*Davetliler
Crystal Morrison
Leonard Malcolm
Clary Bernstein
Vera Tudor
Felix Shacklebolt
Summer Abbot
Anastasia A. Galibina
Christopher Keith Irvine
Winter K. Bellerophon
B. Deukalion Yvosque
Blair Lillian Payne
Elisa Pearce
Isabelle Demonceaux

Sonunda büyük gün gelmişti. O kadar çok heycanlıydım ki herşeyi birbirine karıştırıyordum. Percy olmazsa şuan herşey yolunda olmazdı. Sağolsun çok yardımı olmuştu bana.

Siyah bir takım, siyah bir gömlek, beyaz bir kravat ve siyah ayakkabılar. Ve bir de ceketimin cebine beyaz bir mendil. Tabi bunlardan önce rahatlamak için bir duş. Bu güne özel bir parfüm. Eternity... Hazırlandıktan sonra ilk önce kokusunu içime çektim. Sonra içimde olan duyguları hissettim ve birkaç noktaya sıktım.

- Nasılım Percy ? dedim bağırarak.

Denize bakan bir binanın en üst katı. Şık ve inanlmaz duygular yaşatan bir yer. Yükseklikten olmalı ki havanın yaptığı her hamleyi teninizde hissediyor ve onunla aynı anda aynı duyguları hissesiyorsun.

Kapıdan girer girmez bizi kırmızı halı karşılıyordu. Sonra yuvarlak,beyaz örtülerle üstleri örtülmüş, altın şamdanlar ve kadehlerle renklendirilmişti masalar. Ve tabi peçeteler , aşkın rengi kırmızıyla süslenmişti. Kırmızı, masalara ve ortama ayrı bir duygu katıyordu. Masalar rastgele düzenlenmiş gibi bir düşünceye kanaat getirsede aslında bir simeteriğe göre dizilmişti.

Salonun kocaman altın kaplamalı olan penceresi denize bakıyordu. Hemen onun yakınlarına gelinin ve damadın yemin edecekleri yeri hazırlamışlardı. Hemen yanınada da masa vardı gelin ile damada ait. Onlararın masası ise;
Beyaz bir örtüyle örtülmüştü ama tek farklılık masaya dökülmüş gül yaprakları ve güllerdi.

Son hazırlıkların kontrolü için salona gittim ve şöyle bir süzdüm. Her şey tam gibi görünüyordu. Eminolmak için:
- Herşey hazır mı ? diye sordum ordaki görevlilere.
- Herşey hazır , efendim dedi ve işine geri döndü.
Kırmızı halının bana eşlik ettiği kapıya varmıştım. Kapıyı açtım ve salondan dışarıya çıktım.

Yerde, bordomsu bir halı ile kaplı olan zeminde yürüyordum. Kocaman bir koridor ve karşılıklı iki kapı. Gümüşten yapılmış olan kapıların kollarında adımız yazıyordu. Amié'nin odasına doğru yürüdüm ve kapıyı çalmadan içeriye girdim. Amié yoktu ama Phoenix ve Eleanore orada oturmuş sabırsızca bekliyorlardı. İkiside ayağa kalktı ve apar topar beni odadan çıkardılar. Kapıyı açıp beni dışarıya çıkardıktan sonra yüzüme kapıyı kapamışlardı. Şaşkın bir ifadeyle kapıya bakıyordum. Yüzümde kırık bir gülümseme oluşmuştu. Elimi kaldırdım ve kafama götürdüm. Uzaktan bakınca selam verir gibi duruyordu. Belki de öyle bir amacım vardı.

Odama girdim ve aynaya baktım. Derin bir nefes aldım. Sakin ol. Sakin ol. İçimden yüzlerce kez bunu söylüyordum. Vakit gelmişti. Odadan çıktım ve salona girdim.

Misafirlerimiz çoktan yerlerini almış heycanla bizleri bekliyordu.
Kalabık sadece bana bakıyordu ya da bana öyle geliyordu. Hızlı adımlarla yemin edeceğimiz kürsüye ilerledim. Misafirlere döndüm. Ellerimi önümde birleştirerek beklemeye koyuldum.

Orkestra düğün müziğini çalmaya başlamıştı. Bu demekti ki Amié geliyordu. Müziğin ritmi beni iyice germişti ya da ben kendi kendimi geriyordum. Kapı açıldı ve içeriye güzeller güzeli prensesim girdi. Yanında da Steven M. Black vardı. Amié'ye bana kadar eşlik edecekti.


* Bu kurguya göre yazınız.

