Sabah Hogwarts'taki odamı temizleyecek olmanın verdiği sıkıntıyla söylene söylene kalktım. Keyfim yoktu, keyifsiz olduğum zamanlarda berbat görünüyordum. Ayrıca gece çok terlemiş, saçlarımın iğrenç görünmesine neden olmuştum. Bu yüzden hızlıca bir duş alıp hazırlandıktan sonra Hogwarts'a giderken saat epey ilerlemişti. Neyse ki dersim yoktu. Odama girip kendime bir kahve hazırlayarak rahat koltuğuma oturdum, ayaklarımıysa masamın üzerine dayadım. Görüntü oldukça kirliydi ve bunu sihirle halledebilirdim; ama kitaplarımı ellerimle düzeltmem gerekiyordu. Duvardaki yüksek tavanlı kalabalık kitaplığıma baktığımda gözlerimi tembelce kapattım. Bu iş günlerimi alabilirdi. Günlerimi alan işlerden ve sararmış sayfalı kitapları ayıklamaktan nefret ediyordum. Kahve molamı elimden geldiğince uzun tutmaya çalışmam da bu yüzdendi. Kahveyle ayılmayı denedikten -ama başaramadıktan- sonra önümdeki kitaplarının birinin arasına bırakılmış bir not gözüme ilişti. Onu oraya benim koymadığıma emindim. Merakla koltukta doğruldum, notu açtım. Güzel bir elyazısıyla temiz bir parşömenin tam ortasına davetkar bir tutumla yazılmıştı. "Odamda ol Roy Platts. Hemen şimdi." Altında ise Amélie Andrea'nın kendi zerafetine layık şaşalı imzası.. İstemsizce gülümsedim, vakit kaybetmeden odadan çıkıp Astronomi Profesörü odasına ilerledim. Aklımda sadece benim o notu ne zaman bulacağımı nasıl tahmin ettiği vardı. Sanırım beni iyi tanıyordu. Bu fikri sevmiştim. Kapıya vardığımda saçlarıma portrelerden birindeki yansımamdan baktım ve kapıyı çalıp cevap beklemeden içeri girdim. Amélie tam karşımdaydı. Uzun bacaklarını alımlı gösteren, pahalı marka bir kot pantolon, pürüzsüz omzunu açıkta bırakan düşük yakalı örgü beyaz bir kazak giymiş, masasında bir şeylerle meşgul oluyordu. Gülümsemem daha da artarak elimde yazdığı notla yanına gittim, karşısındaki koltuklardan birine rahatça oturdum ve notu da masasına bıraktım. "Beni istemişsiniz profesör?" Bu kadında karşı konulmaz bir şeyler vardı. Önce arkadaşım olarak çocukluğumun, şimdi ise hayatımı adamak istediğim kadın olarak gençliğimin vazgeçilmezi olmuştu. "Bir şey sormak istiyorum. Bu notu vaktinde bulacağımı nerden bilebildin?" Kehanet bilgisine her zaman hayran olmuştum zaten.

Gökyüzündeki bulutlar dolunayla birlikte muhteşem bir dans içerisindeydi. Tüm dünya üzerindeki karanlığın en büyük taşıyıcısı olan Dolunay bu gece tüm ihtişamıyla gökyüzünde parıldıyordu. Karanlık her zaman olmuştu. Dengelerin sağlanması için gerekliydi en azından. Sadece iyi olanların olduğu bir dünyada bile kaos olabilirdi, denge sağlanmalıydı her zaman. Genç cadı her zaman dengeye inanmıştı. Gençken sevgilisi ve arkadaşları arasındaki dengeyi sağlamıştı, evlendiğinde kocası ve diğer dostları arasında dengeyi sağlamaya çalışmıştı ve şimdi de karanlık ve aydınlığın dengesi onun ellerindeydi. Evliliği boyunca dengeyi pek iyi sağlayamadığını düşünmüştü hep. Ne zaman birilerini memnun etmek için hareket etse, diğer tarafın kırıldığını hissediyordu. Bu belirsizlik kapkaranlık bir kabus gibi çökmüştü üzerine son zamanlarda. Ama John’dan ayrılmış olması üzerindeki yükü biraz hafifletmişti.

