Bahar geldikten sonra havalar iyice ısınmıştı. Derslerin yoğunluğu artmadan önce bende Clary ile geçirebildiğim kadar vakit geçirmeye çalışıyordum. O yüzden onu çekiştirerek okul arazisine çıkarmıştım. Göl kenarında bir ağacın dibine Yastık Büyüsü yapmıştım. Büyüyü seviyordum. İnsanı bir çok zor durumdan kurtarıyordu. Clary, ağaca yaslanmış bir vaziyette otururken, bende başımı kucağına koymuş yatıyordum. Göldeki su sesleri ve hafifçe esen rüzgarın verdiği bir huzur vardı içimde. Tabi Clary'nin yanımda olmasının vermiş olduğu mutluluk hissini hiç birine değişmezdim.

Sessiz bir kaç dakika geçti ve beni rahatsız eden bir şey olduğunu fark ettim. Dün Clary'i, adının Antonio olduğunu bildiğim birisiyle konuşurken görmüştüm. Sadece konuşuyorlardı!. Bunu defalarca kendime söylemiş olmama rağmen yinede içm bir huzursuzdu. Aklımı dağıtmak için bulunduğum yere biraz daha kuruldum. Ama bir kere kafam takılmıştı işte. Bir kaç saniye kendimle mücadele ettikten sonra kendimi tutamadım ve:
"Ee. Dün neler yaptın?" Sesime yansıyan ifadeyi kendim bile çözemezken Clary'nin anlamamısını ummak çok budalaca olurdu. En azında 'O çocuk kimdi?' gibisnden sözler sarf etmemiştim.

Adrian'la göl kenarındaki bir ağacın dibinde oturuyorduk. Başını dizem dayamıştı ve bende saçlarıyla oynuyordum. Saçlarına her zaman bayılmışımdır zaten. Adrian'ın oturduğumuz yere Yastık Büyüsü yapması çok iyi olmuştu. Böylelikle rahatça oturabiliyorduk. Adrian, son zamanlarda yaşadığım problemlerin çoğunu bana unutturmayı başarmıştı. Bunu nasıl yaptığını hiç bir zaman anlayamıyordum.

Roxanne ile olan tartışmanın yanı sıra yeni keşfettiğim yeteneğimin üzerimde oluşturduğu baskı da katlanılmazdı. Ölülerle konuşmanın harika olduğunu falan sanmayın. Bazen gerçekten de korkutucu oluyor. Bunun yanı sıra babamın da aslında ölmemiş olduğu gerçeği durumu hiç kolaylaştırmıyordu. Artık üzüntü yerini babama duyduğum kızgınlığa bırakmıştı. Bizi bırakıp gitmesinin nedenini açıklamadığı sürece bu kızgınlık geçmeyecekti. Böyle güzel bir günü mahvetmek istemediğim için bunları kafamdan attım ve bir şarkı mırıldanmaya başladım. Adrian'da sessizce uzanmaya devam ediyordu.

Konuşmaya başladığında şarkıyı mırıldanmayı kestim. "Ee. Dün neler yaptın? Sesinde anlam veremediğim bir şeyler vardı. Sanki bir şey söylemek ister gibiydi; ama bunu nasıl söyleyeceğini bilemez gibiydi. Paranoyakça davranmaktan vazgeçip sorusuna cevap verdim. "Hiç bir şey. Sıradan bir gündü. Sadece seni özledim." Ona gülümsedikten sonra tekrardan konuştum. "Peki ya sen, neler yaptın?" Ne kadar paranoyakça davrandığımı düşünsem de bir şeyler söylemek istediğinin farkındaydım. Bende ağzındaki baklayı çıkarmasını bekledim.

