"Şey özel olabilir ama. 5 yaşında evlendiyse baban o adam değil. Baban kim peki." dedi profesör biraz çekinerek. Suratım bir an için asıldı ancak sonra sahte bir şekilde gülümsedim. Bunu iyi becerirdim.
Aman ne hoş, annemin bir sürtük olduğunu artık Profesörüm bile biliyordu. Ancak bunu anlatmaktan çekinmedim. Çünkü bu benim günahım değildi.
Konuşurken kitabımın sayfasıyla oynuyordum.

"Aslına bakarsanız, bunun hakkında hiçbir fikrim yok. Annem bana hiçbir şey anlatmadı, sorularımı hep geçiştirirdi. "

Kafamı umursamaz bir şekilde salladım ve tek elimi yukarı kaldırıp indirdim.

"Sanırım eski sevgilisinden falanım." dedim.

Bunu söylerken çok rahattım çünkü artık alışmıştım. Çok sıkıcı bir hikayem vardı, Profesörün bunu dinlemek istemesine inanamamıştım. Üstelik kendimi acındırmayı da sevmezdim. Bu gergin ve tuhaf havayı dağıtmak için aklıma bir şeyler getirmeye çalıştım ancak olmadı. Diyeceklerini merak ederek göle bakmaya devam ettim.

"Aslına bakarsanız, bunun hakkında hiçbir fikrim yok. Annem bana hiçbir şey anlatmadı, sorularımı hep geçiştirirdi. " dedi.

Her zaman aynıydı. Bir sorun olursa eğer asla cevap vermezdi. Bana yaptığı gibi. Bu nedenden dolayı onu asla affetmemiştim. Affedebileceğimide sanmıyordum. Kafasını salladı ve devam etti konuşmasına.

"Sanırım eski sevgilisinden falanım." dedi.

İşte bu kanımı dondurmuştu. Eski sevgilisimi. Bir hesap yapmam gerekiyordu. Biz 19 yaşında ayrıldık. Audrey 14 yaşındaydı. Ve öyleyse biz 18 yaşında inanamıyorum. Bu kız benim kızım olabilirdi.

"Şey annenle aramızdaki dostluğu tam olarak anlatmamı istermisin." dedim.

Şu an çok kötü durumdaydım. Yüzüm sararmış bile olabilirdi yani. O da anlıyor gibiydi durumumun kötü olduğunu. Sanki şüpheleniyor gibiydi bazı şeylerden dolayı.

Ben konuştukça Profesör'ün suratı daha da garipleşiyordu. En sonunda suçunu itiraf eden biri gibi bana "Şey, annenle aramızdaki dostluğu tam olarak anlatmamı ister misin?" dedi.
Şaşırmıştım. Annemin bir sürtüklüğü daha geliyor gibiydi. Tanrım, bana ayıplı hikayelerini anlatacak değildi ya? İçimi rahatlatmaya çalıştım. Ama bir his beni kemiriyordu, ne demek oluyordu bu? Adam'ın suratı beyaza çalmaya başladı. Umarım iyidir diye geçirdim içimden. Sanki çok merak etmiyormuş gibi yaparak, sesime düz ama küçücük merak kattım.
"Elbette, zevkle dinlerim."
Gülümsedim. Bakalım neler gelecekti?

"Elbette, zevkle dinlerim." dedi.

Çok kötü heyecan sarmıştı beni. Bunu anlatmak ne kadar zor olucaktı şimdi öğrenicez.

"Audrey biz daha küçüklük zamanlarımızda annen ile birlikteyiz. Bu olay Hogwarts'da da devam etti. Kulüp farklarımız falan fark etmemişti. Birbirimizi seviyorduk. Sonra annen okul bittikten 1 yıl sonra falan bana bir şey söylemeden ayrılmaya karar verdi. Ondan sonra da bir daha konuşmadık. İyice düşünürsen baban olabilme şansım var. Ama tabi bu olay kesin değil." dedim.

Anlamsız bir şekilde bakmaya başladı. Şaşırmıştı. Anlamsızlık birden yerini kararsızlığa bıraktı. Ne cevap vereceğini çok merak ediyordum.

