- Geç kalacağız. Ciddiyim

Beni ittirdiğinde sırıtıyordu.

- Ne zaman istersen gelebilirsin

Dışarı çıktık hızla. Sonra birden durdu ve:

- Seni seviyorum

Karşılıklı birbirimize baktık şaşkınca. O hızla arkasını döndü ve yürümeye başladı. Bense donakalmıştım sokağın ortasında.
Yaptıklarının sadece vampir olmasıyla ilgili sanıyordum. Birden koşup ona yetiştim.

"Cristens Detroit." dedim. "Bu doğru mu?"

Gözlerinin içine bakıyordum bir yandan da. Yanaklarıma dehşet bir kırmızılık yayılmıştı.

Sözlerimden sonra sokağın ortasında donakalmıştı. Sonra koşarak yanıma geldi ve:

"Cristens Detroit. Bu doğru mu?"

Aniden durdum ve:

- Adımla hitap etsen ya dedim gülerek ve ekledim ciddyetle:

- Ordan bakınca yalanmış gibi mi duruyor? dedim ve yürümeye devam ettim.

Hızlıca yürüyordum. Sanırım yetişmekte zorlanıyordu.

- Bana yetişemezsin dedim sırıtarak ve ekledim:

- Ve ayrıca hem seni sevdiğimden hem de vampirlikle alakası var yaptıklarımın dedim ve yavaşlamaya karar verdim. Çünkü Alex yetişmekte zorlanıyordu.

- Adımla hitap etsen ya Ordan bakınca yalanmış gibi mi duruyor?

Yürümeye başladı hızla. Peşinden bir kaç adım attım.

- Bana yetişemezsin Ve ayrıca hem seni sevdiğimden hem de vampirlikle alakası var yaptıklarımın

Yavaşladı yürürken. Aksine bende durdum. Aramızda hala boşluk vardı giderek büyüyen. Beni seviyor muydu? İyi de neden? Neden?

"Neden?" diye bağırdım arkasından. Bir kaç muggle dönüp bana baktı. Duygularının anlamını çözememiştim. Utandım. Layık olmadığım bir şey bana sunuluyordu. Baktım öylece.

"Neden?" diye bağırdı arkamdan. Bağırması durmama neden olmuştu. Ona döndüm ve lakayit bir şekilde.:

- Ne neden ? Hareketlerimi soruyorsan ben bir vampirim dedim tebessümle. İşi dalgaya almak hoşuma gitmişti.

Aslında onu çok ciddiye alıyordum ama gerçekten de bana bir cevap vermesini beklemekten sıkılmaya başlamıştım. Onu sevdiğimi öğrenmişti ama bir harekete de başlamamıştı.

- Ne neden ? Hareketlerimi soruyorsan ben bir vampirim

Rüzgar saçlarıma karışırken, boş gözlerle bakınıyordum. Gittim ve bir duvarın dibine oturdum. Bir dizimi kendime çektim ve diğer bacağımı uzattım ileriye doğru. Bir dilenciye benziyordum.
Öylece oturdum. Gözlerim dalıp gitmişti.
Düşünüyordum.
Ne hissediyordum?
Ama o yardımcımdı.
Vampirdi.
Beni anlıyordu.
Kanımı istiyordu?
Sadece kanım yüzümden istiyorsa?
Yalan mı?
Belki.

"Sana neden inanayım ki?" dedim.
Eğer sonradan bırakılırsam...
Ben...
Dayanamam...

Arkama baktığımda Alex bir ağacın dibinde oturmuştu. Ona doğru gittim hızla. Birşey söylemem kalmadan o konuşmuştu.

"Sana neden inanayım ki?"

Bu sorusunu beklememiştim. Şaşkınlık içinde ona bakıyordum.

- Tanrım! Alex, sen beni çıldırtmaya mı çalışıyorsun yoksa sadece öyle mi görünmeye çalışıyorsun.

- Neden mi inanmalısın ? Düşüneyim. Seni gerçekten sevmem bir neden olabilir. Ya da senin yanında kimse yokken ben vardım ve her zaman fikirlerine saygılıydım dedim.

- Tanrım! Alex, sen beni çıldırtmaya mı çalışıyorsun yoksa sadece öyle mi görünmeye çalışıyorsun.

Başımı kaldırıp ona baktım.

- Neden mi inanmalısın ? Düşüneyim. Seni gerçekten sevmem bir neden olabilir. Ya da senin yanında kimse yokken ben vardım ve her zaman fikirlerine saygılıydım

Bu aşk nedeni olabilir miydi? Yoksa ben mi fazla romantiktim? Bilmiyorum.

"Anlamıyorsun." dedim mırıltılı bir sesle. "Benim için aşk kolay bir şey değil... Yani bir gün sıkıldığında benden..."

Bu cümlenin yeterli olduğunu düşündüm. "Yıkıma uğramak istemiyorum."Tekrar ona baktığımda gözlerim buğuluydu. O bir vampirdi ve ölümsüzdü. Bense her geçen gün yaşlanacaktım.

Aşk asla kolay bir konu olmadı.

"Anlamıyorsun. Benim için aşk kolay bir şey değil... Yani bir gün sıkıldığında benden..."

Bunun üstüne kahakaha attım ve yanına oturdum.

- Alexander! Senden asla sıkılmayacağım. Sıkılsaydın 100 yıl önce sıkılırdım dedim ve tebessüm ettim.

"Yıkıma uğramak istemiyorum."

- Bunu zamanı geldiğinde düşünsek ya-ki öyle birşey olamaz dedim ve elimi omzuna attım dostca.

- Yaşlanmayı da kafaya takma. Bir ara senide vampir yaparız dedim ve ayağa kalktım ve elimi ona uzattım.

- Alexander! Senden asla sıkılmayacağım. Sıkılsaydın 100 yıl önce sıkılırdım

Sıkıntıyla saçlarıma üfledim.

- Bunu zamanı geldiğinde düşünsek ya-ki öyle birşey olamaz

Yinede her zaman bir seçenek olarak kalacak.

- Yaşlanmayı da kafaya takma. Bir ara senide vampir yaparız

Bu sözüyle donakaldım. O ise sakince ayağa kalktı ve elini uzattı bana.

"Vampir?" Elini tutmadım. "Asla! Kanım konusunda bir şey demedim ama vampir olmak istemem." dedim.
Kendim ayağa kalktım sakince. Ona baktım.

'Aşık olmak ne demek? Dünyanın onun için dönmesi mi? Aldığı her nefesin sana verdiği huzur mu?'

Yavaşça yaklaştım ve ona sarıldım. Sonra da öptüm. Bende nasıl hisler uyandırdığına bakıyordum.

"Vampir?" Elinmi tutmadı. "Asla! Kanım konusunda bir şey demedim ama vampir olmak istemem.''

- Ciddi değildim dedim ona bakarak.

Bana yaklaştı ve sarıldı. Sonrada öpmeye başladı.

O zaman mutlu olmuştum. İşte istediğim Alex buydu. Belli bir müddet öpüştükten sonra dudaklarımı ondan ayırdım ve:

- Devam etmek isterdim ama geç kalıyoruz yönetmenim dedim gülerek ve koluna girdim.

- Devam etmek isterdim ama geç kalıyoruz yönetmenim

Koluma girdiğimde bir şey demedim ve setin yolunu tuttuk. Zaten çevrede bizi izleyen muggle sayısı artmıştı. Yürürken yavaşça ara sıra ona bakıyordum.

Ne yapmalıydım?

Doğru seçenek hangisiydi?

Ve hepsi bilinmezlik içindeydi.

'Kapı sonsuza dek kapandı.'