Spoiler:

Hayatımı değiştirecek o gün sonunda gelmişti. Ama gelene kadar da neler çekmiştim.. Konuk listesi, yemekler, masa düzeni ve en önemlisi gelinlik. En zor kısım tabii ki gelinlik olmuştu. Haftalar boyunca Pho ile Paris'te altüst etmediğim butik kalmamıştı ki, sonunda aradığım gelinliği Vera Wang'de gördüm. Dizlerime kadar oturtmalı dizlerden sonrası kabarık. Gördüğüm an onu giymek istediğime karar verdim ve işte şimdi üzerimdeydi.

Saçlarımı omuzlarımdan aşağıya dökülecek bukleler şeklinde açık bıraktım ve küçük, zarif buketle son rötuşlar da yapılmış oldu. Düğün muhteşem olacaktı, inanıyordum. Tüm o yaşadığımız aksiliklere rağmen artık John ile evleniyorduk... Buna hala ben bile inanamıyordum. Yüzük inanmama çok yardımcı oluyordu...

"Damadın gelini düğünden önce görmemesi gerektiği" klişesine biz de uymuştuk galiba. İçeriden bir kapı sesi duydum. Sanırım John gelmişti ve kızlar - Pho ve Eleanore- onu tek kelime bile etmeden kapı dışarı etmişlerdi. Ben de beni görmesini istemiyordum. O ki, bana düğünün olacağı yeri en son gösterdi ki...

Çok heycanlıydım. Kalbim yerinden fırlayacak gibi atıyordu. Eleanore fazla içki içmemem için önlemini almıştı ve hazırlandığım odaya yalnızca bir bardak şarap koymuştu. Beni rahatlatması için içmeye başladım. Yoksa kesinlikle John'a doğru yürürken ayağım bir yere takılıp düşecekti. Neyse ki, tek başıma yürümüyordum. Yanımda çok sevdiğim ve saygı duyduğum Steven olacaktı.

Pho, kapıma yavaşça vurdu ve zamanın geldiğini anladım. Onun o şirin suratından anlaşılıyordu, Pho bile heyecanlıydı. Odadan yavaşça çıktım ve Steven beni orada bekliyordu. Yanına gittim koluna girdim ve

- Nasıl görünüyorum Steven? dedim. Daha sonra nefesimi düzenlemek için derin bir nefes aldım.

Biz yemin kürsüsüne doğru ilerlerken herkes bize bakıyordu. Bu durum rahatlamama hiç yardımcı olmuyordu. Derin bir nefes aldım ve gülümsedim. John oradaydı ve Tanrım o kadar yakışıklı görünüyordu ki... Sadece ona odaklandım, ona bakarak yürümeye başladım. Ve en sonunda kürsüye gelmiştik. Steven beni nazikçe John'a emanet etti ve konukların arasında yerini aldı. Artık sadece ikimiz vardık. En azından ben öyle hayal ediyordum...

Sevgili dostumun düğünü. Onun evleneceği kişiye eşlik etmek benim için harika bir duyguydu. Yüzümde gülümseme ile gelinin hazırlanmasını bekliyordum.

-Nasıl görünüyorum Steven?

Bir melek kadar güzel görünen Amelie girdi içeri. Bir şey söylememe gerek yoktu. “Mükemmel!” diye mırıldandım sadece.

O kadar güzeldi ki! Kendi düğünümü hatırladım. Gelini görmek uğursuzluk sayılırdı John’un bundan haberi yoktu anlaşılan yoksa daha demin gelmezdi. Amelie’nin iki arkadaşı da en az onun kadar heyecanlıydı. Phoneix ve Eleanore.

Tüm düşüncelerimi bu ana çektim ve güzel –ki John’u kendi kardeşimden ayırmadığımdan o da benim kardeşim sayılacaktı ya da kızım- geline kolumu uzattım.

Beraber salona geçtik ve damadımıza doğru yürümeye başladık. Yanımdaki bayanın heyecanlı olduğu belliydi. Evet. Benim düğünüm olmasa da en az kendiminkiymişçesine mutluydum. Sevgili dostum evleniyordu.

Gelini onun yanında bıraktıktan sonra yerime geçtim ve bu iki aşığın hayatlarını birbirine bağlaması için yapılan töreni izlemeye koyuldum. Kesinlikle mutlu olacaklardı.

Spoiler:

Harika bir gündü. Nihayet John Amca ve Amélie evleniyorlardı. Daha mutlu olamazdım herhalde. Belli etmesemde son zamanlarda bugünü dört gözle beklemeye başlamıştım. Ne giyeceğim derdine hiçbir zaman düşmemişimdir, fakat bu sefer kıyafet konusunda biraz telaş yapmıştım. En sonunda siyah, tek omuz bir elbise de karar kıldım. Öyle çok gösterişli bir şey değildi, fakat yine de benim hoşuma gitmişti.