"Hiç bir şey. Sıradan bir gündü. Sadece seni özledim." Son sözleri beni gülümsetti. Hatta öyle ki, sanki içimde biri, mutluluk bombasının pimini çekmiş gibi hissettim. İçimde kontrol edilemeden büyüdü ve sanki asla kontrol edemeyecekmişim gibi geldi. Etrafıma enerji dalgaları yaymaya başlamış olsam hiç şaşırmazdım. Derin bir nefes aldım. O sırada Clary konuşmaya devam etti.
"Peki ya sen, neler yaptın?" hafif şüpheci bir tonda konuşmuştu. Gülümsemem bütün yüzüme yayıldı.
"Daha önceki gibi kızlara laf atmadım. Yeni bir arkadaş edindim sanırım. Başka bir ülkeden gelmiş biri. Garip bir aksanı var. Onun haricinde seni üzecek hiç bir şey yapmadım," dedim ve durdum. Tekrar derin bir nefes aldım. En iyisi sormaktı içim içimi yiyeceğine onunla ne kadar yakın olduğunu öğrensem daha iyiydi. Bu durum için ileride bir şeyler yapardım.
"Dün seni biriyle gördüm. Ant. Antonio. Sanırım adı buydu." dedim. Bunun üstüne başka bir şey eklemedim. Gerekli olanı anlamış olmasını ve gereken her şeyi açıklamasını bekliyordum.

"Daha önceki gibi kızlara laf atmadım. Yeni bir arkadaş edindim sanırım. Başka bir ülkeden gelmiş biri. Garip bir aksanı var. Onun haricinde seni üzecek hiç bir şey yapmadım." Bu sözleri yüzümdeki gülümsemenin genişlemesine neden oldu. Adrian'ı çok fazla kıskanıyordum; fakat elimde değildi. Bu kadar yakışıklı olmasının yanı sıra bir de hoşlanmadığım çapkınlıklarla dolu geçmişi durumu daha da kötüleştiriyordu. Ben de her an ne yaptığını ve bir kıza sarkıp sarkmadığını düşünerek geçiriyorum. O bunu güvensizlik olarak değerlendirebilir; ama ne yapıyım elimde değil. Onu ölesiye kıskanıyorum. Gözleri sadece beni arasın, dudakları sadece benim dudaklarımda olsun ve kalbi sadece benim için çarpsın istiyorum. Bencil olduğumu düşünebilirsiniz; ama sadece Adrian'ın beni sevmesini istediğim için böyle yapıyorum ve eğer bencillik buysa evet, bencilim.

Ben bunları düşünürken Adrian tekrardan konuşmaya başladı. "Dün seni biriyle gördüm. Ant... Antonio. Sanırım adı buydu." Soru sorar gözlerle ona baktım. Bunu söylemesi bir tuhafıma gitmişti. Evet, Antonio ile konuşuyordum; ama bizi gördüğünü söylemesi ne alaka... Bir dakika, şimdi anlamıştım. Yoksa, hadi canım! Ne yani, beni Antonio'dan mı kıskanmıştı? Gülümsememi bastırdım ve sanki sıradan bir soru sormuş gibi davrandım. "Evet, adı bu. İtalya'dan arkadaşım. O benim ilk arkadaşımdır. Onu çok severim." Onu çok severim, cümlesini bilerek söylemiştim. Acaba ne tepki verecekti?

Bir süre daha saf numarası yapmaya karar verdim. "Yaz tatillerini büyükannemin yanında İtalya'da geçiriyorum. Aynı zaman da küçükken de bir ara orada yaşıyorduk. Bu sırada Antonio ile arkadaş olmuştuk. Her şeyimi bilir," Gülümsememi zorlukla bastırdım. Adrian'ın dizlerime yaslanmış olan başını kaldırması için onu dürttüm ve sırtını ağaca yasladığında bende kendi sırtımı onun göğsüne yasladım. "Peki nereden çıktı şimdi bu, Mikael?" Ona kimsenin seslenmediği şekilde seslenmiştim. Ona bu şekilde sadece ben hitap etmek istiyordum. Hatta mümkünse adını kimsenin, özellikle kızların, almamasını istiyordum. Tamam, biraz abartmış olabilirim; fakat sonuçta ben kıskanç bir insanım.

