Mavi gözleriyle delici bakışlar atıyordu Amié. Bir adım yaklaştı ve hissettiği tüm duyguları kustuğunu farkettim o zaman. İkimizin de buna ihtiyacı vardı. Yıpranmıştık ve ilişkimizde geçmişin yerinin olmamasını istiyordum. Ona inanmak istiyordum. Beni gerçekten sevdiğine inanmak.. Beni omuzlarından tutup sarstığında da kendime gelmiştim. "Göremiyor musun? Biz ikimize aidiz. Sen bensiz, ben de sensiz yapamam! Bunu kafana sok." Bu raddeden sonra hiçbir şey eskisi gibi olamazdı. Hayatımı planladığım kadın olmadan bir boşlukta yaşardım ve bunun yerine, canımın istediği gibi davranmaya karar verdim. Amié çantasına doğru bir adım attığında kollarından tutup sıkıca sarıldım. Onu masum bir şekilde yanımda hissetmekten daha güzel ne olabilirdi ki? Hangi kadın bana o duyguyu verebilirdi? Hiçbiri. Denemiştim ve sonu hüsrandı. "Hiçbir kadını sevmediğim kadar seni sevdim. Hiçbir kadın için acı çekmediğim kadar senin için çektim ve hiçbir kadını beklemediğim kadar seni bekledim. O kadar sancılı süreçten sonra seni bırakacağımı nasıl düşünürsün?" Yüzümü saçları arasına gömüp ayakta birbirimize sadece sarıldık. Hissettiğim yalnızlık ve manevi açlığı doldurmaya yetiyordu ona dokunmak.

Çantaya uzattığı elini tutup ona sarıldığında şaşırmıştı. Az önce kavga ettiği adam eğil miydi karşısındaki? Yine de sorgulamaktan vazgeçti. Kendisini anın büyüsüne bıraktı. "Hiçbir kadını sevmediğim kadar seni sevdim. Hiçbir kadın için acı çekmediğim kadar senin için çektim ve hiçbir kadını beklemediğim kadar seni bekledim. O kadar sancılı süreçten sonra seni bırakacağımı nasıl düşünürsün?" Söylediği sözlerle birlikte kadının vicdanı da yeniden susmamak üzere konuşmaya başladı. Roy'un hayatını çalmıştı. Ondan yıllarını çalmıştı. Hem ne için? Bir hiç uğruna. Daha büyük bir amaç uğruna, ikisinin de yılları kaybolmuştu. Sabretmekten ve rol yapmaktan başka hiçbir şey yapamıyorlardı. Okulda birbirlerini her gördüklerinde ikisinin de hissettiği duygular aynıydı ama dışarıya sadece 'arkadaş' izlenimi vermeye çalışıyorlardı. Kalbi Roy için çarparken John'la evli olmak kişiliğine çok büyük hasarlar vermişti. Roy'un ellerini sımsıkı tuttu ve "Her şeyden vazgeçtiğimde bile sadece senin aşkınla ayakta kalabiliyorum. Bir daha asla şakasını bile yapma bana." dedi gülümseyerek.

Beklemek yorucuydu ama sonunda bekleyişin meyvelerini toplamak kadar muhteşem bir şey yoktu...

Spoiler:

Amié de ince kollarını boynuma dolayıp başını göğsüme yasladığında mutlu olmak için ihtiyaç duyduğum her şey vardı. "Her şeyden vazgeçtiğimde bile sadece senin aşkınla ayakta kalabiliyorum. Bir daha asla şakasını bile yapma bana." Yavaş yavaş saçlarını okşuyor, ona böyle bir şeyin asla olmadığını ve olamayacağını anlatmak istiyordum. Sözsüz, vücut diliyle anlaşabilmek, saatlerce müzik dinleyip kadeh tokuşturmak istiyordum. Amié'yi öylesine istiyordum ki, kulağına sessizce "Seni Seviyorum" diye fısıldadım. Sessizdi, çünkü kalbimden geliyordu. Uzun bir süre birbirimize sarıldıktan sonra usulca başımı eğdim ve uzun yıllar ayrı kalmalarının intikamını almak istercesine sert bir şekilde dudaklarımızı birbirne kenetledim. Saçları ellerimde, dudakları dudaklarımda ne kadar kaldık bilmiyorum. Gözlerimi tekrar açtığımda Amié'ye gülümsedim ve az önce o barı dağıtanlar bizler değilmişiz gibi elini sıkıca tutup bedenini kendime doğru çektim. Bir elim belinde, onu hissedebileceğim bir mesafedeydi. Çantasını koltuktan alıp ona uzattım, gülümseyerek hiçbir şey olmamış gibi hayatımıza devam etmek istedim. "Şimdi seni ve Rose'u güzel bir yemeğe çıkartmalıyım. Karnım çok acıktı. Sen acıkmadın mı? Viski beni hep acıktırmıştır." Birlikte olmak isteyeceğim kadını buldum işte ben. Kavgadan sonra eskisi gibi tutkulu olabildiğim, ihtiyacım olan kadını.. Bırakır mıyım?

~Son