Yine bir film çekimi için İtalya'da bulunuyordum. Hızlıca yürümeye devam ettim. Hava kararmak üzereydi ve çevrede pek çalışan kalmamıştı. Senaryomu sette unuttuğumdan geri dönmüş ve akşamın bu saatinde buralarda geziniyordum. Sabaha kadar çalışacaktım bu senaryo üzerine...

Bir kaç adım daha attım ve rüzgar altın rengi saçlarımı dalgalandırdı. Bakışlarım savrulan beyaz gömleğimden ayrılıp karşıya çevrildi. Karanlık çökmüştü.
"Aslında" diye düşündüm. "Çekimleri şimdi yapmalıydım."

Senaryoyu bıraktığım yerden aldım ve tekrar yürümeye başladım. Nedensiz yere birden ürpermiştim. Sanki bir korku filminin içindeymişim gibi. Çevreme bakındım ve ilerlemeye devam ettim.
Yapraklar savruluyordu. Sonra rüzgar azaldı yavaşça. Güneş turuncu ve kırmızı karışımı bir renk olmuştu.
"İtalya'da hayat başka!" diye mırıldandım ve bir adım daha attım.

Çekimler için İtalya'ya gelmiştik. İtalya gerçekten de başkaydı. Birkaç sahne çekip bırakmıştık çekimleri. Herkez yorgun olduğundan dinlenmek için otellerine dönmüşlerdi. Bense sentte oturmuştum. Nedensizdi...

Birden olduğum yerde irkildim. Hissediyordum. Onun kokusunu çektikçe içime çekiyordum. Daha fazla bunla tatmin olamayacağım için ayağa kalktım ve onun kokusunu takip ettim. Onu gördüğüm de birşeyler söyleniyordu.

"Çekimleri şimdi yapmalıydım."

Bunu söylemsi benim gülmeme neden olmuştu. Hızlı biri olduğumdan habire arkasından geçiyordum. Bu da rüzgarın hızlanmasına neden oluyordu.

"İtalya'da hayat başka!" dedi ve yakınına gelerek:

- Gerçekten de başka dedim fısıldayarak.

- Gerçekten de başka

Bu sesi duyduğumda hızla irkildim. Çevreme bakındım. Tabi Cristens olduğunu farkedince duraksadım.

"Cristens? Senin ne işin var burada?"

Şaşkınlıkla söylediğim bu sözler kafamın karışmasına neden oldu.
Nedensiz bir yere huzursuz olmuştum. Bir adım geri attım. Gözlerimi onunkilerden ayırmamıştım.

Neler oluyordu bana böyle?

"Cristens? Senin ne işin var burada?" diye sordu.

Korkmuş muydu ne ?

- Hiç. Sadece kokunu aldım ve bir selam vereyim dedim ve güldüm.

Ona şuan da o kadar çok zor dayanıyordum ki. Karşımdaydı istediğim herşeyi yapabilirdim ama bir yandan da yapamıyordum.

- Sen ne arıyorsun peki ? diye sordum.

- Hiç. Sadece kokunu aldım ve bir selam vereyim dedim
Evet, gerildim iyice.

- Sen ne arıyorsun peki ?

Bir an neden burada olduğumu unuttum. Sonra huzursuzca;

"Eee.. Ben... Se..Senaryomu unutmuşum da."

Bir yandan da geri çekiliyordum. Sırtım duvara dayandı aniden. Gözlerim dehşetle irileşti. Yutkundum ve gülümsedim.

"En iyi ben gideyim."
Yana gitmek için bir adım atmayı düşündüm ama nedense kımıldayamadım.

"Eee.. Ben... Se..Senaryomu unutmuşum da." dedi.

Korkması beni mutlu ediyordu. Aniden korkunç bir kahkaha attım.

- Söyleseydin ben getirirdim dedim ve ona yaklaşmaya başladım.

Daha fazla oyuna gerek yoktu sanırım. Oynasam mı oynamasam mı ? diye düşünürken Alex'in sesiyle kendime geldim.

"En iyi ben gideyim."

- Gitmene gerek yok, daha çok işimiz var tatlım dedim ve yaklaştıkça yaklaştım ona. Kokusunu içime çektim ve parmaklarımı kollarında gezdirdim

- Bura gelmeden önce banyo falan mı yaptın ? Harika kokuyorsun dedim ve tebessüm ettim.

- Söyleseydin ben getirirdim

Onu evime mi çağırsaydım yani?

- Gitmene gerek yok, daha çok işimiz var tatlım

İçimden sürekli bana bir şey yapamayacağını ve onu asistanım olduğunu sölüyordum. Yine de boş...

- Bura gelmeden önce banyo falan mı yaptın ? Harika kokuyorsun

Parmakları beyaz gömleğimin kolunda geziniyordu. Derin bir soluk aldım ve:

"E... Evet ama..." ne diyecektim ki? Beni korkutttuğunu mu? Yine de eğer kanıma susarsa onu yetkilerimin bile durduramayacağını biliyordum.
"Gerçekten de gitsem iyi olacak." dedim. Hala hareket etmiyordum.
Neden ama?

- Peki birlikte gidelim

Gömleğimden tuttuğu gibi beni çekti. Tabi bende peşine...

- Bu arada bu kadar gerilmene gerek yok sadece konuşuyoruz Gerilmek kana iyi gelmez

Güldüğünde iyice rahatsız oldum ama sadece gülümsemekle yetindim. Mavi gözlerim huzursuzca bakıyordu.

