Okul yılları...

"Nymeria biraz daha o kitaba bakarsan kafanı kıracağım! Sıkıldım!" Kafamı kaldırdım ve eline bulduğu en kalın kitabı almış olan Penny'e baktım. Bir kaç saniye daha elimdeki degiye bakarsam kesinlikle o kitabı yüzüme yiyeceğimi bildiğim için hızla fırladım yerimden. Penny memnun bir şekilde kitabı masaya bıraktı ve ellerini beline koydu. Siyah saçları her zamanki gibi yüzüne düşüyordu, gülümsedim ve hafif bir reverans yaptım. "Sizi eğlendirmek için ne yapabilirim hanımefendi?"dedim ve sırıttım. Sonrasında hala müzik çalarımda bangır bangır çalan şarkıyı duyunca Penny'e pis bir sırıtış attım. Bu ikimizin dans etmek için çalıştığı şarkıydı. Ben hareketleri gülerek yapmaya başlayınca Penny'de bana eşlik etmeye başladı. Siyah saçlarını bana doğru savurduğunda homurdandım. Her zamanki gibi öne çıkmayı başarıyordu cadaloz. "Cidden iyi dans ediyoruz."dedim ve gülümseyerek saçlarını karıştırdım. Bana gözlerini devirdi. Sonrasında gülümsedim. "Sen benim en iyi arkadaşımsın küçük hanım. Azıcık başbelası olsan bile." "Sende benim en iyi arkadaşımsın Ria."

Günümüz.

Elimdeki adrese baktım ve hızlıca karşıya geçtim. Bir kaç yıldır Penny'nin adresini arıyordum ve buna az önce ulaşmıştım. Heyecanlıydım ve Penny'e kızgın. Benimle iletişimini kestiği için kızgındım. En iyi arkadaşımı kaybettiğim için kızgın... Adresteki evi bulduğumda hızla merdivenleri çıkmaya başladım. Son kata vardığımda neredeyse adrenalin yüzünden kıpkırmızıydım. Şu an donuyor olmam gerekirdi ama sıcaktan yanıyordum. Kapıyı çalmadan önce elim bir an havada asılı kaldı. Aklıma gelen en beter senaryoları beynimin gerisine ittim. Sonrasında hızlıca kapıyı çaldım.

Hızlı adımlar, çevrilen anahtar, çekilen sürgü. Ve karşımda bir ev cini. Öfkeli bir şekilde ciyaklayan ev cinini ittirdim ve ilk kapıdan içeri daldım. Tam isabet, Penny buradaydı. Beni gördüğü için şaşkındı. Derin bir nefes aldım ve kollarımı kavuşturdum. "Penolope Collinson, seni öldüreceğim."dedim kızgın bir şekilde.

