-Her ne kadar sonuçtan hoşlanmasam da tercihlere saygı duymak zorundayım Andrea. Bunu yapabilmemin tek yolu da seni ve o...

Pho'yu o kadar iyi tanıyordum ki, burada kesinlikle ağzından küfür tarzı bir şey çıkmaması için susmuştu.

-Onu görmemek. Bir süre sonra alışacağıma inanıyorum. Ayrıca beni buraya getirmek zekice bir manevra, fakat bana eziyet etmekten başka bir işe yaramıyor.

Bu kızda deve kini vardı. Sarhoş kafayla onun yaptığı her şeye ben göz yumarken, 18 yıl sonra yaptığım ilk hatada bana sırtını dönmüştü...

Elimi ona doğru uzattım ve elini tuttuğum gibi ikimizde bir dağın tepesindeydik. Hava buz gibiydi, o kadar soğuktu ki, insanın soğuktan canı yanıyordu. Çenem soğuktan birbirine çarpa çarpa:

- Buraya ilk geldiğimiz günü hatırlıyor musun? Babanla yaptığın çatışma sonrasında kendini buradan atmayı düşünüyordun. Tam vazgeçtiğin sırada çok şiddetli bir rüzgar esmişti ve dengeni kaybetmiştin. Düşeceksin diye o kadar korkmuştum ki, koşup sana sarılmıştım tutmak için... Ben seni tekrar kaybetmeye dayanamam Pho dedim. Bu sırada gözlerimden yaşlar süzülüyordu...

İnanamıyordum. Beni bu kadar iyi tanıyan biri... Anne... Duygusal, hırçın...

Evet babamla kavga etmiştim. Evet kendimi o kadar rezil, o kadar değersiz hissetmiştim ki... Atacaktım kendimi gerçekten. Derslerim kötüydü, babam benden nefret ediyordu, platonik aşkımı Gryffindor'dan biriyle öpüşürken görmüştüm... Kendimi bir mikroptan ileri görmüyordum. Son kez Anne'e sarılmak için çağırmıştım onu buraya. Düşüncelerimi ona açmıştım. Tam atlamaya karar verdiğim sırada var gücüyle bağırdı:

-Sen değersiz değilsin! Sen benim en kıymetlimsin!

Şimdi, yıllar sonra burada, küçük bir çocuk gibi hüngür hüngür ağlarken dudaklarımdan döjkülen tek bir cümle:

-Sen benim en kıymetlimsin...

- Sen benim en kıymetlimsin...

Bunu duyduğum anda manyak gibi gülmeye başladım. Sinirlerim çok gergindi ve en sonunda rahatlayınca kaslarıma söz geçiremez olmuştum. Bir anda kendimi yerde buldum sadece hıçkırıyordum ama en azından Pho artık benimle olacaktı.

Yüzümü omzuna gömdüm ve ağlamaya devam ettim. Benim kadar güçlü bir insan ne hale gelmişti. Hayatımda kendimi hiç bu kadar aciz hissetmemiştim.

- Hep benimle kal Pho, lütfen dedim çok kısık bir sesle. Sesim hıçkırıklarla kesiliyordu.

Göğsü körük gibi inip kalkıyordu Anne'in. Ona bir şey olacağından korktum. Sesime sahte bir kızgınlık katarak konusmaya başladım:

-Andrea! Sen güçlü, zeki bir cadıydın. Şu haline bak!

Geri çekilip ellerimi belimde bağladım bir çavuş edasıyla konuşmaya başladım:

- Dik dur! göğüs dışarı, karın içeri! O güzelim poponu da normal hizada tut! Tut ki etraftaki çakallar saldırmasın.

Gülümsedim. Yaklaşıp omuzlarından tuttum.

-Sen benim en kıymetlimsin. Unuttun mu?

-Andrea! Sen güçlü, zeki bir cadıydın. Şu haline bak!

Nadiren takındığı o ciddi edayla:

- Dik dur! göğüs dışarı, karın içeri! O güzelim poponu da normal hizada tut! Tut ki etraftaki çakallar saldırmasın.

Pho beni nasıl güldüreceğini iyi biliyordu. O bunu söylediği anda kahkayı patlattım. Normalde dış görünüşüm ile ilgili şeyler söylendiğinde utanan, kızaran ben, bunu Pho söylediğinde her zaman gülüyorum...

-Sen benim en kıymetlimsin. Unuttun mu?

- Unutmadım, sadece seni kaybetmek istemiyorum Pho. Sen benim için her şeyden daha değerlisin, lütfen bir daha bunu unutma dedim ve ona sımsıkı sarıldım.

//Son.