Birinci kattan, iksir deposundan kollarımın arasında kocaman bir kutuyla çıktıktan sonra dikkatlice etrafıma baktım. Oh, neyseki kimsecikler yoktu. Öğle vaktiydi ve çoğu Hogwarts sakini Büyük Salonda yemeklerini yiyordu. Bunu düşünerek bu saati seçmiştim zaten. Sürekli etrafıma bakınarak ve çevreden gelen seslere kulak kesilerek zemin kata indim. Zindanlara inen merdivenlere yönelirken Profesör Rheanna Büyük Salondan çıktı. Nefesimi tutarak kendimi kolonlardan birinin arkasına attım. Bir yandanda içimden beni görmemesi için dua ediyordum, tabii duam ters tepmesse iyiydi. Ne yazık ki Profesörde bu tarafa yönelmişti, çünkü aşağıya inen merdivenler buradaydı. Son bir umutla kendimi avluya açılan kapıdan dışarıya attım ve kenara çekilip kocaman gözlerimi kapıya dikerek bir kaç dakika bekledim. Gelen giden yoktu. Aşağıya inmiş olmalıydı. Derin bir nefes aldım ve sanki buharlaşıp kaybolabilecekmiş gibi elimdeki kutuyu kontrol ettim.

Şimdi Clary Bernstein'i çileden çıkaracak bir iksir hazırlayacak mükemmel mekanı bulmalıydım. Yüzüme şeytani bir gülümseme yerleşti. Etrafa bakmak için kafamı kaldırdığımda gözlerim sarışın bir çocuğun dikkatli bakışlarıyla kesişti.

" Kahretsin! "

deyiverdim kendimi tutamadan. Şu Gryffindor'lu çocuktu, Matthew. Ne olduğunu anlarsa beni ispiyonlayabilirdi. Nede olsa tüm arkadaş çevresiyle sorunum vardı. Sinirlerime hakim olmadan ona doğru bir iki adım atarken kutuyu iki elimle sıkıca kavradım. Kaşlarımı çatmıştım.

" Ne var? Neye bakıyorsun sen?! "

Hogwarts'ta yeni bir dönem başlamıştı. Çoğu insan yeni dönemin heyecanıyla etrafta koşuştururken Matthew bu görüntüden uzaktı. Diğerlerinin aksine tek başına aylak aylak gezmek istemişti. Dağınık gömleği, kıravatı ve uykusuzluktan şişmiş gözaltı torbalarıyla normal halinden uzak bir görüntü içindeydi. İlk zamanlar hep böyle olurdu. Okul düzenine başlarda alışmak Matthew için gerçektende çok zordu. Kaçıncı senesinde olursa olsun ilk bir ay hep zorlandığını ve zorlanacağını gayet iyi biliyordu. Uykulu bir şekilde avluya giriş yapmıştı. İçerisi ilk günlere nazaran çok sakindi. Bu durum Matthew için bulunmaz bir nimet gibiydi. Avlunun boşluğunu görünce yüzünde beliren gülümsemeyi görmek gerçektende paha biçilemez bir görüntüydü. Kafasına kestirdiği bir köşeye doğru yürürken duyduğu bir gürültüyle aniden bakışlarını gürültünün geldiği yöne doğru çevirdi.

Lanet! Şu Slytherinli kız... Adı neydi Rox.. Roxy.. Aha! Roxanne! Bu okulda Matthew'dan nefret eden yegane kızdı. Bu nefretinin nedensiz olmasıda gerçekten sinir bozucu bir durumdu. Matthew bu durumun tipik Slytherin'li davranışları olarak görüyor ve gülüp geçiyordu. Matthew, Roxanne ile göz göze geldiğinde Roxanne'nin birşeyler sakladığını hemen anlamıştı. Bakışlarında ki o heyecan ve korku çok bariz bir şekilde belliydi. Ona doğru biraz daha yaklaştığında birşeyler taşıdığını farketti. Kutunun içindekiler kişisel eşyaları olabilirdi ama bu telaşını çözememişti. Bakışlarını birkaç saniye üzerinde tutması Roxanne'yi her zaman ki gibi çıldırtmıştı. Çok beklemeden Matthew'a laf atmıştı. Matthew'un ciddi ifadesi kaybolmuş şaşkın bir ifadeye dönüşmüştü. Başka zaman olsa onunla ilgilenmeden çekip giderdi ama bu sefer onu kolay kolay bırakmayacaktı.

"Ee.. Şey... Kutunun içinde herkesten sakladığın şeye bakıyorum tabiki de.Özel birşey olsa gerek."

" Ee.. Şey... Kutunun içinde herkesten sakladığın şeye bakıyorum tabiki de. Özel birşey olsa gerek. "

Gözlerimi kısarak çocuğu süzdüm. Ne yazık ki çok yakışıklıydı, kötü bakışlarımı korumak zor oluyordu. Ama gözlerim Gryffindor armasına kayınca öfkem tekrar alevlendi ve kutuyu alıp ondan uzaklaşarak avlunun ortasındaki taş oturaklara yürüdüm ve oturdum. Onun gitmesini bekleyecektim.

