Hogwarts gezim bitmişti ve eve geri dönüşüm sabah saatlerinde olmuştu. Sessiz girsem de girmesem de Dia uyanacaktı. Tabi uyuyorsa... Eve girdiğimde yorulmuştum çok fazla. Sırtımdaki yayı çıkartıp mutfak tezgahının üzerine koydum. Buzdolabından soğuk su çıkartıp nerdeyse hepsini bitirdim. Dolabın içini araşştırıp yiyecek birşeyler bakındım fakat Dia yemek yapmışa benzemiyordu. Bu ya o da görevdeydi demekti ya da bana kızmıştı. Çünkü genelde ben yaptığım için benim yapmadığımı gördüğünde elinden ne geliyorsa yapmaya çalışırdı. Bir elma aldım onun yerine ben de ve yemek hazırlayıncaya kadar beni tok tutması için yemeye koyuldum. Üzerimi değiştirmek için yatak odasına geçtim. Dia yatakta mı diye bakmamıştım. Onunla pek ilgilenecek halim yoktu. Sırtımdaki sadağı kenarda dura sandalyenin üzerine bıraktım. Kendime giymek için bir pantolon çıkardım ve soyunmaya başlarken banyoya geçtim. Elimi yüzümü yıkayıp rahat bir pantolon giydikten sonra giderken kullandığım giysilerden savaş aletlerini çıkartıp masanın üzerine dizdim. Bastet'in bıçağıda vardı aralarında. Yemekten sonra düzenlemek üzere odadan çıkıp mutfağa geçtim ve yiyecek birşeyler hazırlamaya koyuldum. Bir yandan da elmayı ısırıyordum. Tavayı çıkardığımda karımın geldiğini farkettim. "Dia. Sen de ister misin?"

Eve giriş kapısının kapanma sesiyle bölündü uykum. Zaten Damien'ı bekliyor olduğum için derin bir uykuya dalamamıştım başından beri. Mutfaktan gelen seslere bakılırsa karnı açtı. Fakat karnını doyurması için yemeği kendi hazırlaması gerekecekti çünkü ben bir şey hazırlamamıştım. Gecenin bir saatinde Hogwarts'a gittiği için az da olsa sinirliydim ona. Şimdi pişman olmuştum gerçi, belki de biraz aşırı tepkiyle hareket etmiştim. Ama pişman olmak için biraz geç kalmıştım tabii. Ben yiyecek bir şeyler hazırlamadığım için kendimi ona nasıl affettireceğim hakkında düşünürken, Damien'ın yatak odasına yaklaşan ayak seslerini duydum ve açıkta bir yerim kalmayacak şekilde hemen yorganın altına girdim. Uyuyor olmamı sanmasını istemiştim nedense. Seslerden anladığım kadarıyla Damien, bir süre odada oyalandıktan sonra banyoya girmişti. Çok geçmeden gelen su sesiyle birlikte Damien'ın musluğu açtığını anladım ve yavaşça başımı çıkardım sıcacık yorganın arasından. Fakat hemen sonra kafamın yine yorganın içinde kayıplara karışması gerekmişti çünkü Damien her an çıkabilirdi banyodan. En fazla birkaç dakika sonra Damien'ın ayak seslerinin yeniden odanın içinde duyulmasıyla birlikte yanılmadığımı anladım. Seslere bakılırsa, şu an üstünde bulunan teçhizatları çıkarıyor olmalıydı. Sesler kesildiğinde ve Damien'ın odadan çıktığına emin olduğumda hınzır bir gülümsemeyle çıktım yorganın içinden ve ayağa kalktım. Aklımda mutfakta ona arkasından sinsice yaklaşıp korkutmak ve ardından onu öpüp yemeğe yardım etmek vardı. Tam bu düşüncemi uygulamak üzere mutfağa gidiyordum ki gözüm birden masanın üzerine dizilmiş olan bıçaklara ilişti. Aslında, sadece bir tanesine. Daha önce hiç görmemiştim bu bıçağı. Kaşlarımı hafifçe çatarak bıçakların yanına gittim ve o farklı olan bıçağı aldım elime. Mesleğimin bir getirisi olarak bıçaklardan anlardım. Ayrıca kocamı da tanırdım. Bu, onun hep kullandığı türden bir bıçak değildi. Aslına bakılırsa bu bıçak, pek erkeklerin kullandığı bıçaklara benzemiyordu. Daha çok kadın işi gibiydi. Bunu fark eder etmez kontrol edilemez bir öfke duygusunun benliğimi sardığını hissettim. Lakin şimdilik sakin kalmalıydım. Sanki bunu yapmak tüm öfkemin bıçağa aktarılmasını sağlayacakmış gibi bıçağın sapını sıktım ve yavaş adımlarla mutfağa doğru ilerledim. Bıçağı tutan elimi, gözükmemesini sağlayacak şekilde arkama almıştım. Mutfağa geldiğimin farkına varan kocam, "Dia. Sen de ister misin?" diye sordu. O elmayı hiçbir şey yokmuş gibi rahatça nasıl ısırabiliyordu acaba? Yanına yaklaşırken "Elbette! Neden olmasın?" dedim aşırı neşeli bir tonla. Sonra da dolaplardan birine yaslanıp onu izlemeye başladım. Yemeği hazırlamak için bir bıçağa ihtiyacı olacağı anı bekliyordum. Sonunda o an geldiğinde o tam bıçağa uzanacakken arkamda tuttuğum bıçağı havaya kaldırarak "Ah, bekle! Belki de bu bıçakla kesmek istersin," dedim. Ardından bıçağı elimde çevirerek "Biraz kadın işi bir şeye benziyor gerçi," diye ekledim ve imalı bir şekilde gülümsedim. Bedenim bunca öfkeyle kaynıyorken bunu yapmak her ne kadar zor olsa bile.