Düğünün yapılacağı mekan öyle güzeldi ki. Özellikle yüksekte olması baş döndürücüydü. Bu baş döndürücülük harkika bir histi. Rüzgarı tenimde hissetmeyi o kadar çok seviyordum ki. Deniz manzarasının güzelliğinden bahsetmeye gerek bile yok. Bu güzelliği anlatmada kelimeler kifayetsiz kalır. Bir süre manzarayı seyrettim. Sonra salonun dolmaya başladığını farkedince, bende bir masaya oturdum.

John Amca'ya takıldı gözüm. Çok yakışıklı olmuştu. Heycan ve bir şeylerin eksik olmaması için verdiği çabanın telaşı vardı üzerinde. Son kontrolleri yapıyordu belli ki. Sonra dışarıya çıktı. Aklımdan Amélie'nin yanına gitmiş olma olasılığı geçti. Elimde değildi o saçma düşünceye bende inanıyorum: Düğünden önce damat gelini göremez. Saçma belki ama yine de görmese daha iyiydi. Yanına gidip onu engellemeyi düşündüm, fakat Profesör Griotte'nin onu engelleyebileceğini düşünerek yerimde kaldım.

Biraz sonra John Amca geri gelmişti. Şimdi herkes gelinin gelmesini bekliyordu. Orkestra düğün müziğini çalmaya başladığında, beklenen kişinin geldiğini anlamış olduk. Kafamı kapıya doğru çevirdim ve öylece kalakaldım. Amélie öyle güzel olmuştu ki, herkes ağzı açık ona bakıyordu. Amélie, Profesör Black'in kolunda, nazik bir şekilde yürüyerek John Amca'ya yaklaştı. Profesör Black, Amélie'yi John Amca'ya bırakırken oldukça duygulanmıştım. Bu olayın altında aslında bir 'Ona iyi bak' gizliydi. Ve ben akmaya hazır gözyaşlarımla John Amca'nın Amélie'ye iyi bakacağına ve ömür boyu mutlu olacaklarına emindim.

Spoiler:

Belki de tüm öğrencilerin, profesörlerin hatta tüm büyücü camiasının beklediği gün gelmişti. Profesör Amié ve Bay Dillinger'ın düğünü şahane olacaktı şüphesiz. Herkes bir telaşla hazırlık içerisindeydi. Ben de dahil. Herkes gibi güzel görünmek istiyordum elbette. Ama en çok merak ettiğim şey ise, Profesör Amié'nin nasıl olacağıydı. Gerçekten çok sevdiğim ve güzel gördüğüm bir profesördü hatta küçüklüğümden beri onun gibi gibi olmak istiyordum. Heyecanlı bir şekilde aylardır dolabımda giyilmeyi bekleyen elbisemi üzerime giydikten sonra yaptığım hafif bir makyajla tamamdım.

Düğünün yapılacağı mekana geldiğimde herkes gibi şaşkınlığımı gizleyememiştim. O kadar güzeldi ki. Çok yüksekteydi ve müthiş bir deniz manzarasına sahipti. Hep böyle bir düğünle evlenmek istediğimi düşündüm. Böyle bir yerde... Çok geçmeden herkes yerlerini aldı. Ben Blair ve Clary'nin yanına geçtim. Düğün başladığında herkes sessizleşti. İlk olarak Bay Dillinger içeri girdi. Gayet samimi ve yakışıklı görünüyordu. Daha sonra arkadaki büyük kapı açıldı ve profesör Amié ve profesör Steven çıktı. Profesör Amié o kadar güzel görünüyordu ki. Herkes hayranlıkla onu izliyordu.

"Ne kadar güzel görünüyor."

Diye iç geçirdim kızlara. Onlar da bana hak verircesine başlarını salladılar. Daha sonra profesör Black, profesör Amié'yi Bay Dillinger'a bıraktı. Gerçekten yakışıyorlardı...

Spoiler:

Bir düğün.
İki kusursuz insanın ömürlerini birleştirdikleri kutsal ve ömür boyunca unutulmayacak bir gün. Elbette derin, her detayda daha farklı bir anlam çıkartabilecek bir dizayna sahip bir düğün alanı ile diğer davetlilerin de ömürleri boyunca hatırlayacakları güzel, hoş bir düğün. Düğünlerde en önemli konu-en azından gelin için- kimsenin beyaz bir elbise giymemesidir. Gelinin ihtişamına kuşku ya da benzerlik düşürülecek elbiseye sahip davetlileri düğünden kovmak ise tam bana yakışan bir tavır olurdu sanırım. Bir gün evlenirsem, bunu göz önünde bulunduracağım.