"Evet, adı bu. İtalya'dan arkadaşım. O benim ilk arkadaşımdır. Onu çok severim."
Çok severim. Bu söylediklerinden sonra boğazlanıyormuş gibi bir hisse kapıldım. Benden başka biriyle; ki bu birinin erkek olması durumu daha da kötüleştiriyordu. İyi vakit geçirebilme ve anlaşabilmesi düşüncesinin vermiş olduğu rahatsızlığı anlatamazdım. Boğuluyormuşum gibi geldi. İçimde çok derinlerden bir sıkıntı baş gösterdi. Daha önce hissetmediğim bir şey. Açıklayamadığım bir duygu. Onu kırmadan, o çocukla bir daha görüşmemesini nasıl isteyebilirdim ki? Beni dürttü ve bende kalktım. Normalde saçlarıma dokunulmasından hoşlanmazdım ama Clary'nin elleri saçlarımad gezinirken müthiş bir mutluluk duyuyordum. O yüzden kalkmaktan pek memnun değilldim. Ağaca yaslandığımda oda sırtını bana verdi. Bacağımı karnıma doğru çekip kendime destek yaptım. Sonra Clary tekrar konuştu.
"Peki nereden çıktı şimdi bu, Mikael?" Mikael... Mikael.. Mikael... Defalarca yankılandı kafamda. Annem bile Adrian diye seslenirdi. Hiç kimse ama hiç kimse şu ana kadar bana ikinci ismimle hitap etmemişti. Genelde hep ilk ismimi söylerdim. İnsanlarla konuşurken ilk ismimi kullanmalarını tercih ederdim. Ama şimdi çok garip bir şeydi. Biraz farklı hatta oldukça yabancı geldi kulağıma. Ama bir o kadar da tatlı.

Kollarımı Clary'e doladım ve ellerimi ellerinin üstene kapatıp parmaklarımı onunkilere karıştırdım. Sıkıca sarıldım ve başımı ileri doğru uzatıp yanağına bir öpücük kondurdum. Hafifçe, çok hafifçe güldüm. Sonra da sordum.
"Ne dedin sen?"

İkinci ismini söylememe ne tepki vereceğini merak ediyordum. Belki de hoşuna gitmezdi ve bir daha ona bu şekilde hitap etmemi istemezdi. Kollarını bana dolayıp ellerimi tutunca bütün tereddütlerim yok oldu. Bana sıkıca sarılıp yanağıma bir öpücük kondurdu. Bu hareketi içimin rahatlamasına sebep oldu. Hoşuna gitmişti. Hafifçe gülümsedi ve konuşmaya başladı. "Ne dedin sen?" Bende güldüm ve bir süre konuşmadan sadece onun kokusunu içime çektim. Konuşmaya başladığımda sesimden muziplik okunuyordu. "Ne demişim, Mikael?" İsmini vurgulayarak söylemiştim.

Aklıma Antonio ile ilgili olan soruları gelince bu küçük oyuna son verdim ve tekrardan konuşmaya başladım. "Konuyu değiştirmeye mi çalışıyorsun yoksa?" Başımı hafifçe ona doğru çevirdim ve gözlerinin içerisine bakarak konuştum. "Neden Antonio'yu sordun?" Gözlerimi yüzünde gezdiriyordum. Gözlerinden saçlarına oradan tekrar gözlerine ve son durak olarak dudaklarına baktım. Dudaklarına bakmak boğazımın kurumasına neden olmuştu. Tekrardan önüme döndüm ve cevap beklediğimi belirtmek istercesine ellerini sıktım.

Antonio'nun konusunu açmasının nedeni belliydi; ama ben ondan duymak istiyordum. Her zaman kıskançlık krizlerine giren ben oluyordum ve şimdi onun beni kıskanması hoşuma gitmişti. Aslında birazda kızdırmıştı. Antonio, benim ilk arkadaşımdı. Sanki sahip olmadığım erkek kardeşim gibiydi. Böyle düşünmesine anlama veremiyordum açıkçası. Benim onu kıskandığım kişiler genelde eski kız arkadaşları ya da ona sarkan kızlardı. Sabırsızca iç çektim ve "Eee, sevgilim. Cevap vermeyecek misin?" dedim. Sakin ses tonumun onu çileden çıkarmasını ve eninde sonunda beni kıskandığını söylemesini istiyordum. Kendi kendime gülümsedim ve cevap vermesini bekledim.