"Nereye gidiyoruz?" dedim. Tanımadığım bir yere gelmiştik. Ayrıca ne ara buraya gelmiştik?
Onun parmakları arasından kurtulduğumda üzerimi düzelttim. Siyah pantolonumdan, beyaz gömleğime...
Başımı kaldırdığımda bana baktığını gördüm.
"Aklından ne geçiyor?"

"Nereye gidiyoruz?" diye sordu.

Bu sorusuna cevap vermemiştim gittiğimiz de görmesi daha iyi olacaktı.

Evime gelmiştik. Ağaçların arasınsadı eski bir köşk gibi birşeydi. İçeriye girmek için merdivenlerden çıktık. Büyük ahşap bir kapı üzerinde aslanbaşı şeklinde bir tokmakla büyük bir salona açılıyoyordu. İçeriye girdiğimiz de salonda deri ve büyük koltuklar vardı. Kasvetli ve kapalı perdelerden dolayı karanlıktı ev. İlk olarak perdeleri açtım. Yerler ahşaptı ve siyahımsı bir renkteydi. Salonu süsleyen ve pırıltı veren gümüş kadehler ve yanan şömineydi.

Alex'i deri koltuklardan birine oturttum ve elimde beyaz,kristalden yapılma içinde kırmızı şarapla geri döndüm. Çaktırmadan içine birazda stokladığım kanlardan koydum. Kadehlere koydum ve Alex'e uzattım.

- Benim vampir olduğumu bilmiyordun değil mi dedim yanına gittim ve oturdum.

- Birşeyler yer misin ? Merak etme sana kan içirecek değilim dedim ve güldüm.

Bana cevap vermedi, fakat evine geldiğimiz belliydi. Büyük ve ihtişamlı evi...
Bir kenara oturdum -ki koltuklar deriydi- ve bana bir bardak şarap getirdi. Gülümsedim hafifçe.

- Benim vampir olduğumu bilmiyordun değil mi?

Derin bir soluk aldım ve:

"Tahmin etmiştim."

- Birşeyler yer misin ? Merak etme sana kan içirecek değilim.

Güldüğünce benim yüzümdeki tebessüm soldu. Bunu yapmamıştır değil mi?
Bardağa baktım. Yutkundum yavaşça. Ama kaba olmak istemiyordum.

"Hayır aç değilim. Teşekkür ederim."

Çekingen ve yavaş -çok yavaş- bir hareketle bardağı ağzıma götürdüm. Bir yudum aldım ve aniden ağzıma dolan garip tatla birlikte püskürttüm. Başka bir zaman olsa farketmeyebilirdim ama tüm duyularım keskinleşmişti sanki. Şarabın içindeki o tadı ayırt etmiştim.
Hızla ayağa kalktım ve:

"Cristens Detroit!" dedim. "Kovulmak mı istiyorsun?"

"Tahmin etmiştim." dedi.

Alex, gerçekten harika bir büyücüydü. Keskin bir zekaya sahipti.

"Hayır aç değilim. Teşekkür ederim." dedi.

O sırada bardağı eline aldı ve yavşaca ağzına götürdü. Bir yudum aldı. İçmesiyle şarabu püskürtmesi bir olmuştu. Bunu yapması beni güldürmüştü.Hızla ayağa kalktı ve:

"Cristens Detroit! Kovulmak mı istiyorsun?" işte bu lafı aniden durmama neden oldu. Şaşkınlıkla ona bakakaldım. Anahtar kelimeyi kullanmıştı. Kavulmak mı istiyorsun ? İşte bu sefer ben kekeliyordum

- Şey.. Elbette hayır efendim dedim.

Ne oluyordu ? Birden nasıl değişe bilmiştim ki ? Gerçekten de beni etkileyen kelimeyi mi kullanmıştı ?

Birden tekrar yine eski halime döndüm ve ona hızla koştum. Onu boğazından tuttum ve:

- Sakın,bir daha bunu yapma! dedim ve ensesine yaklaştım. Isırıyordum ki...

- Şey.. Elbette hayır efendim

Eski haline dönmesi iyi olmuştu.

- Sakın,bir daha bunu yapma!

Boğazımdan tutmuştu. Nefesim kesilmişti. Ağzı boğazım doğru yaklaşınca kendimi geriye doğru çektim ve elleri arasından kurtuldum.
Tabi geriye doğru çekileyim derken arkamdaki -neydi o- şeye takıldım ve yere yuvarlandım. Ne olduğunu anlamam bir kaç saniye sürmüştü.
Bir yandan asamı arıyordum. Onu koltuğun altına yuvarlanmış görünce o tarafa doğru biraz ilerledim dizlerimin üzerinde. Sonra gerildim ve başımı kaldırıp ona baktım.

"Cristens!" diye uyardım onu.

Ellerimin arasından sıyrıldı ve birşeye takılıp yere yuvarlandı. O sıra da bunu fırsat bilerek ona doğru gidiyordum ki asasını eline aldı ve:

"Cristens!" dedi.

- Adımı söylemen çok hoş ama üzgünüm ki sana ihyacım var. dedim ve ona doğru yürüdüm.

Ellerini tuttum ve başımı boynuna doğru götürdüm. Dişerimi tam geçiriyordum ki...

Bir ara içimden bir ses '' napıyorsun sen eksi Cristens ol '' diye emir vermişti. Fakat Alex'in kokusu bu sesi bastırmada yeterli olmuştu.