- Adımı söylemen çok hoş ama üzgünüm ki sana ihyacım var.

Birden tuttu beni. Huzursuzca elinden kurtuulmaya çalışıyordum ki o bir an geri çekildi. Bende vazgeçti sandım.
Fakat aniden boynuma sapladı dişlerini. Birden nefesim kesildi. Ona tutundum. Tüm kanımı içerken ben kendimi geri çekmeye çalıştım. Olmadı.
Asam yere düştü yavaşça.

Yüzüme şaşırmış bir ifade yerleşti. Gözlerimdeki canlı enerji yerini boşluğa bıraktı. Yüzümü onun saçlarına gömdüm.

"Cristens!" diye mırıldandım yeniden. Ciğerlerimdeki hava boşaldı.

Dişlerimi boynuna geçirdim ve doya doya kanını içmeye başladım. Durmadan içiyordum. İçtikçe daha da içesim geliyordu.

Alex'in asası elinden düştüğünde duraksadım fakat tekrar aynı hızla kanını içmeye başladım. Alex'in gücü tükeniyordu farkettiğim kadarıyla

"Cristens!" dedi.

İşte o an durmam gerektiğini anladım. Kendimi çekmeye çalıştıysamda beceremedim. Birkaç saniye daha kanının tadına baktıktan sonra ateşe değmiş gibi geriye çekildim.

Alex yere uzanmıştı. Elim ayağıma dolanmıştı. İlk defa bu olayı yaşıyordum. Ne yapabilirim diye düşündümmeye başladım. Hala beni duyuyordu sanırım.

- Özür dilerim Alex dedim ve onun kanıyla parlamış olan gözlerimden yaşlar akmaya başladı.

Ne kadar sürdü bilmiyorum. Ama beni bıraktığında yere düştüğümü anımsıyorum. Kısa süre kıpırdamadan durdum. Tabi bu sırada onu da görüyordum. Korkmuş gibiydi.
Gözlerimi kırpıştırdım. Yutkunmaya çalıştım ama boğazım acıyordu. Susamıştım bir yandan da.
Doğrulmaya çalıştım. Elimi yan tarafa doğru attım destek almak için fakat tek yapabildiğim vazoyu devirmek oldu. Derin soluklar aldım. Son enerji kırıntılarıyla oturur pozisyona geçtim.
Karşımdaki daha iki saniye önce büyük bir açlıkla kanımı içen vampir şimdi durmuş ağlıyordu.

"Ağlama." dedim. Mırıltılı konuşuyordum. "Tamam. İyiyim ben." Soluk aldım yavaşça. Gözümün önünden bir şeyler uçuşuyordu. "Sanırım susadım." diye mırıldandım.
Ne dediğimi bende bilmiyordum. Bir elim saçlarıma gitti ve karmaşık saçlarımı daha da karıştırdım. Mavi gözlerimi yumdum kısa süre. Sonra ayılmak ister gibi tekrar açtım.
Ayağa kalkmaya çalışıyordum, en azından koltuğa geçmek için fakat başaramadım ve öylece kaldım.

Olduğu yerde can çekişiyordu resmen. Kalkmaya çalışıyordu. Onun yüzüne bakmaya bile cesaret edemiyordum. Ağlamak çözüm değildi ama ağlıyordum işte.

"Ağlama." dedi.

Bunu söylemesi üzerine gözyaşlarımı sildim ve ona baktım.

"Tamam. İyiyim ben. Sanırım susadım." diye mırıldandı.

Hemen ayağa kalktım ve:

- Getiriyorum dedim ve hızlıca mutfağa koştum.

Bir sürahi ve bardak getirdim. Onları masaya koydum ve Alex'in yanına gittim. Ona destek olarak koltuğa oturttum. Suyu bardağa doldurdum ve içmesine yardım ettim.

Ağlamam durmamıştı ama eskisi kadarda çok değildi.

- Benn ö..özür dilerim dedim ve onun yanından kalkıp karşına geçtim.

Daha fazla ona zarar vermek istemiyordum. Zaten onca şey yapmıştım ki ona. Daha fazlasına yapmak istemiyordum.

Bana su getirdi hızlıca ve koltuğa oturmama yardım etti. Hatta su içmeme bile yardım etti. Ellerim titriyordu resmen.
Hala ağlıyordu ve özür diliyordu. Elim boynuma doğru gitti. Ovuşturdum yavaşça.

"Tamam kes artık ağlamayı. Bir vampiri işe alırken bu gibi olasılıkları her zaman göze almışımdır."

Çevreye bakındm.

"Sanırım senin evinde kalacağım. Bu şekilde kendi evime gidemem..." Bakışlarımı vampire çevirdim. Nasıl olsa daha kötüsünü yapamazdı.
"Senaryom nerede? Üzerinde çalışmam lazım."
Madem yardımcım da yanımdaydı artık sabaha kadar çalışabilirdim.

"Yarına yetişmesi gereken bir sürü iş var." diye mırıldandım kendi kendime.