"Ne demişim, Mikael?" O böyle, adımı vurgulayarak söyleyince bir kez daha öptüm onu. "Konuyu değiştirmeye mi çalışıyorsun yoksa?" dedi. Aslında çalışmıyordum. Sadece ikinci adımı duymak,.. Bir tuhaf olmuştum. Başını bana doğru çevirdi. Öylece ona bakmaya devam ettim. Oda bana bakıyordu. Yüzümü ezberlercesine dolaşan gözleri.

Ben gerçekten aşık olmuştum. Clary olmadan ben eksik olacaktım. O olmadan mutluluk tam olarak bana ulaşamayacaktı. Onun yanındayken kendimi tamamlanmış hissediyordum.
Sonra yeniden önüne döndü ve sordu.
"Eee, sevgilim. Cevap vermeyecek misin?" sesi çok, ama çok sakindi. Biraz sabırsızlandığını anladım ve en sonunda duymak istediği şeyi söylemeye karar verdim. Her ne kadar kabul etmesemde.
"Antonio. Onu tanımıyorum. Onun seninle arasındaki yakınlığı bilmiyordum. O yüzden dün seni onunla görünce. Seni onunla görmek... Ben.." durdum. Anlatamayacaktım galiba "Onunla seni görmek. Beni ne kadar sevdiğini bilsemde. Sanki seni.. Seni.." Açıklayamıyordum. "Bak ben daha önce bu duyguyu hiç yaşamadım tamam mı? Yani açıklamak o yüzden oldukça zor." dedim. Bir kez daha öptüm onu yanağından.

"Antonio. Onu tanımıyorum. Onun seninle arasındaki yakınlığı bilmiyordum. O yüzden dün seni onunla görünce. Seni onunla görmek... Ben.." Kelimeleri bir araya getiremiyor gibiydi. Sabırla ve anlayışla sözlerini toparlamasını bekledim. "Onunla seni görmek. Beni ne kadar sevdiğini bilsemde. Sanki seni.. Seni.." İlk defa Adrian'ı böyle görüyordum. Kendini açıkça ifade edebilen birisinin bu şekilde tereddütlü konuşması çok tuhafıma gitti. Hele ki bu sevdiğim kişi olunca. "Bak ben daha önce bu duyguyu hiç yaşamadım tamam mı? Yani açıklamak o yüzden oldukça zor." Sözlerinin ardından bir kez daha öptü beni yanağımdan.

Yavaşça tekrardan başımı ona doğru çevirdim. Elimin birini onun elinden çektim ve saçlarında gezdirdim. Saçlarının elimde bıraktığı his tarif edilemeyecek kadar mükemmeldi. "Kıskandın yani?" dedim fısıltıyla. Elimi saçlarından çekip göğsüne yasladım. "Bu durum hoşuma gitse mi gitmese mi bilemedim." Sözlerimin ardından güldüm. Onun tarafından kıskanılmak hoş bir duyguydu açıkçası. Beni başkasıyla paylaşmak istememesi, sadece ona ait olduğumu hissettirmesi harikaydı. "O benim erkek kardeşim yerine koyduğum kişi, Adrian Mikael Black!" Biraz sitemle söylemiştim bu sözleri.

Sitemli bakışlarım onun gözlerine bakınca değişmişti. Her zaman ki gibi! Başımı, omzu ile boynunun birleştiği yere koydum ve huzurla gözlerimi kapadım. "Yine de beni kıskanmış olman hoşuma gitti. Evet, gerçekten kıskanılmak o kadar da kötü bir şey değilmiş." Başka ne diyebilirdim ki? Şu an da hissettiğim duyguları tarif etmenin bir yolu yoktu. Adrian, kalbimi ele geçirmişti ve ben çaresizce onun sevgisine ihtiyaç duyuyordum. Bir gün beni bırakıp giderse diye ölesiye korkuyordum; ama şimdi bu kötü şeyleri düşünüp bu mükemmel anı bozmanın lüzumu yoktu.