Terler içinde ve çığlık atarak uyandı yine genç kadın. Her gece gördüğü o kabusu görmüştü yine, kalbi delice atarken yerinden doğruldu ve lavaboya doğru yürüdü. Musluğu açtı ve ellerini suyun altında tuttu bir süre. Uyanmasının üstünden dakikalar geçmiş, parmakları sudan ötürü buluşmaya başlamıştı ancak genç cadı hala nefes nefeseydi ve kendine gelmeyi başaramamıştı. Ne zaman bitecekti bu çile? Ne zaman o karanlık anı peşini bırakacaktı? Genç kadın beklemekten, umut etmekten ve her seferinde boşu boşuna umutlanmış olmaktan nefret ediyordu, sıkılmıştı. Yaşamış oldukları yüzünden sevdiği her şeyi ve herkesi bırakmıştı, kendine yeni bir yol çizmişti. Yürümekten o kadar da mutluluk duymadığı bir yol. Ancak buna rağmen, unutamıyordu. Hiçbir şey unutmasına izin vermiyordu, her dakika daha da kötüye gidiyordu. Penny derin bir nefes aldı ve avuç içlerini suyla doldurup, suyu yüzüne çarptı. Bu kendini daha iyi ve uyanık hissetmesini sağlamıştı. Lavabodan çıktı ve ev cinine seslendi. "Crow!" Oldukça genç ve enerjik bir ev cini olan Crow, Penny bağırdığı anda beliriverdi ve emrine amade olduğunu ifade eden birkaç cümle zırvaladı. Penny yüzünde hafif bir gülümsemeyle "Sana da günaydın, Crow," dedi. Birçok büyücünün aksine, ev cinine karşı son derece canayakın davranırdı Penny, belki de bunun sebebi diğer safkan büyücülerden olmayışıydı. Melez bir büyücüydü ve gözü birçok safkan büyücü gibi yalnızca güçlü ve meşhur olan kişileri görmüyordu. Genç kadın empati ve anlayış yeteneği sayesinde bu zamana kadar çok büyük yerlere gelebilmişti. "Kahvaltıyı hazırlamaya başlayabilirsin, ben de birazdan geliyorum." Penny bugün tatil günündeydi ve şöyle güzel bir kahvaltıdan sonra, şehirde yürüyüşe çıkmayı hak ettiğini düşünüyordu. Genç kadın üzerine rahat bir sweatshirt geçirdi, bu giydiği kız kardeşi Chloé'ye ait olan bir kıyafetti. Penny kıyafeti üzerine geçirdiğinde kız kardeşini ne kadar özlediğini fark etti. Aynı zamanda, 'kız kardeş' ifadesi ile birlikte aklına elini ayağını dünyadan çekmeden önceki zamanlarda en yakın arkadaşı olan Nymeria gelmişti. Nymeria Penny için, Chloé kadar önemli bir yere sahipti. En yakın dostuydu. Ria. Penny derin bir nefes aldı ve dolabının gerisinde, kıyafetlerinin altına saklamış olduğu küçük kutuyu çıkardı. Eski hayatı ile ilgili her şeyin olduğu kutu. Kapağı açtı. Kalbi deli gibi atarken, en üstte duran fotoğrafı eline aldı. Kız kardeşi Chloé ve Penelope; Penny'nin de yer aldığı bir dans gösterisinden çıktıklarında çekilen fotoğraf. Melez olduklarından resimlerinin çoğu hiçbir zaman hareketli olmazdı Collinson ailesinin. Penny'nin hareketli olduğu resimler yalnızca büyücü gazetelerindeki resimlerdi. Penny bir sonraki resmi eline aldı, işte görmek istediği resim buydu. Nymeria ve Penelope, dans stüdyolarında zıplarken poz vermişlerdi. İkisi de öylesine... mutlulardı ki. Penelope gözleri yaşlarla dolarken, resimleri hızla kutunun içine koydu, kutuyu da tekrar yerine yerleştirdikten sonra ayağa kalktı. Gözlerini sertçe ovuşturdu ve mutfağa doğru yürüdü.

Crow şarkı söyleyerek masaya tabakları ve yapmakta olduğu yiyecekleri yerleştirirken, Penny de masaya yerleşti ve masanın üzerinde duran gazetelerden birini eline aldı. Bakan Müsteşarı olarak her türlü yeniliği takip etmesi gerekiyordu. Tam masadaki kızarmış ekmeklerden birini ısırmıştı ki, kapı çaldı. Penny ekmeği bıraktı ve Crow'a baktı. "Size kimse gelmez, efendi Collinson." Crow haklıydı, Penny'e kimse gelmezdi. Genç kadın derin bir nefes aldı ve Crow'a fısıldadı. "Kapıyı aç, ama benim evde olduğumu söyleme." Crow başını salladı ve sallana sallana kapıya doğru yürüdü. Penny yavaşça ayağa kalktı ve dinlemeye başladı. Crow'un öfkeyle ciyaklaması üzerine Penny de sıçradı ancak hemen kendini toparladı. Mutfağa aniden sarı saçtı, uzun boylu birinin dalmasıyla Penny'nin dudaklarının şaşkınlıkla aralanması bir oldu. "Penolope Collinson, seni öldüreceğim." Penny kalbi deli gibi atarken tutunacak bir yer aradı ve sonunda masanın köşesine tüm ağırlığını verdi. Onca yıl görüşmediği, saklandığı biricik dostu karşısındaydı. Penny ne yapacağını bilemeden, şaşkınlıkla kıza bakmaya devam etti. "Nymeria?" Penny gördüklerine inanamıyordu. Gördüğü her gece onu rahatsız eden kabuslardan ve karabasanlardan biri miydi yoksa? Penny derin bir nefes aldı. Hayır, bu bir kabus değildi, gerçekti. Genç kadın kendisini toparlaması gerektiğinin bilincine vararak yaslanmakta olduğu masadan ağırlığını çekti ve sırtını dikleştirdi. Mutfak kapısının girişinde onları izleyen Crow ile göz göze geldiğinde kendine hakim olamadı ve "Sana ne dedim ben?" diye azarladı ev cinini öfkeli bir sesle. Ardından soğuk bakışlarını Nymeria'ya çevirdi. Sinirleri son derece yıpranmış durumdaydı, sanki birileri duyguları ve zihnini çiğnemişti. "Nymeria, burada ne arıyorsun? Beni nasıl buldun?" Penny en yakın dostuna böyle konuştuğu için üzgündü, ancak bunu yapmak zorundaydı. Yıllar sonra eskisi gibi davranamazdı, eski Penelope Collinson olamazdı artık.