Dersleri bittikten sonra yavaş adımlarla odasına doğru yürümeye başladı. Tam o sırada Roy’un odasının kapısının açık odluğunu fark edip na selam vermek için içeriye girdi. İçerideki tek ses çıkaran varlığın kahve makinesi olduğunu anlayınca biraz hayal kırıklığı yaşamış olsa da hemen masanın üzerindeki parşömen ve tüylü kalemi eline alıp zihnindeki sözcükleri kağıda döktü. Odamda ol Roy Platts. Hemen şimdi. Roy’un ne zaman geleceğini iyi biliyordu. O gelene kadar son kalan işlerini de halledebilirdi. Notu gördüğü andaki yüz ifadesini çok merak ediyordu adamın. Muhtemelen kalp krizi falan geçirmiştir, diye düşünmekten kendisini alamadı. Topuklu ayakkabılarının koridorda çıkardığı seslere aldırış etmeden odasına geldi ve kapıyı kapatıp masasına geçti. Son gözlemlerinde ilginç şeylere rastlamıştı, öncelikle onları çok kullanılmaktan dolayı harap olmuş gözlem defterine geçirdi ve saatine baktı. Erkeğin gelmesi gerekiyordu şu sıralarda. Amié adamın neden geç kaldığını düşünürken kapı çaldı ve Roy o muhteşem görünümüyle içeriye girdi. Kadın gözlerini ondan alamıyordu. Her aman onu etkilemeyi iyi biliyordu Roy. Notu gayet Amié’nin masasına koydu ve karşısındaki koltuklardan birisine oturdu. "Beni istemişsiniz profesör?" Roy genelde ona böyle hitap ederdi Hogwarts sınırları içerisinde. Genç cadı her ne kadar bu sıfatı bayılıyor olsa da Roy’un ağzından bunu duymayı sevmiyordu. "Bir şey sormak istiyorum. Bu notu vaktinde bulacağımı nerden bilebildin?" Kadın yavaşça yerinden kalktı ve masanın önüne geçip bacak bacak üstüne attı. Roy’u baştan aşağıya şöyle bir inceledi. Her zamanki gibi dehşet vericiydi görünümü. Ama bu haliyle bile azımsanamayacak kadar çekiciydi. “Aramızdaki psişik bağı inkar edemezsin Roy.” Dedi gülümseyerek. Daha sonra yerinden kalktı ve yavaş adımlarla koltukta erkeğin tam karşısına oturdu ve saçlarını sağ omzunun üzerine attı. “Bu gece boşsan seni Ateş Viskisi’ne götürmek isterim,” Yıllardır Roy ile dost olmasına rağmen ilk defa o bir yerlere gitmeyi teklif ediyordu. Son zamanlarda yaşadıklarından sonra tek ihtiyacı olan yaslanacak bir omuzdu.

Amélie'yi okul yıllarında tanımıştım. O Ravenclaw'du, bense Slytherin. Binalarımız farklı olmasına rağmen, bir Kehanet Dersi'nde tanışmıştık ve ben ondan sonraki her kehaneti Amélie'ye yormuştum. Önce iyi arkadaş olmuştuk. Sevgisini hissedebilmek için sabretmem gerekti. Onun için çok yakın bir arkadaştım ben. Öyle ki, bir kız arkadaş gibi gördüğüne emindim. Sırlarını dertlerini anlatır, incecik kollarını boynuma dolayarak sabahlara kadar ağlardı. O zamanlar yakalanmaktan hiç korkmazdım; çünkü mutluydum. Mutlu, küçük bir çocuktum sadece. Herkes bu kadar yakın arkadaş olmamıza şaşırıyordu. Ben de. Neden Amié'yi onu hiç mi hiç haketmeyen bir çocuğa sarıldığını gördüğümde midem bulanmıştı ve neden ateşim sabahlara kadar düşmemişti, bilmiyordum. Fakat bunun aşk olduğunu farketmem uzun sürmedi. İçimde tutamayacağımı anladığımda ise bir anda söyleyiverdim. "Seni Seviyorum Amélie." Başka hiçbir şey gelmemişti aklıma. Oysa o kadar çok şey vardı ki söyleyeceğim, anlatacağım. Sadece çocukça aşkımı itiraf etmiş, ardından yatakhaneme dönerek birkaç dersi kaçırmış ve ceza almama neden olmuştum. Girdiğim ilk iksir dersinde ise Amié'nin yanıma oturması yedi yıllık bir aşkın başlangıcı, herkes tarafından kabul gören ve onaylanan bir ilişki olarak başlamıştı. Mutlu, çok mutlu yaşanan yedi yılın sonunda ise hayatın bize bir oyunu olarak ayrılmış, yıllarca görüşmemiştik. O sürede çok mutlu olmuş, çok kadının ruj izlerinde yaşamıştım. Ama hiçbir zaman Amélie'yi John'un kollarında gördüğümde zamanki kadar üzülmemiştim. O iğrenç herifin eski ve tek aşkıma dokunmasına dayanamıyor, hislerimin açığa çıkmasını engelleyemiyordum. Bir gerçek vardı ki, ben Amélie'yi unutamamıştım.

