Saatimin alarmının kulağı tırmalayan sesiyle uyandım. Güne böyle başlamayı hiç sevmiyordum ama erken uyanmak için buna ihtiyacım vardı. Uzun zamandır buralarda yoktum. Yine berbat sonla biten bir aşk maceramın ardından kendimi toplamak, kafamı dağıtmak için tatilde çok uzaklara gittim. Farklı kültürler, yeni insanlar tanıdım. Yaşadığım maceralar anlatmakla bitecek gibi değildi. Zaten henüz kimseye anlatmamıştım. Alex'le olanları da tabi.. Zaten Alex'le olanlardan sonra apar topar İngiltere'den uzaklaştım. Clary'le vedalaşma fırsatım bile olmamıştı. Ona karşı kendimi çok suçlu hissediyordum ama beni anlayışla karşılayacağını da biliyordum.

İşte bugün nihayet Clary'le görüşecektik. Yaz kampına geleli daha bir gün olmuştu ama henüz Clary'i görme fırsatı bulamamıştım. Zaten erken uyanmamın sebebi de buydu. Yüzümü yıkadıktan sonra dişlerimi fırçalarken gözlerimin şiş olduğunu fark ettim. Neyse ki makyaj denen bir şey vardı. Üzerime bir şeyler geçirdikten sonra gözlerimi koyu bir makyajla hallettim. Gözlerimin maviliği daha da belirginleşmişti. Gittiğim ülkelerin birinden aldığım, hayatımın en güzel kokulu parfümünü üzerime sıktım. Clary'e aldığım hediyeleri hazırladım ve saçlarımı dağıtıp odadan çıktım.

Yaz kampını henüz keşfetme fırsatı bulamamıştım. Bu yüzden etrafta dolaşmaya başladım. Tanıdık yüzler gördükçe mutlu oluyordum. Gülümseyerek, selam verip geçiyordum. Yeni yüzler de vardı ama tanışma ruh halimde olmadığım için onları direk geçiyordum. Clary'i bulmam gerekiyordu. Neredeyse yarım saattir boş boş geziniyordum. Sonra Clary'i tanıyan arkadaşlarıma Clary'i görüp görmediklerini sordum. Kimse Clary'i görmemişti. Umudumu kaybedip geri dönecektim ki V. sınıflardan Kathleen Hart'ı gördüm. Son bir defa şansımı denemek istedim. Kathleen, Clary'i en son gölün etrafında dolaşırken gördüğünü söyledi. Gölün nerede olduğunu öğrendikten sonra aceleyle oraya doğru yürüdüm. O kadar acele ediyordum ki ayağımın önünde ki taşı göremediğim için yüzüstü yere kapaklandım. Torbaların içindeki hediye paketleri etrafa saçılmıştı. Ayağımı incittiğim için kalkamıyordum. Sonra yaklaşan bir kahkaha sesi duydum. Bu Clary'nin sesiydi.

Clary'nin sesini işitir işitmez gözlerimi kahkahanın geldiği yöne doğru çevirdim. Düşüşümü görünce kahkahalara boğulmuştu tabi. Zaten Clary ve ben düşen birini gördüğümüz zaman kahkaha atardık. Bu huyumu Clary'den almıştım. Onu gördüğümde içimi kocaman bir mutluluk kaplamıştı. Ayağımı incittiğim içim suratımı buruşturmuştum. Ama canım arkadaşımı görünce bütün hissettiğim acı aniden yok oldu. Bana doğru geldi ve "Uzun zamandır yoksun ve etkileyici bir giriş yapacağını düşünmüştüm. Tam senden bekleneceği gibi. Ama böylesini beklemiyordum doğrusu," dedi. Elini uzatıp ayağa kalkmama yardım etti. Ve hiç ama hiç beklemediğim bir şey yaptı. Bana sarıldı!!! Bu beni ölesiye şaşırtmıştı. Çünkü Clary sarılmayı, öpüşmeyi yani o tarz şeyleri sevmezdi. Bir de ben sürekli bu konuda cıvıttığım için kaçınılmaz oluyordu. Cıvıtmak derken şakalaşmak amacıyla bir erkek tavrıyla ona sarkıntılık tarzı şeyler yapardım. Her defasında "Cecila, iğrençsin yapmaaaa!" diye bağırır ve bir tane patlatırdı.

