Okuldaki büyücü gürültüsünden uzağa, Göl Kenarına gelmiştim. Hogwarts'a yeni başlamış çocuklar hala öyle heveslilerdi ki seslerinden kafamı dinleyemez haldeydim. Buranın sakinleştirici görüntüsü ve muazzam sessizliği içimdeki bütün stresi başka yerlere alıp götürüyordu sanki. Kahverengi, dalgalı saçlarımı at kuyruğu yapmıştım, aylardan Ocak'tı bu yüzden üzerime kalın bir palto almak zorunda kaldım. Göl Kenarı'nın da pek sıcak bir yer olduğu söylenemezdi zaten.
Elimde yeni aldığım, Amelia Grey'in yeni kitabı "Baştan Çıkaran Aşk" vardı. Krem rengi zeminin üstünde güzel, sarışın bir kadının olduğu kapağı ve arkasında okuduğum içerik beni çekmişti. Kitap okumayı çok seviyordum. Bu hem konuşmam için güzel bir şeydi, hem de yeni ve farklı hikayeler zihnimi geliştiriyordu -zaten gelişmiş olan zihnimi daha da ilerletmek hobimdi-. Kitabın kapağını geçip, okumaya başladım. Güzel bir hikayeye benziyordu. Öyle kitaplar oluyordu ki, daha ilk cümlesinde okumayı bırakıyordum. Ancak bu güzeldi.
Bir süre okuduktan sonra başımı kaldırıp göle baktım. Etraftaki ağaçların yeşilliğine, karın beyazlığı vurmuştu. Bu yüzden göl de beyaz gözüküyordu, ve biraz donmuş. Bu da içimi ferahlatmaya daha da yarıyordu.
Küçüklüğümden beri içimde hep bir boşluk olmuştur. Nedenini tam olarak bilmediğim, ancak tahmin edebildiğim bir boşluk. Tahmin ettiğim neden, birlikte büyüdüğüm genç annemle iyi anlaşamıyordum. Annemin evli olduğu adamın da babam olmadığını gayet iyi biliyordum. Öyleyse gerçek babam kimdi?
Herkes bunu umursamadığımı zannediyordu ama nasıl umursamayabilirdim? Acaba nasıl biriydi, acaba onunla iyi anlaşabilir miydim merak ediyordum. Düşüncelere dalmışken kitabımın üstüne düşen karı fark ettim ve onu oradan elimle aldım. Tam okumaya başlıyordum ki sağ tarafımdan bir nesnenin geldiğini fark ettim. Bir insandı elbette. Beyaz teninin tepesinde siyah saçları olan bir adam.
"Profesör Patrick!"
Nazikçe gülümsedim.

Dersler ve sinir bozucu I. sınıflar daha Wingardium Leviosa büyüsünü yapamıyorlardı. Ama olsun bunu öğretmek benim görevimdi zaten. 5 kişi elindeki tüyleri patlatmıştı. Dersi bitirdim ve çocukları revire götürdükten sonra okulun dışına çıktım. Öncelikle Quidditch sahasına gitmiştim. Eskiden bende takımdaydım. Kovalayıcıydım. Ama V. sınıfta kendi isteğimle ayrılmıştım. O zamanlar bir kız arkadaşım vardı. Onunla olabilmek için takımdan ayrılmıştım ve sonunda ne olmuştu 4 yıl sonra benden ayrılmıştı. Mutlu olduğumuz zamanlardı. Ama nedensiz yere ayrılmıştı benden. Artık buna fazla takılmıyordum. Bu okul sırf eski hatıralarımla doluydu. Bir çoğuda üzücü hatıralardı. Mesela göl kenarında farklı bir kız arkadaşım olan syrena vardı. O bir deniz kızıydı. Aslında göl kenarına uzun zamandır gitmedim. Oraya gidersem kendime gelebilirdim. Önceden hep rahatlatırdı beni orası. Ama ocak olunca pek işe yaramazdı çünkü göl buz tutmuştu. Kıştan nefret ederdim. Çok soğuk oluyordu. Üzerimdeki mont bile pek bir işe yaramıyordu doğrusunu söylemek gerekirse. Bir yerde bir şey gördüm bir insandı ve küçüktü daha büyük ihtimalle öğrencilerden biriydi. İyice yaklaştım gördüğüm kişi Audrey'di. Dersimi almıyor olabilirdi ama onu ilk gördüğümden beri kanım ısınmıştı. Beni ona bağlayan bir şeyler var gibi görünüyordu. Ama ne olduğunu bilmiyordum. Beni fark edince

"Profesör Patrick!" dedi.

Nazik bir şekilde gülümsüyordu.

"Selam Audrey. Nasılsın? dedim.