“Aramızdaki psişik bağı inkar edemezsin Roy.” Kırmızı dudaklarının ardından gülümseyerek bana bakması, karşısında bacak bacak üstüne atması, bana kadar uzanan harika kokulu saçlarını sağ omzuna atması yıllarca hasret kaldığım şeylerdi. Şimdi ise onu başkasıyla paylaşmaya hiç mi hiç niyetim yoktu. “Bu gece boşsan seni Ateş Viskisi’ne götürmek isterim,” İlk defa Amié bir şeyler yapmayı teklif ediyordu. Açıkçası bu tekliften hoşlanmıştım. Ayağa kalkıp eline zarif bir öpücük kondurdum, burnundan kokusu geçmeden bardaydık. Elinden tutup onu herkesten uzak, sakin bir masaya yönlendirirken yüzümdeki gülümseye engel olamıyordum. İki viski söyledim barmene. Ardından gülen ve umursamaz olmaya çalışan gözlerimle Amié'ye baktım. "Sonunda o işe yaramaz bakandan kurtulmuşsun? Seni tebrik ederim." Aciz hissetmek istemiyordum. Bu yüzden, Amié'ye hâlâ delicesine aşık olduğumu saklamak için aşırı bir gayret gösterdim.

Bu da rp'nin şarkısı olsun:

Roy’un büyüsü genç cadıyı sarıp sarmalıyordu her geçen dakika. Eline zarif bir öpücük kondurduğu sırada kendilerini Ateş Viskisi’nde bulmuşlardı. Barın atmosferi, gerçek hayattan uzaklığı o kadar cezp ediciydi ki, genç cadı bir an neden burada olduklarını bile unuttu. Gözlerden uzak, kuytu bir köşedeki masalarına doğru giderlerken bile Amié birçok şeyin etkisinden kurtulmuştu. "Sonunda o işe yaramaz bakandan kurtulmuşsun? Seni tebrik ederim." Genç cadı yüzüne yayılan gülümsemeye engel olmadı, engel olmak istemedi hatta. Neden istesin ki? Roy’dan mı çekinecekti. Onun her şeyini bilen adamdan. Uzun yıllardır kalbinin onun için attığını inkâr etmeye çalışmış olsa gerçekler gün yüzüne çıkma konusunda her şeyden daha inatçıdır. Üzerini yalan yanlış duygularla örttüğü bu aşk filizlenmek için küçücük bir ışık arıyordu. O ışığı buldukları anda ise, ne kadar güçlü bir kişiliğiniz olursa olsun engelleyemezsiniz. Belki de en doğrusu duyguları engellememektir. Genç cadı o anda kararını vermişti. Yıllardır verdiği bu amaçsız ve gereksiz mücadeleyi daha fazla devam ettirmeyecekti. “Biliyorsun bazı planlarım vardı ve bunları gerçekleştirmek için onunlaydım. Aslında duygularımı inkar etmekle geçti yıllarım…” Gerçekleri hala tam olarak dile getiremiyordu. Bunu yaptığı an biliyordu ki, uğruna savaştığı her şey bir anda yok olacaktı. Ellerinden kayıp gitmesine asla izin veremezdi. Viskilerini getiren garsonun bakışlarına aldırış etmeden Roy’a döndü. Kıvırcık saçarlı ve koyu kahverengi gözleri öyle güzel bir ikiliydi ki… Bakan kişiyi derinlere götürecek kadar anlamlı bakıyordu gözleri. Viskisini bir seferde bitirdikten sonra garsona bir tane daha getirmesini işaret etti.

Karanlığın gölgesinde huzurlu bir şekilde oturuyordu istediği kişiyle. Şu sıralar yanında olmasını istediği tek kişiydi Roy. Her zaman ona ihtiyaç duyuyordu ama şimdi farklıydı. Zamanı geldiğinde, bu külfetten kurtulduğunda her şeyden uzaklaşmış bir şekilde olmak istediği tek adamdı. Sadece yanında Roy’un olmasını istiyordu o zaman. Kızı ve Roy. Rose’u John’dan uzak tutmaya kararlıydı. Bunun için her şeyi yapacaktı. Bildiği tüm kara büyüleri kullanarak Rose’u gizlemişti. John’un ona ulaşmasını, dokunmasını engellemek için her şeyi göze almıştı. Kızın sorularından kaçmak için babasının çok uzun bir seyahata gittiği yalanını uyduruvermişti. Sihir dünyasının henüz içine girmemiş olan minik kızsa hemen inanmıştı bul yalana. Kızına yalan söylemek her ne kadar içini acıtıyor olsa da, yapmak zorundaydı. Onu John bir kere alırsa Amié’nin elerlinden kızını bir daha göremezdi, biliyordu. Zaten adamı ondan uzak tutmak da pek zor olmamıştı Amié için… Roy’un ellerine uzandı ve sımsıkı tuttu. “Teşekkür ederim Roy… Benim aptalca düşüncelerimi desteklediğin için,” Viskisi geldiğinde bu sefer yavaştan aldı ve sadece bir yudum alıp yerine bıraktı.