Hazır bana sarılmışken, bende onu inanılmaz büyük bir özlemle özlemişken manyak gibi sarıldım. Canım arkadaşımı o kadar çok özlemiştim ki içime sığdırmak ister gibi sarılıyordum. Sanırım sarılma işini fazla abartmış olacağım ki aniden geri çekilip "Tamam, yeter artık! Nefes alamıyorum, Cecelia." dedi. Bu sözleri benim kahkaha atmama sebep olmuştu. Clary'de kahkaha atıyordu. O kadar çok gülmüştüm ki, gözümden yaş bile gelmişti. Nefes nefese kalmıştık. Soluklandım ve "Ne yapayım kızım fırsattan istifade sarılıp senden faydalanmak istedim," dedim ve kocaman bir kahkaha patlatıp çak işareti yaptım.

Onunla o kadar güzel günler geçirmiştik ki. Hayatımın çoğu kısmında Clary ve Clary ile yaşadığımız maceralar, sevinçler, hüzünler, gizemler, sırlar vardı. Hayatımın en büyük kısmını oluşturuyordu. Ve ben onunla konuştuğum zaman yeni doğmuş bebek gibi oluyordum. Çok iyi hissetmemi sağlıyordu. Ve şimdi onunla konuşacak o kadar çok şeyimiz vardı ki..

"Ne yapayım kızım fırsattan istifade sarılıp senden faydalanmak istedim." Sözlerinin ardından çak işareti yapmıştı. Bunu her zaman yapardık zaten. İyi bir espri yaptığımız da falan ancak şu an da çak falan yapmayacaktım. Böyle iğrenç espriler yapmaktan vazgeçmeliydi. Sürekli birilerinin yanında saçma espriler yapıp beni rezil ediyordu. Bu bazen komik oluyordu ancak bazen yerin dibine giriyordum. İnsanlar onun yüzünden hakkımda yanlış şeyler düşüneceklerdi. "İğrençsin, Cecelia. Çakmıyorum." Ben çakana kadar elini havada tutacağını biliyordum ama inada binmişti. Bu iğrençliklerinden kurtulmalıydı artık.

Yere düşürdüğü paketleri toplamasına yardımcı olurken onunla yaşadığımız maceralar aklıma gelmişti. 5 yaşından beri çok yakın arkadaştık ve her bir anımız çok eğlenceli geçiyordu. Geçen sene Şamarcı Söğüt'ten dayak bile yemiştik. Tabii bu eğlenceli zamanların yanı sıra birlikte dertleştiğimiz ve birlikte ağladığımız zamanlar da olmuştu. Şu an da o zamanlardan biri olacaktı sanırım. Bana Jeffrey ile aralarında geçenleri anlatacaktı ve ben de arkadaşıma destek olmak için elimden geleni yapacaktım. O pisliği elime geçirsem bir kaşık suda boğabilirdim. İşte yine içimde bir öfke patlaması yaşıyordum. Bu son zamanlarda çok sık olmaya başlamıştı. Bunda ölülerin bir etkisi olduğundan şüphelenmeye başlamıştım. Bir şeyler yapıp üzerimdeki bu gerginliği atmalıydım yoksa birilerinin canını yakacaktım. Yogaya falan başlamalıydım belki de.

Cecelia'ya paketlerini verdikten sonra yürümeye başladık. Arkadaşımı gerçekten özlemiştim ve elinin hala havada oluşu gülmeme sebep oluyordu. Anlaşılan vazgeçmeyecekti. "İndir şu elini artık, Cecelia." Gerçekten de inadı tutmuştu. Bir süre daha böyle durduktan sonra belki çakardım. Etrafımızdaki insanlar garip garip bize bakıyorlardı. Artık buna bir son vermemenin zamanı gelmişti. "Pekala, sen kazandın," dedim ve eline çaktım. Bu ikimizin de gülmesine sebep olmuştu. Göl kenarında ilerlerken bir bank bulduk ve oturduk. Nihayet artık onunla konuşma fırsatını bulmuştum. "Evet, görüşmeyeli neler yaptın bakalım. Her şeyi öğrenmek istiyorum. En ince ayrıntısına kadar." Gözlerimi ona diktim ve merakla olanları anlatmasını beklemeye başladım.

