Konser günü gelip çatmıştı işte. Ne giysem diye büyük bir telaş kaplamıştı içimi. Tam bir Iron Mask delisi olduğum için, saatler öncesinden orada olup sahnenin önünden bir yer kapmalıydım. Konsere uygun olmak için üzerime siyahları geçirdim. Siyahta bir makyaj yaptım. Bilekliklerim falan her şey tamamdı. Aynadaki görüntüm -olay budur- diyordu. Saçlarımıda dağıttıktan sonra çıktım ve konser alanına doğru yürümeye başladım. Normalde Clary ile gitmeyi düşünüyordum ama Adrian ile birlikte başbaşa bir konser geçirmelerini istediğim için Ravenclaw'lardan Jordoan Lovebad'in -Konsere birlikte gidelim mi?- teklifini kabul etmiştim. Erkende konser alanında buluşmak üzere anlaşmıştık. Joardan'da büyük bir Iron Mask hayranı olduğu için birlikte sahnenin önünde olacaktık.

O kadar erken gitmiştim ki henüz kimseler yoktu. Etraf eşsiz görünüyordu. Her şey dört dörtlük hazırlanmıştı. Konser alanında dev bir lunapark kurulmuştu. Konser sonrası bu çılgın aletlere binmeden asla oradan ayrılmayacaktım. Her şey hemde her şey tam istediğim gibiydi. Etrafta her türlü yiyecek ve içecek satan standlar kurulmuştu. Konser alanında etrafı inceleyerek geziniyordum. Gözlerim Joardan'ı arıyordu. Etrafımdaki binbir türlü yiyecekler sayesinde acıkmamam mümkün değildi. Gerçekten görüntü iştahımı kabartmıştı. Ne yesem diye bakınırken, gözlerim gördüğüm şey karşısında açılmıştı. Gördüğüm şey Türklerin döneriydi çünkü. Jeffrey beni terk ettiğinde bir çok ülkeye gitmiştim. Gittiğim ülkelerden birisi de Türkiye idi. Bu döner dedikleri şey bugüne kadar yediğim en enfes şeydi. Domuz etinden bile lezzetliydi. Hiç durmadan hemen yaptırdım. Büyük bir iştahla yemeye başladım. Yerken aynı zamanda sahnenin önüne doğru ilerliyordum. Sahnenin önüne geldiğimde arkası dönük olan kişinin Joardan olduğunu farkettim ve ağzımdaki lokmamı yutup "Hey bende seni arıyordum," dedim sırtını dürterek.