Başını bana çevirdi. Bir elini elimden kurtarıp saçlarımın arasında gezdirdi.

Normalde saçlarıma dokunlmasından hiç hoşlanmazdım. Ama bunu Clary yaptığında çok farklı duygular içersine giriyordum. Hoşuma gidiyordu.


"Kıskandın yani?" dedi. Homurdandım. Elini saçımdan çekti ve göğsüme yaslandı.

"Bu durum hoşuma gitse mi gitmese mi bilemedim." Ne diyeceğimi, hepsinden ötesi,ne hissedeceğimi bilmiyordum.
"O benim erkek kardeşim yerine koyduğum kişi, Adrian Mikael Black!" dedi sitemle.

Sitemini hak ettiğimi biliyordum. O yüzden hiç sesimi çıkarmadım. Bir kaç saniye daha geçti. O başını göğsüme yaslamış dururken ondan nasıl özür dileyeceğimi düşünüyordum.
"Yine de beni kıskanmış olman hoşuma gitti. Evet, gerçekten kıskanılmak o kadar da kötü bir şey değilmiş." Bu sözleri beni gülümsetti. Aslında bu sözleri oldukça doğruydu. Genelde krizlere giren o oluyordu. Ağzım kulaklarıma vardı. Onun beni sevdiğinden şüpheye düşmek.. Ne kadar salakmışım!.. Ona daha sıkı sarıldım. Bir kez daha öptüm.
"Evet kıskandım." dedim. Tüm irademi zorlamıştım. Bir kızın ilgisini çekmek istiyorsam ona karşı ne hissettiğini ona asla söylemezdim. Ama Clary çok farklıydı. Ona karşı neler hissettiğimi anlatıyor, onunda bana karşı aynı şeyleri hissetmesini istiyordum.
"Hem kıskandıysam ne olmuş ki?" dedim çocuksu bir ifadeyle.

"Her zaman kıskançlık krizlerine sen giriyordun. Sıra bendeydi. Neyse. Ben üzgünüm. Gerçekten. Yani ne bileyim. Sadece ne düşüneceğimi bilemedim. " Bu sefer onu başından öptüm.
Başını omzuma yaslamıştı. Ona sarılmıştım. Gerçekten sadece şu anın bitmesini istemiyordum. Aklıma büyük babamın söyledikleri geldi.
"Evlat, bu kadar çapkınlık bir gün sana zarar verir." Evet bu sözleri gerçekten doğruydu. Ara sıra oldukça sıkıntı yaratıyordu. Clary'nin sürekli kıskançlık krizlerine girmesine sebebiyet veriyordu. Ama ben onunla çıkmaya başladıktan sonra, hiç bir kıza yanaşmamıştım dahi. Ama o bunu bilmiyordu.

Sözlerimin ardından bana sıkıca sarıldı ve bir kez daha öptü. "Evet kıskandım." İşte duymak istediğim sözler. Bunu itiraf etmek onu neden bu kadar zorlamıştı bilemiyorum. Genelde hemen her şeyi söyleyebilen birisiydi ve bu konuda çekinmesi tuhaftı. "Hem kıskandıysam ne olmuş ki?" Bunları çocuksu bir ifade ile söylemişti. Yüzümdeki gülümsemenin genişlediğini hissedebiliyordum. "Her zaman kıskançlık krizlerine sen giriyordun. Sıra bendeydi. Neyse. Ben üzgünüm. Gerçekten. Yani ne bileyim. Sadece ne düşüneceğimi bilemedim." Başıma bir öpücük kondurdu bu sefer. içimin titremesine engel olamadım.