Penny'yi tanıdığım yıllar boyunca yüzünü ezberlemiştim. Ama görmediğim bir kaç yıl onu o kadar çok yıpratmıştı ki.. Yüzünde büyük bir üzüntünün bıraktığı bir yorgunluk ve acı vardı. Gözlerindeki pırıltıdan hiç bir iz kalmamıştı. Ayakta durmak için masaya yaslanması gerekmişti. Hayat onu çok yormuştu, bir bakışta bunu anlayabiliyordum. Ona o kadar üzülüyordum ki. Penny'i canımdan çok severdim ve onu böyle görmek gözlerimi doldurmaya yetmişti. Bu kadar acı çekerken neden benden kaçmıştı? Her şeyi neden geride bırakmıştı? Ne olmuştu ona? "Nymeria?" dediğinde sesindeki şaşkınlık o kadar yoğundu ki şoka girip düşüp bayılabileceğini fark ettim. Koşup onu tutacaktım ama beni itmesini kaldıramazdım. Kendini toparlayıp sırtını dikleştirdi. "Nymeria, burada ne arıyorsun? Beni nasıl buldun?" Sesi soğuk çıkıyordu. Yutkundum. Penny ne zaman birini kendinden uzak tutmak istese bu ses tonunu kullanırdı. Ama ben bunu aşmayı da bilirdim.

Ona doğru bir kaç adım ilerledim ve ellerim belime koydum. Yüzüme düşün saçlara aldırmamaya çalışarak ona baktım. Yüzümde tamamen ağlamaklı bir ifade olduğunu biliyordum aslında. "Seni nasıl mı buldum? Yıllardır deliler gibi arayarak Penny." Aramızdaki mesafeyi kapatıp ona sarılmak istiyordum. O şapşalı çok özlemiştim. Yaptığımız çocuklukları, benim her sevgilime karışmasını hatta kavga etmemizi özlemiştim. Gözlerim yaşlarla dolarken ona baktım. Konuştuğumda sesim boğuktu. "Sen neden gittin? Bir mektup bile bırakmadan? Neden?"sesim iyice titremeye başladığı zaman sustum ve ağlamaya başlamadan önce her zaman olduğu gibi dudağım titriyordu. Penny'nin rengi solmuştu. Gözlerimi sildim. "Bana bir açıklama borçlusun."