Mete yaz kampına geleli bir kaç gün olmuştu. Bu süre zarfında, bol bol yüzmüş ve spor yapmıştı. Ara sıra okuldan arkadaşları ile Quidditch maçı yapmıştı. Oldukça eğlenceli günler geçirmişti. Ancak hala aklına geldikçe kalbinin sıkışmaına sebep olan iki sorunu vardı. Neredeyse bir yıldır, ailesinden haber alamıyordu. Yaşıyorlar mı, yoksa ölmüşlermiydibilmiyordu. Bir diğer sorun ise Katniss'di. En son seferde eğer aralarında bir başlangıç olacaksa bile, bu şansın içine tamamiyle etmişti. Bu yüzden canı çok sıkılıyordu. Son zamanlarda kendine arkadaş edinmiş ve yalnızlığından kurtulmuştu. O yüzden arkadaşlarının daveti üzerine, bu akşamki konsere gitmek için hazırlanıyordu. Yarım saat kadar hazırlandıktan sonra, aynada kendine baktı. Yansımasını beğendi ve odasından dışşarı çıktı. Konser alanına doğru giderken, diğer insanlara dikkat ediyordu. Herkes kendi hayran olduğu kişilerin resimlerinin basılı olduğu kıyafetleri giyiyordu. Kimisi abartmıştı. Ama yinede hoş bir görüntüydü. Konser alanına geldiğinde, bir çok insanın orayı çoktan doldurduğunu gördü. Hiç düşünmeden kalabalığın arasına daldı ve yavaş adımlarla ilerlemeye başladı. En sonunda ön saflara gelebilmeyi başarmıştı. Bir kaç dakika geçti ve sahneye tanımadığı biri çıkıp şarkı söylemeye başladı. Çok hoş bir sesi vardı. Kısa bir an için kendini müziğin ritmine bıraktı. İlk şarkı bittiğinde Mete, yanında durduğu çocuğu dürtüp, şarkı söyleyenin kim olduğunu sordu. Çocuk ona tuhaf tuhaf baktı. Bunun üzerine buralı olmadığını söyleme zorunluluğu hissetti. Anladığını gösteren birses çıkardıktan sonra şarkıyı söyleyenin Marialena isminde dünyaca ünlü bir kadın olduğunu öğrendi. Bir başka şarkıya geçtiği sırada Mete yer değiştirmek ve daha öne gidebilmek için ileri doğru hareket etti. Ancak o kadar kalabalıktı ki, nerden geldiğini anlayamadığı bir omuz yüzünden dengesini kaybetti ve birine çarptı. Özür dilemek için arkasını döndüğünde ciğerlerinde tüm havayı boşalttı. Bütün hayatı boyunca nutkunun tutulduğunu hiç hatırlamıyordu. Ancak bu kızı ne zaman görse aynı şeyler oluyordu. Katniss düm dişiliği ile karşısında duruyordu. Burada onunla karşılaşmayı ummuştu. Ancak karşılaşacağını sanmıyordu. Hiç bir fayda getirmeyeceğini bildiği halde;
"Üzgünüm. Kalabalık yüzünden oldu." diyerek kendi özrünü mırıldandı.

"Her şey mükemmel olacak. Bu gün Iron Mask Konseri var. Ve ben Hogwarts'ın en güzel kızlarından Cecelia Winslet ile gidiyordum. O kadar!" diye konuştu kendi kendine. Ve dolabına doğru yöneldi Jordoan. Dolabı açtı ve önceden hazırlamış olduğu, poşetteki elbisesini aldı. Kısa kollu, düğmesiz, mavi bir yelek. Beyaz, cebinde mavi Ravenclaw işareti olan bir gömlek. Ve de kop koyu, uzaktan siyah denilebilecek, mavi bir pantolon. Giydiğinde aynanın karşısına geçip ömründe hiç yapmadığı bir şeyi yaptı ve kendini övdü. "Aman tanrım, bu yakışıklı da kim!" belki de biraz fazla sesli söylemişti, oda arkadaşları daha değil giyinmek hazırlanmamıştı bile. İkisi de soğuk tiplerdendi. Jordoan asasını ne olur ne olmaz diye her zaman ki gibi yanına aldı ve "Siz gelmiyor musunuz?" diye sordu oda arkadaşlarına. İstemese de aralarında bir bağ oluşmuştu. "Jordoan... konser daha başlamadı ki" dedi Huflepuff olan. "Her neyse-ben gidiyorum." dedi ve kapıyı çarparak yatakhaneden çıktı. Göl'e doğru ilerledi. Bir lunapark kurulmuştu, oyuncaklar buradan bile görünüyordu. "Jordoan- eğer yine bir sakarlık yaparsan seni lanetlerim." dedi kendi kendine. Hele de Cecelia'nın yanında. Aslında iyi arkadaşlardı sahnenin önünde buluşacaklardı. Bu konser okul öncesi iyi bir moral olacaktı. Hele de Iron Mask geldi mi. Jordoan için büyük bir mutluluk kaynağı olacak gibi görünüyordu. Tam yolun ortasındayken bir şey unuttuğunu fark etti. Şapkası, istemediğinde bilekli olan şapkası ona hep uğurlu gelmiştir. Asasını çıkardı ve arkasını döndü, Asayı hafifçe sallayarak "Accio" dedi. Birkaç dakika sonra bilekli elindeydi. Taktı, mavi kurukafalıydı...
Konser alanına vardığında pek kimse yoktu. O kadar çok yiyecek ve içecek varı ki... Adımlarını hemen içecek olan bölüme çevirdi. Soğuk bir limonata ve bir hotdog bu gece için iyi bir başlangıç olabilirdi, obur birisi sayılmazdı aslında ama bu tür -ayaküstü- şeylere hayır demezdi. Etrafına bakınarak sahnenin önüne doğru ilerledi. Hotdoğunu hemen bitirmişti ama limonata yarısına kadar doluydu. Tam bir yudum daha alacaktı ki Cecelia'nın sesini duydu. "Hey bende seni arıyordum," irkilmişti ama bunun nedeni Cecelia'nın sesi değil, limonatanın verdiği ıslaklık idi. Olamaz daha gecenin başından sakarlık yapmaya başlamıştı. Limonatayı dökmüştü ve bu hiç iyi değildi. Arkasını döndü ve Cecelia'ya baktı. Her zamanki gibi güzeldi bu onu şaşırtmamıştı. Siyah elbisesi gece kadar koyu ama güneş kadar berrak ve güzeldi. "Ah-üzgünüm-şey" dedi ve asasını çıkardı. "Tergeo" diye fısıldadı. Yaz kampına geldiğinden bu yana en çok kullandığı büyüydü bu büyü. "Selam, ne yapıyorsun? Yani-konser ne zaman başlar," yine afallamıştı. Konserin ne zaman başlayacağını herkes biliyordu. Konuşma özürlü olduğunu kabul etmesine karşın, arkadaşları ile daha zor konuşuyordu.

