Fransa. Güzel ülke. Çevrede hafifçe esen rüzgar, ağaçların yapraklarını savurması, havada hafifliği hissedilen huzur...
Hepsi bu güzel ülkenin güzel kentindeydi. Ama ülkenin güzelliği çirkin davranışları engellemiyordu. Yine sağıtan kişiler ve yine yanlış anlaşılamalar...

Bu sefer ki ise hiç beklemediğim biriydi. Kameramanım! Yine bir kaç kişinin uyarısı ve yine onları takmayışım...

Sonuç: Facia.

Bir dahakine bayan bir kameraman kullanmayacağım. Aslında bugünün olayı şöyle gelişti:

Çekimleri izlemek ve bazı görüşlerini almak için kameramanın yanına gittim. İçeri girdiğimde bir şeylerle uğraşıyordu. Beni görünce kapattı. Tabi ki bakmak istedim ve tabi ki pişman oldum. Yaptığı şey ufak bir film gibiydi ve yıldızı da bendim. Çekim dışındaki resimlerimden ve kısa görüntülerden oluşan bir şey...
Gördüğümde ilk tepkim mide bulantısı oldu.
Sonra kavga başladı. Kovdum. Kızdı. Tekrar kovdum. Gitmedi. Yine kovdum. Üzerime geldi. Ve sonuç:
Kendimi onunla sarmaş dolaş buldum.

Bunun nasıl geliştiği hakkında bir fikrim yoktu. Dudaklarımı onunkilerden ayırdığımda arkamızda bir gürültü duydum.
Dışardan nasıl göründüğümüz belliydi. Küçük bir odada...
Lanet olsun, diye düşündüm. İşler hep kötü gitmek zorunda mıydı?

Güzel bir gün ve güzel bir hava... Evde oturmaktan sıkılmıştım. Son yaşananlara rağmen çekimler bitmişti ve ben de evde oturmuş yaşananları sorguluyordum. Canımın sıkkınlığını geçirmek için Alex'in yanından başka bir yer gelmemişti aklıma.

Sete cisimlendiğim zaman herkes telaş içinde birşeyler yapmaya çalışıyordu. Peki,Alex nerdeydi ? Yardımcısı Cris'e doğru yürüdüm ve çekingen bir tavırla Alex'in nerede olduğunu sordum. Kemaramanın yanında olduğunu söyledi. Hızla oraya doğru yöneldim.

Alex'i görmeden bile mutlu olabiliyordum. Onu düşünmek bana mutluluk vermişti. Küçük odanın kapısını açtığımda kötü bir manzarayla karşılaşmıştım. Şaşkınlıkla ikisine bakıyordum. İkisine doğru yürümeye çalşıyordum ama kıpırdayamıyordum yerimden.

- Alexander Hailword! dedim kaşlarımı çatarak. Hızlı adımlarla ona doğru gittim. Şu kameraman bozuntusunun ellerini Alex'den çektim ve:

- Açıklama bekliyorum dedim ve ayağımla ritim tutmaya başladım.

- Alexander Hailword!

Bu ses! Bu ses kesinlikle Elisa'ya aitti. Bizi hızla çekip birbirimizden ayırdı.

- Açıklama bekliyorum

Soluklarımı düzene koymaya çalışırken ona baktım. Kızmış gibiydi. Endişeli bir yüz ifadesiyle:

"Kesinlikle göründüğü gibi değil." dedim. Kameraman da beni yalanlamak istercesine:

"Kesinlikle göründüğü gibi." dedi. "Artık bazı şeyleri açıklamanın zamanı gelmedi mi, Alex?"

Bu cümlelerden sonra donakaldım. Hayır, hayır! Hayır! Her şey daha da karışacaktı.

"Hayır!" dedim aniden. Elisa'nın kollarına koydum ellerimi. "Gerçekten de..."

"Birbirimizi seviyoruz."