İşte bugün bu yüzden sade, kırmızı bir elbise giymiştim. Pek adetim değildi sade şeyler giymek. Bukleler halinde kulaklarımın hemen üzerinden alınan parçalar ile toplanmış saçımın uçuşunu gözlemlerken salondaki kan miktarını düşüncelerimden tam anlamıyla uzaklaştıramadığımı farketmiştim. Bu elbette ki çok zordu. Deli gibi susamış bir insanın su şişeleri ile dolu olduğu bir odada olması ve hiçbirine dokunamamasından farksızdı. Fakat bu güzel düğünü bozmayacağıma dair geline verdiğim sözü unutmamış ve düğün boyunca da unutmayacaktım. Muhtemelen sevilmeyen bir varlık oluşumun en muhteşem kanıtı ise daha ücra bir köşede tek başıma bekliyor olmamdı. Ancak en doğrusunun bu olduğu düşünüldü ise sadece beklemem gerekirdi. Yaklaşık yirmi dakikanın ardından geniş pervazları ve ilginç döşemeleri olan büyük kapıdan giren John'a bir an gözüm takıldı. Karizmatik ve ciddi görünümünü büyük ölçüde kaybetmişti. Onun yerine heyecanlı bir adam ve harcına sabırsızlık katılmış bir şekilde bekliyordu. Gülümseyerek yeminlerini edeceği yere doğru yürüyüşünü izledim.

Bir süre geçtikten sonra düğün müziği kulaklarımda, beynimde ve bedenimin her köşesinde yüksek bir sesle çalmaya başladı. Kulaklarımın iyi duymasına lanet etmek üzere olsam dahi her notanın keyfini çıkarmaya çalıştım. O sırada devasa, büyüleyici kapıdan Amélie girdi. Tabi ki Mr. Black'in kolundaydı. Sağlıklı ten rengine karışan kırmızılıklara takıldığım anda bir anda beynimi şimşekler sarmaladı. Asla utandığımda yanaklarım kızarmayacaktı, beyaz gelinliğin içerisinde aptal bir beyazlıkta duracaktım. Asla yeteri kadar güzel bir gelin olamayacaktım. Amélie'nin güzel görünüşüne bir nebze daha büyüleyicilik katan gelinliğine baktım ve hayat arkadaşının yanına doğru ilerleyişini izledim. Kısa bir hayat. Sonsuz bir aşk.

"Ölümsüzlüğü terketmeye bile değer."

O anda asıl olduğum ben devreye girdi ve doğru dürüst düşünmemi sağladı. Ama kan içmeyi terketmeye değer değil.

Evet, John için büyük gündü bu gün. Onun için büyükse benim için de biraz büyük bir gün sayılırdı. Ne giysem ? diye soruyordum kendi kendime. Abiye olacak halde değildi ya. Benim düğünüm değil nasılsa. Sonuçta nikah gibi birşey bu.

İşlerimi bitirdikten sonra odama gittim ve güzelce bir banyo yaptım. Odamın pencere kenarına yakın olan müzik setine Hans Zimmer'ın bir cd'sini koydum ve müziklerin çalmasıyla rahatlamaya başlamıştım. Genelde bir kıyafet seçerken bu yöntemi uygulardım.
Bir sürü kıyafet denemiştim. etek,pantalon, mini elbise...
Bir sonuca varamayınca kendimi yatağa attım ve belli bir süre tavana bakarak sakin olmaya çalıştım. Yatağımdan kalktım ve dolabıma geri döndüm. Sadece düğün için kıyafet seçmeye kalksam 2 saatten fazla vaktimi alırdı. Nasılsa düğünden sonratmem gerek özel bir yer vadı. Onun düşünerekten de bir kıyafet seçimi yaparsam daha iyi olacaktı. Beyaz, mini, tek omuzlu elbisemi aldım ve giyindim.Onun altına da beyaz topuklu ayakkabılarımı giydim. Saçlarımı ise doğal hali- kıvırcık - olarak bırakmıştım. Makyajım ise sadeydi. Bir göz kalemi,rimel,parlatıcı ve biraz allık. Parfümü de unutmamak lazım. Sadece özel günlere ve dışarıya çıkarken - alışveriş gibi - sıktığım Channel eseri olan Allure'yi sıktım. İşte hazırdım. Hemen evden çıktım ve düğünün olduğu yere cisimlendim.
Denize bakan bir yer ve binanın en üst katı. Balkonu ise bir prensesin balkonu gibiydi. Rüzgar teninizi okşuyor ve size üşüme hissi veriyordu. Ama ondan da öte mutluluk veriyordu. Üşüdüğümü hissettiğim an içeriye girdim.
Etrafa şöyle bir baktım. Gerçekten de hayelim de olan bir düğün gibiydi ama ben daha iyisini bekliyordum John'dan. John demişken , o da salonda son hazırlıkları kontrol ediyor gibiydi. Bir şeyler söyleyip salondan çıktı. O kadar şık olmuştu ki. Hele o parfümü beni gerçekten de zorlamıştı. Salondan çıktığı zaman ben de hemen onun arkasından gittim. Ona baktığımda apar topar odadan çıkartılmıştı ve John'da odasına girmişti.
Kapıyı çalmadan içeriye girdim ve onun aynada kendine baktığını gördüm. Odaya girdiğim de kafasını bana doğru döndürdü ve sert bir şelikde bakıyordu. John birşey demden ben söze başladım.