Bu da hayatımızın şarkısı olsun:

Önceden çevremden her zaman duyardım ki,gülümsemeyi bilen bir kadın karşısındakine istediğini yaptırabilir. Bunun doğruluğundan bir dikatatöre teslim olur gibi düşüncelerimi ve duygularımı Amié'ye teslim ettiğim zamana kadar emin olamamıştım, şimdiyse şüphem yoktu. O ışıltılı gülüşü ve karşı konulmaz bakışlarıyla viskisini yudumlarken anlıyordum bunu. Sonunda rol yapmak zorunda olmadan, birlikte birkaç bardak içki içmek paha biçilemezdi. “Biliyorsun bazı planlarım vardı ve bunları gerçekleştirmek için onunlaydım. Aslında duygularımı inkar etmekle geçti yıllarım…” Evet, bunlardan haberim vardı. Aslında o işe yaramaz bakan gerçekten iyi bir araçtı amaca giden yolda. Sadece yönlendirmesini bilmek gerekiyordu ve bunun üstesinden gayet güzel gelmişti Amié. Mon amie.. Henüz ilk kadehimi bitirmemişken ben, Amié fondip yapıp bir diğerini istemişti. Hızlı başlamıştı. İçkinin etkisiyle hafifçe pembeleşen yanaklarına dokundum. Öpmek geldi içimden; ama fazla göz önünde olurduk. Bu yüzden yapmadım. Ellerimin üzerine koydu bakımlı, kremli ellerini Amié. “Teşekkür ederim Roy… Benim aptalca düşüncelerimi desteklediğin için,” Bana çektirdiği acılar için söylediğini tahmin ettim bunu. Evet her şey bir sistem dahilinde olmuştu. John'la evliliği, boşanması, hatta küçük Rose da.. Aslında Rose'un çok fazla plan dahilinde olduğu söylenemezdi. Yani isterdim ki Amié'nin çocuğunun babası bir zorbadan ziyade ben olayım. Yine de Rose'a her zaman bir sevgi, Amié'ye anneliğinden ötürü ayrı bir saygı duymuştum. Kendi çocuğum gibi sevdiğim doğruydu Rose'u. Belki de bu yüzden bu plana, bu amaca giden sancılı süreçlere katlanabilmiştim. İyi ki de yapabilmiştim bunu. Viskimden bir yudum alarak Amié'nin mavi gözlerine baktım. Göz makyajı büyük bir ciddiyetle, kusursuz biçimde ve gözlerinin derinliğini ortaya çıkaracak şekilde yapılmıştı. Bardağıyla hafifçe oynayarak tüm duygularımı ve kullanacağım sözcüklerimi birbirine karıştırmama neden oluyordu. Bunu bilerek yapıyorsa eğer amacına ulaştığını söylemeliyim. "Aptalca bir şey yapmadın." Kısa bir sessizlik oldu aramızda. "Sadece, seni özledim." Ortamdaki fazla duygusal havadan rahatsız olmuştum. Konuyu değiştirmek için Rose'dan söz açtım. "Sahi, Rose ne yapıyor? Onunla denize gidecektik, yoksa küçükhanım beni ekti mi?" Güldüm bunu söylerken. Tam anlamıyla annesine benzeyen Rose tarafından ekilmek şaşıracağım bir olay olmazdı. Ama tabii ki bunu sesli söyleyemezdim.

Bardağını amaçsızca evirip çeviriyordu. İçindeki sıvının bardağı içinde salınıp durması onu rahatlatıyordu belki de. Bazen kafasının içinde davulların çalındığını duyuyordu, bir türlü düşüncelerini toparlayamıyordu işte böyle zamanlarda tek istediği biraz sessizlik olurdu. Alkol ve sessizlik. Gerçeklerden kaçıyordu böylece, yaptığı şeyin hiçbir doğru tarafı olmadığını bile bile devam ediyordu. Tek bildiği şey bazen gerçeklerden kaçmanın ona iyi geldiğiydi. "Aptalca bir şey yapmadın." Sessizliği bozan Roy sonsuzluk kadar uzun gelen bir saniye boyunca sessizliğe gömüldü ve sonra devam etti. "Sadece, seni özledim." Amié gülümsemesine engel olamıyordu. Onu Roy kadar iyi tanıyan bir başka kişi yoktu dünya üzerinde. Ünlü bir ailenin, şöhretten tiksinen kızları olarak büyüyen Amié’nin hiçbir zaman doğru düzgün arkadaşları olamamıştı. Ta ki Hogwarts’a kadar. Kendini ait hissettiği yere kadar. Gözlerine Roy’a dikti ve ona minnettar bir şekilde baktı. "Sahi, Rose ne yapıyor? Onunla denize gidecektik, yoksa küçükhanım beni ekti mi?" Amié kahkahalara boğulmuştu. Roy ve Rosie’nin sohbetlerini çok seviyordu. İkisi öylesine uyumluydu ki… Gerçi Roy, genellikle minik cadıya öğretmemesi gereken şeyleri gösteriyordu ama… Amié viskisinden birkaç yudum daha aldı ve önlerindeki çerezlerden ağzına birkaç tane attı. Masanın üzerindeki tozlar onu rahatsız ediyordu. Bu yer neden böyle ‘leş’ gibiydi?! Temizlik hastalığı küçüklüğünden geliyordu. Annesi ve hizmetçilere hiçbir zaman güvenmiyordu. Onlar kadın için fazla pistiler. Asasını aldı ve “Aklapakla” dedi sessizce. Daha sonra erkeğe doğru döndü ve adeta fısıldayarak “Annesine çekmişse, beklemen gerekecek..” Alkol sayesinde çakırkeyf olmuştu iyice. “Rosie çok heyecanlı. Hogwarts’a başlayacağı için…” Rose’un Hogwarts mektubu gelecekti, bunu bekliyorlardı uzun zamandır. Kızın heyecanı Amié’ye bile yansımıştı. Kızının her daim yanında olacağını düşündükçe rahatlıyordu. Hangi binada olacaktı acaba? Amié Ravenclaw mezunuyken John Slytherin mezunuydu. Rose’un Slytherin olacağını düşünüyordu. Büyük ihtimalle Seçmen Şapka onu Slytherin’e seçecekti… Her ne olursa olsun, kızının dersine girecekti ve bu çok komik bir durum olacaktı. Kızını sınav yapmak, ona not vermek gerçekten çok ilginç olacaktı onun için.

