Dersler nihayet bitmişti ve ben anormal derece de sıkılıyordum. Hava henüz kararmış sayılmazdı. Fakat artık güneş ışıkları görünmez hale gelmeye başlamıştı. Gryffindor Ortak Salonu'nda oturmuş kitap okuyordum. Kitabı sert bir şekilde kapattım ve kanepenin üzerine attım. Hışımla salondan çıktım. Amaçsızca okulun içerisinde dolaşmaya başlamıştım. Yine adımlarımın beni nereye götürdüğünü bilmeden yürüyordum. İçimde bir his vardı. Ne olduğunu anlayamadığım bir his. İçimden çılgınca bir şeyler yapmak geliyordu. İşte maceraperest yanım ortaya çıkmaya başlamıştı. Farkın da olmadan III. kata gelmiştim.Yorgun olduğumu hissettim. Ne kadardır yürüdüğüm hakkında bir fikrim yoktu. Bir yerlere oturmaya ya da yaslanmaya ihtiyacım vardı.

Hiç dikkat etmeden bir yere yaslandım. Ne yapacağımı düşünüyordum. Şu an saçma derece 'acilen kuralları çiğnemem lazım' durumundaydım. Biliyorum, kulağa oldukça saçma geliyor fakat hislerimi değiştiremezdim. Doğruldum ve neye yaslandığıma baktım. Merlin'in Sakalı! Bu heykel o heykeldi. Nasıl oldu da daha önce fark edememiştim? Tek Gözlü Kambur Cadı Heykeli. Geçit burası mıydı yani? Bu kadar göz önünde olması şaşırtıcıydı. Ama kimsenin -bu kimseye ben de dahil oluyorum- burayı henüz fark etmediği açıkça ortadaydı. Şifreyi biliyordum. Benim de kendimce gizli kaynaklarım vardı. Etrafıma bakındım ve kimsenin olmadığına emin olunca asamı çıkardım. "Dissendium!" diye fısıldadım ve bir anda geçit gözler önüne serildi. Şok olmuştum. Özellikle de macera aradığım sırada böyle bir şeyin olması tesadüf olamazdı.

Hemen merdivenlerden inmeye başladım. Etraf çok karanlıktı. "Lumos!" İşte şimdi biraz aydınlanmıştı. Hızla yürümeye devam ettim. Sonunda bir yere ulaşmıştım. Kapağı yavaşça kaldırdım ve kendimi Balyumruk'un içinde bulunca bir kez daha şaşırdım. Beni kimsenin görmemesi için hemen geçidi kapadım ve dükkandan dışarı çıktım. Şanslı günümdeydim ki birileri beni görmedi. Üç Süpürge'ye gitmem imkansızdı. Birileri beni görebilir ve şikayet edebilirlerdi. Geriye tek bir seçenek kalıyordu. Kendisine güvendiğim birinin yanına gitmek. Ve aklıma da tek bir kişi geliyordu. Simon. Hızlı adımlarla Zonko'nun Şaka Dükkanı'na doğru gittim. Bir hışımla içeri girdim ve seslendim, "Selam, Casanova." Bakalım beni karşısın da görünce ne diyecekti?

Her zamanki gibi sıçak kahvemi hazırlamış Zonko'daki masama ayaklarımı uzatıp kitap okumaya başlamıştım. Hava, İngiltere'nin sonbaharlarına nispet yaparcasına güneşliydi. 'Bu gün gömlek giydiğim iyi olmuş, yoksa pişerdim bu sıcakta' diye düşündüm.

Günlük planımı yapmıştım. Yarım saat sonra Zonko'dan çıkıp alışverişe gidecek, oradan annemin kafesine uğrayacak ve oradan bir kasa birayla evimin yolunu tutacaktım. Belki arada Söğüt Ormanı'na uğrar, yarım kalan kitabımı bitirirdim. Bu düşüncelerin etkisiyle gülümserken kapının çıngırağını duydum. Tam kitabımı yüzümün önünden çekip gelenin kim olduğuna bakacaktım ki bir ses duydum:

-Selam Casanova

Kuşkuyla kitabı yüzümden çektim. Hayır yanılmamıştım. Okul zamanında, hem de yasak olduğunu bile bile, Clary Hogsmade'de geziyordu.