Adam Patrick, Tılsım Profesörüydü. Onun dersine girmiyordum ancak onu tanıyordum. Yani kişiliğini bilmiyordum elbette, ancak ismen aşinaydım. Siyah saçlarına düşen karlar yüzünden sanki yaşlanmış gibi görünüyordu. Üzerindeki siyah montun üzerine de beyaz kar tanecikleri konmuştu. Üşümüş görünüyordu. Ne kalın ne ince, ortalama bir ses tonuyla selamıma karşılık verdi.

"Selam Audrey. Nasılsın?"

Suratımdaki hafif tebessümü yok etmeden konuştum, bu şekilde nazik görünüyor olmalıydım.

"İyiyim teşekkürler, siz nasılsınız Profesör?"

Bu adamın içinde iyilik olduğunu biliyordum. Aslında bu iğrençti. Laurenle birkaç defa aramızda lafı geçmişti, onun için "mugglesever" diyordu ve akrabaydılar. Bunlar aklıma gelince kendimi gülmemek için zor tuttum. Lauren onu sevmezdi, bakalım ben sevecek miydim?

Görünüşünü hiç bozmadan konuştu hemen.

"İyiyim teşekkürler, siz nasılsınız Profesör?" dedi.

Eh iyi olduğum söylenemezdi son zamanlarda ama bu durumu öğrencileriyle konuşacak biri değildim. İyi olmama nedenim ise annemden günde 1 tane baykuş geliyordu. Bir çoğunun nedeni Lauren'di aslında bir çoğu değil. Yüzde 80'i o yüzden di. Ve Audrey kuzenimin arkadaşıydı. O da onun gibiydi. Kuzenimin bana karşı ordu kurduğundan bile şüphelenmiyor değildim. Yüzüme bir gülümseme taktım ve

"İyiyim Audrey. Burada ne yapıyorsun acaba. dedim.

Elindeki kitabı görmüştüm. Ah aşk kitabı. Onlardan nefret ederdim. Ama duygusuz görünen Slytherin'liler bile bu kitapları okuyorlardı. Kesinlikle kanımda Salazar Slytherin'in kanı akıyordu. Neden Gryffindor'lu olmuştum acaba. Muggle'lar dan nefret etmediğim için falanmı. Ona bunu sorduğumda tek dediği şey.

"Öyle olması gerekiyordu evlat. Ve öyle oldu."

Kafamı çok fena karıştırmıştı bu olay.

O da hafifçe dişlerini göstererek gülümsedi ve "İyiyim Audrey. Burada ne yapıyorsun acaba?" dedi. Beni uzaktan gören deli sanabilirdi. Bu soğukta göl kenarına gelmiş, kıçımın altına bir örtü yaymış kitap okuyordum. Şuanda binada, şöminenin başında olmayı yeğleyen birçok büyücü vardı. Belki de bu yüzdendi burada olmamın nedeni. "Birçok büyücü"
Kafamı Profesör'den çevirdim ve göle bakarak konuştum. "Göl kenarını seviyorum."
Sonra tekrar Profesör'e dönerek devam ettim. "Binada çok ses var. Tanrım, artık dayanamıyorum bu kadar gürültüye." Kafamı iki yana salladım.
Ne yapıyordum? Bir profesörle hoş bir muhabbet mi? Bir Slytherinliye yakışan şeyler değildi bunlar. Bana ne olduğunu anlayamadım.
Adamcağız hala ayakta duruyordu. Elimle yere serdiğim örtüyü gösterdim ve "Buyrun" dedim. Hafifçe sol tarafıma kayıp ona yer açtım. Evet, muhabbet başlıyordu. Nereye kadar gidecekti acaba, bir profesörle ne kadar yakınlaşılabilirdi ki. Tanrım, şimdi burada babamın olmasını ne çok isterdim. Belki beraber başkalarına yaptığımız kötülükleri konuşur gülerdik. Derin bir iç çektim ve tekrar gülümsedim.

"Göl kenarını seviyorum." diye bir cevap aldım ondan.

Bu hava olmasaydı bende seviyordum ne de olsa. Pek mantıksız değildi yani bu.

"Binada çok ses var. Tanrım, artık dayanamıyorum bu kadar gürültüye." dedi.

Haklıydı. Bende ondan şikayetçi olmuştum aslında. Sonra ayakta olduğumu yeni fark etmeye başlamıştı sanki. Örtüyü gösterdi ve

"Buyrun" dedi.

Biraz sola kaydı ve bende yanına oturdum.

"Sestenmi şikayetçisin. Sen birde beni dinle. Her gün I.sınıfların dersine giriyorum. Her yıl farklı bir şekilde geri dönüyorlar. Ve onların gürültüsü hiç bir şeye benzemiyor. En azından sınıf geçtikçe daha uslu oluyorsunuz." dedim.