Amié'yi kahkahalarla gülüyorken gülmek benim de keyfimi yerine getirmişti. Gülmek ona yakışıyordu ve ben kahkaha seslerine bayılıyordum. Bir an sanki dudaklarının konuşurcasına oynadığını düşündüm, ama bir şey söylememişti. Bir halüsinasyon olduğuna karar verip viskime döndüm. “Annesine çekmişse, beklemen gerekecek..” Şimdi fısıldıyordu sadece. Oysa bizi kimsenin duyamayacağı bir mesafedeydik. Ayrıca gizli bir konu da konuşmuyorduk. Kaşlarımı şüpheyle kaldırdım. Alkol Amélie'yi iyice etkisi altına almıştı. “Rosie çok heyecanlı. Hogwarts’a başlayacağı için…” Bu sefer kahkaha sırası bana geçmişti. Demek Rosie öğrencim olacaktı ha? Bu fikri sevmiştim. Hangi bina olduğunun önemi yoktu, sonuçta dersimi seçecekti ve bu aramızdaki bağı daha da güçlendirecekti. Çok eğleneceğimize emindim. "O küçük cadıya beni ekerse dersimden geçemeyeceğini söyle." Ardından sanki hiçbir şey yokmuş gibi ekledim. "Ayrıca dersimi seçmezse bozuşacağımızı da ekle." Bir süre etrafa izledim. Bu sırada Rosie'yi düşünüyor, daha kısa bir süre önce minicikti. Öyle ki, lunaparkta pamuk şeker yer, gece ayazına kadar parklarda oyalandığımız için Rose'u eve bıraktığımda Amié'nin azarlamasını dinlerdim. Ardından onları o mutlu yuvalarında bırakıp bekar evime gider, başka kadınlarla soğuğa göğüs germeye çalışırdım. Ne kadar başarılı olduğumu sorarsanız, olamadığımı itiraf etmek yerine yalan söylemeyi tercih ederim. "Çok çabuk büyüdü. Doğumu hâlâ gözlerimin önünde." Öyleydi. Tam bir koşuşturmacaydı o gün. Ben doğumu Amié'nin yakın arkadaşlarından birinden öğrenmiş, çiçeğimi kaptığım gibi soluğu St. Mungo'da almıştım. Heyecanlı, stresli ve tabi ki çok mutlu bir gündü. Minicik bir cadı gözlerini dünyaya açmış, o naif çığlığı tüm koridoru kaplamıştı. John'un mutluluğu bakışlarından, Amié'nin ise pembe yanaklarından okunur olmuştu. Rose ise öyle güzeldi ki, laf aramızda ileride annesinden bile çekici bir cadı olması şaşırılacak bir şey değildi.