Şu an da gerçekten tarif edilemeyecek bir mutluluk yaşıyordum. Adrian'ın kollarında olmak bana huzur veriyordu. Onun yanında kendimi güvende ve olduğumdan daha fazla cesur hissediyordum. Evet, cesur hissediyordum. Daha önce kimseye söylemediğim şeyleri ona söylemiştim. Onu sevdiğimi, onu kıskandığımı... Öpücüklerine verdiğim karşılıklar ona nasıl delilercesine aşık olduğumu ve istediğimi... Bunlar benim asla yapmam diye düşündüğüm şeylerdi ya da yapamam; ama Adrian kendimi cesur hissetmeme sebep oluyordu ve bunları söyleyebilmiştim. Kendimi ilk defa güzel hissediyordum. Onun bakışlarının altında dünyadaki en güzel kişiymişim gibi hissediyordum. Başkalarının beni güzel bulup bulmaması umurumda bile değildi. Sadece Adrian'ın beni güzel bulması bana yeterde artardı bile.

"Şimdi seni başka kızlarla konuşurken görünce nasıl hissettiğimi anlamışsındır." Başımı kaldırıp gözlerinin içerisine baktım ve "Ayrıca üzgün olmana gerek yok. Seni seviyorum ve önemli olan da bu." Yanaklarımın kızardığını hissedebiliyordum; ama umurumda değildi. Onu sevdiğimi bilsin istiyordum. Onu kaybetmek istemediğimi...

"Şimdi seni başka kızlarla konuşurken görünce nasıl hissettiğimi anlamışsındır." dedi. Eh yani anlamıştım. Gayet net olarak. Ama bir süredir onun haricinde başka bir kızla gerçekten hiç konuşmamıştım. Başını koyduğu omzumdan kaldırıp gözlerime baktı. Bu hareketi garip bir şekilde içimin titremesine sebep oldu.
"Ayrıca üzgün olmana gerek yok. Seni seviyorum ve önemli olan da bu." Yüzü hafifçe kızardı. Yüzü kızardığında, öyle tatlı oluyordu ki..

O bunları söylediğinde içimde bir mutluluk patlaması daha yaşadım. Bütün yüzüm baştan sona bir gülümseme ile aydınlandı. İçim kıpır kıpır oldu. Şu anda her şeyi yapabileceğimi düşünüyordum. Her şeyi.. Bütün o mutluluğun vermiş olduğu his gözlerine baktıkta yerini daha derin duygulara bırakıyordu. Kendimi Clary'nin yanındayken onun, koruyucusu gibi hissediyordum. Aklına okuduğum bir muggle kitabı geldi.
Onlar büyüye inanmazlardı ama büyüyle ilgili bir çok kitap yazarlardı. Bir kısmı gerçeğe yakındı ama bir kısmı değildi. Okuduğum kitaplardan birinde bir savaşçıdan bahsediyordu. Savaşçı aşık olduğu kızla olabilmek için kıza karşı sadakat yemini ediyordu ve bu sayede onunla olabiliyordu.
O hikayenin gerçek olmadığını bildiğim halde, kendimi o oğlanın duygularını anlar halde buldum. Kitapta yazan her kelimeyi hisseder, yaşar buldum kendimi ve buna çok şaşırdım.

Clary gözlerimin içinde bakarken yutkundum ve derin bir nefes aldım. Ona biraz yaklaşıp:
"Clarissa.." diye mırıldandım. Hala gülümsüyordum. Ama hafifçe. Bu sefer diğereri gibi olmayacaktı. Her anın tadını uzun uzun çıkaracaktım. Nefesini yine yüzümde hissediyordum. Aslında bundan zerre kadar şikayetçi değildim. Yaz tatili geliyordu ve ben, koca bir yazı onsuz geçirecektim. Bu düşünce kendimi işkence çekiyor gibi hissetmeme sebep oldu. Sonra kafamı bu düşüncelerden uzaklaştırdım. Şu anda o varken gereksiz yere mutluluğu kaçırmanın bir anlamı yoktu.
"Bende seni seviyorum." dedim..
Gözleri beni çekiyordu. O derin dehlizde kayboluyordum. Saçlarının kokusu aklımı çeliyordu. Güzelliği her baktığımda beni büyülüyordu. Kendimi onunla tamamlanmış hissediyordum..