Kehanet dersinden tuvalete gelme bahanesiyle çıkmıştım. Saçma sapan konuları öğrenmeye çalışmaktan yorulmuş, sıkılmıştım. Son günlerde yaşadığımız sıkıntılar da cabası...

Anne ve babamdan uzun süredir ne ben haber alabiliyordum, ne Blair. Önceden olsa her gün ararlardı; ama birkaç haftadır ne onlar arıyordu, ne aradığımızda cevap veriyorlardı. Artık endişelenmeye başlamıştık.

Derslerin stresi bu üzüntüyle birleşince duvarlar üzerime üzerime gelmeye başlıyordu. "Blair burada olsaydı." diye düşündüm. İkizimdi o benim. Hissedirdi ne düşündüğümü, ne hissettiğimi. Ve sanırım o da bu konuya kafasını takmış olacak ki, Blair aklımdan çıkmıyor. Ben tam onu düşünürken, o tuvaletten içeri öksürerek girdi. Gerçek bir öksürük değildi. Bahane olduğu belliydi. Acaba ona ihtiyacım olduğunu hissedip mi gelmişti?

İç çektim.

Kehanet dersinde gerçekten çok sıkılmıştım. Önceden benim için bir ilah olan Roy artık yalnızca bir casanovadan ibaretti. Daha sonra annemi ve babamı düşünmeye başladım. Bir an kalbimin acıdığını hissettim. Evet evet, cidden acıyordu. Son yarım saattir sıramda uyukluyordum ve kafamı kaldırdığımda Joyce sınıfta değildi. Bir anda öksürmeye başladım. Tabii ki yalandı. İzin istedim ve Kızlar Tuvaletine doğru yürüdüm.

Kapıdan girerken hala öksürüyordum. Ve tam tahmin ettiğim gibi Joyce tam karşımda duruyordu. Yanına doğru koştum ve ona sarıldım.

- Kardeşim, ne yapacağız biz? dedim. Ailemize kesinlikle bir şey olmuştu. Bunu hissediyordum.

- Ne düşündüğümü biliyorsun Joyce. Bence sen de aynı şeyi düşünüyorsun. Ne olmuş olabilir? dedim ve musluklara yaslandım.

Hemen yanıma gelip sarıldı.

- Kardeşim, ne yapacağız biz?

Ne yapacağımız hakkında hiçbir fikrim yoktu. Tek bildiğim onlardan haber alamamak, onlara yakın olamamak mahvediyordu.

- Ne düşündüğümü biliyorsun Joyce. Bence sen de aynı şeyi düşünüyorsun. Ne olmuş olabilir?

Son birkaç gündür düşündüğüm soruydu bu. Ne olmuştu? Ne olabilirdi ikisine aynı anda? İşte cevapsız olan bu soru beni yiyip bitiriyordu. Anlaşılan Blair da çok farklı değildi...

- Bilmiyorum Blair. Ama ben çok korkuyorum. Ya bir şey olduysa? Ya bir daha birlikte olamazsak?

Aceleyle gözlerimi kırpıştırdım. Ağlamaktan korkuyordum. Aynadaki solgun yüzüme baktım.

- Bilmiyorum Blair. Ama ben çok korkuyorum. Ya bir şey olduysa? Ya bir daha birlikte olamazsak?

Bu sorular günlerdir beni yiyip bitiriyordu. Kimseyle paylaşamıyordum da... Joyce'a gerçekten çok ihtiyaç duyuyordum. Bir tek ona söyleyebilirdim.

- Olmamıştır yaa. Yani olsa haber gelirdi değil mi? Ya da basına sızmasından korkup kimseye haber vermemiştir şu lanet olası yardımcıları.

Anne ve babamız ünlü kişiler olduğu için bu tür olaylar saklanırdı. En son da bizim haberimiz olurdu.

- Son zamanlarda vampir saldırıları arttı. Öyle bir şey mi oldu yoksa?

Gözlerim dolmaya, sesim titremeye başlamıştı.

Benim gibi konuşmakta zorlanıyordu.

- Olmamıştır yaa. Yani olsa haber gelirdi değil mi? Ya da basına sızmasından korkup kimseye haber vermemiştir şu lanet olası yardımcıları.

O da çok iyi biliyordu ki, kendinden başka kimseyi düşünmeyen yardımcıları böyle bir olayın üstüne örtmek için ellerinden geleni yapardı.

- Son zamanlarda vampir saldırıları arttı. Öyle bir şey mi oldu yoksa?

Lanet olası kan emici saldırıları mugglelar üzerine olduğu sürece beni hiç ilgilendirmiyordu; ama annemizle babamızın bir vampir tarafından... Bu fikre dayanamıyordum. Gözlerimde asılı duran yaşlar bu varsayımla ağırlaştı ve yeryüzüne doğru harekete geçti. Korkuyordum ve bunu saklayamıyordum. Blair'a sarıldım.

- Blair ne yapacağız? Ben kendimi çok yalnız hissediyorum. Onlar olmazsa biz... biz nasıl başımızın çaresine bakarız ki?

Kehanet profesörümüz eminim bize çok kızmıştı. Ama onu düşünmek aklımın ucundan bile geçmiyordu.

Joyce ağlamaya başlamıştı ve onun ağlaması beni sinir ederdi.

- Blair ne yapacağız? Ben kendimi çok yalnız hissediyorum. Onlar olmazsa biz... biz nasıl başımızın çaresine bakarız ki?

Bunları düşünmek bile istemiyordum. Onlar önemli kişilerdi ve eğer onlar .... ,o kelimeyi aklıma getirmiyordum, sihir dünyasında çok büyük değişiklikler olacak demekti bu.

Joyce'a doğru yaklaştım ve ona sımsıkı sarıldım.

- Lütfen kendini bırakma. Ben varım ve hep seninle olacağım ikiz dedim.