- Affedersin. Sadece nasılsın diye bakmaya gelmiştim dedim. Ne tepki vereceğini bilmiyordum ama ben yine de cam kenarında olan koltuğa doğru yürüdüm ve oturdum.

- Tebrik ederim. Sonunda sevdiğine kavuşuyorsun. Ne kadar da güzel dedim ve sinsi bir kahkaha attım.

Uzun bir süre konuşmadan durduk. Sıkılmıştım. Ayağa kalktım ve odadan dışarıya çıktım. Salona gittim. Salonda dolmuştu. Herkez damat ve gelini bekliyorlardı. Önlerde boş bir yere oturdum. Herkez bana bakıyordu. Yine benim hakkımda bir bilgiye ulaşmışlardır diyerek gülümsedim.
Salona John girmişti. Yemin edecekleri kürsüde hayatının aşkını bekliyordu heycanla. Onun o halini görünce yüzümde tatlı bir gülümseme oluşmuştu. John!a odaklanmışken birden kapı açıldı ve içeriye Amié girdi. Amié mutlu üyordu. Bense mutlu görünmeme rağmen mutsuzdum. John!a döndüm ve gözlerinin içine baktım. Gözlerinde heycan ve mutluluk vardı. İşte o sıra bütün herşeyi unutmuştum. Amié olan taş kalbim o anda kırılmıştı.

Amié, John'u benden alan bayan. Onu pek sevdiğim söylenemzdi ama nefret de etmiyordum. Ne olduysa beni buraya getiren kişilerden biriydi Amié.

Sabah küfrederek kalktım desem yeridir. Telefonuma hatırlatma eklemişim. "Bugün büyük gün." Sihir Bakanı John Dillinger ve Hogwarts Astronomi Profesörü Amélie Anne Andrea'nın düğün günü. Büyü dünyası uzun süredir genç çiftin düğünlerini bekliyordu. Haber yapmak mecburiyet sayılırdı.

Kalktım. Elimi yüzümü yıkadım, aynaya baktım. Düğünlerden bile tat alamıyordum şu işe bak. Her şey haber değil ki. Biraz kafa dağıtmak benim de hakkım. Başkalarına göreyse değil...

Kıyafet dolabımın önüne geçtim. Basın kimliğimle oradaydım. Aslında davetliydim aynı zamanda. Ne tip bir şeyler giyeceğime karar vermem zordu. Sadece basın kimliğiyle gitsem, kot tişört giyerdim; ama Amié özel olarak davet de etmişti. O zaman gece elbisesi giymem lazımdı. Uzun süre kafamı kaşıya kaşıya dolabı izledim. Sonra her ortama uyar diye siyah sade bir elbise giydim.

Hafif bir makyajdan sonra düğünün yapılacağı yere gittim. Erkenden gittim ki, her anı fotoğraflayabileyim. Mekana gittiğimde gözlerim bayram etmişti. Yerlere bordo halılar serilmişti. Manzara destansıydı ve binanın mimarisine söylenecek laf yoktu. Genç çift paraya kıymıştı anlaşılan.