"Tamam kes artık ağlamayı. Bir vampiri işe alırken bu gibi olasılıkları her zaman göze almışımdır."

Şaşırmıştım. Demek ki vampir olduğumu daha önceden biliyordu. Peki neden beni işe almıştı ki ?

"Sanırım senin evinde kalacağım. Bu şekilde kendi evime gidemem..." dedi.

- Zaten seni ben de bu şekildeyken seni eve yollamazdım dedim ve yere bakmaya başladım.

"Senaryom nerede? Üzerinde çalışmam lazım.Yarına yetişmesi gereken bir sürü iş var." dedi.

Bunun üzerine hemen senaryosunu aramaya başladım. Kapının hemen girişindeki komidinin üzerinde duruyordu. Onu aldım ve yanına gittim.

- Buyrun dedim kibarca.

- Başka birşey ister misin ? diye sordum.

- Başka birşey ister misin ?

Bu sözleri oldu zihnimi toparlamama yardım eden. Ona baktım ve gülümsedim.

"Şimdi yanıma otur da iş yapalım." dedim.

Sonuçta kanımı almıştı. Daha ne yapabilirdi ki?
Yanıma oturduktan sonra çalışmaya başladık. Ne kadar dayanabildim bilmiyorum. Bir süre sonra gözlerim görmez oldu ve başım onun zarif omuzlarından birine düştü. Uyuya mı kaldım yoksa bayıldım mı bende bilmiyorum.

"Şimdi yanıma otur da iş yapalım." dedi.

Yanına oturdum ve ona yardım ettim. Ne yapacağımı bilmiyordum. Sonuçta eğitim almıştım ama deneme fırsatım olmamıştı.

Bir süre çalıştıktan sonra Alex'in başı omzuna düştü. Düşmesiyle birden irkildim ve telaşa kapıldım. Onu ödürmüş olamazdım değil mi ? Nabzını kontral ettim. Hala nabız vardı. Derin nefes aldım. Onu koltuğa uzandırdım ve senaryoyu elime alıp okuma başladım.

İş bana kalmış gibiydi. İşi yaparsam beni affedeceğini düşünüyordum. Kendimce notlar aldım yanına. Kıyafet tasarımlarını,sahneleri de başka bir kağıda not ettim. İşimize yarayabilirdi.

Senaryodan başımı kaldırdım ve Alex' baktım. Arada ona bakıoyordum hayatta mı değil mi diye. Onu sevdiğimi hissettim. Neden onu o kadar çok istediğimi şimdi anlıyordum.

- Tanrım! dedim kendi kendime.

Sonra tekrar senaryoyu okumaya devam ettim.

Uyuyordum ve uykumda sürekli gözetlendiğimi hissediyordum. Nedendir acaba? Sonra ışık gözümü aldı. Anlamı olmayan bir sebeple tanrının yüreğime dokunduğunu hisettim.
Ne kadar karalıkta kaldım bilmiyorum ama burnuma tuhaf kokular doluştu. Gözlerimi araladım. Koltukta yatıyordum hala. Bir an neler olduğunu hatırlayamadım. Birden dün gecenin bütün hatıraları zhinime doluştu. Yinde de umursamadım.
Başımı kaldırdım karışmış sarı saçlarımı savurarak. Yüzüme dökülmüştü hepsi. Üfledim sıkıntıyla. Mahmur mavi gözlerim çevreye bakındı. Yalnızdım. Doğruldum yerimde. Ayaklarımı sarıktarak toparlandım. Kenarda duran senaryoya kısa bir bakış atım. Anlaşılan asistanım kendi başına da notlar almıştı.

Ayağa kalktım ve kokuların çıktığı -mutfak olduğunu tahmin ettiğim- yere geldim.
Kapıya dayandım yüzüme uyku sersemi bir ifade ile.
"Merhaba." dedim mutfaktaki güzele.

Bütün gece senaryo üzerinde çalışmıştım. Sabah'a karşıda Alex için kahvaltı hazırlayacaktım. Dediğim gibi de yaptım. Sabah kahvaltı hazırlamıştım. Masayı kurmuştum ve perdeleri açmıştım. İçeriye güneş girmesi için.

Son hazırlıkları tamamlamıştım. Salona gidip Alex'i uyandıramayı düşünüyordum ki:

"Merhaba." dediği an elimdeki tabak yere düştü.

Korkutmuştu beni.Sanırım hafızasını yitirmişti. Dün gece olanlardan sonra bunu yapmasını beklemiyordum.

- Selam dedim gülerek.

Umarın dün gece olanları hatırlamıyordur. Yoksa yüzünde bile bakamazdım. Şu an bakıyordum ama...

- Kahvaltıya oturmaz mısın ? dedim gülerek ve ekledim

- Senin için hazırlamıştım. Yani o kadar kan kaybından sonra iyi gelir diye düşündüm dedim.

