Anlaşılan Adam eğlendiğimi fark etmişti. Bunu pek önemsemedim. Sonuçta kendi de düştüğü durumun farkında olmalıydı. Bundan büyük pişmanlık duyduğuna eminim. Yani ben Mugglelara işkence etmesine karşı değilim tabii ama en azından Muggleların bizden hiçbir farkı yok diye de dolaşmıyorum sonuçta. Zaten sırıtmamın nedeni buydu. Yaptıklarıyle söyledikleri bu kadar zıt bir insan daha tanımıyordum. Adam bu açıdan bir istisna.

"Tamam o zaman nereye gitmek istersin. Okulamı? Yoksa başka bir yere mi gitmek istiyorsun? Ayrıca pişman falan değilim ama bunu yapmak da istemezdim. Gene de sana yada bir yakınıma yine zarar vermeyi denesinler gene aynısını yaparım." Ah, lanet olsun. Unuttuğum bir şey varsa o da Adam ne kadar tuhaf davransa bile benim başımı büyük bir beladan kurtarmıştı. Eğer o aptal Muggle'a bir şey yapsaydım olacakları düşünemiyordum bile. Bildiğim kadarıyla cezası okuldan atılmaktı. Ayrıca ailemin tepkisini de düşünemiyorum. Bir Muggle'a Affedilmez Lanetler'den birini yaptığımı öğrenseler sanırım ömür boyu benimle konuşmazlardı. Adam'ın şu 'bir yakınıma zarar verseler aynı şeyi yaparım' lafı beni pek etkilememişti. Fazla dramatikti. Ama bugün benim bir anlamda hayatımı kurtarmıştı -ki bunu yapacak son kişinin Adam olduğunu düşünürdüm-. Sanırım ona bir teşekkür borçluydum. Adam'a teşekkür edecektim. Şaka gibi. Ama yapmak zorundaydım. Yani acımasız olabilirim ama asla kaba biri değilimdir. Adam'ın yaptığı da görmezden gelinecek bir iyilik değildi sonuçta. Her ne kadar bundan nefret etsem de ona teşekkür etmek zorundaydım. Umarım 'önemli değil' falan gibi laflar etmez duymamazlıktan gelirdi. Bu kadar uzun süre nefret ettiğim biriyle teşekkür konuşması yapmak kolay değil sonuçta.
"Evet nereye gitmek istiyorsun onu söyle." Adam'ın konuşmasıyla düşüncelerimden uzaklaştım. O saçma cümleyi kurmanın zamanı gelmişti. Keşke Adam beni hiç kurtarmasaydı diye düşünmeye bile başlamıştım. O zaman ona teşekkür etmem gerekmezdi değil mi? Saçmalıyorum.

"Ee sanırım sana bir teşekkür borç... Her neyse teşekkür ederim ee beni bu zor durumdan kurtardığın için. Her neyse bence okula gitmeliyiz hemen." Dedim ve sanki teşekkür eden ben değilmişim gibi etrafıma bakınmaya başladım. Bir an önce okula gitsek iyi olurdu!

"Ee sanırım sana bir teşekkür borç... Her neyse teşekkür ederim ee beni bu zor durumdan kurtardığın için. Her neyse bence okula gitmeliyiz hemen." dedi. Tüm ağrılarımın beni hayal gördüğüme inandırması gibi bir şeydi bu. Ama hayır hayal değil gerçekti. Lauren bana teşekkür ediyordu. Hayatımın en tuhaf günlerinden biriydi diyebilirim. Gülme sırası bendeydi diyebilirim. Çok zorlanmıştı bunu söylerken haksız da değildi yani. Bende olsam bende bu kadar zorlanırdım. Ne cevap vereceğimi düşünüyordum. "Önemli değil dememi asla istemezsin biliyorum. Ve bu teşekkür de çok tuhaf olmalı senin için fazla önemseme. Burada olmayabilirdim de. Sadece onu düşün. Ayrıca mugglelarla ilgili dediklerimi de düşünüyorsan bu herif pisliğin tekiydi. Büyücü de olsa muggle da olsa ben aynı şeyleri yapardım. Tuhaf olduğumu falan düşünme." dedim. O sırada son söylediklerini düşünüyordum. Bir muggle ile takıldığımdan süpürgeyle gelmemiştim cisimlenmiştim. Şu an aynısını yaparsam kesinlikle ölürdüm. Yani bu ağrının iyice, tamamen geçmesi gerekiyordu. Muggle'a iyi bir ders vermem bana büyük bir acıya neden olmuştu. Bir değersiz, saçma, kötü bir muggle'dı sadece önemli biri değildi. Ama genede bana fazlasıyla rahatsızlık vermeyi beceriyordu. Konuşmadığımı fark edince bir şeyler diyecekti ama ben onu dinlemek istemiyordum fazla. O yüzden konuşmaya başlamam gerekiyordu kesinlikle.