Arkadaşının ağzından dökülen laflar üzerine derin bir nefes aldı Penny, Nymeria daha fazla konuşmadan olaya bir nokta koymak ve genç kadını evinden göndermek istiyordu. Çünkü bir zamanlar en yakın dostu olan kadının karşısında durup, onu geçmişiyle yüzleşmek zorunda bırakmasına daha fazla katlanamazdı. Onca zorluğa rağmen unutmuştu Penny, her şeyi ve herkesi. Ailesi dışında, onları da unutmaya dayanamazdı. Gerçi, Nymeria'yı unutmaya da dayanamazdı, ancak bunu bir şekilde başarmıştı. Buradan gitmesini sağlamam gerek. Zihnine akın etmiş olan binlerce düşünce arasından çekip çıkarmış olduğu cümle üzerine, sinirli bir kahkaha atmamak için kendini zor tuttu. Kapının ağzındaki Crow şaşkınlık ve bir o kadar da merakla onları izliyordu. Penelope gökyüzü mavisi duvar kağıdı kadar mavi gözlere sahip ev cinine öfkeli bakışlar gönderdi ve buradan uzaklaşmasını ifade eden bir baş hareketi yaptı. Crow, Penny'i daha fazla kızdırmaması gerektiğini anlayarak hızla uzaklaştı mutfaktan. Ortama sahip olan sessizlik ve kasvet, Penny'nin tüylerinin ürpermesine neden olmuştu. Yalnızca üşüyorum o kadar, ev çok soğuk. Kendisine yalan söylemek konusunda da çok başarılıydı Penelope, zaten yıllar boyu bunu yapmamış mıydı? Herkese ve en çok da kendisine yalan söylememiş miydi? Bakışlarını mutfak tezgahına çevirdi genç kadın, arkadaşı birkaç cümle daha söylediğinde. Nymeria ne zaman bir şeyler söylese kalbi deli gibi atıyordu. Panik içindeydi ve sakin olmayı başaramıyordu. Ne yapacağını bilemez halde iç çekti. Nymeria'ya ne söylemesi gerektiğini bilmiyordu. Tezgahın üzerindeki malzemelere baktı, öylesine sinirliydi ve acı çekiyordu ki, o sırada tek istediği tüm o malzemeleri yere fırlatmaktı. Tuzluk, biberlik, tereyağı ve birkaç tabak ile bıçak takımı. Penelope'nin öfke krizlerine alışıktı Crow ne de olsa, etrafı temizleme işini sorgusuz sualsiz yapardı. Penelope bedeninin tezgaha doğru yöneldiğini fark ettiğinde, aniden durdu. Bunu yapmayacaktı, yapamazdı. Nymeria'ya, yılların onu bir ruh hastasına çevirmiş olduğunu gösteremezdi. Güçlü görünmeliydi, mutlu ve kesinlikle halinden son derece memnun.

Her şeyin son bulduğu ve yeni bir hayatın başladığı o günü hatırladı Penny birden. Zor, soğuk ve her türlü güzel duygudan yoksun o yeni hayatı. Nymeria'nın da olduğu dans grubunun katılacağı, büyücü dans yarışmasının olduğu yere doğru gidiyordu, dans için özel olarak dikilmiş olan elbisesi vardı üzerinde ve siyah uzun saçları omuzlarından geriye dökülüyordu. Yüzünde hafif bir makyaj vardı ve o makyajın ışıldamasını sağlayan kocaman bir gülümseme. Nymeria ve diğerleri ile yarışmanın yapılacağı yerde buluşacaklardı. Penny bir baykuş ile haber göndermişti. 'Seninle yarışmada görüşürüz Nyn, sakın benden daha güzel olma!' Ancak genç kızın o gece ile ilgili her şeyin kötü gideceğinden haberi yoktu, son derece mutluydu. Her şey harika olacaktı, kazanacaklardı ve isimlerini büyücü dünyasına duyuracaklardı. Penny en azından bu hayalinin gerçek olduğuna sevinse mi, üzülse mi bilemiyordu. Elbette bu şekilde ünlü olmak istememişti hiçbir zaman. O bir dansçı ve oyuncu olan ünlü Penny Collinson olacaktı. Soğuk ve korkutuculuğuyla ün kazanmış Bakan Müsteşarı Penelope Collinson değil.