"O küçük cadıya beni ekerse dersimden geçemeyeceğini söyle." Bu sözler karşısında ne diyeceğini bilemedi Amié. Bu yüzden bir süre boş gözlerle Roy’u süzdü. Gecenin odağı bir anda Rose olmuştu. Nereden gelmişlerdi bu konuya onu bile hatırlamıyordu. "Ayrıca dersimi seçmezse bozuşacağımızı da ekle." Kızının neredeyse tüm derslere girmesi gerekitğini düşünüyordu Amié. Zamanı geldiğinde yeryüzündeki sayılı büyücülerden olmak üzere eğitim alacaktı Rose. Ve bir gün belki de Sihir Bakanı o olurdu… Kim bilir? Daha ilk doğduğu gün sezmişti ondaki ışığı. Rose minicik bir bebek olmasına rağmen gülüşüyle çevresindeki herkesi etkisi altına alıyordu. Çocukken ise ona asla hayır diyemiyordu, hiç kimse. Sadece Amié onun isteklerine karşı çıkabiliyordu. Bundan dolayı evdeki kötü polis hep oydu. "Çok çabuk büyüdü. Doğumu hâlâ gözlerimin önünde." Bu sözler genç cadıyı yıllar öncesine götürdü. Kızın doğumu onu mahvetmişti ama sonundaki o Mutluluk. Prensesinin o muhteşem çilek kokusunu içine çekmek kadar güzle bir şey yoktu. İpek gibi saçlarının rengi ta o günden ortadaydı. Karamel rengiydi saçarlı o zamanlar, daha sonra büyüdükçe renkleri koyulaşmıştı. Daha çok annesinin rengine benzemeye başlamıştı. Gözleriyse tamamen Amié’nin gözleriydi. Birçok yönüyle annesine benziyordu minik kız. “Zaten senin gibi yakışıklı bir profesör dururken başka birisinin dersini almaz o.” Dedi ve kahkalara boğuldu. Elinde evirip çevirerek rezil ettiği viskisini fondip yaptı ve yenisini istedi. Yeni bardak gelene kadar masmavi gözlerini Roy’a dikti ve bir süre ona baktı. Bir anda gerçekler kafasına dank etti. “Bir dakika, nasıl daha önce fark edemedim! Sen Rose’u benden daha çok seviyorsun. İnanmıyorum.” Söyledikleri büyük ölçüde alkolden kaynaklanıyordu ama doğruluk payı da yok değildi. Elbette ki kıskanıyordu. Yapısı itibariyle kıskanç bir kadındı o.

“Zaten senin gibi yakışıklı bir profesör dururken başka birisinin dersini almaz o.” Haklıydı. Almazdı. Ama iyi anlaştığımızdan ve derslerde de aynı muziplikle harikalar yaratacağımızdan almazdı. Zeki bir kızdı, eğlenceyi seçerdi. Umarım beni seçerdi. Zaten ileride sihir dünyasına yön verenlerden olacağından şüphe etmiyordum. Onunla gurur duyacaktım. Bunu öyle çok istiyordum ki... Amié bir süre karşımda kahkahalarla güldü, bir aralık viskisini tazeletti ve güzel gözlerini yüzüme dikti. Ben de hafifçe gülümseyerek ona bakıyor, keyifleniyordum. Fakat birden ortamı buz gibi edecek sözler söyledi mon amie. “Bir dakika, nasıl daha önce fark edemedim! Sen Rose’u benden daha çok seviyorsun. İnanmıyorum.” Şaşkınlıkla, ne diyeceğimi bilemeden baktım Amélie'nin yüzüne. Bu kanıya nasıl varmıştı ki? Evet, belki Rose'a bir düşkünlüğüm vardı; ama bu Amié'den çok sevdiği anlamına gelemezdi. Ve belki birkaç yıl sonra annesini gölgede bırakacak kadar güzel bir kız olacaktı; ama Amié'yi güzelliği için sevmiyordum ki zaten ben. O kadar zaman geçirdiğim bu kadını tüm duru yanlarıyla, sadece yanımda olması nedeniyle bile sevebilirdim. Fakat her şeye rağmen şu da bir gerçekti ki, Rose hayatımda her zaman değişmeyecek özel bir yere sahip olacak. Gülümsememi bozmadan Amié'nin elini tuttum. "Sevgilim, Rose senin bir parçan ve ben sana ait olan her şeyi seviyorum." Bu sözlerin ne kadar haklı olduğunu farkedip bir an ürperdim."Sana sevgimi gösterme fırsatım olmadı şimdiye kadar, sadece teminatsız sözlerim var benim. Seni seviyorum." Viski yetmiyordu. Bir cin tonik sipariş edip kafama diktim, alkolden cesaret almaya çalıştım. Zor, yorgun, yorucu ve Amié'li bir gün olmuştu.