Bastet'in Kıyafeti:

Konserin sesleri yavaş yavaş duyulmaya başlamıştı ve bu benim geç kaldığım anlamına geliyordu. Kısık bir sesle küfrettim ve son kez aynada kendime baktım. Karnımı açıkta bırakan mavi bir bluz ve siyah bir kısa kot şort. Bunun içinede bikini giymiştim. İçnce ne yapacağım belli olmazdı çünkü.Bir yandan ayağıma siyah deri sandaletlerimi geçiriyor bir yandan ise dışarı çıkmak için çırpınıyordum. En sonunda sandaletleri giyince dışarı fırladım. Hızlı adımlarla Audrey'i bulmak için sahne önüne hareketlendim. Ortalık laf atanlarla doluydu. İlk dakikadan bir şey yapmamak için derin bir nefes aldım. Bu sırada bütün kokuların arasından o keskin parfümü seçtim! Audrey ve bu parfüm ayrılmaz ikiliydiler. Kafamı sağ tarafa çevirdim ve bingo! Hemen yanına gittim ve arkadan omzuna dokundum görünce gülümsedi ve kıyafetlerimi görünce yüzünde seni-sürtük! ifadesi oluştu. Güldüm ve ;

"Selam baş belası! Naber?" dedim ve göz kırptım bu sırada şarkı değişmişti. Bu kadını dinlerdim- ara sıra- hoştu bende müzikle eş zamanlı ayağımla ritim tutmaya başladım ve Audrey'e gülüp koluna hafifçe vurdum.

Sabah erkenden kalkmıştım. Çok da uyuyamadığımı hissediyordum. Hala uykum vardı. Heyecandan olsa gerek yatağımda bir oraya, bir buraya dönüp durmuştum. Her konser olduğu gibi, bu konser çok eğlenceli ve dolu dolu geçecekti buna emindim. Bu yüzden hemen hazırlanmam ve konserden önce sahne önünde olmam gerekiyordu. Yaklaşık bir hafta önceden hazırladığım kıyafetlerimi çıkardım. Üzerime beyaz, kısa ve bol bir tişört, altıma yüksek bel siyah mini şort giymiştim. Saçlarımı dağınık topuz yapmıştım ve aksesuarlarımı, kalın bileziklerimi, kocaman yüzüklerimi, boynumdan hiç çıkarmadığım gitarlı kolyemi, takmıştım. Ayakkabı olarak sade ve rahat bir şeyler tercih etmiş, spor ayakkabılarımı giymiştim.