Yarışma binasının etrafında, yemyeşil ağaçlar ile çimler vardı ve bu yeşilliklerin bittiği yerde gri, asfalt yollar başlıyordu. Kaldırımlardan birinde yürürken birkaç kızın onu kollarından tutup, ormanın içine çekmeleriyle Penny binanın içine cisimlenmiş olması gerektiğini anlamıştı sonunda. Ancak düşüncesizliği, hayat boyu acı çekmesine neden olacaktı. Hayat boyu kendinden nefret eden bir insan olmasına. Rakip dansçı grubunun önde gelen üyelerinden yemiş olduğu o feci dayak üzerine, bir de liderlerinin kendisi ile hiç de hoş olmayan bir konuşma yapması Penny'nin o gün yarışmaya katılmayacağı anlamına geliyordu. Ve hayatının geriye kalan döneminde hiçbir yarışmaya katılmayacağı. Penelope lider olduğundan kendisini kurban olarak seçmişlerdi, ancak genç kız böyle bir şeyin Nymeria'nın başına geldiğini hayal ettiğinde, dayak yemiş ve hayallerinden vazgeçmiş olan kişinin kendisi olduğuna şükrediyordu. "O yarışmaya katılmayacaksın, eğer ki şimdi buradan cisimlenmezsen ve geri dönmeye kalkışırsan senin icabına bundan çok daha kötü bir şekilde bakarım, anlıyor musun?" Penny kaşından ve dudaklarından kanlar akarken, yalnızca öfkeli bakışlarla karşısındaki kıza bakmıştı öylece. Bir daha öyle bir şey yaşamak istemiyordu, normalde böyle bir şeyden korkan biri değildi. Ancak o sırada yaşadığı travma, kızlar ne derse onu yapmasını sağlayacak kadar ciddiydi. "Bunu bir evet olarak kabul ediyorum," demişti kız. Ardından ayağa kalkmış ve arkadaşları ile uzaklaşırken de eklemişti. "İşte Penelope Collinson'ın, büyük yeteneğin sonu." Gülüşmeler... Penelope yere yığılırken ve deli gibi ağlarken Nymeria'yı ve dans grubunun diğer üyelerini düşünmüştü. Onları yarı yolda bırakmak istediği son şeydi ancak, bunu yapmak zorundaydı. Sonrasında, Penny için ortadan kaybolmak çok da zor olmamıştı. Zaten yarışmaya katıldıkları dönemde Penny de, Nymeria da Hogwarts'dan mezun olmuşlardı. İki genç kızın meslek hayali de dansçı olmaktı, ancak bunu içlerinden yalnızca biri gerçekleştirebilecekti. Penelope ciddi bir mesleğe yönelmeye karar vermişti, kim olduğunu unutacağı bir mesleğe. Bakan Müsteşarlığı da, bu iş için biçilmiş kaftandı.

"Çünkü böyle olması gerekiyordu, Nymeria. Sana hiçbir şey borçlu değilim. Artık gitmen gerekiyor, evime böyle izinsiz giremezsin." Penny gözlerinin yaşlarla dolmasını zar zor engelledi ve kollarını göğsünde birleştirip, yüzünde sert bir ifade ile Nymeria'ya baktı. Ah Merlin, ne kadar da değişmişti. Mezun oldukları yıllarda Nymeria zaten çok güzel bir kızdı, ancak şimdi... Şimdi güzel bir kadın olmuştu. Mutlu, istediği hayata sahip olan, güzel bir kadın. Penny kendisi için ne kadar mutsuzsa, onun için de o kadar mutluydu. En azından Nyn'in harika bir hayata sahip olması onun için yeterliydi, gerisinin hiçbir önemi yoktu.

Penny'nin yüzündeki acı ve kırılmışlık ifadesi bile gözlerimin dolmasına yetiyordu. Duygularını belli etmese de ben ben onu en çok tanıyan kişiydim. Derin ve titrek bir nefes aldım. Ağlamak üzereydim. Gözlerim yanıyordu ve alt dudağım titremeye başlamıştı. Konuşmaya başladığında sesi cam kadar keskindi."Çünkü böyle olması gerekiyordu, Nymeria. Sana hiçbir şey borçlu değilim. Artık gitmen gerekiyor, evime böyle izinsiz giremezsin." Sana hiç bir şey borçlu değilim. Sözleri beni kırmıştı ama aynı zamanda sinirlenmiştim. "Bana hiç bir şey borçlu değilsin ha!?" dedim bağırarak sonrasında ona doğru büyükçe bir adım attım, hafifçe geri çekildi.