Yanıma oturdu. Burnuma hafiften parfüm kokusu geldi, sonra tekrar kar kokusu.
"Sesten mi şikayetçisin? Sen bir de beni dinle. Her gün I. sınıfların dersine giriyorum. Her yıl farklı bir şekilde geri dönüyorlar. Ve onların gürültüsü hiçbir şeye benzemiyor. En azından sınıf geçtikçe daha uslu oluyorsunuz."

Gülümsedim. I. sınıftaki halim geldi gözümün önüne. Hiçbir zaman gürültücü olmamıştım. Şımarığımdır ama asla gürültücü değil. Sessizliği hep severim. Ancak benim dışımdakilerin çoğu, heyecanlılardır. Kalpleri her gün yeni bir büyü, yeni bir şeyler öğrenmek için atar. Tabii bu sınıf geçtikçe azalıyor, tıpkı bende olduğu gibi. Yine dersleri sevmiyor değilim, bu hırsım yüzünden. Herkeste önde olmam gerekir her zaman. Eğer bu hırsımdan yoksun olsaydım çok tembel bir öğrenci olabilirdim. Profesörlerin de işi zordu aslında, sürekli yeni kişilerle tanış, sevmediğin öğrencilere bir şeyler anlatmak zorunda kal. Asla yapamayacağım bir meslek.
"Sizin işiniz gerçekten zor buna diyecek bir şey yok zaten. Ancak şu dediğinize 'uslu olmak' değil de, alışmak diyelim. Çünkü uslu olmak bambaşka bir şey. Seneler geçtikçe büyüye olan merakınız azalıyor, bu yüzden de o meraklı kıpır kıpır haliniz gitmiş oluyor."
Sanırım fazla konuşmuştum. Her zamanki halimdi, severdim fazla konuşmayı. Ancak biraz saygısızlık etmişim gibime geldi. Belki de yanılıyordum, karar veremedim ancak kelimelerim çoktan çıkmıştı. Profesör konuşurken ben göle bakarak dinliyordum onu. Nedense biri konuşurken onun suratına bakamazdım.

"Sizin işiniz gerçekten zor buna diyecek bir şey yok zaten. Ancak şu dediğinize 'uslu olmak' değil de, alışmak diyelim. Çünkü uslu olmak bambaşka bir şey. Seneler geçtikçe büyüye olan merakınız azalıyor, bu yüzden de o meraklı kıpır kıpır haliniz gitmiş oluyor." dedi.

İkimizde yanılıyorduk aslında. Göle bakmaya başlamıştı beni dinlediğinden kesinlikle emindim. O yüzden rahatça konuşmaya devam ettim.

"Aslında ister safkan ol. İster muggle kökenli. Tüm küçükler aynı. Okuldan önce hepimiz bu işi. Hokus pokus yapıp direk büyüyü yapabileceğimizi sanıyorduk. Bu işlerin zorluğunu öğrenince hevesimiz de biraz gidiyor. Ama öğrenme merakı genede devam ediyor." dedim.

Sonra göle baktım. Göl donmuş durumdayken hiç bakmamıştım aslında. Çok güzel görünüyordu bu yerden bakınca. Yalnızlık kalesi gibiydi. Audrey'in neden burayı sevdiğini anlayabiliyordum. Kar taneleri kafama düşüyordu. Bir tanesini yakalayıp daha önce incelemiştim. Çocukken bilime meraklıydım ve labaratuar setim vardı bir tane. Hala o kar Hogwarts'daki odam da duruyordu. Erimesi imkansızdı.

"Aslında ister safkan ol ister muggle kökenli, tüm küçükler aynı. Okuldan önce hepimiz bu işi. Hokus pokus yapıp direk büyüyü yapabileceğimizi sanıyorduk. Bu işlerin zorluğunu öğrenince hevesimiz de biraz gidiyor. Ama öğrenme merakı genelde devam ediyor."

Muggle küçüklerle safkan küçükleri aynı kefede tuttuğunu fark etmiştim. Ama bunun üzerine gitmedim. Sonuçta bu onun düşüncesiydi yani hepimiz Muggle düşmanı olmak zorunda değildik.

"Ben birinci sınıftayken de pek fazla merakım yoktu, sadece mekan konusunda meraklarım vardı. Öğrenciler falan. Yoksa büyü hakkında çoğu şeyi bana Elaine öğretmişti."

Anneme her zaman ismiyle hitap ederdim. O hiçbir zaman benim için gerçek olmamıştı. Profesörün kafasını karıştırmamak için ekledim.

"Annem."
Hüzünlü bir gülümseme takındım. Normalde yapmadığım bir şeydi ama sanırım nefret ettiğim annemi özlemiştim. Hadi ama Audrey, ne bu sulugözlülük. Hey, ne alaka? Bu sen misin?
Bu adamın güçleri olmalıydı, karşısındaki cadıyı bir meleğe dönüştürme gücü falandı sanırım. Nedense içimdeki bütün kötülükler eriyor gibiydi. Elbette sadece bu anlar için.

