Her Tanrı’nın gecesi onu seyretmeye gidiyorum. Bir gece Rosalind oluyor, ertesi gece Imojen. Onu bir İtalyan mezarlığının loşluğunda, aşığının dudağındaki zehri emerek öldüğünü gördüm. Uzun çorap, dizlik pantolon, zarif kep giyip güzel delikanlı kılığına girerek Arden Ormanı’nda gezdiğini gördüm. Bir keresinde delirdi, suçlu bir kralın karşısına çıktı, ona tatsın diye acı otlar verdi. Bir keresinde masumdu, gene de kıskançlığın kara elleri onun kuğu boynunu sıkıp ezdi. Her türlü kılıkta, her çağda gördüm onu.

Alışık olmadığımız şekilde sessizce yürürken, yaptıklarımızın saçmalığı, düşündüklerimin güzelliğini alıp götürmüş gibiydi. ''Penthesilea!'' Herkesin içinde sesimi yükseltmem ve elbette ona 'Pepe' dememem onun için bir sürpriz olmalıydı. İçinden, şaşırtıcı, benim sessiz sakin Hybris'im, diye düşündüğüne yemin edebilirdim. Yüzüne yerleşen şaşkınlığı görünce sesimin kızgınlık derecesini biraz daha alçalttım ve ''Keser misin şunu?'' diye ekledim. İleri gitmiş olduğumu düşünmüyordum. Ah, elbette. Yürümeye devam ettim, Pepe'nin yanımda olduğunu biliyordum. Ne kadar birbirimizden düşmanlarımız kadar nefret ettiğimiz zamanlar gelip çatsa da adımlarımız aynı doğrultuda oluyordu. Buna şaşırmayı bırakmalısın, diye geçirdim içimden. Çözemediğin şeyler üzerinde kafa yormayı kes. Başımı çevirdiğimde kızın, yüzünde geniş bir gülümsemeyle yere baktığını gördüm. Birden başını kaldırdı ve kolunu omzuma attı. ''Bildiğini sanıyordum, Hybris, seninle oynamak hoşuma gidiyor.'' Ah, Pepe. ''Elbette,'' diye sıkıntıyla mırıldandım. Kızın saniyelerden de kısa bir şekilde sinirimi daha da bozacağını bilmiyordum, ta ki onun ağzından, ''Oh, kesinlikle. Croditier'ın dersine, kendi yatak odasında yapılsa bile giderim. Aslında, çok daha istekli gidebileceğimi söyleyebilirim.'' diyene kadar. Yüzüne yine o şeytani bakış hakimdi; çoğunlukla o bakıştan ne kadar nefret ettiğimi düşündükçe yumruğumu sıkmamı engelleyecek bir şey bulamıyordum.

Hiddetle kolundan çıktım ve onu kendimden birkaç adım ileri ittim. Güçlü, bir o kadar sessiz Hybris, incinmiş olabilir miydi? Kendi kendime sorduğum bu soruyu, tepesi atmış demek daha doğru, diye huysuzlukla cevapladım. Başımı sakince -aslında hiç de öyle olmadığımı tanrı bilirdi- kaldırdım ve gözlerimde hışımın kelime anlamıyla, Penthesilea'nın gözlerinin içine baktım, ''Bazen çok iyi oluyorsun.'' dedim. Merak etmesi için -fark ettirmeden- derin bir nefes alarak duraksadım, ''Kaltak rolü yapmak konusunda.''

Penthesilea'yı hazırlıksız yakaladığımdan emin gibi emindim. Biraz sonra yapacağı şeyi ise, söz konusu o olduğunda bile, tahmin etmem zordu. Zordu; imkansız değil. Beni duvara itmesine ve öfkeden kudurmuş bir sesle bağırmasına izin verenin ben olduğumu bildiğini sanmıyordum. Birbirimizi iyi tanıdığımız kesindi, belki haddimizden fazla iyi. Fakat en derindeki niteliklerimizden nasıl haberdar olabilirdik? Asıl imkansız olan buydu. Gözbebeklerinde bile görebildiğim nefretten zerre kaybetmeyerek, “Biliyor musun? Haklısın Hybris Felic Phorkys, sen, kaltak rolü yapanlardansa, kaltakları seversin.” diye çıkıştığındaysa, etrafta bir şeylerin patladığını sanmamıştım, patlayan şeyin bana özgü öfkem olduğunun farkına varmayarak. Şimdiye kadar gerçekten sevdiğim tek kızın kendisi olduğunu bilmiyormuş gibi konuşuyordu. Hala alışamadın mı, Hybris, böyle zamanlarda tam da şu an bahsettiği kaltaklardan birine dönüşüyor işte. Rol yapmasına gerek bile yok, diye hiddetlenen iç sesimi susturdum; neden yaptığımı bilmeyerek. Belki de konuşmasına, beni yönlendirmesine izin vermeliydim.