Bana çok şey borçluydu. Beni tek başıma bıraktığında dünyam başıma yıkılmıştı. Bizim hayallerimiz iki kişilikti. Dans stüdyosu bir kişi için çok büyüktü mesela. Dans yarışmalarına çiftler katılırdı. Bunlardan önemlisi biz her şeyi beraber yapardık. Cümlelerimi bile tamamlamasına alıştığım için hala cümlelerin sonunda susuyordum ben. Derin bir nefes aldım ve yüzümdeki yaşları sildim. "Bana çok şey borçlusun Penny. En başta bir açıklama, sonra bir özür ve sensiz geçen yılların telafisini borçlusun."dedim. Sonrasında kollarım gevşekçe iki yanıma düştü. Gözümdeki yaşları silmeye bile hevesli değildim. "Neden gitin Penny, yanlış bir şey mi yaptım?" İşte yıllarca aklımı kemiren soru.

Arkadaşının, en yakın arkadaşının öfkelenişini, ardından yüzünün acı içinde ekşimesini izlemek Penny'nin olduğu yerde yatmak ve cenin pozisyonu almak istemesine neden olmuştu. Gözlerinin yaşlarla dolduğunu hissetti ve görüşü bulanıklaşırken ne yapacağını şaşırmış halde Nymeria'ya baktı. Ne söyleyecekti, nasıl anlatacaktı? Tehdit edildiğini söylemek, hiç de kolay değildi. Herhangi bir insan tehdit edildiğini, bu yüzden kaçıp gittiğini ve bir daha dönmeyeceğini söyleyebilirdi ancak o Penelope'ydi. Hiçbir şeyden korkmayan, cesur ve herkesin çekindiği Penny. Birkaç tekme ve yumruğun onu korkutup kaçırmış olmasına izin verdiğini söylerse ne olurdu? Sonunda ruhun huzur bulur ve en yakın arkadaşına rahatlıkla sarılabilirsin, seni aptal. Ama bunu yapamazdı, artık çok geçti. Yeni bir hayatı vardı, yeni sorumluluklar. Bir dansçının sahip olacağı hayattan çok daha mutsuz, ciddi ve bir o kadar da önemli bir hayatı ve mesleği vardı artık. Her şeyi geride bırakmıştı, Nymeria da dahil. O yüzden mi her lanet akşam bodrum katına inip yarın yokmuşçasına dans ediyorsun? Penny dans etmeyi bırakmıştı, toplum önünde. Evinin bilinmeyen bir bodrum katı vardı ve bir dans salonu olmak için son derece uygundu. Genç cadı, orayı kalbine gömdüğü hayallerin ona verdiği acıyı unutmak ve biraz olsun mutlu olabilmek için dans stüdyosu olarak kullanmış ve her gün, hiçbir şekilde pes etmeden dans etmişti. Hala formdaydı, hala eski Penny gibi dans ediyordu. Hala dans ederken kalbi deli gibi atıyor, minik bir çocuk gibi mutluluk kahkahaları atıyordu. Crow onu bu halde gördüğünde şaşırıyordu, ancak ev cini bile Penny'nin eski haline dönmesini istiyor gibiydi. Tabi ev cininin bu mutlu ve şaşkın hali Penny kendine gelene ve ona pis bakışlar atana kadar devam ediyordu yalnızca, sonrasında yine Bakan Müsteşarı ve ev cini ilişkilerine geri dönüyorlardı. Eskisi gibi olmayı unut, eski hayatını unut. Her şeyi unut. Penny'nin yıllardır söylediği sözlerdi bunlar, her sabah ve akşam ayna karşısında ve her iki saatte bir sessizce düşündüğü sözler.