Bu kadını öldürmeliyim, diye düşündüm. Elisa'nın neye inanacağı belli değildi. Endişeli bakışlarım ikisi arasında gidip geldi.

"Kesinlikle göründüğü gibi değil." dedi Alex. Su üstüne çıkmak istercesine de yalanladı kameraman.

"Kesinlikle göründüğü gibi. Artık bazı şeyleri açıklamanın zamanı gelmedi mi, Alex?"

- Siz baya bir kaynaşmışsınız dedim alaycı bir tavırla.

"Hayır!" dedi aniden ve Alex'e döndüm. Ellerini koluma koydu ve:

"Gerçekten de..." Alex sözünü söyleyemeden kadın lafa girdi.

"Birbirimizi seviyoruz."

Bu lafın üzerine donup kaldım. Şu kadını güzelce benzetmeliydim. Alex'e güveniyordum ama bunu yapması beni hayal kırıklığına uğratmıştı. Alex'in ellerini kollarımdan çektim ve bir adım geri atarak:

- Demek birbirinizi seviyorsunuz? Ne güzel. Ben sizi yanlız bırakayım da devam edin dedim ve Alex'e yaklaştım. Ona içimden bir tokat atmak gelmişti ama yapamadım. Tekrar geri adım attım ve kadına yöneldim. Yüzüne bir yumruk indirdim ve:

- Şimdi, istediğinizi yapın. Umarım burnun kırılmıştır dedim ve kapıya yönelip dışarıya çıktım.

Gözlerim dolmuştu. Ağlama ağlama diye kendime söyleniyordum.
Onlardan pek uzakta olmayan bir köşeye gittim ve duvara yaslandım. '' Tanrım! Hiçbir zaman olmayacak şeyler için heba oluyorum'' diye fısıldandım.

Düşündüm,düşündüm... Şu an onları yalnız bırakmak iyi bir fikir miydi yoksa kötü bir fikir miydi ? Bir ileri bir geri gidiyordum durduğum köşede.

- Demek birbirinizi seviyorsunuz? Ne güzel. Ben sizi yanlız bırakayım da devam edin

Bana doğru yaklaşınca bir adım geriye çekildim. İnanmamıştı. Sonra ona yöneldi ve...
Yumruk attığını görünce donakaldım.

- Şimdi, istediğinizi yapın. Umarım burnun kırılmıştır

Elisa hızlıca çıkınca durdum kısa süre. Sonra da yanımdakine dönüp baktım ve:
"İyi misin?" dedim. O ağlıyor ve bana bir şeyler anlatmaya çalışıyordu. Ve o sırada anladım ki eğer yardım edersem bir daha asla peşimi bırakmazdı.
Soğuk bir bakışla -ki başka zaman olsa onunla kalırdım ama yapıma ters düşse bile bunu yapmak zorundaydım-

"Cezanı çektin işte. Ben sana asla yakınlık göstermedim." dedim ve odadan çıktım.

Bir çığlık ve ağlama sesler...
Yüreğimden bir parça koptu...
Ağlayan kadınlara dayanamazdım...

'Hançeri yüreğinin derinliklerine gömdü.'

Elisa için bakındım çevreme. Açıklama yapmam gerekiyordu. Onu bir kenarda dikilirken görünce:
"Elisa." dedim. "Yanlış anladın! Kesinlikle öyle bir şey yok ortada."
Endişeli bir sesle konuşmuştum.

"Elisa. Yanlış anladın! Kesinlikle öyle bir şey yok ortada." dedi endişeyle.

- O yüzden mi sesin endişeli çıkıyor? dedim.

Göründüğü gibi değilmiş. Tabi ya. Zaten hep öyle olur.

- İyi peki dinliyorum dedim Alex'e.

Bakalım bu işin sonu ne olacaktı. Onu kıskanıyordum ama hesap sormaya da hakkım yoktu. Nasılsa sevgilisi değilim...


''Bir yağmur damlası gibi düştü ilk önce yavaş yavaş''

- O yüzden mi sesin endişeli çıkıyor?

