Geçmişi gecenin karanlığına aldırmaz, onu uyutmazdı. Güneş doğana kadar odasındaki yavru baykuşuyla bekler, kimi zaman kitap okurdu. Mükemmel denilebilecek zekası, yüzünün ve fiziğinin kusurlarını örtüyordu. Asla ama asla yaşadığı bir şey unutmazdı, bu bazen ona hazine oluyor, bazen de ciddi ızdırap veriyordu. Başladığı kalınca kitapları böyle unutamadığı gecelerde bitiriyordu. Sabah olmasın diye dualar ediyordu. Kimi zaman gecenin bir vakti gürültü yapan baykuşu susturmak zorunda kalıyordu. Susturamazsa bütün ev uyanıyor ve işkence o zaman başlıyordu.

Çoğu insanın yalnızca Muggle kitaplarına hikaye konusu olduğunu düşündüğü bir aile yapısı vardı. On altı yaşındaki bir kızın isteklerine, meraklarına karşılamıyordu bu aile asla. Tatillerden nefret eden tek insan mıyım diye düşünürdü, Hogwarts’ta olmak varken...
Annesi büyücü, babası ise Muggle olan bir kız çocuğuydu. Annesi ve küçük kız kardeşi öldüğü için babası, üvey annesi ve onun karaktersiz üç oğluyla yaşıyordu.

Yine bütün gece uyumadı. Ta ki güneş yavaş yavaş doğmaya başlayınca kafasını kitabın üstüne koydu ve gözlüğünün de üstüne yatmış olduğunu fark etmeden uyuyakaldı.
“Lütfen uyanmış olmayayım.”
Ne yazık ki bugün de uyanmıştı ve Hogwarts’a gitmesine tam on yedi gün kalmıştı. Üç saatlik uykusundan sonra ilk işi bunu takvime işaretlemekti elbette. En erken kalkıp sofrayı hazırlardı. Yarı uykulu bir biçimde mutfağa ilerledi. Şişman üvey abisi sabahın sekizinde Muggle şekerlerini yiyordu. Wendy’i gördüğünde sinsi sinsi gözlerini kısarak yaklaştı ve hastalıklı bir ses tonuyla konuşmaya başladı. Ağzı doluyken konuşması Wendy’nin midesini bulandırıyordu.
“Anneme söylersen seni öldürürüm.”
“Annene söylemeyeceğim.”
“Anneme diyeceksin!”
“Demeyeceğim.”
Wendy o kadına anne demezdi. Asla diyemezdi. Bu yüzden bir yığın dayak yemişti, gururunu ayaklar altına aldırmıştı fakat ne o üç oğlana kardeş der, ne de o kadına anne derdi. Gerçi üvey kardeşlerinin de annelerini paylaşma gibi bir niyetleri yoktu tabii, şişman olanın tek istediği şimdi olduğu gibi olay çıkarmaktı.
*ÇAT!*
Şekerlerle dolu kavanoz yere düştü. Şişman çocuk elinden kasıtlı olarak bırakmış ve bağırmaya başlamıştı:
“Annneeee! Kalkııııın kalkııııııın. Bu kız tam bir hırsız! Kalkın! Anneee!”
Wendy ne olduğunu anlayamıyordu. Öyle şaşırmıştı ki kardeşinin yapacağı bir sonraki hareketi kestiremiyordu. Uykulu gözlerle uyanan ev halkı mutfağa gittiğinde anne hiçbir şey sorma gereği duymamış doğrudan Wendy’nin saçlarını yakalamış ve kızın ayaklarına cam kırıkları batacağını düşünmeden mutfaktan salona çekip çıkarmıştı.
“Ne bu mutfağın hali ne?”
“Bayan…”
Kız açıklayamadan şişman kardeşi her şeyi anlamıştı bile.
“Mutfağa girdiğimde bu kızı şekerlerimi yerken gördüm! Beni görünce çok korktu ve bir anda elinden bütün kavanozu düşürdü.”

Bu Wendy’i odasına kitlemek ve uzun bir süre evin içinde gezindiğini görmemek, ona yemek vermemek için de mükemmel bir sebep olmuştu. Wendy’nin canını sıkan bir durum yoktu. Aç kalmaya da odasında kilitli tutulmaya da alışmıştı. Defolup odasına gitmesi söylendiğinde tek isteği evin kütüphane kısmına uğrayıp kitap almaktı. Yoksa odada sıkılırdı elbet. Dikdörtgen koridoru geçip odası alt katta olmasına rağmen kütüphaneye uğramak için merdivenlere yöneldi.
“Sana odana git dendi. Evimizde böyle serbestçe dolaşamazsın.”
Bu da şişman olanın tam tersine çok sıska bir çocuktu. O kadar saçma davranışları vardı ki mutlaka bir zeka geriliği olduğunu düşünüyordu Wendy. Ama tabiî ki bu durumu annesi asla kabul etmezdi; oğlu dünyanın en zeki çocuğuydu. Aslında Wendy onun okuma yazma bildiğinden de şüpheliydi.

Sıska çocuk bir anda Wendy’e koşturmaya başladı. Wendy neden koştuğunu anlayamamasına rağmen içgüdüsel olarak kaçmaya başladı çocuktan. Doğrudan kütüphaneye gitti ve tam kapıyı kapayacakken sıska ama güçlü olan bu çocuk buna engel oldu. Wendy’i deli gibi yerden yere çarpıyordu. Saçlarından sürüklüyor ve ağza dahi alınmayacak ne varsa ona sarf ediyordu. Wendy’nin tek bir büyüsüne bakardı bütün her şey. Ve artık bu dayanamayacağı son noktaydı belki de. Elini pantolonunun cebindeki asaya attı ve aklına gelen ilk büyüyü söyledi:
“Sersemlet!”

Pişmanlık. Hissettiği tek duygu… Okul dışında büyü yapmak. Odanın kapısındaydı şimdi tüm aile ve annesi direkt içeri atılıp oğlunun öldüğüne yönelik ağıtlar yakmaya başladı. Babası, öz babası ise her zamanki gibi göz yumup aşağıya odasına sürükledi ve kapıyı üstüne kilitledi. Ne kadar geçtiğini bilmiyordu ama cama yapışan baykuş yüreğini ağzına getirmeyi başardı. Bir mektup ve elbette Sihrin Uygunsuz Kullanımı Dairesi’nden geliyordu. Gözlerini hızlı hızlı satırlardan geçirdi ve son cümleye geldi: “… Bu sebeple Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu’ndan uzaklaştırılmanıza karar verildi.”