"Lauren okula gitme konusu. Süpürgen olabilir ama ben cisimlenmeliyim. Ve şu anda yapabileceğim her hangi bir büyü cisimlenme gibi fazlasıyla canımı yakacaktır. Biraz yürüdükten sonra cisimlensem?" dedim. Anlamış gibi görünüyordu. Umarım cevabı işime yarayacak bir cevap olurdu.

Adam'ın kısa çaplı bir şok geçirdiğini görebiliyordum. Haksız sayılmazdı. Bende o kelimeleri nasıl söylediğimin farkında değildim. Ama söylemek zorundaydım. Söylemezsem kendimi kötü hissedeceğimi biliyordum. Lanet olsun. En başından buraya gelmemeliydim. Aptal Muggle karşıma çıkmazdı ve ben de Adam'a teşekkür etmek etmek zorunda kalmazdım. Adam gülecek gibi duruyordu. Ah, gülseydi onu öldürürdüm. Zaten oldukça yorgun görünüyordu.

"Önemli değil dememi asla istemezsin biliyorum. Ve bu teşekkür de çok tuhaf olmalı senin için fazla önemseme. Burada olmayabilirdim de. Sadece onu düşün. Ayrıca mugglelarla ilgili dediklerimi de düşünüyorsan bu herif pisliğin tekiydi. Büyücü de olsa muggle da olsa ben aynı şeyleri yapardım. Tuhaf olduğumu falan düşünme."

En azından teşekkür konusunu geçiştirmişti. Bunun hakkında konuşmak istemiyordum. Hatta böyle bir şey hiç olmamış gibi davranacağım. En iyisi bu. Ayrıca şu 'büyücü de olsa aynı şeyi yapardım' bana pek inandırıcı gelmemişti ama her neyse. Belkide kendini teselli etmeye falan çalışıyordu. Yaptıklarıyla yüzleşmek istemiyor olabilirdi. Belki başka bir zaman olsa bunun üstüne giderdim. Ama bugün bana büyük bir iyilik yapmıştı. Dalga geçmeyi şimdilik erteleyebilirim. Ayrıca bugün olanlar yaşanmasa da onun tuhaf olduğunu düşünüyordum zaten. Sadece bir zamanlar Karanlık Yan'da olması bile ona tuhaf demek için yeterli. Bu konuda yapacak bir şey yok.

"Lauren okula gitme konusu. Süpürgen olabilir ama ben cisimlenmeliyim. Ve şu anda yapabileceğim her hangi bir büyü cisimlenme gibi fazlasıyla canımı yakacaktır. Biraz yürüdükten sonra cisimlensem?"

Anlaşılan yorgun düşmüştü. Eh, o kadar işkenceden sonra şaşılacak bir şey değil. Belki ihtiyacı olan şey biraz daha pratik yapmaktı.

'Ee tamam ilerleyelim o zaman.'

Dedim ve karanlığa doğru yürümeye başladım.

'Ee tamam ilerleyelim o zaman. ' dedi. Aman tanrım istediğim cevap buydu. Sen bu kıza ne yaptıysan lütfen düzeltme. Karanlığa doğru yürüyorduk. Biraz ilerledikten sonra sokaktan çıkmıştık. Etrafta bir sürü muggle vardı. Ve hiç biri deminki olayı bilmiyorlardı. Bilmemeleri onlar için daha iyiydi. Bunları düşünmesi gerekenler bizlerdik. Balımın ağrısı geçtikçe azalıyordu ama o kadar çok ağrıyordu ki hala geçememişti. Yürümeye devam ediyorduk. "Eee... Sen neden buradaydın peki?" diye sordum.

Kafam çok karışıktı. Neden Adam'ı bırakıp okula dönmemiştim ki? Bugün kendimi hiç tanıyamıyordum. Saçmasapan davranmakta üstüme yoktu. Bir Muggle sokağında Adam ile yürüyorum. Cidden bu ben olamam. Ama bugün çok fazla şey yaşadım. Bu yüzden kendimi suçlamıyorum. Bir tür şok falan geçiriyor olabilirim. Yaptıklarımın tek mantıklı açıklaması bu gibi duruyor. Her neyse. Eminim okula dönüp bir kaç bulanıkla dalga geçince keyfim yerine gelir. Bu konuda hiç şüphem yok. Zaten bulanıkların tek işe yaradığı şey bu. Moralim bozuk olduğu zaman bir kaç bulanıkla dalga geçmek sorunu çözüyor. Ayrıca Adam'a karşı kibar davranışlarım bugünlüktü. Beni Muggle'ddan kurtardıktan sonra onla alay etmek biraz yüzsüzlük olabilirdi. Ama yarın bunlar hiç olmamış gibi davranacaktım. Teşekkür ettim diye onunla çok iyi anlaşmaya falan başlayacağımı sanıyorsa yanılıyor. Aslında tek istediğim artık tuhaf yerlerde Adam'la karşılaşmamaktı.