Aynı zamanda tam bir lunapark havasındaydı konser alanı. Bir sürü aktivite doluydu. Fakat Iron Mask konserinde en önde olmayı her şeyden çok istiyordum. Çok kişi gelmemişti, gelenler farklı şeylerle uğraşıyordu. Sahneye Marialena çıkacaktı. Müziğini pek beğendiğim söylenemezdi. Birilerinin gelmesine, özellikle görmek stediklerimin, ihtiyacım vardı. Kafa dağıtmanın çok sırası değildi şu sıralar. Kafamı daha çok başka işlere yoğunlaştırmam gerekiyordu normalde. Ama bunların hiçbirinin önemi yoktu gözümde. Zamanın konsere kadar olan bölümünün çabuk geçmesini umuyordum. Müzik herkese iyi gelecekti ve bu organizasyonun harika olacağından şüphem yoktu. Görünüşe göre burada herkesin bir partneri vardı, ya da arkadaşı. Umarım tanıdık birileri çıkardı, öyle umuyordum.

Jordoan'ın sesimle şaşkına dönmesi ve elindeki limonataya benzer şeyi dökmesi bir olmuştu. Şaşkınlığı, heyecanlı oluşu gülümsememe sebep olmuştu. Beni baştan aşağı süzdükten sonra "Ah-üzgünüm-şey" dedi ve asasını çıkartıp "Tergeo" diye fısıldadı. İfadesiz bir şekilde onu izliyorum. Nihayet benimle konuşmuştu. "Selam, ne yapıyorsun? Yani-konser ne zaman başlar," dedi. O kadar heyecanlı görünüyordu ki tatlılığına ister istemez gülüyordum. Ne konuşacağanı bilmez bir halde olduğu için ona yardımcı olmak istiyordum. Erkeklerle konuşmak benim işimdi nede olsa. Ama tabiki de Jordoan'a duygusal anlamda hiç bir şey hissetmiyordum İyi bir arkadaşımdı sadece.

Suratıma kocaman bir gülümseme yapıştırdım ve "Konserin başlaması için erken daha, insanlar yeni yeni gelmeye başlıyor," dedim ve eğilip yere düşen limonata bardağını aldım. Diğer elimde ise leziz dönerden geriye kalan peçete vardı. Etrafıma bakınıp çöpleri atabileceğim bir yer aramaya başladım. Gözüme kestirdiğim çöp kutusuna doğru gitmeden önce, "Yerde çöp görmeye tahammül edemem," diyerek çöp kutusunun yanına gittim. Elimdekileri attıktan sonra tekrar Jordoan'ın yanına döndüm ve gülümsedim. Tanrım! Bu çocuk yoksa benden mi hoşlanıyordu. Kulaklarına kadar kıpkırmızı kesilmişti. Belki de güzel bir kız görünce öyle oluyordur diye geçirdim içimden. Eğer konuşmassam sessizliğin devam edeceğini düşünerek, "Ee anlat bakalım Joardon, kız arkadaşın falan var mı?" dedim. Tanrım! sorulacak soru muydu şimdi bu. -Salak Cecelia, ahmak cecelia- diye içimden kendime saydırıyordum.

Bu da Rox'un kıyafeti olsun bari:

Şu çok konuşulan konser gelip çatmıştı. Ve tabi ben, Roxanne Delacroix olarak, dikkat çekmesem rahat edemezdim. Tabii gurubumla beraber, tek başıma değil. Cresseda, Regina, Bastet ve Francisco ile konserde buluşacağımız konusunda anlaşmıştık. Bu yüzden ben hala 5 kişilik odamızda, boy aynasının önünde dikilmiş kendimi inceliyordum. Gözlerimin üzerine ince, kuyruklu bir eyeliner çekmiştim. Dudaklarımı şortumdaki çiçeklerle aynı yumuşak pembe renkte ruj ve parlatıcı ile renklendirmiştim. Kirpiklerimi de rimelledim ve yarım saat boyunca üzerinde uğraştığım dalgalı saçlarıma biraz sprey sıktım. Bir de en yakın arkadaşlarımın hediyeleri olan bilekliklerin hepsini sağ koluma geçirdim. Şimdi hazırdım işte.