:

"Elbette! Neden olmasın?" Bir kenara yaslanıp bana bakıyordu fakat sesindeki aşırı neşe durumda bir yanlışlık olduğunu gösteriyordu. Dolapların birinden ekmeği buldum ve çıkarttım. Bıçak almak için döndüğümde "Ah, bekle! Belki de bu bıçakla kesmek istersin. Biraz kadın işi bir şeye benziyor gerçi," Tekrar gülümsemesi alarmlarımı çalıştırdı. Öfkeliydi. Ocağı kapattım ve ekmeği kenara koydum. Ona baktım ve usulca arkaya doğru gidip gömleğimi alıp giydim. Bu sürede gözlerimi ondan ayırmamıştım. Karım öfkeliyse dışarı çıkmak isteyebilirdim. Ya da kaçmak. Elmayı alıp tekrar ısırdım. "Evet kadın işi çünkü genç bir kıza ait. Dün gece Hogwarts'a gideceğimi söylemiştim sana. Ondan aldım. Gayet yetenekli bir kız. Bu konuda çok ateşli davranışları var. Eğer doğru eğitilirse bizim kadar bile iyi olabilir." Doğru kelimeleri seçmeye çalışmıştım ama sanırım oradaki ateşliyi yanlış anlayacaktı. Ben ok sevdasını ateşli olarak tanımalmıştım. Kavga edecektik kesinlikle. Gözüm yayıma doğru kaydı fakat oklarım üst kattaydı. Bıçaklarım ve diğer dövüşmek için kullandığım aletlerde. Demek ki mutfaktan yararlanmam gerekiyordu. Ekmeği kesmek için kullandığım tahtayı kendime çektim ve sanki işime devam ediyormuş gibi tavayı da aldım ve içine biraz yağ koydum. Bir gözüm karımdaydı ve gülümsüyordum. Elindekini bana fırlatmaya kalkarsa tahtayı kullanabilirdim. Köpeğim katil dışarda bir kez havladı. Bahçede olması onun için iyiydi. Hem dışarıyı kolluyor hem de birazdan evin içinde olacak savaştan uzak kalıyordu.