"Audrey biz daha küçüklük zamanlarımızda annen ile birlikteyiz. Bu olay Hogwarts'da da devam etti. Kulüp farklarımız falan fark etmemişti. Birbirimizi seviyorduk. Sonra annen okul bittikten 1 yıl sonra falan bana bir şey söylemeden ayrılmaya karar verdi. Ondan sonra da bir daha konuşmadık." Ee, şimdiye kadar ilginç bir şey yoktu. "İyice düşünürsen baban olabilme şansım var. Ama tabi bu olay kesin değil." Bunları ekleyince boğazım düğümlendi. Gözlerimin faltaşı gibi açıldığını hissedebiliyordum. Kendimi toparlamak için çabaladım ama bu benim için bir hayal kırıklığıydı. Babamın daha kötü biri olmasını isterdim. Ah, tanrım. Onun suratını inceledim. Benziyor muyduk?
Neler saçmalıyordum. Bu dedikleri kesin değildi. Ancak anneme sorarak öğrenebilirdim. Annem beni niye bu konuda uyarmamıştı Hogwarts'a gelirken? Acaba onun bir Profesör olduğunu bilmiyor muydu?
Uzun süre sustuğumu fark ettim. Yutkundum ve güldüm.
"Evet böyle bir ihtimal var." dedim. Şok olmuştum, kendimi konuşmaya zorluyordum ancak kelimeler yetersiz kalıyordu. Şimdi bu adam benim ağlayacağımı falan zannederdi, ancak ağlamazdım. Hiçbir zaman. Tekrar güldüm, biraz zorla.
Suratım sürekli değişik ifadeler alıyordu. Kaşlarımı çattım ve göldeki öylesine bir noktaya odaklandım. Sonra Profesör'e döndüm, muhtemel babama.
"Bunu annemle konuşmam gerekiyor." dedim. Onun yanında daha fazla kalırsam kasıntıdan ölecektim. Hızlı bir şekilde "Gitmem gerek, daha sonra tekrar görüşürüz; iyi günler Profesör!" dedim ve kitabımı alıp kalktım, okula doğru yürümeye başladım.
Annem başka bir baba bulamamış mıydı, bu okuldan Profesörüm olmak zorunda değildi ki... En yakın tatilde gidip bunu annemle konuşacaktım. Hatta belki Profesör'ü de çağırırdım. Acaba aramalı mıydım? Karar veremedim. Göl kenarından çok uzaklaşmamıştım ve Profesör hala oradaydı. Durdum ve biraz oraya doğru yürüdüm, duyabileceği bir şekilde konuştum. Kelimelerim güçlükle çıkıyordu.
"Size onun numarasını verebilirim. Uzun süre... Görüşmemişsiniz ne de olsa... Konuşacak şeyler vardır..."
Gülümseyip daha da yakınına gittim.

"Evet böyle bir ihtimal var." dedi sadece.

Şok olmuş gibiydi ama. Biraz duygusuzdu hiç etkilenmemiş gibiydi. Bunu annesinden almış olmalıydı yada ailemin geri kalanından. Bir zamanlar bende böyleydim. Duygusuz muggle lardan nefret eden bir büyücü. Taki biri kendi hayatı pahasına benim hayatımı kurtarana kadar. Birden gülmeye başladı. Kesinlikle zorlukla gülüyordu bunu anlayabilmiştim.

"Bunu annemle konuşmam gerekiyor." dedi.

Evet konuşması gerekiyordu kesinlikle. Yanımda durmaktan rahatsız olmuş gibi görünüyordu.

"Gitmem gerek, daha sonra tekrar görüşürüz; iyi günler Profesör!" dedi.

Tabi eminim iyi olurdu değilmi. İkimizde kötü durumdaydık. 14 yıl bounca kızım olduğunu bilmiyordum. Ve bunu 10 dakika önce falan öğreniyordum. Onun durumu da aynıydı. Ama daha kötüydü çünkü o babasız büyümüştü. Çok zor olmalıydı bu onun için. Gidiyordu, belki son fırsatımdı. Birden geri dönüp yakınlaştı ve tekrar konuşmaya başladı.

"Size onun numarasını verebilirim. Uzun süre... Görüşmemişsiniz ne de olsa... Konuşacak şeyler vardır..." dedi.

Daha da yakınlaşmaya başlamıştı. Bu beni mutlu etmişti.

"Tabi ki isterim. Ama rica etsem sende yanımda olsan. Tek başıma konuşamam." dedim.

"Tabi ki isterim. Ama rica etsem sende yanımda olsan. Tek başıma konuşamam." dedi.
İşte en nefret ettiğim şey başıma gelecekti. "Bu senin baban" konuşması. Başkası olsa babasını bulduğuna falan sevinirdi ama bunca yıl bana yabancı olan birine baba diyemezdim. Gülümsedim. Kendimi biraz olsun rahatlatmıştım çünkü olan olmuştu.
Kahverengi küçük çantamdan küçük bir not kağıdı ve kalem çıkarıp annemin numarasını yazdım ve Profesör'e verdim.
"Elbette. Bunu ayarlayabiliriz. Gitmem gerekiyor." dedim.
Aslında hiçbir işim yoktu ama biraz yalnız kalmalıydım. Son bir gülümseme takıp oradan uzaklaştım.

Bana bir kağıda numarayı yazmıştı. Sonra bana verdi ve

"Elbette. Bunu ayarlayabiliriz. Gitmem gerekiyor." dedi.

Bende bu işi sonra yapmak istiyordum cidden şu anda yüzleşemezdim bununla. O gidince bende yerimden kalkıp odama gittim.

""Son""