Odadan çıkıp göl kenarına kurulan konser alanına yürümeye başladığım anda gürültüler kulağımı doldurmuştu bile. Kalabalığı, ışıkları ve duman efektlerini bu mesafeden görebiliyordum. Aslında önce geçmek için geç kalmış görünüyordum ama öfkeli bakış silahımı kullanacaktım. Zaten yaklaştığım anda insanlar olay çıkmasını istemedikleri için açılıyorlardı. Sonunda Bastet ve Audrey'i gördüm. Gülümsedim. "Selam kızlar" Marialena'nın sesini bastırmak için bağırmak zorunda kalmıştım. "Nasıl gidiyor?"

Cresseda'nın kıyafeti:

Tanrım, aynanın başından ayrılmam gerekiyordu artık. Konsere sırf bu yüzden geç kalacaktım ve ortalığı eziklere bırakmak istemiyordum. Üzerime son kez çeki düzen verdikten sonra hızla odadan çıktım. Beni gören birkaç Gryffindorlu hızla yolumdan çekildi. Çekilmeselerdi onların zararına olurdu zaten. Benimle başa çıkamazlardı. Ben yürüdükçe eteğim hafif hafif uçuşuyordu ve tüm erkeklerin gözünü üzerimde hissedebiliyordum. Bu kendimi iyi hissettiriyordu ve aynı zamanda onlara acımama neden oluyordu. Gerçekten bu kadar sefil olmak zorundalar mıydı? Biraz ders vermek gerekiyordu böylelerine.

Konser alanına doğru yürürken Roxanne'i nasıl bulacağımı düşünüyordum. Kalabalıkta yürümek benim için sorun değildi. Her zaman yolumdan çekilirlerdi. Bunun birkaç sebebi vardı. Ya ölmek istemiyorlardı ya da beni etkileyebileceklerini düşünüyorlardı. Komik! Hızla ön taraflara ilerlerken etrafa bakınıyordum ve konuşmaya değecek birilerini arıyordum. Neyse ki çok geçmeden Rox'u buldum. Yanında Bastet ve Audrey vardı. "Selam, kızım," diyerek Rox'a sarıldım. Şu lanet okulda aklı başında olan sayılı insanlardandı. Bastet ve Audrey'e de selam verdikten sonra sıkıntıyla iç çektim. "Pekala kızlar! Şu sersemlere eğlence nasıl olur gösterelim. Lanet olsun, konserde miyiz yoksa cenazede mi?" Ardından bir kahkaha attım ve birkaç kişinin bakışları üzerimize çekildi. Daha sonrasında öldürücü bakışlarımızla karşılaşınca önlerine dönmek zorunda kaldılar.

Spoiler:

