güldüreceğini iyi biliyordu. Ama Vera'nın yüzüne baktığımda ciddi olduğunu fark ettim. Ben de ciddi bir havaya büründüm ve:

- Merak etme fanlarım buraya gelemezler. dedim gülerek.

- Başka birisi de gelemez. Sen yanımdaykn rahatsız edilirsem lanetlemekten hiç çekinmeyeceğimi biliyorlar dedim ve göz kırptım.

Neşeli kahkahası kulaklarımda çınlarken birden yüzüme baktı ve ciddileşti o da. Acaba yanlış bir şey mi yaptım diiye düşünmeye başlamıştım.

- Merak etme fanlarım buraya gelemezler. Başka birisi de gelemez. Sen yanımdaykn rahatsız edilirsem lanetlemekten hiç çekinmeyeceğimi biliyorlar

Onunla katettiğimiz yakınlık hatırı sayılır olsa da, göz kırptığında duyduğum sevinç yüzüme bir sırıtma olarak vurdu. Hayran hayran yüzüne baktım. Gözlerinin çevresindeki olgunluk işaretlerine dokundum uzun bir süre. Ardından yüzümü göğsüne gömdüm. Duvar gibi sertti, yine de kalp atışlarını duyabiliyordum. Ne kadar sert görünürse görünsün, kalp atışlarında duyuyordum hislerini. Sevincini, masumiyetini ve hatta korkularını.. Ona bir çocukmuş gibi sarılmak, korumak istedim; fakat elimden gelen tek şey elimi güçlü kollarında gezdirebilmek oldu. Başımı kaldırıp gözlerine baktım hüzünle.

- Edmond sana bir şey olacak mı?

İçimde hissettiğim acı, bu sözleri sesli söylemekten daha zordu. Gözlerimi, onlardan akan yaşları görmemesi için yüzümü tekrar göğsüne gömüp kokusunu derin bir nefesle içime çektim.

İncecik ve bembeyaz parmaklarını yüzümde gezdirirken kalbimin yerinden fırlamasına sebep oluyordu, haberi yoktu. Bazen ona ne kadar aşık olduğumu düşünüyordum. Acaba dünyanın başka bir yerinde bir kadın bir erkeğe böyle şeyler hissettirebiliyor mudur? Sanmıyorum ki, bu duyguların yaşanması mümkün olsun. Belki yüzyıllar önce Romeo'nun Juliet'e duyduğu aşkın derinliği bu kadardı. Efsanelerdeki gibi bir aşk yaşıyorduk ve ben bunu kaybetmeyi asla göze alamazdım. Yüzünü avuçlarımın içine aldım ve yanağına nazikçe bir öpücük kondurdum. Ona dokunmaya bile kıyamıyordum. Eğer benim yüzümden Vera'ya bir zarar gelirse kendimi asla affetmeyeceğimi de biliyordum.

Yaşadığım hayat, peşinden koştuğum tüm değerler Vera'nın hayatını da tehlikeye sokuyordu. Etrafımdaki tüm adamları Vera'yı korumaları için seferber etmeliyim sanırım. Onu kaybedersem ben de biterim. Böyle bir şeyi asla ama asla göze alamam. İlk görevim tabii ki de kendi davamın peşinden koşmak, fakat Vera Edmond'un yani benim hayatım. O yoksa ben de yokum ve onsuz bir dünyayı yok edebilirim. Vera olmadan nefes bile alamam. Gözlerinin tam içine baktım. Öyle güzellerdi ki, o gözlerin içinde kaybolmak istiyordum. O gözlerin içinde hapis bile olabilirim.

- Sana bir şey olursa, ben mahvolurum ve muhtemelen ölürüm. Böyle bir şeye asla izin vermeyeceğim için rahat ol hayatım. Senin aşkın beni ayakta tutuyor, bana güç veriyorsun.

"Sana bir şey olursa, ben mahvolurum ve muhtemelen ölürüm. Böyle bir şeye asla izin vermeyeceğim için rahat ol hayatım. Senin aşkın beni ayakta tutuyor, bana güç veriyorsun." Gözlerimin içine baktı derin derin. Öyle güzel bakıyordu ki.. Gözlerinde durdurduğum bakışlarımı çekmeden elimi saçlarında, dudaklarımı dudaklarına götürdüm. Hayatımı birlikte geçirmek istediğim ve bunu yapacağım adama dokunmaktan daha güzel şeyler yaşamamıştım şu dünyada. "Seni seviyorum Edmond ve kendine iyi bak, olur mu? Bizim için yap bunu." Edmond'a bir şey olursa... bunu düşünmemek için aklımdan uzaklaştırdım. Yavan, onsuz, berbat bir dünyada yaşamaktansa, peşinden gitmeyi tercih ederdim. Bu yüzden, sadece onunla yaşacayacağımız güzel günleri düşünerek, ona sımsıkı sarıldım. Kolları arasında mutlu olduğumu, gerçek anlamda mutlu olduğumu biliyordum. Ve onsuz mutlu olamayacağımı, gerçekten olamayacağımı da biliyordum. Salak değildim; onu bırakmaya hiç mi hiç niyetim de yoktu.

~SON