İçeri girdiğimde varlığımı pek fark etmemişlerdi. Gelin ve damadın yakın arkadaşları son hazırlıklar için oradan oraya koşturuyordu. Bay ve Bayan Dillinger'in ise hâlâ hazırlandığını tahmin ettim. Kim bilir ne kadar heyecanlıydılar. Ben etrafı izler ve fotoğraf çekerken herkes yerini almaya başladı. Öncelerden bir yere geçtim be törenin başlamasını bekledim. Tanıdık herkes buradaydı. Beni asıl ilgilendirense Amélie'nin eski sevgilisi Roy Platts'ün yeni sevgilisiyle neşe içinde konuşmasıydı. Bu kare, paha biçilemezdi. O sevinçle sırıttım.

Kendi kendime gayet iyi eğleniyordum. Neşeli gülüşüm müziğin başlamasıyla yarıda kaldı. Genç çift, yemin töreni için yerlerine yürüyorlardı.

Etraftaki heyecan, mutluluk, telaş neredeyse somut denecek kadar net bir şekilde hissediliyordu.

Evlenme törenleri benim için sınırsız içki demekti; ama evliliğin korkulacak bir şey olmadığını o gün John ve Amélie'nin gözlerinden anladım...

[Resimleri görebilmek için üye olun veya giriş yapın.]

RpOut: Helena'nın giydiği hiç bir kıyafet düğüne uygun değil, üzgünüm

Ne yalan söyleyeyim, bu günü gelişini iple çekiyordum. Utanarak söylüyorum ki, arkadaşımın mutluluğu için değil, tamamen beni oradan oraya sürüklemesinden bıktığım için. Oh mon dieu! Alışverişkolik bir kadına gelinlik beğendirmek kadar zor bir şey yokmuş bu hayatta, ahir ömrümde bir şeyi daha öğrenmiş oldum.

Düğüne bir hafta kala -abartmıyorum- saat 7.00 gibi odamda opera müziği yankılanmaya başladı. Uykumdan nasıl uyandığımı, nasıl hazırlandığımı bile hatırlamıyorum. Neymiş efendim, düğün müziklerini seçmeli, masa öğtülerini terziye vermeli, gelinliği almalı ve peçete tutacaklarını sipariş etmeliymişiz. Bir baktım kızcağız telaşlı tavuk gibi bir aşağı bir yukarı dolanıyor odanın içinde.

Sonrası daha vahimdi tabi. Girmediğimiz gelinlikçi, terzi, züccaciye kalmadı. Ama en sonunda bir gelinlikçinin vitrinine yapışıp 'Bunu istiyorum!!' diye bağırdı da ben de rahatladım. Eh, bu rahatlık uzun sürmedi. Baş nedimesine elbise alacakmış. Öyle uçuk kaçık elbiseler denetiyor ki anlatamam. Birinin göğsünde kocaman bir tüy var, diğerinin etekleri iki metreyi buluyor. En sonunda bir tanesini beğenip getirdi yanıma. Buna ben bile itiraz edemezdim. Hoş elbiseydi. Yavru ağzı renginde, mini, etekleri tüylerle süslü tek omuzlu bir elbiseydi. Elbiseyi aldıktan sonra her şey tamam sanmıştım ama kabus devam ediyordu. Ayakkabılar!

Neyseki her şeyi zamanında tamamladık. Düğün günü ben Eleanore'la beraber Anne'i hazırlıyor, bir yandan da salonda eksik gedik var mı araştırıyordum. Şamdanlar, içkiler, mezeler, hatta peçeteler. Tahmin ettiğim gibi Anne yine yapmıştı yapacağını. Kırmızı ağırlıklı bir düğün salonu düzenlemiştik beraber. Anne tüm itirazlarıma rağmen olayı abartıp kırmızı halı ve gül yapraklarını da listeye eklemişti. Ne denirdi ki? Onun düğünü, onun kuralları.

Gelini hazırladıktan sonra Anne ve Eleanore gidip hazırlanmam için başımın etini yediler. Ben de elbisemi ve kırık beyaz açık uçlu bantlı topuklularımı giyip makyaj ve saç için kendimi Anne ve Eleanore'a teslim ettim. Ne yalan söyleyeyim, işi biliyor bu kızlar.

Her şeyi tamamlayıp Anne'i özel odasında yalnız bırakıp dedikoduya dalmıştık ki John göründü kapıda. Ürkek ürkek içeri bakıyordu garibim. Tabi biz kızlar çığlık çığlığa damadı odadan kovduk. Sonra da bastık kahkahayı tabi.