Cecelia'nın gülümsediğini görünce az da olsa rahatladı. Normal birisi olsa dalga geçerdi. İste bu yüzden Cecelia ile arkadaş olmuştu, o dalga geçmezdi. O da yavaşça gülümsedi ve rahatlamaya çalıştı. "Konserin başlaması için erken daha, insanlar yeni yeni gelmeye başlıyor," dedi Cecelia. 'Ah tanrı aşkına. Bu kız iyilik meleği mi? Yoksa yalnızca öyle mi gözükmeye çalışıyor?' diye sordu kendi kendine Jordoan. O sırada Cecelia'nın elindeki şeyi fark etti. Hemen anımsadı, biraz önce yanından geçtiği Türk Döneri Standındaki peçetelerdendi, 'Türk yemeklerine bayılırım' diye düşündü. Jordoan tam yerde kalan limonata bardağını alacaktı ki Cecelia ondan önce davrandı. Bardağı aldı ve etrafına bakındı, belli ki çöpleri atabileceği bir yer arıyordu. Sonunda Jordoan'ın birkaç metre sol tarafındaki çöp tenekesine baktı ve oraya doğru gitmeden önce "Yerde çöp görmeye tahammül edemem," dedi. Gittiğinde "Bende! Ve ben de Türk yemeklerine bayılırım" dedi yüksek sesle. Ama Cecelia duymamıştı bile. Önünden geçen birkaç Ravenclaw'lı kız duymuştu ve fısıldaşmaya başlamıştı. "Bu çocuğun deli olduğunu söylemiştim." Jordoan kıp kırmızı oldu ve Cecelia geldi. Biraz uzun süren bir sessizlik oldu. ardından Jordoan 'konuşmalı mıyım? Eğer konuşmazsam, kız benimle konsere geldiğine pişman olacak' dedi kendi kendine. Ve kendini konuşmaya hazırladı. Ama Cecelia yine ondan önce davranmıştı hem de ağzını açık bırakmıştı. "Ee anlat bakalım Joardon, kız arkadaşın falan var mı?" Diye sorduğunda Jordoan'ın bir gözü seyirmeye başladı. Bir süre cevap veremedi, Cecelia da, Jordoan da şaşırmış görünüyorlardı. Ardından biraz irkildi ve konuşmaya başladı "Şey-Aslında. Iııı... Yok". Biraz daha sessizlik oldu. Jordoan bu sessizlikten hiç hoşlanmıyordu. "Biraz yürüyelim mi?" dedi ve ikisi de öylece yürümeye başladı. Ardından o sessizlik yine onları buldu. Ve Jordoan mecburi bir şekilde sessizliği bozdu "Peki-Sen. Sen nasılsın?- yani. Takıldığın biri var mı?" bu soru sonucunda intihar etmek istiyordu. Neden böyle sorular sorardı ki. Belki de dedikleri gibi deliydi. Kıp kırmızı kesilmişti yine. O heyecanla yapabileceği tek şeyi yaptı. Tökezledi, yere yapışmaktan son anda kurtuldu ve hiçbir şey olmamış gibi dikleşmeye çalıştı. Cecelia soruya hala karşılık vermemişti, Jordoan ona bakıp gülümsedi. Açıkçası çok fazla içte bir gülümsemeydi. Biraz daha fazla olsaydı, kahkaha sayılacaktı. Ardından göz kırptı, neden yaptığını bilmediği davranışları yapmakta üzerine yoktu zaten.

Alex soruma üzgün bir ifadeyle başını bir aşağı, bir yukarı götürerek cevap verdi. Ve tam "Evet. Yanıma gelmen çok iyi oldu. Ee, Iron Mask için mi buradasın, yoksa Marialena için mi?" diye sormuştu ki Iron Mask sahneye çıktı.Tabii ki ikimiz de sahnenin en önüne geçmeye çalışarak cevabımızı vermiş olduk.

Aslında biraz garipti.Grubun solisti,Edgard sahneye ponponlarla çıkmıştı. Üzerinde de oldukça gülünç bir kıyafet vardı. Fakat şarkı ve Iron Mask'in havası o kadar etkileyiciydi ki bütün bunlar umrunuzda bile olmuyordu.

Şarkıya bağırarak eşlik etmeye devam ederken Edgard öne geldi ve ona doğru uzattığımız ellere değdi. Bütün bu gülünç kıyafetlere rağmen ilk şarkıdan muhteşem bir performans sergiliyorlardı. Fakat sıkı bir Iron Mask hayranı olarak bu havanın sonlara doğru iyice coşacağını biliyordum.

Nefes almamıza yarayan araların birinde Alex'e döndüm ve "Sanırım fark ettiğin üzere Iron Mask için geldim" dedim gülerek. Konser tam gaz devam ediyordu.