-Başka zaman olsa selam verip kahve ısmarlamaktan çekinmezdim fakat okul zamanında Hogsmade'de ne arıyorsun seni küçük cadı?

Kuşku dolu bir sesle söylemiştim bunları ve cevabını bekliyordum.

"Başka zaman olsa selam verip kahve ısmarlamaktan çekinmezdim fakat okul zamanında Hogsmeade'de ne arıyorsun seni küçük cadı?"

Yavaşça oturduğu masanın önüne gittim. Ellerimi masaya dayadım ve haylazlık yapmış bir çocuğun gülümsemesi ile ona baktım. Elinde bir kitap vardı. Simon'ı tam olarak tanımayanlar böyle çapkın birisinin kitap okuyamayacağını düşünür. Bence oldukça saçma bir düşünce. Çapkınlıkla kitap okumanın ne alakası var? Gözlerimi kitaptan alıp, Simon'a çevirdim. "Ne zamandır bu kadar kuralcı oldun sen?" Sözlerimin ardından ufak bir kahkaha atmıştım. Buraya gelerek onunda başına bela açabilirdim. Fakat nedense şuan da hiçbir şeyi umursayacak havamda değildim. "Canım sıkıldı. Bende şöyle biraz etrafı dolaşayım dedim."

Simon bazen kafa birisi olabiliyordu, fakat bazen de kuralcının önde gideni gibi davranıyordu. Şu kuralcılık işine sinir olmuyor değildim. Bana genelde kızmazdı, ama onun ne yapacağını da asla tahmin edemezdiniz.

Bak bak bak... Hem okul kurallarını çiğneyip benim yanıma geliyor, hem de bana hesap soruyor. Bunu sevmiştim. Kitabı kapatıp masaya koyduktan sonra kahvemden bir yudum daha aldım ve ayaklarımı masadan indirdim. Tıpkı onun bana yaptığı gibi ellerimi masanın üzerine koyup hınzırca gülümsedim ve konuşmaya başladım:

-Biliyorsun ki bana göre hava hoş, fakat profesörlerinden birine rastlarsan işin bitti demektir. Sahi, neden hala Tek Gözlü Kambur Cadı'nın şifresini değiştirmemişler?

Cevabını beklemeden kahve makinesının yanına gidip Clary'nin espressosunu yapmaya başlamıştım.

-Madem buraya kadar gelip büyük -büyük kelimesini vurgulamıştım- bir tehlikeyi göze aldın, anlat bakalım canını sıkan nedir?

Evet bu konuda haklıydı. Profesörlerden birisine rastlarsam işim biterdi. O bana bir espresso yapmaya gittiğinde bende onun sorusunu düşündüm. Gerçekten neden şifreyi değiştirmemişlerdi? Bu konuda benim de pek fikrim olduğu söylenemezdi. "Madem buraya kadar gelip büyük bir tehlikeyi göze aldın, anlat bakalım canını sıkan nedir?" Şuan da kalkıpta çocukça meselelerimi ona anlatacak halim yoktu. Hem ayrıca şuan da öyle büyük bir mesele de yoktu. Sadece can sıkıntısıydı benimkisi.

"Aslında canımı sıkan belli bir neden yok. Sadece sıkıldım. Maceraperest yanım tuttu yine." Gülümsedim ve masanın üzerine koyduğu kitabı incelemeye başladım. Kitap gördüğüm zaman dayanamıyordum. Kitabı incelerken bir yandan da konuşuyordum. "Tek Gözlü Kambur Cadı'ya gelincede, bu konuda benim de bir fikrim yok. Aslında şifreyi değiştirmemiş olmaları benim açımdan oldukça iyi oldu." Kitabı incelemeye devam ediyordum. Bunun konusu neydi böyle? Arkasında ki açıklamadan pek bir şey anlamamıştım. "Bu kitabın konusu ne?" Böyle ani konu değiştirmem oldukça tuhaf görünüyor olabilir, fakat az önce de söylediğim gibi, kitap görünce dayanamıyorum.

Haklıydı -yine-. Ne diyebilirdim ki? Hogwarts'dan atılmayı asla istemem. Bunun düşüncesi bile çok korkunç. Yine de elimde değildi bazen kurallara karşı gelmek eğlenceli oluyordu. Ayrıca benden daha kötü suçlar işleyenlerde vardı. Tamam, kendimi bu şekilde haklı çıkarmaya çalışmak saçmalık, ama yine de öyle. Simon'ın hazırladığı espressodan bir yudum aldım. Gerçekten bu işi iyi biliyordu. Tadı harikaydı.