"Eee... Sen neden buradaydın peki?"

Şimdi de dertleşmeye mi başlayacaktık? Harika. 'Aferin sana L.' dedi içimden küçük bir ses. Ama tabiki o sese kulak asmayıp Adam'a cevap verdim. Üstelik dalga falan geçmeden.

'Dolaşmak istedim diyelim. Sen niye buradaydın?'

Tabi Adam'ın derdini sormazsam olmazdı. Ne oluyordu bana? Kafayı falan mı yemiştim? Beni ne ilgilendiriyordu ki Adam'ın burada ne aradığı? Sonuçta burda olması işime yaramıştı. Beni tek ilgilendiren bu olmalıydı. Yürümeyi kabul etmem aptalcaydı. Ve bugün nedense aptalca şeyler yapmadan duramıyordum.

"Bir eğlenceden geliyorum. Yanlış hatırlamıyorsam ilk geldiğimde bazı laflar ettim zaten bununla ilgili hatırlarsan."

Ah sanki Adam'ın sarhoş halini aklımda tutmam gerekiyormuş gibi. Ona cevap vermedim. Neden sarhoş olduğu umrumda değildi. Saçma eğlence anlayışı da. Onunla daha fazla muhabbet etmeyecektim. Ona teşekkür ederek kendi sınırlarımı zorlamıştım zaten. Eğer bu halimi görseydim kendimden nefret ederdim. Ben birini ya severdim ya da nefret ederdim. Adam'danda nefret ediyordum. Ona karşı sempati duymamı gerektirecek bir durum yoktu. Sadece beni kurtarmıştı, bende teşekkür etmiştim o kadar. Onun dertlerini falan dinleyecek değilim. Artık kendime gelip şu saçma halimden kurtulmalıyım. Adam aynı kişiydi sonuçta. Bugün gördüklerim de onun hakkında düşündüklerimi destekler nitelikteydi. O zaman onla sohbet etmek için bir sebebim yoktu değil mi? Umarım onunla arkadaş olacağımı falan düşünmemişti. Gerçi bunu düşünecek kadar aptal olduğunu sanmıyorum. Ama bugün yaptıklarım beni bile şaşırtmıştı. O yüzden Adam'ın ne düşündüğünü tahmin etmek imkansızdı. Ama büyük ihtimalle o da kafayı yediğimi düşünüyordu.

'Artık iyisindir herhalde. Gidelim.
Dedim soğuk bir ses tonuyla. Okula gidip bugün olan her şeyi unutmak istiyordum.

'Artık iyisindir herhalde. Gidelim. dedi.
İşte kuzenim geri gelmişti. Neden, neden geri gelmişti ki. Keşke hep gittiği yerde kalsaydı. "Hoşgeldin Lauren. Tanrım 5 dakikalık huzur için saol ama neden geri gönderdin kuzenimi. Deminki daha iyiydi."
Sanırım bende iyileşmiştim. Bu halde konuştuğuma göre kesinlikle iyiydim hatta ilk geldiğimden daha iyiydim. Bana sinirli bir şekilde bakıyordu. Bu da beni mutlu ediyordu doğrusu. En azından ikimizinde ortak bir hobisi vardı. Birbirimizi rahatsız etmekti bu tabi ki. Şu an buradan kaçabilirdi. Tabi normal bir kız. Lauren cevap vermeden gitmezdi. Ve iyi bir cevap verecekti kesinlikle.
"İyiyim."
Sanki çok umurundaymış gibi. En azından okula gitmek onu rahatlatacak gibi görünüyordu.

"Hoşgeldin Lauren. Tanrım 5 dakikalık huzur için saol ama neden geri gönderdin kuzenimi. Deminki daha iyiydi."