Ah lanet olsun! Elim havada kalmıştı. Bu çak hareketi artık bizim geleneksel hareketimiz haline gelmişti. Hatta bazen işi o kadar abartıyorduk ki, ard arda patlattığımız her espri için çak yapıyorduk, buda gülme krizine girmemize sebep oluyordu. Clary'nin hoşuna gitmeyen bir şaka yaptığımda ise, çak hareketime karşılık vermiyordu, benimde elim şimdiki durumda olduğum gibi havada kalıyordu. Clary, "İğrençsin, Cecelia. Çakmıyorum,"dedi. Asla çakmadan o elimi indirmeyecektim. Clary'de bunun farkındaydı. Elimi havada öylece tutup surat yapmaya başladım. Bir elim havadayken diğeriyle yere düşen paketleri toplamaya başladım. Clary'de bana yardım ediyordu. Aynı zamanda konuşmaya nereden başlayacağım hakkında düşünüyordum. Jeffrey ile nasıl ayrıldığımızı anlatmaya karar vermiştim. Bu arada Clary'de topladığı paketlerin ona ait olduğundan habersiz olsa gerek ki hepsini bana verdi.
Şimdi hediyelerini ona vermenin sırası olmadığını düşünerek yürümeye başladım. Birlikte yürüyorduk ve benim bir elim hala havada öylece bekliyordu. Clary'de kaçamak bakış atıp halime gülümsüyordu. Ama ben ne olursa olsun, o çak yapmadan elimi indirmeyecektim. "İndir şu elini artık, Cecelia," dedi. İfadesiz bir şekilde ona baktım.

Elimi indirmeyecektim çünkü inada binmişti. Etraftakiler özürlüymüşüm gibi tuhaf tuhaf bakışlar atıyordu. Bende onlara -bi sorun mu var bilader- bakışımı yapıyordum. Ve nihayet Clary "Pekala, sen kazandın," dedi ve çaktı. Artık elimi indirmiştim. Elim o kadar uzun süredir havadaymış ki ağrı girmiş farkında olmadan. İkimizde halimize gülüyorduk. Göl kenarına doğru giderken iki kişilik bir banka oturduk. Uzun uzun konuşmamızın zamanı gelmişti artık. "Evet, görüşmeyeli neler yaptın bakalım. Her şeyi öğrenmek istiyorum. En ince ayrıntısına kadar." Clary'nin bu sözlerinden sonra anlatmaya başladım. Nereden başlayacağımı biliyordum artık. Gözlerini bana dikmiş, meraklı gözlerle bakıyordu.

Derin bir iç çektim ve "Jeffrey ile ayrıldığımızı biliyorsun zaten. Ama ondan önce küçük bir ara verdiğimizi kimseye söylememiştik. Bu arada beni kaltağın birisiyle aldatmış. Ara olsa bile benim için aldatmış sayılıyordu. Ve ben aşkımdan o kadar salak olmuşum ki onu bu yaptığı iğrençliğe rağmen bağışladım. Aramız düzeldi, her şey çok güzel gidiyor derken bana soğuk davranmaya başladı. Sebebini bilmiyordum, çaresizce ilişkimizi kurtarmaya çalışıyordum. Ama o hiç çaba göstermiyor, sürekli saçma bahaneler üretiyordu. Benim de canıma tak etmişti artık. Ayrılma fikrine kendimi alıştırıyordum. Sonra bir gün bana -bitti- dedi. Gözlerimden akan yaşlar durmak bilmiyordu. Kendimi o kadar çaresiz ve zavallı hissediyordum ki. Dizlerine kapanıp -Ne olur bitmesin, bırakma beni- diye yalvarıyorum. O ise hiç aldırış etmeden -yeter artık- diyerek beni bırakıp gitmişti. O an her şey bitmişti. Yere yığılıp kalmıştım. Sonrasını hatırlayamıyorum bile. Kendimi birden ülke ülke gezerken buldum. Kalbim, ruhum, her şeyim onda kalm.. Cümlemi tamamlayamamıştım bile. Clary'e bunları anlatırken bile dayanamayıp ağlamıştım. Gözlerimden akan yaşları yine durduramıyordum. O ayrılma anını sanki yeniden yaşıyor gibiydim. Ağladığım zaman hep burnum akardı. Hem burnumu çekiyor hemde ağlıyordum..