Yoğun olan işlerimden dolayı eve pef fazla, hiç uğramıyorum denecek kadar az, gitmedim. Gözlerimin altı morarmıştı ve saçlarım her zamankinden daha da karışıktı. Sallana sallana çantamı ve paltomu aldım, odamdan çıktım. Çalışanlara şöyle baktım. Yorgunluğun verdiği dikkatsizlik ve bitkinlik vardı üzerlerinde. Dinledirken onları çalıştıramazdım. Sesimi temizledim ve:

- Beyler ve bayanlar yorgunuz. İşlerinizi bırakıp evlerinize gidebilirsiniz. Yarın gece mesainiz olacak. İyi günler dedim ve asansöre bindim. Birkaç dakikaya asansörden çıkacaktım ama bu birkaç dakika bana çok uzun gelmişti. Gözlerim yavaşça kapanıyordu. Bu halde ne araba kullanabilirdim ne de yürüyebilirdim.

Asansörden inince evimin önüne cisimlendim. Yüzümde gülümseme vardı. Belki de yaşam enerjimi yansıtan gözlerimdeki ışıltı yeniden parlıyordu. Evime dıştan göz gezdirdim. Havayı içime çektim ve yavaşca kapıya yöneldim. Amié ile evlenmeden önce yaptığım gibi kapının önünde üstüme başıma çeki düzen verdim ve derin bir nefes alarak zili çaldım. Evimin anahtarıyla ya da asayla açabilirdim ama onu yapacak gücüm yoktu. Kapıyı açan evin hizmetçisi Ms.Groats'du. Hızlıca çantamı ve paltomu eline tutuşturdum.

- Amié, hayatım ben geldim ve hızlıca koşarak merdivenleri çıktım. Salonun kapısı kapalıydı. Elimi kapının tokmağına götürdüm ve kapıyı açtım. Amié, kapının hemen yanında ayaktaydı ve bana bakıyordu. Sıkıca ona sarıldım. Elimi beline doladım ve dudaklarına narin bir öpücük kondurdum. Dudaklarımı ondan ayırmak istemiyordum ama evimizde küçük tatlı bir cadıya sahiptik. Dudaklarımı ondan ayırdım ve Amié'i kendime iyice yaklaştırdım. Kulağına doğru eğildim ve:

- Seni ne kadar özlediğimi bilemezsin. Kokunu içime çekmeyi, sana bakmayı,gözlerini ve en önemlisi kalbini ve sevgini...Seni seviyorum bebeğim dedim ve boynuna bir öpücük kondurdum. Hafifçe geriye çekildim ve gözlerine baktım.

- İnanır mısın kavgalarımızı bile özledim dedim ve gülümsedim. Yanında geçtim ve elimi beline koyarak koltuğa doğru yürüdük.

- Rose nerede? Koşarak gelmesi gerekirdi. Yoksa... dedim ve duraksadım. Endişeyle yüzüne baktım ve:

- Birşey olmadı değil mi? Alex'in Rose'u kaybetmesinden sonra dedim ve Amié baktım.

Rose'u uyuttuktan sonra salona geçmiş son aldığım kitaplara göz gezdiriyordum ki, alt kattan bazı sesler duydum. Yine kimdi bu? Gecenin bir saatinde kapıya gelmeye utanmıyorlardı... Kitabımı yavaşça koltuğa bırakıp ayağa kalktım ve kapı açıldığında gelen kişi tüm ruh halimi tepetaklak etmişti. John. Odaya girdiğinde sımsıkı sarıldık. Kokusunu bile özlemiştim. Bazen işinden nefret ediyordum onu benden aldığı için.

- Seni ne kadar özlediğimi bilemezsin. Kokunu içime çekmeyi, sana bakmayı,gözlerini ve en önemlisi kalbini ve sevgini...Seni seviyorum dedi ve bir kez daha öptü. O beni öptükçe, özlemimin ne kadar derin olduğunun farkına varıyordum.

- Yıllardır seni görmüyor gibiyim...

- İnanır mısın kavgalarımızı bile özledim dedi ve ellerimi boynuna dolayıp gülümsedim.

- Kavgalarda en azından yanımdaydın.

Hiç olmaması her şeyden kötüydü... Cehennem azabı gibiydi benim için.

- Rose nerede? Koşarak gelmesi gerekirdi. Yoksa... Birşey olmadı değil mi? Alex'in Rose'u kaybetmesinden sonra

Alex'in Rose'u kaybetmesi çok da ilginç gelmemişti bana. Rose bu, sinirlendiği bir gündeyse kafasına eseni yapıyor. Canı sıkıldıysa eğer...