Kendisine gözyaşları ile dolmuş gözlerle bakan Nymeria'ya baktı. Ağlamasını istemiyordu, bu istediği son şeydi. Belki biraz yumuşar ve eskisi gibi olursam... Hayır! Böyle düşünmeyi bırakmalıyım. Ama o benim en iyi dostum. Penny Nymeria'ya doğru sarsak bir adım attı, ancak daha fazlasına cesaret edememişti. Kendisini eskiye dönmemek ve en yakın arkadaşına sıkı sıkı sarılıp her şeyin düzeleceğini söylemek isterken, ancak bunu zar zor engellemeyi başarırken buldu. "Ah, Nymeria," dedi titreyen bir sesle. "Senin hiçbir suçun yok. Ben... Ben..." Ben ne? Ben kahrolası bir korkağım mı? Ben her küçük şeyde pes eden bir ahmağım mı? "Hiçbir şey senin suçun değildi, ben çok üzgünüm... Üzmek istediğim son kişi sendin ve yemin ederim, senden ayrılmak hayatta yapmakta en çok zorlandığım şey oldu." Penny dudaklarını kemirerek bakışlarını başka yere çevirdi. Fazla ileri gitmişti, taviz vermişti. Nymeria artık onu asla bırakmayacaktı ve bu her şeyi daha da zorlaştıracaktı. Belki de kolaylaştırır? "Ben tehdit edildim." Kelimeler bir anda süzülmüştü ağzından, okun yaydan çıkışı gibi ve Penny biliyordu ki, artık her şey eskisi gibi olacaktı, eski mutlu ve yaşam dolu günlerde olduğu gibi. Sırtından ağır bir yükün kalkmış olduğunu anladı Penny, yıllardır sakladığı sırrı sonunda en çok söylemek istediği kişiye söylemişti. Nymeria, artık o da biliyordu. Artık Penny'nin bu yükü kendi başına taşıması gerekmiyordu. Bir gözyaşının gözlerinden süzüldüğünü hissetti Penny, bir mutluluk gözyaşının kendini uçurumdan aşağı salıverişini.

Penn'nin ağladığını gördüğüm an ona olan kızgınlığım ve kırgınlığım bir anda yok oldu. Söyledikleri de. Aramızdaki mesafeyi kapattım ve ona sıkıca sarıldım ve hıçkırıkları dinene kadar sırtını okşadım ve yanağını yanağıma bastırdım. "Geçti artık Penn, ben yanındayım." dedim ve yüzündeki yaşları silip gülümsedim ona. Biraz titrediği için onu sandalyeye oturttum ve eline bir bardak su tutuşturdum. "Penn,"dedim sessizce, elini tuttum ve hafifiçe sıktım "Bunu bana söyleyebilirdin. Sen biraz hırpalandın diye vazgeçmezdin. Penn, üstünden yıllar geçti. Unut artık."dedim beynim iki kelimeyi yan yana koyamaz kadar hızlı çalışırken. Yüzüme dökülen saçları çektim ve bende ağladığımı farkettim. Gülümseyerek yüzümü ellerimle çabucak sildim. Sonrasında yeniden Penn'e sarıldım. Bunu yapmayı çok özlemiştim. "Penn beni bir daha asla bırakma olur mu? Dans stüdyosu tek kişi için çok büyük."dedim ve hafifçe gülerek ona daha sıkı sarıldım. Beni bırakırsan seni öldürürüm! Penn'in kaburgalarını kırmadan onu bıraktım. Hafifiçe yüzüne renk gelmişti, kıkırdadım ve omzuna hafifiçe vurdum. "İşte benim kızım."dedim ve yüzüme kocaman bir gülümseme oturdu. Yıllar sonra diğer yarımı yeniden bulmuştum. Penn her şeyden ve herkesten daha özeldi, özel olacaktı. O dobra, deli dolu, diva, ukala ve benim esmerimdi. Ona göz kırptım ve sandalyeye biraz daha yerleştim. "Bayan Collinson çok şey kaçırdınız."dedim o nefret ettiği öğretmen aksanımla.Seninle uğraşmayı özlemişim küçük dostum.