Spoiler:

Barın tozlu ve kirden dolayı dışarıyı göstermeyen camlarına inat içeriye giren ayışığı erkeğin yüzünde muhteşem bir şekilde dans ediyordu. Ay ışığında pürüzsüz ve yumuşacık görünüyordu. Picasso veya başka herhangi bir ressam ne kadar uğraşırsa uğraşsın böyleisne güzel bir şeyi resmedemezdi. Erkek uzanıp da elini tuttuğunda ne kadar şanslı olduğunu düşünüyordu. Onu yıllarca beklemek zorunda bırakmış olmasına rağmen hala Amié’yi sevebiliyordu. Büyük bir bağışlayıcılıktı bu. Düğününe bile gelmek zorunda bırakmıştı onu. Ne kadar aptal ve acımasızca bir davranıştı bu. Şimdilerde düşündüğünde gözlerine yaşların hücum etmesiyle son buluyordu. "Sevgilim, Rose senin bir parçan ve ben sana ait olan her şeyi seviyorum." Zaten her zaman bağışlayıcı ve affedii taraf Roy olmuştu. Amié sürekli onu bir şeyleri yapmak zorunda bırakmış olandı. Saçma sapan planlarını Roy’a ilk anlattığı gün geldi aklına bir an. Gözyaşlarına boğulmuştu açıklarken, ondan uzak kalmaya nasıl tahammül edecekti. Roy’dan istediği çok büyük bir fedakarlıktı. Kalbi başka bir adama aitken, gidip John’la evlenmişti, sonra Rose doğmuştu. Onca zaman bir kere bile Roy isyan etmemişti, bir kere bile Amié’ye kızmamıştı. Sadece beklemişti. Hayatları kocaman bir oyundan ibaretti. "Sana sevgimi gösterme fırsatım olmadı şimdiye kadar, sadece teminatsız sözlerim var benim. Seni seviyorum." Amié parmaklarını Roy’un dudaklarına götürdü ve onu susturdu. Kendisine haksızlık yapmasına katlanamazdı, her şeye katlanabilirdi ama buna asla. Daha sonra onu yavaşça öptü. Hasretlerini ve bekleyiş dolu günleri noktalayan bir öpücüktü. “Kendine haksızlık etmene katlanamıyorum… Je t’aime.” Muhteşem Fransız aksanıyla söylediği bu sözler barın gürültüsünü mühürlemişti adeta. Dünya susmuştu bir anlığına. Sadece onlar vardı artık. Sadece ikisi ve yaşayamadıkları tüm o anılar…

Dudaklarıma değen uzun parmaklarıyla sustum. Kısa bir süre sonraysa parmaklarının yerini dudakları aldı. Barın sessiz köşesinde kendi dünyamızda öylesine öpüşüyorduk. Fiziksel bir ihtiyaçtı onunla öpüşmek. “Kendine haksızlık etmene katlanamıyorum… Je t’aime.” Aksanlı bir şekilde söylediği Je t'aime gençliğimizde sadece benim için söylediği o iki kelimeyi hatırlatmıştı. Öpüştüğümüz halde dudaklarımın kenarında gülümseme kıvrımlarının oluşmasından kendimi alamadım. Dudaklarımı aslında ayırmak istemememe rağmen, birkaç saniye için geri çektim. Seni seviyorum der gibi sessiz ve sakin bir tonla "Amié, ayrılmak istiyorum." dedim. Ardından tekrar, bu sefer biraz daha şiddetli bir şekilde öpmeye başladım. Sözlerimin Amié üzerindeki etkilerini görmek için sabırsızlanıyordum. Eğer ayrılmayı kabul ederse, elimize geçen son şansı kullanmış oluruz. Ayrılırız. Ben acı çekerek genç bir büyücü olarak ölmeyi tercih ederim. Amié gibi güzel bir kadınsa asla yalnız ölmez. Bu, ürpertici bir düşünceydi. Onun kocası olacak adamla yeterince paylaşmıştım. Başka herifleri Amié ile düşünmek midemi bulandırıyordu.

Hâlâ öpüşüyorduk. Ta ki, o dudaklarını benden esirgeyene kadar.

Spoiler:

Her güzel şeyin bir sonu vardır derler. Tıpkı masallardaki gibiydi yaşadığı son birkaç dakika. "Amié, ayrılmak istiyorum." Erkeğin ağzından dökülen bu sözler bir hançer gibi kalbine saplanmıştı. Daha sonra, Amié'yi öperek dudaklarını mühürlemişti. Şoka giren kadının aklından binlerce düşünce geçiyordu. Sonları böyle mi olacaktı? Ölüm gibi bir bekleyişin ardından ayrılık. Roy'a bir şey söylemeye hakkı yoktu. Hiç kimse onun kadar anlayışlı olamazdı zaten. "Neden şimdi istiyorsun bunu? Tam da rahatça birlikte olabileceğimiz bu zamanlarda..." Giderek kısılan sesi içindeki savaşın dışa vurumuydu adeta. Bir yanı karşı çıkmamasını söylüyordu. Ne hakla karşı çıkacaktı ki? Roy'u yıllarca bekleten o değil miydi? Roy'un muhteşem yüzüne okkalı bir tokat çarptı ve akabinde içinde dağ gibi pişmanlık uyandı. Ondan bir saniye olsun uzak kalmak istemiyordu. Bunun için delirmiş gibi bağırmaya bile başlamıştı. "Neden bunu bize yapıyorsun? Senden bunu istemeye hakkım yok ama, lütfen yapma. Sensiz yaşayamam ben." Sesi biraz olsun durulmuştu ama içindeki fırtına asla durulmayacağa benziyordu. Önündeki cin toniği aldı ve fondip yapıp yere fırlattı. Tahta zemine inanılmaz bir hızla çarpan şişenin parçaları etrafa saçılmıştı. Etraftaki insanların bakışlarına aldırış etmiyordu, kendisi gibi değildi. Biraz alkolün etkisi, biraz da Roy'un etkisi.