Damien elindeki elmayı ısırmaya devam ederken "Evet kadın işi çünkü genç bir kıza ait. Dün gece Hogwarts'a gideceğimi söylemiştim sana. Ondan aldım. Gayet yetenekli bir kız. Bu konuda çok ateşli davranışları var. Eğer doğru eğitilirse bizim kadar bile iyi olabilir." dedi. Kelimeleri seçerken dikkatli davrandığını görebiliyordum fakat bu sözlerinde dikkatimi çeken tek şey ateşli kelimesi olmuştu. Tabii bu da öfkemi bir kat daha arttırdı. O gülümseyerek hiçbir şey yokmuş gibi işine devam ederken daha fazla sakin kalamayacağımı anladım ve sesimi gittikçe yükselterek "Ateşli, öyle mi? Merak ediyorum acaba bu da sana ateşli gelecek mi?" dedim ve elimdeki bıçağı hırsla ona fırlattım. Bıçak, tam da tahmin ettiğim gibi Damien'ın kendini korumak için kaldırdığı tahtaya saplanmıştı. İşin iyi tarafı, kendini kolaylıkla koruyabileceğini ve çok iyi dövüştüğünü bildiğim için dikkat etmeme ya da onu incitmekten korkmama gerek yoktu. Bu da hareketlerimi sınırlamayacağım anlamına geliyordu. Damien gardını alırken, hıncımı bir nebze olsun alamamış olan ben, masanın yanına koştuğum gibi bir sandalyeyi havaya kaldırdım ve kendimi gelecek olası bir nesneden korumaya çalıştım. Sandalyeye çarpan sert darbelerin bir anlığına kesilmesini fırsat bilerek bütün gücümle sandalyeyi fırlattım ona. İsabet etmeyeceğinden neredeyse emindim ama zaten asıl amacım öfkemi boşaltmaktı. Arada kocam da bir iki küçük yara alsa şikayetçi olmazdım hani. Gerçekten sinirliydim çünkü.

Ellerimdeki sandalyeyi Damien'a fırlatınca korunmasız kalmıştım. Ancak çok güvendiğim ve beni yarı yolda bırakmayacağını bildiğim dövüş yeteneklerime hala sahiptim nasıl olsa. Asıl endişem Damien'ın yatak odasına, dolayısıyla da bıçaklarına ve en önemlisi oklarına ulaşmasıydı. O yüzden onun yatak odasına ulaşmasını engellemek için elimden geleni yapmalıydım. Ben en fazla bir saniye içinde bu kararı vermişken kocam da boş durmuyordu tabii. Kafama doğru hızla yaklaşmakta olan porselen bir vazoyu son anda yakaladım ve vazoyu bir kenara fırlatarak evin girişine doğru koştum. Askılıktan elime bir şemsiye geçirdim ve dur durak bilmeden üzerime doğru gelen nesneleri şimdilik bir sopa görevi gören şemsiye aracılığıyla engellemeye başladım. Bunu yaparken de git gide Damien'a yaklaşıyordum. Elimdeki şemsiyeyle sertçe vurunca paramparça olan ve parçaları yere dağılan son nesneye baktım. Ardından da hızlıca bir göz gezdirdim etrafa. Evin içi tamamen bir harabeye dönmüştü ama bunun şu an pek de önemi yoktu, sonradan halledilebilirdi. Etrafa atmış olduğum bu anlık bakış, bana kolumda ufak bir sıyrığa mal olurken daha da ilerledim ve dişlerimi sıkarak şemsiyeyle Damien'a saldırmaya başladım. Ama maalesef o her hareketimi engellemeyi iyi biliyordu. Kısa bir süre böyle devam ettikten sonra birden Damien'ın beni şemsiyeden tutarak itmesiyle ayaklarım birkaç saniyeliğine kesildi yerden. Sonrasındaysa kendimi parkelerin üzerinde buldum. Yine de bu hareketin beni yavaşlatmasına izin vermeden yerde bir takla atarak yeniden yaklaştım Damien'a. Seri bir hareketle şemsiyeyi düştüğü yerden aldım ve Damien'ın hamlelerinden kaçarak şemsiyeyle sertçe vurdum diz kapaklarının arkasına. Normalde ona bunu yapamayacağımı biliyordum ama eve daha yeni dönmüş ve yorgun olması en büyük avantajımdı benim. Kocam yere düşünce kalkmasına fırsat vermeden üstüne atladım ve elimdeki şemsiyeyi boğazına dayayarak "Yeterince ateşli miydi?" dedim nefes nefese.