Nerden açtıysam kan meselesini. Karar vermiştim. Bundan sonra insan kanı yoktu. Bakalım bu anlaşmaya ne kadar uyacaktım ?

-Selam
dediğinde gülerek bende onun tepkilerini izliyordum.

- Kahvaltıya oturmaz mısın ? Senin için hazırlamıştım. Yani o kadar kan kaybından sonra iyi gelir diye düşündüm.

Gülümsedim karşılık olarak ve masanın bir kenarına iliştim. Bir sürü şey hazırlamıştı. Tek tek hepsine baktım. Sonra birden kafamda bir ışık yandı. O yemek yemiyordu. Yani bunların hepsi benim içindi.

"Anlaşılan bunların hepsi benim için." dedim. Bir kaç lokma attım ağzıma. Güzel olmuştu.
"Harika olmuş. Ellerine sağlık." diye mırıldanım sonrada yemeğe koyuldum. Çok yiyen biri olarak güzel yemeği her zaman severdim. Bir kaç lokma daha attım ağzıma.
"Saat kaç oldu? Çekimlere geç kalmak istemem açıkçası."

"Anlaşılan bunların hepsi benim için."

- Sayılır dedim gülerek ve devam ettim.

- Biraz da kendim için dedim.

"Harika olmuş. Ellerine sağlık.'' dedi mırıldanırcasına.

Muggle ifadesi takınarak:

- Afiyet olsun yönetmenim dedim ve güldüm.

Yerdeki kırılmış olan parçalrı topladım hzılıca. Sonra ben de masaya oturdum ve birşeyler atıştırdım. Gerçekten de güzel olmuşlardı.

"Saat kaç oldu? Çekimlere geç kalmak istemem açıkçası."

- Daha erken diye umuyorum dedim ve yemeğe devam ettim.

Bu yaptığım kötü bir davranıştı. Sanırım kan içmemek için yemeklere saldırıyordum. Bu düşüncelere gülmeme neden oldu.

Kısa cümlelerle birbirimize karşıklık veriyorduk. Bu rahatsız edici bir şeydi. Onunla ilgili bir sorunum olmadığını anlamalıydı. Eğer böyle davranırsa beni daha çok huzursuz ederdi. Biraz daha yedim ve -ki aslında daha çok yerdim de yorduldum sanırım- ayağa kalkıp:

"Her şey harikaydı. Teşekkür ederim." dedim.
Sonra da kısa bir araştırmadan sonra banyoyu buldum. Ellerimi ve yüzümü yıkadım. Aynaya baktığımda beyaz gömleğimde kırmızı lekelerin bulunduğunu farkettim. Böyle işe gidemezdim. Banyodan çıkıp onu buldum.
"Evinde duş alabilirim değil mi?" dedim. "Sen de bu sırada bana giysi bulursan harika olur. Bu biraz batmıştı da." bunları söylerken bir yandan da kendi üzerimi işaret etmiştim. Aslında cisimlenebilirdim de evime gidersem direk yatağıma gider yatarım. Hala yorgundum sonuçta. Mavi gözlerimi karşımdakine çevirdim ve cevabını bekledim.

"Her şey harikaydı. Teşekkür ederim."

- Bir şey değil dedim gülerek.

Bu seferde çok mu cici kız olmuştum ne ? Ama bu halimi sevmiştim.

Mutfakta olsamda kokusuyla ve çıkardığı seslerle bir yeri aradaığı belli oluyordu.

- Üst katta sağdan ikinci kapı dedim bağırarak.

Banyoyu bulmuş olmalı - ki yerini söyelemiştim- yanıma geldi ve:

"Evinde duş alabilirim değil mi?" Sen de bu sırada bana giysi bulursan harika olur. Bu biraz batmıştı da dedi üstünü göstererek.

- Elbette. Sanırım bulabilirim dedim ve yatak odama doğru gittim.

Arada bir gelen vampir arkadaşlarımın gömleklerinden olması gerekirdi odamda. Büyük gardolabımı açtım ve siyah gömeliği elime aldım ve banyoya gittim.

Kapıyı çaldım ve:

- Müsaitsin değil mi dedim gülerek.

Kapıyı araladım. Elimde tuttuğum gömleği aralamış olduğum kapıdan uzattım.

- Elbette. Sanırım bulabilirim

O bu sözleri söyledikten sonra banyoya geçtim. Tam üzerimdeki gömleği çıkarmıştım ki kapı çalındı.

- Müsaitsin değil mi

Elindeki gömleği kapı aralığından uzatıyordu. Aslında utanılacak bir vücudum yoktu fakat ısırdığı yerin çevresinin morarmış görmek istemeyeceğini düşündüm. Yine de ondan çekindiğimi de düşünebilirdi. Açtım kapıyı ve siyah gömleği aldım. Gülümseyerek teşekkür ettim.
"Bu gömlek?" dedim sahibini sorarcasına. Sevgilisininkiyse giymek istemem açıkçası.
Yine de cevabını beklerken yarı çıplak, rahatsız değildim.