"Kitabın konusuna gelince. Kumarbaz bir erkeğin her şeyini nasıl kaybettiğini anlatıyor. Adamı kendime yakın gördüm nedense." Kahkaha atmasının ardın yerine oturdu ve kahvesinden bir yudum aldı. Adamı kendisine yakın hissetmesine şaşmamalı. Fakat yine de ben Simon'ı kumarbaz olarak tanımlamazdım. Çapkınlık onun işi. "Ciddiyim Clary, bir sorun yok ya?" Yine mi bu konuya dönmüştük. Söylediklerime inandıramıyordum anlaşılan. Sorunum olup olmadığını düşündüm, ama gerçekten bu sefer bir sorun yoktu.

"Alındım ama Mr. Greedy. Sizde sorunlu biri olduğum gibi bir izlenim mi bıraktım?" Sözlerimin ardından kahkaha attım. Daha sonra espressomdan bir yudum alıp sözlerime devam ettim. "Gerçekten bir sorun yok. Dediğim gibi sadece canım sıkıldı. Beni boşver de sen anlat bakalım. Bu sefer kimlerin canını yaktın," dedim imalı bir ses tonuyla. Dedikodulara göre yeni hedefler peşinde olduğunu duymuştum. Sabırsızlıkla anlatmasını bekledim.

"Alındım ama Mr. Greedy. Sizde sorunlu biri olduğum gibi bir izlenim mi bıraktım?"

Bir sorun yok ama Hogwarts'tan kaçıyor. Çenemi kapatmanın zamanı gelmişti kanımca. Onun körpe kahkahasını dinleyip espressosunu içişini izlemeyi tercih ettim.

"Gerçekten bir sorun yok. Dediğim gibi sadece canım sıkıldı. Beni boşver de sen anlat bakalım. Bu sefer kimlerin canını yaktın?'

Bu sefer kahkaha atma sırası bendeydi. Bu ne hız yahu? Ta Hogwarts'ta bile namım almış yürümüştü. Alınmış gibi yapıp espressomdan kocaman bir yudum çektim:

-Aşkolsun. Duyan da beni kadın avcısı ahlaksızın biri sanacak.

Clary'nin ima dolu bakışlarını görünce minik bir kahkaha döküldü dudaklarımdan. En çapkın gülüşümle ona baktım ve:

-Vallahi bu sefer ben bir şey yapmadım. Hepsi onun suçu.

Arkama yaslanıp fincanımı elime alırken yan yan Clary'ye bakıp an be an meraklanmasını izliyordum. Nasılsa soracaktı.

Sözlerimin ardından kahkahayı bastı. Ardından alınmış gibi yaparak espressosundan bir yudum aldı. "Aşkolsun. Duyan da beni kadın avcısı ahlaksızın biri sanacak." Ona imalı bir bakış attım. Gerçekten çok komikti. Herkes onun ne kasonova olduğunu bilirdi. Bir de kalkmış benimle dalga geçiyordu. Ona doğru alaycı bir gülümseye yolladım.

O da bana en çapkın gülüşüyle baktı. Onun bu gülüşüne etkilenmeyen bir kadın kesinlikle yoktur. Tabii ben hariç. Sonuçta onu abim gibi görüyordum ve zaten... Neyse boşverin. Simon sözlerine devam etti. "Vallahi bu sefer ben bir şey yapmadım. Hepsi onun suçu." Arkasına yaslanıp fincanını eline aldı. Yan gözle bana bakıyordu. Meraktan ölebilirdim. Kimden bahsediyordu acaba. Söylemesini bekledim; fakat anlaşılan sormamı istiyordu.

"Pekala, sen kazandın. Hadi söyle seni sersem kim bu suçu üzerine attığın talihsiz bayan," dedim kocaman bir gülümsemeyle. Simon bir gün bu çapkınlıklarının bedelini ödeyecekti. Hem de kalbiyle. Bundan oldukça emindim.