Neden kısa?:

"Neden şimdi istiyorsun bunu? Tam da rahatça birlikte olabileceğimiz bu zamanlarda..." Sesi giderek duyulamaz olmuştu. Şaşırmıştı, haklıydı da. Tam da her şey yoluna girdiğinde bunu istediğimi söylemem şoka sokmuştu. Fakat bazı şeylerin bedeli vardı ve Amié gibi zeki biri bunu anlayabilirdi. Nitekim bana hak verdiğine emindim. Karşı çıkmıyordu. Çıkamazdı. Yıllarca onu beklediğim halde yaptığım fedakarlığın karşılığı olarak beni kendine daha fazla bağlayamazdı. Onu çileden çıkaran asıl şey de bunu bilmesiydi. Ona karşı duyduğum şefkat ve anlayış belirtileri ise yüzüme attığı o şiddetli tokatla son buldu. Sinirlendiğimi hissediyordum. "Neden bunu bize yapıyorsun? Senden bunu istemeye hakkım yok ama, lütfen yapma. Sensiz yaşayamam ben." Tam anlamıyla çileden çıkmış, viskisini bitirerek bardağı büyük bir gürültüyle yere çarpmıştı. Binlerce parça olan bardakla birlikte, biz de parçalanmıştık. Mekandaki diğer insanlar ise şaşkınlıkla iki Hogwarts profesörünün delicesine ettiği kavgayı izliyorlardı. Amié'nin John'dan ayrılma haberleriyle ortalık henüz durulmamışken hem de.. Sinirle ayağa kalkıp barmenin önündeki bardakları yere indirdim. Mekanın masrafını ödemek zor olacaktı; ama umrumda değildi. Bu sorunu şimdi çözemezsek, şimdi rahatlayamazsam her zaman aklımda olan bir tümör gibi zarar verecekti bana. Amié'ye ciddiyetle baktım ve ses tonumu biraz yüksek tutarak konuşmaya başladım. "Bunu benden isteyemezsin Amié. Seni o kadar bekledim ki.." Asasını kontrol ettim, yanında değildi, herhalde çantasındaydı. Çantasını elime alıp kendi koltuğuma koydum. Ben koltuğumun yanındaydım, o ise biraz uzağımda. "Şimdi ise koşulsuz şartsız teslim olacak değilim. Bir hayatım var Amié. Bunu unutma!" Bizim seslerimizin yükselmesiyle mekan da yavaş yavaş boşalıyordu. Müdahale etme cürretinde bile bulunmuyordu Barmen.

Durum değerlendirmesi:

Roy, bardaki bütün camları kırmayı hedefliyordu. Barmenin bakışlarına aldırmadan neredeyse bütün bardakları bir çırpıda yere indirdi ve sonra ateş saçan gözleriyle etrafı taramaya başladı. "Bunu benden isteyemezsin Amié. Seni o kadar bekledim ki.." Bir şeyleri kontrol ettiğini seziyordu genç cadı. Neyi aradığını anlaması uzun sürmedi. Amié'nin çantasını alan Roy, asasını uzaklaştırmaya çalışıyordu. Sinirlendiğinde kontrolden çıkıyordu Amié. Ama şuanda o asayı elinde istiyordu. Mekanı havaya uçurmayı bile istiyordu. "Şimdi ise koşulsuz şartsız teslim olacak değilim. Bir hayatım var Amié. Bunu unutma!" Hayatı varmışmış. İkisinin de yıkık dökük bir hayatlarını olduğunu fark eden sadece Amié'ydi belli ki. Ve yine açıkça ortada ki, birilerini hayatını bir güzel yaşıyormuş cadının yokluğunda. Erkeğe doğru birkaç adım attı ve buz mavisi gözlerini erkeğin üzerine kenetledi. Yakıcı bakışlarıyla ona tüm nefretini kusuyordu. Onu omuzlarından tuttu ve sarstı. "Göremiyor musun? Biz ikimize aidiz. Sen bensiz, ben de sensiz yapamam! Bunu kafana sok." diye bağırdı. Barmen bile orayı terk etmişti. Tüm bu kırılan şeylerin parasını ödemek onlara düşecekti. Ama cadı bunu pek umursamıyordu. Nasıl olsa bolca parası vardı... Gözü çantasına kaydı. Asa içinde olmalıydı. Çantaya doğru bir hamle yaptı ve...