Steven'ın kapıda görünmesi, vaktin geldiğine delaletti. Gözyaşlarımı zor tutarak Anne'i Steven'a teslim ettim ve arkalarındaki yerimi aldım. Tatlı şey... Küçükken çamura yuvarladığım kocaman mavi gözlü kızın büyüyüp böylesine bir kadın olacağını kim tahmin edebilirdi ki. Bir an kendimi sorgulama gereksinimi duydum. Anne'i kıskanıyor muydum? Garip ama ufacık bir kıskançlık bile yoktu içimde. Anne'in anneliğini üstlenmiştim galiba zamanla. Gerçi ben ve annelik aynı paragrafta bile kullanılmayacak kadar ayrı terimler ama düştüğüm bu ruh halini ve gözlerimin dolmasını başka türlü açıklayamazdım.

Ben bu düşünceler içinde kaybolmuşken Steven Anne'i John'a teslim edip yerine yerleşmişti. Ben de öyle yaptım. John'un ne kadar yakışıklı ve şık olduğunu o zaman fark ettim. Damatlığı Anne'in seçtiğinden adım gibi emindim. John'un şıklığından emin olduktaen sonra salona göz gezdirdim. Evet her şey eksiksizdi. O sırada tanıdık simalara rastladım. Kimler yoktu ki? Öğrenciler, profesörler, idareciler... Tekrar Anne'e döndüm. Dudaklarını ısırarak benden tarafa bakıyordu. Deli kız, heyecandan ölmek üzereydi. Şarap işe yaramamıştı anlaşılan. Ona dostça göz kırptım ve dudaklarımı oynattım

-Her şey harika, evleniyorsun

Fonda yumuşak bir kadın sesi aynı nakaratı tekrarlıyordu. : Mon Amour.

Dışarıdaydım. Godric Hallow'un, küçük, güzel evlerine bakıyordum. İçerisi kalabalıktı ve kalabalık yerler beni bunaltıyordu. Yinede gidecektim. Yavaşça dönüp, ilerledim. İçeri girdiğimde o muhteşem manzara yine karşımdaydı. Büyük, uzun, kırmızı bir halı, gelin ve damadın geleceği yere uzanıyordu. Masaların üstünde altın kadehler ve şamdanlar göz dolduruyordu. Bu kadar resmi bir yere gömlek ve kot pantolonla girmiştim. Ama resmiliği sevmediğimden bu durum, beni rahatsız etmedi.

Sihir bakanı görünmüştü. Hızla bir adamın yanına gitti. Bir şeyler konuşup, tekrar geri dönerek, gitti. Yavaşça gidip, köşelerden bir masa seçtim ve oturdum. Kalabalık, her yeri doldurmuştu. Bir çoğunu tanıyordum. Zaten çoğunluğu Hogwarts oluşturuyordu. Profesörler, öğrenciler, çoğu kişi buradaydı. Bakanlık çalışanları da eşlik etmişti. Bazılarını gazetelerden tanıdım. Ünlüler, gazeteciler, herkes buradaydı. Herkesin beklediği müzikte çalmıştı. Güzel, ince bir enstrümandan gelen, mükemmel bir müzikti.

İşte o an, profesör Andrea çıkmıştı. Yanında profesör Black vardı. Mükemmel bir elbise seçmişti. Salonda parlama havası yapıyordu. Saçlarındaki bukleler onu çocuksu ve tatlı göstermişti. Güzel yüzüyle gülümseyince sanki herkes taşa dönüşecekti. Bir anda etrafın hareketlendiğini fark ettim. Flaşlar patlıyordu. İşte habercilerin beklediği zaman gelmişti. Sihir bakanının evlenme fotoğraflarının değeri ne kadardı? Kim bilebilir. Ama gerçekten iyi bir miktar olduğu belliydi.

Bu muhteşem yerin havasına rağmen bunalmıştım. Birkaç dakika dışarı çıkıp, hava almanın zararı olmazdı. Hemen kalkıp, dışarıya yöneldim. Kapıda etkileyeci, şirin, küçük evler yine gözüme çarptı. İlerde sahip olabileceğim, tatlı evlerdi. Bu güzel eve sahip olmaktan başka ne olabilirdi ki, şu an? Evdeki neşe, minnacık, tombul ayakların evde gezinmesi, ellerin eve dokunması...

Spoiler:

Sevdiğim arkadaşlarımdan birinin düğünündeydim ve en az onun kadar heyecanlıydım. Phoneix ve ben Amelie’nin yanındaydık her zaman olduğu gibi. Heyecanlı bir şekilde Amelie’nin hazırlanmasına yardım ederken araya Phoneix’i de ekledik ve onu da süsleyip güzelleştirdik. Tabi bu zor olmadı. Sonuçta zaten güzel biriydi.