Hala bana inanmıyordu.

- İyi peki dinliyorum

Derin bir nefes aldım ve açıklamaya giriştim.

"Yani... O ... Ben..." Peki ven Elisa'ya ne diyecektim? Kameraman delirdiğini mi? Durdum öylece. Baktım gözlerinin içine.

"Sadece yanlış kişiye, yanlış duyguları hisseden biriydi o. Bugünde ben denk gelmişim."
Mırıltı halinde söylüyordum bunları. Ne diyeceğimi gerçektende bilemiyordum. Sırtımı duvara dayadım.

"Yani... O ... Ben..." dedi gözlerimin içine bakarak.

"Sadece yanlış kişiye, yanlış duyguları hisseden biriydi o. Bugün de ben denk gelmişim."

- Artık bir dahakine de sen gelirsin. En azından tanıdığı bir yüz olur. Yabancılık çekmez dedim gülümseyerek.

Bu gülümseme içten miydi yoksa yapmacık mıydı? Ben de bilmiyordum ama tek bildiğim şey vardı. Alex’i kıskanıyordum.

- Sana güvenmeli miyim Alex? dedim gözlerine bakarak.

’’ Karanlığın içinden kurtarılmayı bekliyorum. Sadece senin tarafından … ’’

- Artık bir dahakine de sen gelirsin. En azından tanıdığı bir yüz olur. Yabancılık çekmez

Suratımı astım.

- Sana güvenmeli miyim Alex?

Kaşlarımı çattım hafifçe.

"Güvenmemen için ne yaptım ki?" dedim alaycı bir sesle. "Hala neden böyle davrandığını çözemiyorum. Bana inanman gerekiyordu! Ben yalancı değilim." diyerek bitirdim cümlelerimi.

Ona bakıyorum sırtımı duvara dayamış bir şekilde.

'Hayat bazen anlamsızlaşıyor nedensiz bir şekilde...'

"Güvenmemen için ne yaptım ki?" dedi kaşlarını çatarak ve ekledi:

"Hala neden böyle davrandığını çözemiyorum. Bana inanman gerekiyordu! Ben yalancı değilim."

Kırmış olmalıyım Alex'i.

- B..ben öyle demek i..istemedim dedim üzgün bir şekilde.

Alex'e doğru yaklaştım ellerini ellerimin içine aldım ve:

- Ben sadece seni o vaziyette görünce dedim ve sustum.

Bir süre konuşmadan ona baktım ve:

- Biliyorum. Sen yalan söylemezsin ama ağzımdan çıkıverdi dedim bıkkınlık tarzı bir şeyle...

- B..ben öyle demek i..istemedim

Yaklaştı ve ellerimi tuttu. Kımıldamadım bile.

- Ben sadece seni o vaziyette görünce

Sustu. Bazen sessizlik çok şey anlatır. Bu da o anlardan biriydi.

- Biliyorum. Sen yalan söylemezsin ama ağzımdan çıkıverdi

Bıkmıştı sanki. Aynı benim gibi. Sıkıntılı bir nefes verdim. Ellerimi onunkilerden ayırdım.

"Artık bir önemi yok." dedim yavaşça. Sonra da ondan uzağa yürümeye başladım.

"Sonra görüşürüz."

Ellerini ellerimden çekti ve:

"Artık bir önemi yok.Sonra görüşürüz." dedi ve yürümeye başladı.

Sadece derin bir nefes verişle arkasından baka kalmıştım. Alex'i anlamak gerçekten de zordu. İçimden ona '' dur gitme '' demek geliyordu ama diyemedim. Çünkü; o suçluydu. Beni bu duruma da o getirmişti. Arkasından sadece şunu dedim.

- Böyle kaçmaya devam et dedim ve ben de onun zıt yönüne yürümeye başladım.

'' Yine ayırmıştı kader yollarımızı
Ama elbet bir noktada birleşecekti... ''