" Evet, özel. Mektuplar falan işte, ailemden... "

Nasıl bir yaland bu! Ailesiyle yanyanayken bile konuşmazlardı ama O bunu bilemezdi.

" Gidip sümsük arkadaşlarınla takılsana Rhydderch. Benim gibilerle konuşmayı bile haketmiyorsun Hadi bakalım, kış kış, pis aslan yuvanıza! "

Dudaklarımı alay eder gibi büzdüm ve kötü bakışlarımı onun üzerinde tutmaya devam ettim.

Matthew'u sert davranarak uzaklaştırmayı başarabileceğini sanıyordu. Ama gerçektende yanılıyordu. Matthew'un burada olmasından çok rahatsız olduğu belliydi. Madem kutunun içindekileri söylemiyordu. Matthew bunu açığa çıkarmanın başka yollarını biliyordu.

"Sen bilirsin Roxy."

Arkasını dönmüş, yavaşça bir kaç adım atmıştı. Tabii bu baştan sonra bir numaraydı. Kendi kendine gülümseyerek tekrar Roxanne'ye döndü.

"Bu arada... Profesör Rheanna'ya gidiyorum. Ona söylemek istediğin bir şey var mı?"

Roxanne'nin Matthew'un söylediklerinin anlamını anlayacak kadar zeki olduğunu biliyordu. Bakalım bu sefer nasıl bir tepkiyle karşılacaktı.

Ah bu çocuk! Homurdanarak gözlerimi devirdim. Ağız tadıyla senenin ilk dümenini çeviremeyecek miydim yani?

" Bak Matthew... "

dedim sakin olmaya çabalayarak.

" Önümüzde tam olarak üç sene var ve seni asla ama asla rahat bırakmam. Tatillerde, okulda, derslerde, yatakhanende, okul gezilerinde, evinde, aklına gelebilecek her yerde belan olurum. Şimdi git başımdan! Ağzını açacak olursan başına neler gelebileceğini biliyorsun sıska şey. "

Zayıf vücudunu homurdanmaya devam ederek süzdükten sonra gözlerimi gözlerine kitledim. Gülümsemesi beni deli ediyordu.

Tehditler, tehditler... Matthew bu kızın tehlikeli olduğunu biliyordu. Ama ondan korkmuyordu. Arkadaşlarına çektirdiklerini gayet iyi biliyordu. Bu sefer ona karşı suskunluğunu korumayacaktı. Aslında çoğu zaman yapmak isteyipte yapmaktan çekindiği birşeyi gerçekleştirecekti. Gözlemlemeyi bırakıp icraata geçmek. Roxanne'nin tehditlerini dinlerken sol elini cüppesinin içine sokmuştu. Asasını alıp büyüyle kutuyu ondan almaya çalışacaktı. Asayı aldığını Roxanne'nin görmemesi gerekiyordu. Şimdilik işler yolunda gibiydi. Roxanne ona bir takım şeyler anlatmaya devam ediyordu. Matthew ise her dediği cümlenin ardından gülerek ona karşılık veriyordu.

Roxanne'nin konuşmasının ardından bir sessizlik hakim olmuştu. Roxanne ve Matthew'un gözleri birbirlerine kenetlenmişti. Roxanne'nin kızgın görüntüsüne karşılık Matthew'un neşeli görüntüsü. Matthew artık harekete geçmeliydi.

"Kutunla vedalaşsan iyi olur Roxy. Accio Kutu! "

Çocuğun büyülü kelimeyi söylemesiyle beraber kutu havalandı. Ben ne mi yaptım? Banktan uçarcasına sıçradım ve kollarımı uzatarak kutuyu havada kaptım. Eh, bende havadaydım. Tabii ki kutuyla beraber yere kapaklanmıstım. Eteğimin altında dizimde inanılmaz bir acı hissediyordum ama önceliğim kutuydu. Hemen ayağa kalkıp kutuyu bir elimde sıkıca tuttum. Aşağıya bir göz attığımda dizimde kocaman bir yara gördüm, kanıyordu. Öfkelenmiştim. Boş elimle asamı çıkardım ve Matthew'a doğrulttum.

" Özel eşyalarım var dedim sana, anlamıyor musun?! Uzak dur yoksa yüzünde acayip çıbanlar çıkarırım. O zaman sıska suratına hiçbir kız bakmaz Rhydderch! "

Vay canına! Bu kız kutuyu kimseye bırakmaya niyetli değildi. Nasılda birden kutunun üzerine atlayıvermişti öyle. Gerçekten akıl alacak gibi değildi. Kutaya atlaması ona biraz pahalıya mal olmuştu. Kötü bir biçimde yere düşmüştü. Dizi kanıyordu. Matthew bu düşüşün çok acıdığını biliyordu. Ama Roxanne'nin öfkesi bu acınında önüne geçmişti deli gibi ayağa fırlayarak Matthew'a asasını doğrultmuştu. Matthew bu hamlenin ardından hızlı bir hareketle bir iki adım geriye kaçmıştı. Delinin elinde bir asa vardı sonuçta. Daha önce Roxanne hakkında birçok söylenti duymuştu. Matthew'a şuanda hertürlü kötülüğü yapabilirdi. Matthew'un bir boşluk bulup bu işten sıyrılması gerekiyordu. Hızlı düşünmeliydi. Ne yapmalı? Ne? Ne? Ne?...