- Rose yukarıda uyuyor. Ona bir şey olmuş olsa, sence ben burada rahat rahat oturur muyum? dedim ve onu öptüm. Tanrım, çok özlemiştim.

- Kavgalarda en azından yanımdaydın.

Haklıydı. Ne diye bilirdim ki?

- Rose yukarıda uyuyor. Ona bir şey olmuş olsa, sence ben burada rahat rahat oturur muyum?

Derin bir nefes aldım ve Amié öptüm.

Onu gereçkten de çok özlemiştim. Ona sıkıca sarılmak istiyordum ama sarılmak bana yetmiyordu.

Amié'i koltuğa yatırdım ve öpmeye devam ettim. Elimse vücudunda geziniyordu.

- Seni bir an için kaybettiğimi sandım dedim gözlerinin içine baktım.

- Seni bir an için kaybettiğimi sandım dedi ve beni öpmeye başladı.

Biraz oyun oynasak güzel olur...

Yavaşça sıyrıldım ve yüzümü asarak:

- O kadar emin olmayın Bakan Bey. dedim ve ellerimi belime koydum.

Onu gıcık etmeye bayılıyorum...

Ellerimin arasından hızlıca sıyrıldı ve yüzünü asarak:

- O kadar emin olmayın Bakan Bey.

Şaşkınlıkla yüzüne baktım. Elleri belindeydi. Onu kızdırmış olmalıydım.

- Aslına bakarsanız kendimden eminim bayan dedim ve koltuktan kalkarak Amié'e doğru yürüdüm. Ellerimi bel hizasının biraz yukarısına doladım ve:

- Emin olmalı mıyım? dedim ve biraz yaklaştım. Çocuk edasıyla:

- Ciddi misin bebeğim?

"Aslına bakarsanız kendimden eminim bayan" Elleri bana dolanmıştı. Bu kadar yakınımdayken ona karşı koyamazdım. Gülümsememek için zor duruyordum, ya da ona yakınlaşmamak için. Bu kadar uzun bir süreden sonra onu görmek, fırtınadan sonra güneşin doğması gibiydi adeta. "Emin olmalı mıyım?" Tanrım, bana çocuk gibi şirin bakıyordu. Kalbimin atışlarını duymasından korkuyordum. Çünkü, çok heyecanlanmıştım. Ona doğru yüzümü yaklaştırdım ve sadece kokusunu içime çektim. "Ciddi misin bebeğim?" dedi ve daha fazla kendimi tutamayıp gülmeye başladım. Gülmeyeli uzun zaman olmuştu. Yüzünü ellerimin içine alarak, "Sence emin miyim aşkım?" dedim.

Gülmeye başlamıştı. Gözlerinin içine baktım. Tabi anlamalıydım. Eğleniyordu benimle.

"Sence emin miyim aşkım?"

- Bilemiyorum bebeğim ama eğlendiğin kesin dedim ve güldüm.

Kaldığımız yerden devam edebilirdik sanırım.

- Devam edelim mi ne dersin? Özlem ayrı bir şey dedim ve gülümseyerek daha da yaklaştım. Dudaklarından öperek hızlıca duvara sırtını yasladım. Kalbim hızlı atıyordu. Ellerimi duvara yasladım ve:

- Rose ne zaman uyudu demiştin? dedim ve gülümsedim.

- Bilemiyorum bebeğim ama eğlendiğin kesin. Devam edelim mi ne dersin? Özlem ayrı bir şey dedi ve beni duvara yasladı. Hala gülüyordum. Özlemiştim onu...

- Rose ne zaman uyudu demiştin? dedi ve kafama dank etti. Bebeğim uyanmış olmalıydı.

- Uyanmış olabilir dedim.

Kapı yavaşça açıldı ve içeriye hizmetçi girdi. Böyle bir durumda hizmetçinin bizi görmesi hiç hoş olmamıştı.

- Şeyyy, efendim. Rose uyandı da. Neyse, ben gideyim. dedi ve çıktı.

John'un dudaklarına kısa bir öpücük kondurdum ve gülmeye başladım.

- Şuna bak. Çocuk gibi basıldık! dedim gülerek.

Kapı yavaşca açıldı. Kapının aralığından bir baş uzandı ve:

- Şeyyy, efendim. Rose uyandı da. Neyse, ben gideyim.