"Ateşli, öyle mi? Merak ediyorum acaba bu da sana ateşli gelecek mi?" Bıçağı bana doğru attığını görünce tahtayı hızla kaldırdım. Bıçak yarısına kadar tahtaya girmitşi. Bir an yüzümün birkaç santim ötesind duran bıçağa baktım ve onu tezgahın üzerine attım. Yayımın yanına gitmek için koşacaktım ki Dia benden önce masanın yanına gitti ve sandalyeyi kaldırdı. Elime geçen ilk şey olan tabağı ona fırlattım ve sandalyenin bana doğru uçtuğunu görünce mutfak tezgahının altına girdim. Siper almıştım resmen. Bu sırada elmamı bulmuştum. Yan tarafta duran vazoyu aldım ve başına gelmeyecek şekilde fırlattım. Amacım nokta atışı yapmak değildi. Keskin nişancı olan bendim ve attığımı vururdum. Karımın zarar görmemesi için sadece o sinirini çıkarana kadar bir çatışma olacaktı.
Bir an oluşan sessizlikte başımı kaldırdım ve karımın şemsiyeyi aldığını gördüm. Elmadan bir ısırık alıp ayağa fırladım ve elime geçen şeyleri ona attım. Tabi bunlar domates, tabak, sepet ve bardaktan oluşuyordu. Atacak başka birşey ararken karımın iyice yaklaşmış olduğunu gördüm. O yakından iyiydi ben se uzaktan. Şemsiyeyle bana saldırdığında hareketlerini tavayla geçiştirmek zorunda kaldım. En azından savaşma şeklini biliyordum. Sonunda şemsiyeyi yakaladım ve onu geri ittirdim. Omzuna çarpan şemsiye karımı geriye kırılmış eşya parçalarının üzerine düşürdü. Ben tavayı kenara koyarken o yerde takla attı ve şemsiyeyi aldığı gibi bacaklarımın arkasına vurdu. Bu hareketi bekliyordum elbette fakat yorulmuştum. Dengemi sağlamaya çalışırken yüz üstü yerine sırt üstü düştüm. Tekrar doğrulamadan Dia üzerime atıldı ve şemsiyeyi boynuma doğrulttu. Elinde pompalı tüfek tutar gibi bir hali vardı. "Yeterince ateşli miydi?" Nefes nefese kalmıştık.

Şemsiyenin ucunu tuttum ve barış ister gibi gülümsedim. Sonra hızlıca şemsiyeyi geri ittirdim ve Dia'nın dengesini bozdum. Sağ kolumla onu yana devirip az önceki pozisyonun tam tersini aldım. Şemsiyeyi ulaşamayacağı bir yere attım. Sonra da ona sarılır bir şekilde kucağıma alıp tezgahın üzerini elimin tersiyle temizledikten sonra oraya bıraktım. Gözlerine baktım. "Gerçekten çok ateşliydin. Ama bunu neden yaptın ki? Kızla yatmadım. Basit bir bıçak için bunu yapmış olamazsın. Yoksa onu öptüğümü filan mı öğrendin? Tamamen o olaylar sırasında gelişti. Başka bir niyetim yoktu. Evet hala bana saldırmayı düşünüyor musun?" Onu kucağıma aldım ve yatak odasına götürüp yatağa attım. Yanına uzanıp kendime çektim onu. "Gerçek bir savaş için enerjin kaldı mı?" Yorulmuştum fakat bu karımla iyi vakit geçiremeyeceğim anlamına gelmiyordu. Gülümsedim ve dudaklarına öpücük kondurdum.