İyi mi? Korkunçtu. Az önceki halim kadar ezik davrandığımı hatırlamıyorum. Ama iyi anlayışlarımız farklı olduğundan bunu tartışmayacağım. Sonuçta kendi ne kadar tuhaf olduğunun farkında bile değil. Az önceki saçma halim onun için 'iyi' ise bir daha öyle davranmayacaktım. Adam'ın davranışlarımı onaylaması bir şeyleri yanlış yaptığımı gösterir bence. Az önceki teşekkür eden halimi hafızasına kazısa iyi olur. Zira görüp göreceği en kibar halim oydu. O da hayatımı kurtardığı içindi. Ki bunun bir daha gerçekleşmeyeceğini söylemek çok zor değil.

'O halime hoşçakal diyebilirsin. Sonsuza kadar.'

Dedim tıslayarak. Bundan konuşmak istemiyordum. Herkes hata yapabilir değil mi? Bende bugün hata yapmıştım. O aptal Muggle sokağına girerek, okula gitmeyip Adam'ı bekleyerek. Kuşkusuz bundan sonra hem muggle sokaklarından hem de Adam'dan uzak duracaktım.

"İyiyim."

İyi olmasa da onu beklemeden gidecektim zaten. Bunu bilmesi gerekirdi değil mi? Onun nasıl olduğuyla ilgilenmiyordum. Bunu sadece lafın gelişi söylemiştim. Bunun farkında olsa iyi olurdu. Sabahları muggle aşığı, geceleri muggle düşmanı olarak gezen biriyle iyi anlaşacak değildim.

'Gidelim o halde.'
Dedim. Okula gidip dinlemek istiyordum. Bugün olanları kimseye anlatmayacaktım. Kimse bu kadar saçma davrandığımı bilmemeliydi.

'Gidelim o halde.'
O sonsuzluk lafı üzmüştü biraz ama gülmeme de engel olamamıştım aslında. Hala yorgun vaziyetteydim umarım yanlış bir yere ışınlanmazdım.
"Tamam sen bilirsin. Benimlemi geliyorsun? Ben süpürgeni hogwarts'dan da alabilirim."
Biraz düşünmeye başlamış gibi görünüyordu. Cidden benimle gelirmiydi. Daha önce cisimlenmiştik birlikte. Yani bu duruma alışıyor gibi görünüyordu.

Ne gün ama! Asla aklıma gelmeyecek saçma sapan şeyler yaşamıştım. Saçma sapan davranmıştım. Bir daha böyle davranmamayı dileyecek kadar saçma davranmıştım hemde. Biraz daha burada kalıp daha saçma şeyler yapmak istemiyordum. Adam'la dost olmak gibi mantıksız şeylerden bahsediyorum. Benim için en hayırlısı biran önce okula dönüp hepsini unutmaktı.

"Tamam sen bilirsin. Benimlemi geliyorsun? Ben süpürgeni hogwarts'dan da alabilirim."


Düşündüm. Zaten yeterince saçmalamıştım değil mi? Onunla cisimlensem ne olurdu ki? Bu kadar saçma davrandıktan sonra bunu da yapabilirdim. Zaten daha sonra bugün hiç yaşanmamış gibi davranacağıma göre sorun yoktu. Zaten olanları kimseye anlatmayacaktım. Boşu boşuna süpürgeyle gitmenin gereği yoktu. Bugün benden beklenmeyecek şeyler yapmıştım zaten biraz daha ileri gidebilirdim.

'Ee evet seninle geliyorum.'

Dedim sessizce. Saçmalamış olabilirdim-yine-. Ama cisimlenmeyi seviyorum.

Nedense düşünüyordu. Bence hayır diyecekti. Hem aşağılayıp hem de nasıl hayır diyecek onu düşünüyor olmalıydı. Bugün yeterince şey yapmıştık zaten. Hayatım boyunca böyle bir gün yaşamamıştım. Hala da iyi olmadığımı anlamıştım. Cisimlenirken bir sorun olmazdı umarım. Hala bir cevap alamamıştım Lauren'den. Bu kız kafasında bir şeyler kuruyordu neydi acaba.

'Ee evet seninle geliyorum.'

Cevabı şaşırtmıştı doğrusu. Gurur gibi bir şeyler yapıp kendisi gelmek isteyebilirdi. Ama öyle olmamıştı.

"Peki ama muggle dolu bir yerde olmaz başka bir yerde yapmalıyız."

Cevap vermedi. Yürümeye devam ettik ve bir ara sokak aramaya başladık. Sonunda bir yer bulduk ve o tarafa doğru yürüdük. Kimse yok gibi görünüyordu. Bu havada burada duracak fazla kişi yoktu.

"Yanıma gel."

Elini tuttum ve asamı çıkarttım ceketimin cebinden. Sonra da cisimlenmeyi yaptım.