Gözlerimi kapıya çevirdim. Bu hiç iyi olmamıştı. Tam ağzımdan birkaç azar çıkacaktı ki kapıyı kapatıp çıktı. Amié beni öptü ve gülümseyerek:

- Şuna bak. Çocuk gibi basıldık!

- Basıldık ki ne basıldık dedim ve gülümsedim.

- Hayır kapıyı çalsa ne olurdu sanki dedim ve mızmızlanarak ve kapıyı açtım. Rose tam karşımdaydı ve gözlerini ovuşturuyordu. Onu kucağıma aldım ve:

- Günaydın prenses dedim ve yanağına bir öpücük kondurdum. Amié'e döndüm ve:

- Aynı sana benziyor dedim ve gülümsedim.

"Hayır kapıyı çalsa ne olurdu sanki" dedi ve kapıyı açtı. Minik meleğim tam karşımızdaydı. İyi ki ileri gitmemişiz.. "Günaydın prenses" dedi. Minik prensesim çok şirin görünüyordu. Ama hala uykuluydu ki, babasını fark edememişti. "Aynı sana benziyor" Benden çok babasına benziyordu prensesim. Onun gibi şirin. Rose'un yanağına öpücük kondurdum ve kokusunu içime çektim. "Seni çok özledi. Tıpkı benim gibi..."

"Seni çok özledi. Tıpkı benim gibi..."

Gülümsedim. Amié'yi öptüm. Sonra da Rose'un kokusunu içime çektim ve onu tekrar öptüm. Fısıldayarak:

- Ben farklı mıyım sanki? Bir saniyem bile sizi düşünmeden geçmedi dedim ve kucağımda Rose ile odasına gittim. Uyku sersemi olduğu belliydi. Onu yatağına yatırdım. Başının ucunda olan sandalyeye oturdum ve onu izlemeye koyuldum.

- Melek gibi... dedim ve gülümsedim yorgunca.

- Ben farklı mıyım sanki? Bir saniyem bile sizi düşünmeden geçmedi dedi.

Rose'un prenseslere layık döşenmiş odasındaydık. Odanın her yerinde peluş oyuncaklar ve Barbie bebekler vardı. Fazla mı şımartıyorduk kızımızı? Belki. John, onu yatağına yatırmış ve Rose'u seyrediyordu. Bense kapıda durmuş onları izliyordum. Bu sahneyi görmeyeli haftalar olmuştu.

Rose'un tekrar uyuduğundan emin olduğum anda John'a doğru yaklaştım ve yüzümü ensesine dayayıp kokusunu içime çektim. Tanrım, bu kokudan mahrum kalmak, John olmadan yaşamak, berbattı.

- Bir daha bu kadar uzak kalma. Dayanamıyorum.

- Bir daha bu kadar uzak kalma. Dayanamıyorum.

Bu sözü işte içimin parçalanmasına yetmişti. Kalbimden bir şeyler parçalanmıştı. Belki de birkaç kabuk tutmuş yaram tekrardan kanıyordu. Sesime ne kadar üzüldüğümü yansıtmamaya çalışsam da becerememiştim. Oyuncu değidlim sonuçta.

- Elimde olsa keşke ama elimde değil. İnsanların yaptığı tek hatayla ben dağılıyorum.

Oturduğum yerden kalktım ve Amié'nin yanına gittim.

- Senin gibi gibr eşe sahip olduğum için şanslıyım. Çünkü; beni her zaman anlıyorsun dedim ve dudağına öpücük kondurdum.

Yavaşca odadan çıktım. Meleğimi uyandırmak istemem doğrusu...

- Elimde olsa keşke ama elimde değil. İnsanların yaptığı tek hatayla ben dağılıyorum.

Son zamanlardaki olaylar sayesinde zaten bu kadar gergindi. Belliydi. Gelecek Postası ve Dırdırcı'dan duyduğumuz kadarıyla vampilerler çok da iyi şeyler peşinde değildi. Rose'u korumak için canımı ortaya koyuyordum ama yine de kızımı kaybettirebilmiştim. Kötü bir anneyim...

- Senin gibi gibr eşe sahip olduğum için şanslıyım. Çünkü; beni her zaman anlıyorsun

- Ben daha çok şanslıyım. Senin gibi bir sevgilim ve muhteşem bir kızım var. dedim ve ellerimi boynuna doladım.

- John, vampilerle ilgili neler dönüyor? Anlatman lazım. Rose'u uzak tutmamız lazım.