Düşündüğüm şeyin aksine, duvardan uzaklaştım ve Penthesilea'ya yaklaştım. Aksini bekliyor olamazdı. Üzerimdeki bakışlara aldırmayarak, boynundan öptüm ve, ''Bazen öfkemi nasıl bu kadar kolay dizginleyebildiğime şaşıyorum.'' dedim. Anlamıyor gibi yaptığını görebiliyordum; bunun için yüzünü görmeye ihtiyacım yoktu. Duruşu, tüm vücudu beni umursamadığını haykırıyordu. Buna inanıyor muydum? Elbette hayır. Tanrıya beslemem gereken inancı, kulağına fısıldadığım kıza besliyordum ve pişmanlık duyduğumu söyleyemezdim. Sakince devam ettim: ''Sahip olduğumuz yıllar, sayılmayacak kadar fazla.'' Bu kelimelerden, 'burada dur' demeye çalıştığımı anlamıştı. Yüzüne bakmadan -belki de bakmaya korktuğumdandır- ilerledim. Beni takip ediyor olduğunu umuyordum.

Vicdan azabı çekmeyişim konusunda kimseye hesap vermek zorunda mıydım? Eğer cevabı hayır olarak görüyorsam –ki elbette öyle görüyordum- düşünecek bir şeyim kalmamış demekti. Fakat Penthesilea’nın zayıf noktasını asla bulamayacağımı biliyordum; kendimi. Ne kahverengi saçlarını karıştırırken, ne elimi beline koyup tüm gözleri unuturken, ‘kendim’ diye adlandırdığım düğümü çözemeyecektim. Bunun bilincinde, kızın saniyeler içinde hafif bir ciddiyete kapılmasını ve adımlarını benimkilere uyarlamadığını duyabiliyor, hissedebiliyordum. Bunun kudretli Yunan Tanrısının kendini bir şey sanmasına mahal vermediğini kim söyleyebilirdi? ‘‘Lanet olsun!’’ diye mırıldandığını zar zor duymuştum. Ardından gelen birkaç kelimeleri ise, işler düzeldiğinde bile sorsam neyle ilgili olduklarını öğrenemeyecektim. Büyük ihtimalle küfürdür, öyle değil mi, ondan duymak istemeyeceğin şeyler, diye söylendim. Öyle olmadığı konusundaki tahminlerimi yerle bir etmem gerekecekti. Dersliğe gelene kadar saçlarının kokusundan başka bir şey düşünemediğim ise, itiraf etmem gereken başka bir konuydu.

Penthesilea’nın ardından dersliğe girmeden hemen önce duyduğum bir fısıltı, uyuşuk beynimi çalkalamaya yetmişti. ‘‘Aritmansi sınıfı ve kıçlarından tekmelenmeyi hak eden iki Slytherin, dalga geçmiyorsunuz, öyle değil mi?’’ Sesin sahibi olma şanssızlığına erişen çocuğa döndüm, önce cüppesindeki Gryffindor armasına, ardından avuçlarımın içinde kolayca kaybolacağını düşündüğüm yüzüne küçümsercesine baktım. Gözlerine yerleşen korkudan memnun bir halde dersliğe girdim. Birkaç saniye içinde, herhangi bir sıraya geçmek için yürürken, şimdi takip edilenin ben olduğumu fark ettim. Penthesilea’nın nefesini ardımda hissetmenin verdiği huzurla yerime oturdum, gözlerimi biraz önce sıraya koyduğum parşömene diktim. Birbirimize fark ettirmesek de, her zaman yaptığımız gibi üzerimizdeki gözleri, toz zerrecikleri gibi etrafa saçmak konusunda yardımlaşıyorduk. En yalın sesimi takınarak, ‘‘Neden uzak duruyorsun?’’ diye sormam, onu şaşırtmış gibiydi. Oysa, yapma, o kadar acımasız olduğumu sanmıyorum, Pepe, demek istiyordum. Söylediklerimin düşündüğüm şeyleri karşıladığını ise, kahverengi saçlı kızdan başka kimse bilmiyordu. Bunun istediğim yakınlık olmadığının sinyallerini tüm dünyaya veriyor olmalıydım. Ondan beklenmeyecek şekilde sakince sandalyesinde kaydı ve biraz daha yakınıma geldi. Saçlarının kokusu da onu izledi ve gözlerimin istemsizce kapanıp açılmasına sebep oldu.