Aklına sadece tek düşünce gelmişti. Oda çevikliğini kullanmaktı. Ama önce Roxanne'nin dikkatini biraz olsun dağıtmalıydı. İki elinide havaya kaldırarak:

"Ov, ov. Biraz yavaş ol Roxy. Bu sıska suratıma her kız gibi seninde deli olduğunu biliyoruz ikimizde."

Bu sözleri söylerken yavaşça Roxanne'ye yaklaşmıştı. Aralarında pek bir mesafe kalmamıştı. Gözlerini yine Roxanne'ye kilitlemiş sadece gülümsüyordu. Bunun onu deli ettiğinin farkındaydı. İşte o anda çok hızlı bir hareketle Roxanne'nin elindeki kutuya vurdu. Keşke bunu yapmasaydı. Kutunun yere düşmesi hiç iyi olmamıştı. İçinde birşeylerin kırıldığı kesindi. Matthew duyduğu sesin ardından gözlerini büyütüvermiş ve Roxanne'ye bakmaya başlamıştı.

" Ov, ov. Biraz yavaş ol Roxy. Bu sıska suratıma her kız gibi seninde deli olduğunu biliyoruz ikimizde. "

Her zaman sinsi ve hızlıydım ama itiraf etmeliyim ki bu beni yavaşlatmıştı. Gözlerimi kırpıştırarak bana yaklaşmasını izledim ve hiçbir tepki vermedim. Çocuğun fazla güzel bir yüzü vardı. Ama dikkatimi dağıtamazdı, kalbimde Antonio varken. Tam dikkatimi topladığımda Matthew kutuyu elimden kaptı. Aynı anda içeriden kırılma sesleri geldi. Olamaz! Bir tüp falan olmalıydı. Şimdi Matthew bana şaşkın bakıyordu. Maduru oynamaylıydım. Neyseki acayip bir rol yeteneğim vardı. Gözlerimi büyüttüm ve kırpıştırırken pınarları yaşlarla oldu. Kutuyu ellerindne çekip almadan önce durdum.

" Yaptığını beğendin mi?! İçinde geçen sene ölen babaannemin verdiği bir kadeh vardı. Kırılmış olmalı. Senin yüzünden! "

Ağlayacak gibi durdum ve bir elimi alnıma bastırdım. Hala kutuyu almaya kalkışmamıştım çünkü böyle daha inandırıcı olurdu.

" Aferin sana Rhydderch aferin... "

diye mırıldandım kırgın bir ses tonuyla.

Roxanne gerçekten çok üzülmüş gibi görünüyordu. Matthew kim olursa olsun bir kişiyi böyle ağlayacak duruma sokmak istemezdi. O iyi niyetliliği yok muydu. Çoğu zaman başına bela açıyordu. Yine öyle olacak gibi gözüküyordu. Roxanne gibi kızlara güvenilmezdi ama bu haldede ona kötü davranası gelmiyordu. Matthew kutuyu yavaşça yere bıraktı. İçine baksa mı bakmasa mı ikilem içindeydi. Tekrar Roxanne'ye baktığında kutuya bakmamanın en doğru karar olduğunu düşünmüştü. Gözlerini kutudan ayırarak Roxanne'ye yaklaştı. Elini Roxanne'nin omzuna koydu.

"Üzgünüm Roxanne. Amacım böyle birşey yapmak değildi. Al kutunu senin bu halinden faydalanıp dalga geçme niyetinde değilim. Kozlarımızı daha sonra paylaşırız"

tekrar kutuya doğru yönelerek kutuyu yerden aldı ve Roxanne'ye doğru uzattı.Başına geleceklerden bir haberdi.

Önce kutuyu kaptım ve elimle arkamda tutarak sağlama aldım. Yüzümde yine o şeytani sırıtış belirmişti. Matthew'un omzumdaki elini diğer elimde tutup sertçe boşluğa bıraktım.

" Sende bu yüze, bu masum gözlere hastasın Rhydderch, değil mi? "

dedim sinsi sinsi kıkırdayarak. O şaşkın gözlerini büyütürken ben çoktan içeriye giren kapıya ulaşmıştım bile.

Lanet! Matthew'un iyi niyetliliği yine ona pahalıya mal olmuştu. Bu huyundan kısa sürede vazgeçmeliydi. Roxanne kutuyu alıp koşarken pişmanlık duygularıyla dolup taşmıştı. Şaşkın bakışlarıyla Roxanne'ye bakarkende aklında yeni fikirler doğmuştu. O kutuyu öğrenmesi gerekiyordu. Her ne pahasına olursa olsun.

- Son -