Tüm bu olanlar sırasında John kapıda belirdi. En azından Amelie yanımızda yoktu da göremedi. Düğünden önce damadın gelini görmesi uğursuzluktur. Sanırım bilmiyordu bakanımız bunu. Onu kovaladıktan sonra aynaya bir göz attım bende. Giydiğim tek omuzlu elbise dizlerimin hemen üzerinde sona eriyordu. Yüksek topuklu ayakkabılar ve güzel yapılmış saçlar…

Aslında saçlarımı sarı bırakacaktım fakat son anda vazgeçip kumrala çevirdim. Böylece daha güzel olduğuma kanaat getirdim. Tabi bu benim düğünüm değildi lakin arkadaşıma layık bir güzellikte olmam gerekiyordu.
Sonuçta o bir peri kadar harikaydı.

En sonunda Steven geldi de zamanın dolduğunu anladık. Yoksa uzun süre orada durabilirdik. Steven onu John’a bırakırken ellerimi yüreğimin üzerine götürdüm ve yüzümde tatlı bir gülümseyiş ile seyrettim onları. Kalbimin derinliklerinden gelen iyi diklerimi onlara yolladım.

Düğün hediyesini bile düşünmüştüm. En iyisinden bir iksir yapmıştım. Gördüklerinde anlayacakları bir iksir. Umarım mutlu bir evlilikleri olur.

Spoiler:

Hayatım boyunca dünyanın pek çok yerinde düğünlere şahit oldum. Bizim klasik düğünlerimiziden çok farklı şekilde yapılan pek çok düğün var dünyada. Ve ben bunların çoğunda bulundum. Güreşmek için farklı ülkelere gittim. Konser vermek için farklı ülkelere gittim. Beni en çok etkileyen şeylerden biri her zaman düğün kültürleri olmuştur. Havaya kurşunlar saçılan Arap düğünleri, geline kilolarca altın takılan Hint düğünleri, tapınaklarda yapılan budist düğünleri ve daha neler neler. İşte yine bir düğün. Günlerce bu düğün beklendi. Bü düğünün yapılacağı ''o gün'' beklendi

Bugün o gün! Godric Hallow'daki muhteşem düğünün olacağı gün!
Godric Hallow'a geldiğim zaman düğün başlamak üzereydi. Aceleyle düğünün yapılacağı yere gittim. Hemen içeriye girdim. ve yerime kuruldum. Herkes heyecanla bekliyordu. Birden orada John'u gördüm. Yanında Bay RBen vardı. İkisi de çok heyecanlı görünüyordu. Vakit ilerledikçe herkes sabırsızlanmaya başladı. Elime içkimi aldım ve etrafıma baktım. John kürsüye geldi. Bütün gözler ona çevrilmişken düğün müziği çalmaya başladı. Ve Profesör Amilie ve dostum Steven kapıda göründü. Herkesi saran mutluluk dalgası insanların yüzlerinden okunuyordu.

Spoiler:

Bir güzel bayanın daha kendisini evlilik belasına bulaştırdığı günü kutlamak(!) üzere bir araya gelmiştik. Çok saçma bir durumdu. Evlilik bence çok saçma bir olay. Ne gerek var ki evlenmeye eğer sevdiğinizin sizin sevdiğini biliyorsanız?

Okulumuzun en güzel profesörünün düğününde kesinlikle ben de olmalıydım. O kadın benim idolüm. Ne yapsa çok güzel oluyor. Bir şeyi açıklarken bile o kadar kibar ki...

Düğünün yapılacağı yer belli ki çok özenle seçilmişti. Düğüne hakim olan renk kırmızı'ydı. Aşkın rengi kırmızı. "Evleniyoruz, mutluyuz" tarzı konuşmalara hiç gerek yoktu onlar için. Bu salonda yarım saat geçiren herkes onların mutlu olduğuna şahitlik edebilir bence.

Düğün zamanı geldiğini orkestranın hafif bir müzik çalması ve Sihir Bakanımız John Dillinger'in yerini almasından anlamıştık. Daha sonra, salonun o devasa kapısı açıldı ve Profesör Black'in kolunda an az bir peri kadar güzel Profesör Andrea girdi aynı anda Crystal "Ne kadar güzel görünüyor." dedi. Gerçekten de öyleydi. Saçı, makyajı ve gelinliği. Tanrım, onu o kadar kıskanmıştım ki... "Muhteşem görünüyor!" dedim kısık bir sesle.

Yüzlerinden anlaşıldığı kadarıyla ikisi de heyecandan ölmek üzereydi. Profesör Andrea'yı hiç böyle heyecanlı görmemişti. Evlilik böyle bir şey demek ki... Hep mutlu olmalarını diledim...