Daha görmeden nefretimi kazanan Profesör geldiğinde, ikimiz de duruşumuzdaki sessizlikten hiçbir şey kaybetmemiştik. Duymak istediklerim, o an kulaklarımı meşgul eden teknik bilgiler değildi. Bu yüzden olsa gerek, elimde çevirip durduğum parşömene aceleyle, ‘Senin zevkinden, bundan fazlasını beklerdim,’ yazdım, sıranın diğer ucuna bıraktım ve Penthesilea’nın yüzüne, şapşal bir gülümsemeyle baktım. Bu zamanlar, tüm zırhlarımı yere fırlattığım zamanlardandı ve karşımdaki kızın iade ettiği gülümseyişten, bu zamanlardan henüz bıkmamış olduğunu anladım.

Ona ilk kez 'Pepe' deyişimi hatırlıyordum. 'Pepe' gibi uyduruk bir ismi, yanımda oturmakta olan kızın kudretiyle nasıl bağdaştırabildiğim konusunda hiçbir fikrim yoktu. Belki, senin ona 'zıt' olarak nitelendirdiğin şeylerdir güzelliğini ortaya çıkaran. Kuytu bir yerden gelen ses, haklı olabilirdi. Siyah elbisesinin, beyaz tenini eski Yunan heykelleri gibi göstermesi ya da söylediği birkaç güzel sözün her defasında beni şaşırtması. Saf gülümsememe verilecek daha iyi bir karşılık yok muydu? Düşünmek için iç gıcıklayıcı bir konuydu. Pekala, daha iyi bir karşılık vardı elbet. Fakat hiçbir karşılığın, o duygunun Penthesilea'nın üzerinde bıraktığı ucuzlukla yarışabileceğini sanmıyordum, elindeki parşömene yazdığı ‘Aptal olma, Hybris, karın kaslarınızı yarıştırmayı çok isterdim.’ cümlesinin ucuzluğu. Bir noktada, kızın doğru söylüyor olma olasılığı bulunuyordu. Birçoğunun bilmediği ismiyle Felic, Penthesilea'nın bekareti dahil her şeyine sahip olan Felic, kaltak rolü yapanları değil, rol yapmaya gerek duymayanları seviyor olmalıydı. Ve bu, bunun gibi milyonlarca düşünce, başkasından duyduğum takdirde kötü, çok kötü şeyler yapacağım düşüncelerdi. Ben hariç herkes tarafından dile getirilmesi yasak olan düşünceler.

İyi hissettirmediğini söylemek, şimdiye kadarki yalanlarımın en büyüğü olurdu. Kızın birkaç saniye için sandalyesinde sessizce oturabilmesi bile mucizeydi, eğer Hybris'seniz, böyle kabul etmeliydiniz. Saçlarımın gölgesindeki kulağımda hissettiğim ıslaklık, beynimi eskiden gelen bir hatırayla yormadığımın kanıtıydı. Bir ğarşömen daha çıkardım; Croditier'ın ders sonuna kadar 'bitirilmesi gerektiğini' söylediği ödevi yapmak üzere değil, Penthesilea'nın arsızlığının devamını sağlamak için. 'Öyle mi? Oysa ellerine hakim olmak için kendini zorladığından adım gibi eminim, Penthesilea.' Ciddi olduğumu, demek istediğim, her zamankinden daha ciddi olduğumu, yüzümdeki sinsi gülüşten değil, ona lakabıyla hitap etmeyişimden anlamasını umuyordum. Gülüşse, sadece neden verildiği bilinmeyen bir hediye olarak kabul edilmeliydi. Yanımda oturan kızla dersi asmak için elimizden geleni yaparken bile, ciddiyetimi koruyordum. Beni elinde tutmak konusunda, Quidditch'tekinden çok daha hırslı olduğunu bildiğimden, şapşal bir güven duygusuyla, elimi sıraya, onun tarafına koydum. İşe yaramaz bir şekilde, beklediğim tek şey elimi tutmasıydı. İsteklerimin beklentilerimden çok daha fazlasını karşılamasıysa, dersin sonuna kalacaktı.