Olgun vücudum yataktaki saten çarşafla buluşurken beni kendine doğru çeken kocama engel olmamıştım, kontrolü onun eline bırakmış gibiydi reflekslerim. "Gerçek bir savaş için enerjin kaldı mı?" dediğinde hınzır gülümsemesi tüm düşüncelerine ışık vuruyordu adeta. Çevik bir hamleyle bastırdı dudaklarını dudaklarıma. Kendimi karşılık vermekten alıkoyamazken birkaç saniyelik zevk furyasından sonra geri çekebilmiştim bedenimi. Nabzımda hissettiğim oluk oluk heyecanı saklamak istercesineydi ses tonum. "Bilmem, belki. Ama önce konuşmamız gereken bir şey var." Şu an Damien'ın gözünde bir oyunbozan olduğuma emindim; ama anın heyecanını yaşa fasa fisosuna bırakamayacaktım kendimi. Eğlenceye devam etmek için yalvaran bakışlarını yüzüme sabitleyen kocam, alt dudağını dişlerinin arasına aldı. Cevap vermekten, konuşmaktan kaçmaya çalıştığını çok iyi biliyordum. Belimi işgal edercesine sımsıkı kavrayan koluyla beni kendine daha da yaklaştırıp aradaki mesafeyi kapatırken Damien, bu sefer için hızlı olan bendim. Hamlesinden kurtularak sırtının yatağın yüzeyiyle buluşmasını sağlayıp bacaklarımı açarak kaslı karnının üzerine oturdum. İki elim kollarını zapt etmek istercesine tutarken kocamın çehresindeki alaycı gülümseme bir an olsun silinmemişti. Yüzümü yüzüne yaklaştırdım, bir elimi kolunun üzerinden çekip saçlarımı geriye atmak için kullanırken "Bana bir daha başkalarıyla ufak da olsa kaçamak yaşamayacağına söz vermeni istiyorum." dedim. İfadem, sözlerim kadar ciddi değildi belki; ama Damien'ın anlaması için yeterliydi. Gözlerini usulca kırptı birkaç kere; bakışları yüzümü delercesine keskindi, sabitti. Yüzümü biraz daha eğerken kocama doğru, kanımda yayılan heyecanı, şehveti hissedebiliyordum. Dolgun dudaklarımın arasından serbest bırakırken kelimeleri Damien'ın kolu belimi tekrardan hapsetmişti. ''Benim için senden başka kimse olmayacak, sadece sen. Şimdi sen de söz ver.'' Dudakları yukarı doğru kıvrıldı, gülümsemesi tüm yüzüne hızla yayılırken yüzünü mesafeyi doldurmak istercesine biraz daha yaklaştırdı. Burunlarımız birbirine temas ederken bir kez daha buluştu dudaklarımız. Şehvetliydi dakikalar. Dudaklarımızın arasına tekrardan mesafe girerken, Damien alt dudağını ıslattı usulca. Bu öpücük, onun evet deme şekli miydi? Yoksa sadece yenik mi düşmüştük anın cazibesine? Karamsar olasılıkları boşaltırken zihnimden bu sefer boynumda hissettim kocamın dudaklarını. Bir hızlı hamleyle yatak yüzeyine sırtımı getirirken, sıcaklık artıyordu. Ellerim, Damien'ın omuzlarına tırmanırken bedenlerimizin arasına mesafe girmesini sağladım. Her ne kadar, o an için oldukça zor bir hamle olsa da bu yaptığım. Dolgun dudaklarımın arasından hızlı hızlı nefes alırken, kararlı bakışlarımı kocamın gözleriyle buluşturdum. ''Söz mü?''

Parmağım onun omzunda geziniyordu. Dia ise konuşmamız gerektiğinden bahsediyordu. Pek dinler gibi bir halim olmadığını görünce kızmış olacak ki altımdan kurtulup beni devirdi ve tam tersi bir pozisyon almamızı sağladı. "Bana bir daha başkalarıyla ufak da olsa kaçamak yaşamayacağına söz vermeni istiyorum." Bana doğru eğildiğinde onu öpmek için uzandım. Ama biricik karıcığım konuşmayı tercih etti. Kendisi içinde aynı şeyin söz konusu olduğunu söylediğinde geri çektim başımı. Kolumu beline sarıp kendime çektim iyice ve yüzümde aniden beliren gülümsemeye karşı koyamadım. Öptüm onu hızlıca. Devam etmek için onun üzerindeki giysileri çıkarmaya koyuldum fakat söz vermemi istediğini söylediğinde yeniden baktım yüzüne. "Seni asla aldatmayacağımı biliyorsun. Karısı kiralık katil olan bir adam karısını aldatmaz. Yakın dövüşte benden daha iyi olduğunu da düşünürsek buna emin olabilirsin." Sonra yeniden öptüm onu ve yatağa devirdim. Evin savaş alanına dönüşmesini umursamadan karımın güzel ve yumuşak teninin tadına baktım doyasıya. Ezbere bildiğim ve bir türlü doyamadığım bu tene tekrar tekrar dokundum.