"Pekala, sen kazandın. Hadi söyle seni sersem kim bu suçu üzerine attığın talihsiz bayan,"

Clary, her ne kadar yaşı küçük olsa da, benim en yakın dostlarımdan biridir. Yaşından çok daha olgun olduğundan ona her şeyimi anlatırım. Biraz daha nazlanmayı düşünüyordum aslında ama dayanamadım. Bir hevesle fincanı yerine koyup dirseklerimi tezgaha dayadım.

-İnan bana tam anlamıyla muhteşem bir kadın. Sarışın, bembeyaz tenli, laciver çakmak çakmak gözleri var.

Bir an duraksadım. Sonuçta o genç bir kızdı. Ona Caroline'in diğer 'malum' özelliklerinden bahsetmem ne kadar doğru olabilirdi ki.

-Ve daha bir sürü şey. Bu kadın...

İlk defa biri için söyleyecek laf bulamamanın ezikliği içerisindeydim.

-Caroline, sadece Caroline işte... Başka türlü tanımlayamam.

Dalgın dalgın kahveme uzanırken yanlışlıkla fincanı devirdim.

-Hay aksi be!

gidip kendime yeni bir kahve doldurdum ve dökülen kahveyi silmeye başladım.

Simon, dirseklerini tezgaha dayadı ve konuşmaya başladı. "İnan bana tam anlamıyla muhteşem bir kadın. Sarışın, bembeyaz tenli, lacivert çakmak çakmak gözleri var." Bir an duraksadı. Sanki bir şeyler söyleyip söylememekte kararsız kalmıştı. Meraklı gözlerle onu izliyordum. Tekrardan konuşmaya başladı.

"Ve daha bir sürü şey. Bu kadın..." Devam et dercesine bir baş hareketi yaptım. Hadi artık adını söyle. Simon'ın gözlerinde garip bir ışıltı vardı. Yok artık! Ciddi olamazdı. "Caroline, sadece Caroline işte... Başka türlü tanımlayamam." Sözlerinin ardından kahvesine uzanmaya çalıştı ve kahveyi devirdi. Söylendi ve kendisine yeni bir kahve koymak üzere yerinden kalktı. Yeni bir kahve doldurduktan sonra dökülen kahveyi sildi.

Ben ise şaşkın bir yüz ifade ile ona bakıyordum. Aniden haykırdım. "Merlin'in Sakalı! Oğlum sen kalbini fena kaptırmışsın," dedim ve bir sevinç nidası kopardım. Kesinlikle inkar edecekti. Bu zamana kadar yaptığı çapkınlıklardan sonra bunu kabullenmesi zor olacaktı. Umarım bu Caroline denen kadın, Simon'a bir çeki düzen verirdi. Gerçi kadını tanımıyordum. Belki de Simon'ın ona çeki düzen vermesi gerekecekti.

Sözlerimin onun üzerindeki etkisini görebiliyordum. Şaşkın şaşkın bana bakıyordu. "Kızım sen hala öğrenemedin mi benim bir kalbim olmadığını? Olmayan bir şeyin kaptırılması fizik kurallarına aykırıdır. Büyü dünyasında olsak bile. Sadece..." Evet! İşte söyleceyecek bir şeyi yoktu. Çünkü tezim doğruydu. Bal gibi abayı yakmıştı ya da en azından yakmak üzereydi. Ne olursa olsun, eninde sonunda dediğime gelecekti.

"Her neyse böyle bir şey imkansız." Konuşmuyordum. Onun yerine gözlerim konuşuyordu. 'Sen öyle san' dercesine ona bakıyordum. İmkansız diye bir şey olmadığını her zaman söylemişimdir. Ben ona alaycı bir ifade ile bakmaya devam ederken o ise hala sayıklıyordu.

"Hıh! Ne alakası var canım! Ben aşık olmam bi kere. Ne gam ama!" Kahvemi bitirmiştim. Boş bardağı ona doğru uzattım ve alaycı bir ifade ile onun taklidi yapmaya başladım. "Ben asla kimseye aşık olmam. Ben Çapkınlık Tanrısıyım. Caroline'da kim sadece seksi ötesi sarışın bir hatun." Bir kahkaha attım ve sözlerime devam ettim. "Aslında farkında değlim; ama kalbimi bu sarışın bayana kaptırıyorum galiba." Bunları söylerken bir yandan da dramatik bir edayla elimi kalbime götürdüm. Daha sonra kahkahalara boğuldum.