"Ben birinci sınıftayken de pek fazla merakım yoktu, sadece mekan konusunda meraklarım vardı. Öğrenciler falan. Yoksa büyü hakkında çoğu şeyi bana Elaine öğretmişti." dedi.

Elaine'de kimdi. Aslına bakıcak olursan. Eski sevgilimin adı da Elaine'di. O olamazdı değilmi.

"Annem." dedi.

Kafam iyice karışmış vaziyetteydi. Sanki ağlayacak gibi duruyordu. Ağlarsa kesinlikle Lauren'i çağırırım. Onu tekrar eski haline sokması sadece yarım saatini alırdı değilmi. Onun öyle bir gücü vardı işte. Ben iyiysem o da kötüydü. Bu kadar basitti durum. Ama sorun yoktu ben gidince eski haline dönerdi büyük ihtimalle. Ama daha büyük bir sorunumuz vardı.

"Annenin soyadı Phixiér'mi? diye sordum.

Bir an duraksadı. Sanırım bir şeyler düşündü. Daha sonra "Annenin soyadı Phixiér'mi?" diye sordu.
Biraz kafamı yormam gerekti. Evet bu annemin kızlık soyadıydı. Peki bu adam annemi nereden tanıyordu. Alnımı kırıştırdım.
" Evet. " Sonra suratımın şeklini değiştirip meraklı bir şekilde tekrar gülümsedim.
"Siz nereden biliyorsunuz? "

Aslında annem ünlü bir büyücüydü, yani ne bileyim gelecek postasından falan biliyor olabilirdi. Ama bana soruşu öyle garipti ki, iliklerinin donduğunu hissettim. Garip bir şeyler oluyor gibiydi.
Belki de abartıyordum. Ne olabilirlerdi ki? Kesin Hogwartstan tanışan eski arkadaşlardı. Bir profesörle, nefret ettiğim annem tanışıyorlar. Aman, ne hoş!

"Evet." dedi bana.

Sonra bir soru daha sormuştu

[color:9845=darkred"Siz nereden biliyorsunuz? "] dedi.

İyice kafası karışmıştı kızın. İkimiz de çok tuhaf davranıyorduk. O kadın benim eski sevgilimdi. Ve bir kızı vardı. Evlenmişmiydi. Babası kimdi bunları öğrenmek zorundaydım ama belli etmemem gerekiyordu ne de olsa.

"Eski bir dost sadece. Evlenmiş sanırım. Onun adına sevindim." dedim.

Artık gülümsemem yapmacık bir hal almıştı.

"Eski bir dost sadece. Evlenmiş sanırım. Onun adına sevindim."

"Eski bir dost" ? Hey, burada muhabbet ediyorduk. Neden uzun uzun anlatmamıştı?
Sanki dudaklarının sağından ve solundan çengelli iğneyle yukarı asmışlar gibi gülüyordu. Yapmacık olduğu ancak bu kadar belli olabilirdi. Dudaklarımı gülmemek için zor mıhladım.

"Hı, evet evlendi. Ben 5 yaşımdayken. O yaşta annemi gelinlikle görmek harika bir şeydi, ama şimdi her şey değişti. "

Bir an için başımı önüme eğdim. Oturmuş bir profesöre hayatımı anlatıyordum. Bu bir yandan garip geliyordu, bir yandan da tuhaf bir biçimde rahatlatıcı. Annem aklıma geldi. Güzel bir kadındı. Boş kalması imkansız biriydi. Eğer böyle tipsiz ve gerizekalı bir eş seçmeseydi kendine, belki de onu severdim. Ah, hayır. Sorun çocukluktan başlıyordu. Kendi kendime yanılgıya düştüm. Sorun benimle hiç ilgilenmemesiyle ilgiliydi, o adamla değil.

"Hı, evet evlendi. Ben 5 yaşımdayken. O yaşta annemi gelinlikle görmek harika bir şeydi, ama şimdi her şey değişti. " dedi.

Yapmacık bir şekilde güldüğümü anlamış gibi görünüyordu. Ama bunu ona söylemedim. Ama bu lafı tuhaftı. Babası bu adam değildi o zaman. Peki babası kimdi ki bu kızın. İşte bu merak uyandırıcı bir şeydi. Benim kızım olamazdı ya.

"Şey özel olabilir ama. 5 yaşında evlendiyse baban o adam değil. Baban kim peki." dedim.

Bu lafımı duyunca biraz üzülmüş gözüküyordu cidden artık anlatacağı her şeyi dinlemeliydim. Önemli konulara gelmeye başlamıştık. Biraz kötü duruma gelmiştim bende.