"Hogwarts da Sihir Tarihi profesörüyüm." diyen genç kadın hala adamın gözlerinden ayıramıyordu kendini. "Açıkcası senin kadar yaşamadım ama şu Hogwarts a giripte geçirdiğim son bir kaç ay bana yakışmayacak biçimde sıkıcı ve durgun." Ona hak veriyordu adam. Yıllar önemli değildi sıkıcılık her zaman kötüydü. Yüzüne munzur bir gülümseme gelen kadın "Bu kadar fazla yaşamak ve bir şeyleri görüp geçirmek farklı olmalı." dedi. Kafasını yana yatırarak şimdi ağırlığını vampirin eline veriyordu. Bu çok güzel bir histi. 1000 yıla aşkın süredir hissetmediği bir şey. İçine huzur dolan vampir gülümseyerek "Evet farklı. Ülkeleri dolaşmak ve farklı insanlar ile tanışmak. Bir gün sana gösterebilirim istersen." dediği anda yanlış bir şey dediğini fark etti. Onu bu denli hayatına sokacak mıydı? Daha önce kimseye böyle bir şey söylememişti. Hem kadın düşman ırktandı hem de onun sınırlı bir hayatı vardı. Yaşlandığında ne olacaktı? Vampir 20-25 yaş arası görünümünü koruyacaktı fakat bu güzel kadın bir gün yaşlanacaktı. Düşündüğü şey gerçekleşemezdi. Gerçek bir ilişki olabilir miydi merak ediyordu. Fakat kendini yine kadının getirdiği huzura bırakmaktan alıkoyamadı Arthur. İçine dolan mutluluğu hissettiğinde bu kavramların gereksiz olduğunu anladı.

Birbirlerine bakışlarında farklı bir duygu vardı. Adamın o sınırsız gibi gözüken gözleri bambaşkaydı. Bu hiçbir şeye benzemiyordu. Seth ile yaşadığı o şey şimdi çocukça geliyordu bu muazzam şeyin karşısında. Vampir doğasına gayet aykırı bir şekilde huzurla gülümseyerek "Evet farklı. Ülkeleri dolaşmak ve farklı insanlar ile tanışmak. Bir gün sana gösterebilirim istersen." dedi ve bunun karşısın da Sophie kafasını kaldırdı. İçini saran korku ve heyecan hissini bastırmak amaçlı yutkundu. Bu çok saçmaydı. Aslında bu biraz ümitsizlikti. Geçen yıllar Sophie' de iz bırakacaktı bu çok açıktı. Fakat geçen yıllar Arthur'da hiçbir iz bırakmayacaktı. "Bu çok güzel bir teklif."dedi soğuk bir sesle ve yerinden kalkıp bara gitti. İki viski daha alıp rahat koltuklarına döndü. Arthur'un gözleriyle onu izlemesine bile şuan muhteşem bir şekilde kendini kaptırmıştı. Yerine geri oturduğunda soğuk viskisinden bir yudum aldı ve Arthur'a döndü. Aralarında şimdi biraz mesafe vardı. Bu neden canını acıtmıştı ki Sophie'nin? Bir erkeğin bu denli kalbine değmesine izin veremezdi. Kısaca öksürdü ve arkasına yaslandı. Viskisinden bir yudum daha aldı ve üstüne basan bu heyecanı atabilmek için dışarı bakmaya başladı. Geleceği olmayan bir ilişkiye başlamak için çok umutlanmıştı belkide. İlk defa kaybetmek bu denli canını acıtmıştı.

"Bu çok güzel bir teklif." Sesi normalden soğuk çıkmıştı güzel kadının. Arthur'un kalbinde bir sızlama oluşmuştu. Vampirlerin hissetmemesi gereken bir duygu. İki beden o kadar bağlanmıştı ki birbirine belki zihinleride bağlanmıştı. Genç kadın adamın düşüncelerini ve ümitsizliğini duymuş muydu acaba? Ya da onunla aynı şeyleri düşünmüştü. Bunun için dahi olmaya gerek yoktu. Bu ilişkinin ne geleceği ne de umudu vardı. Kadın ani bir şekilde kalkarak bara gitti ve iki viski daha aldı. Döndüğünde içkiyi Arthur'a uzatırken oturdu ve arada biraz mesafe bıraktı. Şimdiden o soğuk duvar aralarına girmişti. Vampir bu gece kadını gördüğünde böyle bir duruma düşeceği söylense asla inanmazdı. İnanmamak ile beraber bunu söyleyenin kafasını koparırdı. Yine kalbi sızlıyordu. Kadından uzak kalmaya dayanamıyordu. Aralarındaki görünmez duvarı aşmak, kırmak istiyordu. O bir vampirdi nasıl bir duvarı geçemezdi? Fakat bu görünmez duvar vampir olması nedeni ile aralarındaydı. O asla yaşlanmayacaktı. Belki de kadının duygularını incitmeden kalkıp gitmeliydi. Bedeni ister istemez kalkmaya yönelik bir hamle yaptı.