Perdenin arasından inatla sızan gün ışığı, artık iyice rahatsızlık verici olmaya başlayınca kırpıştırarak açtım gözlerimi. Önüme düşen saç tutamlarını bir elimle geriye doğru iterken yatakta doğruldum ve diğer elimi de komodinin üzerindeki ufak saate doğru uzattım. Hala uyku mahmurluğunun etkisi altında olan kısık gözlerimle saate baktığımda, saatin neredeyse on iki buçuk olduğunu gördüm. Dün yaşananlar yüzünden geç yatınca, ancak bu saatte uyanabilmiştim tabii. Omzumun üzerinden Damien'a baktım, hala uyuyordu. Yorganı üzerimden çektim ve banyoya doğru yürüdüm. Kısa ve soğuk bir duşun uykumu açmama yardımcı olacağını düşünüyordum. Nitekim öyle de oldu. Duştan çıktığımda yumuşacık bornozuma sarındım ve dişlerimi fırçalayıp saçımı kuruttuktan sonra yeniden odaya girdim. Giysi dolabından askılı bir bluz ve dizimin biraz üstünde, rahat bir şort çıkararak bunları üstüme geçirdim. Dikkatli adımlarla dün akşamın izlerine taşıyan mutfağa girdiğimde oflayarak etraftaki cam kırıklarını vb. toplamaya başladım. Ardından da ses çıkarmayan elektrik süpürgesiyle süpürdüm yerleri, ta ki yerde küçücük bir cam parçası bile kalmayıncaya kadar. Son olarak da etrafa çeki düzen verirken, ikili koltuğun arasından göze batan kırmızı bir şey dikkatimi çekti. Koltuğa yaklaştım ve o kırmızı nesneyi çekip çıkardım koltuğun arasından. Bu kırmızı bir pilot kalemdi, büyük ihtimalle Damien bir kitabı için notlar alırken düşürmüştü bunu. Kalemi koymak için tam Damien'ın çalışma odasına giriyordum ki, kapının önünde aklıma gelen hınzır bir fikirle duraksadım. Bu kalemi yerine koymadan önce onu biraz eğlenmek için kullanabilirdim. Kendi kendime sinsice sırıttım ve çalışma odasının kapısından ayrılarak ayak ucumda yatak odasına doğru ilerledim. Şanslıydım, kocam hala mışıl mışıl uyuyordu. Ses çıkarmamaya gayret ederek yatağın yanına yanaştım ve usulca çektim yorganı Damien'ın üstünden. Yüzümde çocukça bir sırıtışla dizlerimin üstüne oturdum ve kocamı uyandırmamaya dikkat ederek beline şu kelimeleri yazdım. "Özel mülküyet! Bulanların Diamontina Dixon'a getirmeleri rica olunur." Bunları yazdıktan sonra yeniden ayağa kalktım ve kıkırdayarak eserime şöyle bir baktım. Gerçekten komik ve sinir bozucuydu. Kıkırdamalarım gittikçe yükselirken elimi ağzıma bastırdım ve odadan dışarı çıkıp kalemi ait olduğu yere bıraktım. Kahvaltılık bir şeyler hazırlamak üzere mutfağa yönelirken, belindeki yazıyı fark edince Damien'ın vereceği tepkiyi düşünmeden edemiyordum.

Yatağım içinde gözümü açtım. Kolumu yorganların üzerine attım ve başımı kaldırıp doğruldum. Dia odada yoktu. Gözümü kapatıp bir süre öylece yattım ve ardından yataktan yuvarlanıp ayağa kalktım. Evi dinledim bir süre. Muftaktan sesler geliyor gibiydi. Dia'nın yemek hazırladığını düşünüp banyoya geçtim. "Amma uyumuşum." Duşumu alıp çıktıktan sonra giyindim usulca. Kapıdan çıkarken belimi düzeltmediğimi farketip arkadan aynaya baktım. Tam düzeltecekken bir kırmızılık gördüm. İyice yanaştım aynaya ve tersten olmasına rağmen yazıyı okumayı başardım. "Özel mülküyet! Bulanların Diamontina Dixon'a getirmeleri rica olunur." Özel mülkiyet! Mülkiyet. Özel. Dia? Soyunup hızlıca duşa girdim ve özellikle yazıyı çıkarmaya uğraştım. Ama kırmızı kalemle yazılan yazı hala orada duruyordu. Dia bunu ödeyecekti. Duştan çıkıp tekrar giyindim. Ama yanına gitmeden önce bağırdım evin içinde. "Diamontina!" Yan taraftan çıkmayan kalemlerden bir tane aldım ve aynısını ona yapmak üzere muftağa girdim. Beni görünce oluşan gülümseme kalemi görünce silinmişti. Hızlıca ona doğru koştum.

Sonra bir ay böyle gezdim:

SON