Kalbine saplanan bıçakların acısını atmak uğruna viskisini hızla yudumluyor konuşma olmaması içinse ağzında bekletiyordu. Yanında oturan bu bedene bu kadar yakınken aslında imkansızlığı yaşamaksa ciddi anlamda altından kalkabileceği bir şey değildi. Yerinden kalkan vampire özlem ve istek dolu bir bakış atsa da birden gitmesine engel olamamıştı. Kapıdan çıkarken sanki onun da bir parçasını yanında götürdü. Sophie tüm vücuduna nüfuz eden o çaresizlik hissine dayanamayarak hızla yerinden kalktı ve koşarak dışarı çıktı. Etrafına bakındığında Arthur ortalıkta yoktu. Kokusunu takip ederek koşarak ormana girdi ve yavaşça yürüyen Arthur'a koşarak yaklaşarak birden sarıldı ve büyük bir şefkle öpmeye başladı. İçinde öylesine bir şeyler dönüyordu ki bu adamı kaybedemezdi. Onun bu mükkemmeliğini ve yaşattığı hisleri bırakamazdı. Şu bir saat içinde hayatındaki çarkları fena şekilde döndürmüştü bu adam. Geri çekildiğinde sanki bir yere gidecekmiş gibi sıkı sıkıya tutuyordu vampirini nefes nefese "Gitme ne olur gitme."diye neredeyse yalvardı. Vücutları bir bütünün iki parçası olurken Sophie attığı bu yeni adımın getirilerini kafasından geçiriyordu. Onu bu saatten sonra bırakamazdı. Kendini bu denli bir şeyin parçası olarak görmek, onun parçası olarak görmek. Gerçekten muazzamdı.

Bardan çıkan Arthur vampirliğe yakışmayacak şekilde davranıyordu. Gözleri neredeyse dolmuştu. Kendini tutarak zorla yutkundu ve ormana doğru girdi. Eve gitmek, sadece eve gitmek ve uyumak istiyordu. Belki kalbine bir kazık saplardı. 1000 yıl yeterince uzun bir süre değil miydi? Yeteri kadar yaşamıştı belki de. Onun için en büyük şok o tanıdık, güzel kokunun bardan çıkarak onu izlemesi oldu. Vampir hızını kullanarak derhal eve gitmeliydi. En azından bunu yapmayı denedi. Fakat yerinden bir santim bile kıpırdayamadı. Ona sarılan sıcak vücudu tanımıştı. Şimdi yüzü ona dönmüş büyük bir şevk ile öpüyordu vampiri. Bırakmak istemiyordu. Nefesi sıklaşırken "Gitme ne olur gitme." diyebildi sadece. Bütün gücünü kullanarak sarılıyordu kadın. Arthur keşke onun boynunu kırabilsem diye düşündü. Buna katlanamıyordu. Ama ona zarar veremezdi. Gözlerinden bir damla yaş akarken içinde ne varsa dökmeye başlamıştı. Kadını hiç olmadığı hissetmediği bir şekilde öpüyordu. İkiside birbirini bırakamıyordu. Dudakları ayrıldığında hala tek bir vücuttular. Sıkı sıkıya sarılmış birbirlerini bırakmıyorlardı. "Artık seni asla bırakamam sevgilim."

Vücudunu saran acizce bu duyguya karşı koymaya çalışıyor verdiği savaşı kaybetmemek için yapabileceği her şeyi ortaya koyuyordu fakat nafile. Neydi bu böyle? Daha önce sadece bir kere hissetmişti bunu. Sonucunda her şeyinden vaz geçmek zorunda kalmıştı. Kulaklarına değen o sesi bütün suskun kalmış duygularını devreye sokuyor onu sonsuz bir bilinmezliğin içine sürüklüyordu. Kokusunu özlemle içine çekiyor ve yaşanan şu son bir saatin kendinde yarattığı acınası hissin bıraktığı o bilindik hisse bırakıyordu. Aşk.. Korktuğu tek şeydi. Çaresizlik ve kayıptı. Geleceği olmayacak bir ilişkiydi bu. Onu her halükarda kaybedeceğini biliyordu. Onun için zaman saati işleyecekti. İzler bırakacaktı geride. Sonra ansızın duracaktı ve her şeyi silip atacaktı. Kendini bunun olmasına karşın nasıl koruyacağını bilmiyordu ama kollarındaki adam için bu saatin işlemediğini biliyordu ve bu kalbini parçalara ayırıyordu. Bu nasıl bir tutkuydu? Tükenmesini istemediği bir şeydi. Onu da kaybedemezdi. "Artık seni asla bırakamam sevgilim." dediğinde boğuk bir gülümseme fırladı dudaklarından. Göğsüne yasladığı başını çekemiyordu geriye. Kokusunu doya doya içine çekiyor sanki her an toz olup uçacakmış gibi sıkı sıkıya tutuyordu onu. Etraflarındaki orman onları yutuyor kendi benliklerine döndürüyordu. Ne kadar öyle kaldıklarını bilmiyordu ama bu bedeni bırakamazdı. "Bana ne yaptın böyle?" diyebildi sadece. Hakkında en ufak bir şey bilmediği bu adam için çıldırır hale gelmişti bir anda. Küçük adımlarla ormanı adımlarlarken Sophie kendini ilk defa bu denli mutlu ve güvende hissetti. Yanındaki adam ona inanılması güç bir güven duygusu veriyordu. Ormanın o müthiş benliğinde kendilerini ve aşklarını yeniden isimlendirirken zaman çarkı Sophie için dayanılmaz bir hızla ilerliyordu.

Rp Sonu.